ตอนที่ 7.2 บรรยากาศพาไป

“อ๋อเปล่าหรอกค่ะ.. ขอบคุณนะคะที่ให้พัก ถ้าอย่างนั้นพวกเราขอรบกวนหน่อยนะคะ” เธอพูดจบก็คว้ามือกั๋วซุนไว้แน่น แล้วดึงเขาเดินเข้าไปในห้อง

ทั้งคู่เข้ามาในห้องนอนเล็ก ๆ ที่ได้รับการจัดไว้ให้ แม้จะเรียบง่ายแต่ก็อบอุ่นจนสัมผัสได้ถึงความใส่ใจของเจ้าของ เตียงไม้ขนาดพอดีตัวถูกปูด้วยผ้าปูที่นอนสะอาดเรียบร้อย มุมห้องมีตู้เสื้อผ้าเล็ก ๆ กับโต๊ะเตี้ย ๆ ที่ดูเหมือนจะเอาไว้แต่งหน้าแต่ตอนนี้ว่างเปล่า บรรยากาศโดยรวมให้ความรู้สึกเหมือนบ้านของคนธรรมดา ๆ ที่ใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่กลางไร่ชามาชั่วชีวิต

เยลลี่มองไปรอบ ๆ ห้องด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ กลิ่นของฝนที่โชยเข้ามาผ่านช่องระบายอากาศให้ความรู้สึกสดชื่นปนเย็นเฉียบเล็กน้อย

เธอเดินไปที่หน้าต่าง ก่อนจะค่อย ๆ ดันบานไม้ให้เปิดออก แล้วก็พบว่าข้างนอกยังคงมืดครึ้มมีเม็ดฝนกระหน่ำตกลงมาไม่หยุด ลมพัดแรงจนเห็นใบชาปลิวไหวเป็นริ้ว ๆ ผ่านความมืด ที่รู้สึกว่ายิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกหนาวเธอจึงรีบปิดหน้าต่างกลับดังเดิม

กั๋วซุนมองรอบห้องเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบผ้านวมจากปลายเตียงแล้วเอาไปปูไว้บนพื้น ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เยลลี่หันมาเห็นพอดี

&ldq