และคำตอบนั้นก็ทำให้เธอหน้าเหวอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรอีก หญิงสาวทำได้แค่กระชับเข็มขัดนิรภัยแน่น และสายตาจ้องมองไปด้านหน้าอย่างไม่กะพริบ
“งั้น.. นายค่อย ๆ ขับไปนะ ไม่ต้องรีบ” กั๋วซุนหัวเราออกมาลั่นรถ ก่อนจะขับรถต่อเงียบ ๆ จนในที่สุดก็มาถึงร้านได้อย่างปลอดภัยทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไปในร้าน โซนหน้าร้านนั้นมีพนักงานคอยดูแลอยู่ก่อนแล้ว หลังจากทักทายเล็กน้อยก็เดินเข้าไปด้านใน และทันทีที่เปิดประตูเข้ามาด้านในนั้น ดวงตาของเธอก็ต้องลุกวาวชุดแต่งงานสีขาวสะอาดตาถูกสวมอยู่บนหุ่นเรียบร้อยแล้วชุดที่เธอและเทียนหอมตั้งใจคิดและออกแบบกันมาตลอดสามเดือน ในที่สุดก็ออกมาเป็นรูปร่างที่งามสะดุดตา ชุดเกาะอกที่ปักลายดอกกุหลาบละเอียดประณีต มาพร้อมกระโปรงสุ่มหนาหลายชั้นลากยาวคลุมพื้น พร้อมกับปักดิ้นเงินและเพชรระยิบระยับทั้งชุด มาพร้อมผ้าคลุมผมเข้าชุด มันช่างงดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย“ไอ้เทียน.. สวยมาก!!!” เยลลี่พูดออกมาเสียงดังอย่างตื่นเต้น เทียนหอมเดินเข้ามาแล้วยิ้มภูมิใจ“แน่นอนสิ! แบรนด์เราต้องอลังการเท่านั้น!” ทั้งสองเช็กความละเอี“ตอนนี้อันดับแรกผมจะต้องให้เธอย้ายออกจากคอนโดนั้นก่อน เพราะที่นั่นตอนนี้ไม่ปลอดภัย และไม่ว่าไอ้บ้านั่นจะมีอิทธิพลแค่ไหนผมจะไม่ยอมปล่อยให้ลูกเมียต้องอยู่ห่างแน่นอน และถ้ามันจำเป็น.. ผมจะพาเธอไปอยู่ที่จีนด้วยกัน” ไคโรพยักหน้าอย่างคนที่พอใจในคำตอบ และยังไม่ทันที่ทั้งคู่จะพูดอะไรกันต่อ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เทียนหอมกับเยลลี่เดินเข้าร้านมาพอดี“ไหนว่าจะไปซื้อของให้ลูกเราไงเทียน.. ผมว่าเราไปกันเถอะอย่าอยู่เป็นก้างขวางคอพวกเขาเลยดีไหม” เทียนหอมที่เพิ่งเดิมมาถึงโต๊ะก็กลั้นยิ้มเอาไว้แทบไม่อยู่ก่อนพยักหน้า"งั้นไปก่อนนะ แกก็ไปพักผ่อนดี ๆ ละเยลลี่ อย่าหักโหมอะไรที่ไม่ควรหักโหมนักล่ะ ฉันเป็นห่วงหลาน ฮ่าฮ่า" หลังจากที่พูดจบทั้งสองสามีภรรยานั้นก็พากันเดินออกจากร้านไปแทบจะทันที ทิ้งให้สองคนนั่งเขิน ๆ กันตามลำพัง“งั้น.. นายไปส่งฉันที่คอนโดหน่อยสิ” เยลลี่พูดออกมาเสียงเบา ก่อนจะยกนิ้วขึ้นมาเกาศีรษะตัวเองเล่นแก้เขิน ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่รู้ว่าจะเขินอะไรนั่นแหละ“ครับ” หลังจากนั้นเขาก็พาเธอเดินมาที่รถยนต์ที่จอดหน้าร
ตอนที่ 19 เหลี่ยมทุกดอกแล้วบอกรักนะครับ "งั้นแกไปลองชุดก่อนนะ มาทางนี้ ๆ จะได้ดูว่าพอดีไหม ต้องแก้ตรงไหนบ้าง" เทียนหอมยิ้มหวานและรีบพาเพื่อนเข้าไปในห้องลองชุด ก่อนจะรีบวิ่งมาหยิบชุดแต่งงานนั้นตามเข้าไป ทันทีที่ชุดแต่งงานสีขาวถูกสวมเข้าไปในร่างกายของเพื่อนสนิท ก็ยิ่งทำให้เธอตาโตเป็นประกาย ถึงแม้จะมีการขยับเล็กน้อยตรงช่วงเอวและสะโพก แต่โดยรวมแล้วสรีระของเยลลี่นั้นก็แทบไม่ต้องแก้ไขอะไรเพิ่มเลย