ตอนที่ 14 อกหักเพราะรักเธอ

เหมือนโลกทั้งใบเปลี่ยนไปทันทีที่ ดาหวัน ตอบรับความรักของ เตอร์ สายตาของ ทะเล ที่เคยมั่นใจ กลับเต็มไปด้วยความหมองหม่นราวกับเมฆดำที่ปกคลุมฟ้าในวันที่ไร้แสงแดด หัวใจที่เคยเชื่อมั่นว่าดาหวันจะเป็นของเขา ได้แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ด้วยคำพูดไม่กี่คำที่เธอยอมรับรักกับคนอื่น

เขานั่งอยู่ในห้องของตัวเอง มือทั้งสองกำแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้น ทะเลพยายามจะหายใจลึก ๆ แต่ลมหายใจนั้นกลับติดขัด มันไม่สามารถทำให้ความเจ็บปวดในใจบรรเทาลงได้เลย สิ่งที่เขารู้สึกในตอนนี้คือความรู้สึกสูญเสียที่ลึกล้ำกว่าเขาจะยอมรับได้

“ทำไม...ทำไมกูไม่บอกมันไป...ทำไมกูไม่กล้าพูดออกมา” ทะเลพร่ำบ่นกับตัวเองในความเงียบ เสียงในใจของเขาดังขึ้นเรื่อยๆ ทุกครั้งที่คิดถึงดาหวันกับเตอร์ ภาพที่ทั้งคู่เดินจับมือกันหรือหัวเราะต่อหน้ากลุ่มเพื่อนยังคงหลอกหลอนเขา แม้ว่าจะพยายามลบภาพเหล่านั้นออกจากหัว แต่ก็ไม่สามารถหนีความจริงได้

ทะเลโทษตัวเองที่เขามัวแต่ลังเล มัวแต่เก็บความรู้สึกไว้ลึกๆ โดยไม่ยอมพูดออกมาให้ชัดเจน ความกล้าที่เขาไม่เคยมีในการบอกความรู้สึกที่แท้จริง มันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ในชีวิตของเขา การที่เขามองเห็นดาหวันทุกวัน ได้ใช้เวลาร่วมกัน คุยกัน หัวเราะกัน มันทำให้เขาลืมไปว่าบางครั้งความรู้สึกที่ไม่ถูกพูดออกมา อาจไม่มีค่าอะไรเลยในสายตาของคนอื่น

ดาหวันคงไม่รู้...ไม่เคยรู้ว่าเขารักเธอมากแค่ไหน ทะเลคิดว่าการที่เขาอยู่ข้างเธอเสมอ คอยปกป้องและใส่ใจในทุกๆ เรื่อง จะเพียงพอที่จะทำให้ดาหวันเห็นว่าหัวใจของเขาอยู่ตรงนี้ แต่เขาคิดผิด การที่เขาไม่พูดมันออกมาทำให้ดาหวันเลือกไปกับคนที่กล้าพูดออกมาอย่างตรงไปตรงมา

“ไอ้เตอร์...” เขาพึมพำชื่อของเตอร์ด้วยความรู้สึกผสมปนเป ทั้งความอิจฉา ความเจ็บปวด และความโกรธ มันไม่ใช่ความผิดของเตอร์เลยที่กล้าแสดงความรู้สึก แต่มันคือความผิดของเขาที่ไม่กล้าทำแบบนั้นเอง

ในที่สุดน้ำตาที่ทะเลพยายามกลั้นไว้ก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเขามันหนักเกินกว่าจะเก็บความเจ็บปวดนี้ไว้ได้อีกต่อไป มันเหมือนมีอะไรบางอย่างแตกออกมาจากข้างใน จนไม่สามารถทนรับความรู้สึกนั้นได้อีกต่อไป

“ดาหวัน...” ชื่อของเธอหลุดออกมาจากปากของเขาเบาๆ ทะเลหลับตา ภาพของเธอยังคงติดตาอยู่ทุกครั้งที่เขาคิดถึงเธอ รอยยิ้มที่ทำให้โลกของเขาสดใสกลับกลายเป็นแค่ความทรงจำที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต

เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรต่อไป ไม่มีทางเลือกมากนักในตอนนี้ นอกจากการยอมรับความจริงที่ว่าเขาได้สูญเสียเธอไปแล้ว