สัดส่วนมันเป๊ะจนทั้งสองคนยังแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก และในขณะที่เยลลี่ยังอยู่ในห้องลองเสื้อนั้น เทียนหอมก็มีความคิดดี ๆ อย่างหนึ่ง "ไอ้ลี่ แกรออยู่นี่แป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวฉันมาช่วยถอดชุด" หลังจากที่เธอพูดจบก็รีบเดินออกไปด้านนอก สองเท้าเดินตรงไปที่โซฟาที่มีสองหนุ่มนั่งรออยู่ เธอเดินเข้าไปใกล้สามีของตนเองแล้วกระซิบเสียงเบา “ไคโร.. นายช่วยพาเขาออกไปหน่อยสิ ฉันไม่อยากให้เขาเห็นไอ้ลี่ตอนนี้น่ะ” ถึงแม้ว่าชายหนุ่มจะขมวดคิ้วไม่เข้าใจ แต่ชายไทยทุกคนรู้ดีว่าคำสั่งเมียถือเป็นที่สิ้นสุด เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย "พอดีสาว ๆ ชุดมีปัญ
และคำตอบนั้นก็ทำให้เธอหน้าเหวอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถามอะไรอีก หญิงสาวทำได้แค่กระชับเข็มขัดนิรภัยแน่น และสายตาจ้องมองไปด้านหน้าอย่างไม่กะพริบ“งั้น.. นายค่อย ๆ ขับไปนะ ไม่ต้องรีบ” กั๋วซุนหัวเราออกมาลั่นรถ ก่อนจะขับรถต่อเงียบ ๆ จนในที่สุดก็มาถึงร้านได้อย่างปลอดภัยทันทีที่เธอเปิดประตูเข้าไปในร้าน โซนหน้าร้านนั้นมีพนักงานคอยดูแลอยู่ก่อนแล้ว หลังจากทักทายเล็กน้อยก็เดินเข้าไปด้านใน และทันทีที่เปิดประตูเข้ามาด้านในนั้น ดวงตาของเธอก็ต้องลุกวาวชุดแต่งงานสีขาวสะอาดตาถูกสวมอยู่บนหุ่นเรียบร้อยแล้วชุดที่เธอและเทียนหอมตั้งใจคิดและออกแบบกันมาตลอดสามเดือน ในที่สุดก็ออกมาเป็นรูปร่างที่งามสะดุดตา ชุดเกาะอกที่ปักลายดอกกุหลาบละเอียดประณีต มาพร้อมกระโปรงสุ่มหนาหลายชั้นลากยาวคลุมพื้น พร้อมกับปักดิ้นเงินและเพชรระยิบระยับทั้งชุด มาพร้อมผ้าคลุมผมเข้าชุด มันช่างงดงามราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย“ไอ้เทียน.. สวยมาก!!!” เยลลี่พูดออกมาเสียงดังอย่างตื่นเต้น เทียนหอมเดินเข้ามาแล้วยิ้มภูมิใจ“แน่นอนสิ! แบรนด์เราต้องอลังการเท่านั้น!” ทั้งสองเช็กความละเอี
ตอนที่ 18 นางแบบจำเป็น หลังจากที่ทั้งสองเริ่มปรับความเข้าใจ ก็รู้สึกว่าอะไร ๆ ก็ดูเป็นสีชมพูไปเสียหมด ทั้งคู่นั่งคุยกันเรื่อย ๆ ทั้งเรื่องราวเก่า ๆ ที่ผ่านมา และกำลังเริ่มต้นวาดฝันอนาคตที่มีร่วมกันด้วยเสียงหัวเราและรอยยิ้ม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ที่ห้องพักคนไข้ค่อย ๆ เงียบลงตามจังหวะยามค่ำคืน จากที่เธอคุยนั่นนี่เอะอะจอแจ ก็เริ่มถามคำตอบคำพร้อมดวงตาที่ต่อย ๆ ปิดลงเรื่อย ๆ และในที่สุดเยลลี่ก็เริ่มปิดปากหาวเบา ๆ “ง่วงแล้วเหรอ” กั๋วซุนถามพลางลุกขึ้นยืนก่อนจะปรับเตียงให้เธอได้นอนเต็มที่ เธอพยักหน้าเล็กน้อยและนอนมองเขาที่เดินไปปิดไฟจนเหลือเพียงไฟดวงที่หัวเตียง ที่เปิดเอาไว้ไม่ให้มืดเกินไป “ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ก็นอนนะครับ” เขาเดินมาดึงผ้าห่มให้เธออย่างเบามือ พร้อมทั้งเอื้อมมือหนาไปลูบเส้นผมของเธอเบา ๆ แต่แทนที่หญิงสาวจะหลับตาลงพักผ่อนอย่างว่าง่าย เธอกลับจ้องหน้าเขาแล้วเบะปาก “ง่วงก็จริง.. แต่ไม่อยากนอนคนเดียว ที่นี่น่ากลัว” เยลลี่ยกมือจับชายเสื้อเขาไว้แน่นแล้วเอียงหน้ามองชายหนุ่มอ้อน ๆ ราวกับตัวเองเป็นเด็กสามขวบที่กำลังงอแง “นอนด้วยกันได้ไหม.. แบบว่าถ