"รักครั้งนี้มันจบแล้ว"

"ไอ้ทะเลมันหายหัวไปไหนว่ะเนี่ยรู้สึกว่าช่วงนี้มันหลบหน้าพวกเรา"

ต้นหอมบ่น

"ปานนี้หนีไปผูกคอตายแล้วมั่ง"

"มึงก็สรรหาพูดเข้าเนาะเกลกูยิ่งใจคอไม่ดีอยู่"

"ก็ตั้งแต่มึงกับพี่เตอร์คบกันมันก็ห่างๆจากพวกเรา"

"กูบอกพี่เตอร์ว่าขอเวลากูหน่อยใครแม่งบอกว่าคบกันแล้วว่ะ"

ดาหวันโพล่งออกมาด้วยความอึดอัด น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

ต้นหอมและมิเกลสบตากันก่อนที่มิเกลจะยักไหล่และเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย้าแหย่ "ก็พวกเขาลือกันทั้งมหาลัยเลยดิ มึงเป็นดาวคณะ ส่วนพี่เตอร์เป็นเดือนคณะ มันก็ต้องเป็นประเด็นสิ"

"แต่กูยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลยนะ มันก็แค่... พี่เตอร์เขาแสดงความรู้สึกชัดเจน แต่กูยังสับสนอยู่" ดาหวันบ่นพลางถอนหายใจยาว

"แล้วไอ้ทะเลล่ะ มันหายไปแบบนี้ มึงไม่ห่วงมันหน่อยเหรอ" ต้นหอมถามด้วยความเป็นห่วง

ดาหวันนิ่งไปชั่วครู่ก่อนตอบ "กูก็ห่วงมัน แต่มันก็ไม่พูดอะไรเลย กูไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่... หรือว่ามันโกรธกู"

"ก็แน่ล่ะสิ มันรักมึง แต่มึงดันไปสนิทกับพี่เตอร์ขนาดนั้น ใครจะไม่เจ็บวะ" มิเกลพูดตรงๆ

คำพูดนั้นทำให้ดาหวันรู้สึกเจ็บปวดในใจ แม้เธอจะไม่อยากยอมรับ แต่ลึกๆ แล้วเธอก็รู้ว่าทะเลมีความรู้สึกพิเศษต่อเธอ

"แต่กูก็ไม่อยากเสียทะเลไปในฐานะเพื่อนสนิท... แล้วกูก็ยังไม่ได้ตัดสินใจอะไรเลยกับพี่เตอร์ กูแค่...กูยังไม่พร้อม" เธอพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า

มิเกลและต้นหอมเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนที่มิเกลจะพูดปลอบ "งั้นมึงก็ต้องรีบเคลียร์กับทั้งทะเลและพี่เตอร์ให้รู้เรื่อง อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังแบบนี้ ไม่งั้นเดี๋ยวมันจะยุ่งเหยิงไปกว่านี้"

ดาหวันพยักหน้าเบาๆ แม้ในใจเธอยังคงสับสน แต่เธอรู้ดีว่าถึงเวลาแล้วที่เธอต้องตัดสินใจอะไรบางอย่าง ไม่อย่างนั้นเธออาจจะสูญเสียทั้งทะเลและโนเตอร์ไปพร้อมๆ กัน

"รีบเลยนะมึง จะถึงงานกลุ่มล่ะ" ต้นหอมเร่งพลางหยิบกระเป๋าขึ้นพาดบ่า

ดาหวันพยักหน้าเบาๆ แล้วพูดต่อ "เออใช่ กูบอกไว้เลย งานกลุ่มขาดไอ้ทะเลไม่ได้ด้วย"

มิเกลหันไปหาดาหวันด้วยสายตาครุ่นคิด "มึงแน่ใจเหรอว่ามันจะมา? มันหายเงียบไปแบบนี้ กูว่ามันยังไม่พร้อมเจอมึงกับพี่เตอร์หรอก"

ดาหวันเม้มปากแน่น ความรู้สึกผิดท่วมท้นขึ้นในใจ เธอไม่อยากให้ทะเลต้องหนีหน้ากันแบบนี้เลย ยิ่งรู้ว่าเขาหายไปเพราะเธอ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด

"กูจะลองโทรหามันอีกที" ดาหวันหยิบโทรศัพท์ออกมา สายตาของเธอจดจ้องที่หน้าจอด้วยความหวังว่าเขาจะรับสาย

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายครั้งแต่ไม่มีการตอบรับ จนสุดท้ายสายก็ถูกตัดไป

"แม่ง...ไม่รับสายกูเลย" ดาหวันถอนหายใจยาว

มิเกลตบไหล่เธอเบาๆ "มันคงต้องใช้เวลา เดี๋ยวมันก็คงกลับมา แต่มึงก็ต้องเตรียมใจไว้บ้าง เผื่อมันไม่เหมือนเดิม"

"กูไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยว่ะ..." ดาหวันพึมพำเบาๆ

"ถ้าอยากให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิม มึงก็ต้องเคลียร์ใจกับมันให้เร็วที่สุดนะ กูว่าไอ้ทะเลมันยังแคร์มึงอยู่ เพียงแค่มันไม่กล้าพูดออกมาเท่านั้นเอง" ต้นหอมพูดพลางมองหน้าเพื่อนสาว

ดาหวันพยักหน้าช้าๆ เธอรู้ดีว่าต้องทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะเสียเพื่อนสนิทคนนี้ไปตลอดกาล

แต่สุดท้ายทะเลก็โทรกลับมา

"ฮัลโหล...มึงทำไมถึงหลบหน้ากูขนาดนี้ทะเล"

"....กูอกหักเพราะรักมึงไงให้เวลากูทำใจหน่อยนะ กูรักมึงมากกว่าเพื่อนนะ กูไม่กล้าพูดเพราะกลัวมึงตีตัวออกห่างถึงกูจะแสดงออกจากการกระทำแต่ปากกูก็พูดว่ามึงเป็นเพื่อนสนิทเสมอกูผิดเองแหละที่ไม่กล้าพอ"

ดาหวันยืนอึ้งอยู่กับคำพูดของทะเล หัวใจเธอเต้นแรงราวกับถูกบีบให้แคบลง เธอรู้ว่าทะเลมีความรู้สึกพิเศษกับเธอ แต่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินเขาสารภาพตรงๆ แบบนี้

"ทะเล... กูไม่รู้จะพูดอะไรดี" ดาหวันพูดเสียงสั่น ความรู้สึกสับสนในหัวเธอถาโถมเข้ามา "มึงเป็นเพื่อนที่กูสนิทมากที่สุด กูไม่อยากเสียมึงไปเลย"

เสียงของทะเลในสายเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเขาจะตอบกลับมา "กูรู้... กูถึงไม่เคยกล้าพูดออกไปไง เพราะกลัวว่าจะเสียมึงไปจริงๆ แต่ตอนนี้ กูคงต้องยอมรับว่ามึงเลือกไอ้เตอร์แล้วใช่ไหม?"

ดาหวันกัดริมฝีปากแน่น เธอไม่แน่ใจว่าเธอเลือกใครหรือยัง “กูยังสับสนอยู่นะ กูไม่แน่ใจว่าความรู้สึกของกูมันคืออะไร... กับพี่เตอร์ มันเหมือนมีอะไรที่มากกว่านั่น แต่กับมึง... กูไม่อยากเสียมึงไปเลย"

"มึงไม่ต้องพูดอะไรหรอก" ทะเลตัดบทด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด "กูเข้าใจ... แค่ขอเวลาทำใจหน่อย เดี๋ยวกูจะไปเอง กูสัญญา"

"ทะเล..." ดาหวันพยายามจะคุยแต่ทะเลก็ตัดสายไปก่อน

เธอยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น น้ำตาที่เธอไม่คิดว่าจะไหลก็เริ่มไหลอาบแก้ม ใจเธอสับสนเกินกว่าจะรับมือได้ สถานการณ์นี้ไม่ง่ายเลยสำหรับทั้งเธอและทะเล

เสียงโทรศัพท์ในมือเงียบไปนาน แต่เสียงหัวใจของดาหวันยังคงเต้นหนักหน่วง เธอไม่รู้ว่าต้องทำยังไงต่อไป ขณะที่ความรู้สึกผิดและความสับสนยังคงคั่งค้างในใจ