ตอนที่ 17ความรักเดินทางมาหาเยลลี่เบิกตากว้างอย่างไม่ทันตั้งตัว ราวกับคำพูดของเขาทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุนไปชั่วขณะ เธอจ้องหน้าเขานิ่งงัน สีหน้าเหมือนคนที่กำลังลืมวิธีหายใจ เหมือนคนที่กำลังประมวลผลบางอย่างในหัวที่ยุ่งเหยิงเกินกว่าจะเรียงคำออกมาได้กั๋วซุนสบตาเธอไม่หลบไปไหน ดวงตาคมยังจ้องมองนิ่งลึกไม่หลบสายตาใด ๆ ผ่านไปหลายอึดใจแล้วเธอยังคงเงียบ เขาจึงเอ่ยถามเสียงเรียบในสิ่งที่ต้องการคำตอบ“แล้วคุณล่ะ.. คิดยังไงกับผมงั้นเหรอ”คำถามนั้นเป็นเหมือนแรงกระชากกุญแจ ที่เธอล็อกกักขังตัวเองเอาไว้ในปราการสุดท้ายเธอออก เยลลี่ไม่ตอบอะไรสักคำ ดวงตาคู่นั้นเอาแต่มองหน้าเขาเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่มีคำใดหลุดออกมา จนกระทั่งน้ำตาเม็ดใส ๆ นั้นไหลพรากลงมาเงียบ ๆ ตามแก้ม“เยลลี่! คุณร้องไห้ทำไม!” ใบหน้าของชายหนุ่มดูตกใจมากในตอนที่เห็นว่าเธอนั้นร้องไห้ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะขยับตัวเธอก็โถมตัวเองเข้ามากอดคอเขาเอาไว้แน่นจากบนเตียง ราวกับเด็กที่อดทนมานานแล้วสุดท้ายก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปเสียงสะอื้นหลุดออกมาทีละนิด ก่อนจะกลายเป็นร้องไห้ฮึก ๆ แบบไ
ตอนที่ 16ผมว่าผมชอบคุณเข้าแล้ว“ไอ้หน้าหล่อนี่ใคร” กั๋วซุนเอ่ยถามเสียงห้วน สายตาเขากวาดมองชายแปลกหน้านั้นด้วยความไม่พอใจ และท่าทางนั้นทำให้เยลลี่ชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าของเธอดูอึกอักเหมือนไม่แน่ใจว่าจะตอบยังไง“ว่าไงครับ.. เขาเป็นใคร” กั๋วซุนถามย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงและแววตาเริ่มแสดงความไม่ไว้ใจออกมาเต็มที่ แม้จะยังงง ๆ ว่าท่าทางนั่นของเขาคืออะไร แต่ก็เพียงพอให้เธอไม่กล้าจะโกหก“เพื่อนฉันน่ะ” สุดท้ายเยลลี่ก็ต้องตอบในที่สุด พร้อมกับหันไปมองผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาขอโทษ“ฉันไม่เป็นไรขอบคุณนะ” เตอร์มองหน้าเธออย่างลังเล แววตาที่เขามองนั้นแสดงออกว่าเป็นห่วง“แน่ใจนะ”“อืม.. กลับเถอะเดี๋ยวฐารอนาน” เธอพยายามส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขา ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะเดินผ่านหน้ากั๋วซุนช้า ๆ ในจังหวะที่เขาผ่านไปนั้นทั้งคู่สบตากันด้วยสายตาที่ไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากห้องไปทั้งอย่างนั้นกั๋วซุนยังคงมองตามเขาอยู่จนสุดสายตา ก่อนจะหันกลับมามองเยลลี่เขม็ง“ม