ตอนที่ 16 เริ่มหึง

โนเตอร์ยืนมองออกไปทางหน้าต่างของห้องพักในคอนโดฯ ดวงตาของเขามองเหม่อออกไปไกล ในหัวของเขามีแต่เรื่องของดาหวัน ผู้หญิงที่เขารู้ดีว่ากำลังลังเลและสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง ความรักที่เขามีต่อเธอมันล้นออกมาจนยากที่จะเก็บไว้ได้อีกต่อไป ไม่ว่าเธอจะรู้สึกยังไงกับเขา เขาก็พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรักเขากลับมา

“พีี่จะไม่ยอมปล่อยให้หวันไปจากชีวิตพี่ง่ายๆ หรอก” เขาพึมพำกับตัวเอง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นและความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ลึกๆ

เวลาผ่านไปไม่นาน โนเตอร์ตัดสินใจลงมือทำในสิ่งที่เขาคิดไว้อย่างแน่วแน่ เขาเตรียมทุกอย่างที่คิดว่าอาจทำให้ดาหวันประทับใจ ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ อาหารที่เธอชอบ หรือแม้กระทั่งการสละเวลาทั้งหมดของตัวเองเพื่อจะได้อยู่กับเธอ เพียงเพื่อให้เธอเห็นว่าเขาจริงจังแค่ไหน

ในวันถัดมา เตอร์รออยู่หน้าห้องของดาหวัน พร้อมกับช่อดอกไม้ ความตื่นเต้นและความกลัวปนเปกันในใจของเขา เขาไม่รู้ว่าการกระทำเหล่านี้จะทำให้เธอรักเขากลับมาหรือไม่ แต่เขารู้เพียงว่าเขาจะไม่ยอมแพ้

ดาหวันเดินออกมาจากห้อง พร้อมกระเป๋าหนังสือ เตอร์รีบเดินเข้าไปหาเธอด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความหวัง “หวัน พี่มีอะไรจะบอก”

ดาหวันชะงักเมื่อเห็นช่อดอกไม้ในมือของเขา เธอมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเประหว่างความประหลาดใจและความไม่แน่ใจ "พี่เตอร์...นี่มันอะไรกัน"

"พี่รู้ว่าช่วงนี้มันอาจจะยากสำหรับหวัน พี่รู้ว่าหวันสับสนระหว่างพี่กับทะเล แต่พี่อยากให้หวันรู้ไว้ว่าพี่พร้อมทำทุกอย่างเพื่อให้หวันมีความสุข" น้ำเสียงของเขานุ่มนวล แต่ก็หนักแน่นเต็มไปด้วยความจริงใจ

ดาหวันยืนฟังด้วยหัวใจที่สั่นไหว เธอไม่เคยเห็นโนเตอร์ในมุมนี้มาก่อน มุมที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนและความรักที่เขามีต่อเธอ เตอร์เคยเป็นผู้ชายที่เธอคิดว่า กระล่อน เจ้าชู้แต่วันนี้เขายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อเธอ

"แต่พี่เตอร์...มันไม่ใช่เรื่องง่ายนะ...ความรู้สึกของหวันตอนนี้มันสับสน" ดาหวันพูดเสียงแผ่ว น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย

"พี่ไม่สนหรอกว่ามันจะยากแค่ไหน ขอแค่พี่ได้อยู่ข้างๆ หวัน พี่ก็พอใจแล้ว" โนเตอร์พูดก่อนจะยื่นช่อดอกไม้ให้เธอ “พี่ขอโทษที่ทำให้หวันลำบากใจ แต่พี่อยากให้หวันรู้ว่าพี่รักหวันจริงๆ และพี่พร้อมที่จะทำทุกอย่างเพื่อให้หวันรักพี่”

ดาหวันรับช่อดอกไม้มาด้วยมือที่สั่นนิดๆ เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรต่อไป ความรักของเตอร์มันชัดเจนและอบอุ่นจนเธอรู้สึกสับสนมากยิ่งขึ้น เธอเองก็รู้สึกดีต่อเขา แต่ก็ไม่อาจลบความรู้สึกที่มีต่อทะเลได้

"พี่เตอร์...ขอเวลาหน่อยได้ไหม หวันต้องการเวลาเพื่อจัดการความรู้สึกตัวเอง"

โนเตอร์พยักหน้า แม้จะรู้สึกเจ็บปวด แต่เขาก็เข้าใจ "ได้สิ พี่จะรอ รอจนกว่าหวันจะพร้อม ไม่ว่าจะนานแค่ไหนพี่ก็จะรอ เพราะพี่รักหวันจริงๆ"

คำพูดสุดท้ายของเตอร์ทำให้ดาหวันรู้สึกถึงความหนักแน่นและความจริงใจของเขา ความรักของโนเตอร์ไม่ใช่แค่คำพูด แต่เป็นการกระทำที่เขาทำเพื่อเธอตลอดเวลา

บ่ายแก่ๆวันนี้ดาหวันหมดคาบเรียนจึงเดินมายังคณะวิศวกรรมศาสตร์ สายตาหลายคู่จับจ้องมาที่เธอ บ้างก็ดูสงสัย บ้างก็อาจจะคิดว่าดาวคณะแพทย์ฯ อย่างเธอ มาทำอะไรที่นี่ แต่เธอไม่ได้สนใจมากนัก เพราะเป้าหมายของเธอคือการหาคนคนหนึ่ง

ทันใดนั้น จ๊าบ เพื่อนสนิทของโนเตอร์ก็เดินเข้ามาทักทายพร้อมรอยยิ้มกวนๆ ที่เขามักจะมีเสมอเมื่อเจอเธอ "น้องหวัน มาหาเพื่อนพี่เหรอครับ?"

ดาหวันยิ้มตอบด้วยท่าทีเขินเล็กน้อย "ค่ะพี่ มาหาพี่เตอร์ค่ะ"

"เดี๋ยวไอ้เตอร์มันก็ลงมาแล้วครับ มันกำลังเก็บของอยู่ข้างบน" จ๊าบพูดพร้อมชี้ขึ้นไปยังอาคารเรียน ก่อนจะยืนทำท่ารอด้วยกัน

เสียงหัวเราะและเสียงคุยของนักศึกษาคณะวิศวะดังอยู่รอบๆ ทำให้บรรยากาศที่คณะดูคึกคัก ดาหวันมองไปรอบๆ ก็รู้สึกแปลกตาไปจากบรรยากาศที่คณะแพทย์ฯ ของเธอ เธอยืนรออยู่ไม่นานก็เห็นเตอร์เดินลงบันไดมาพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่

พอเขาเห็นเธอ ยิ้มกว้างก็ผุดขึ้นบนใบหน้าของเขาทันที "หวัน มาทำอะไรที่นี่?"

"ก็มาหาพี่ไง" เธอตอบพร้อมยิ้มกว้างตอบกลับ ท่ามกลางสายตาของเพื่อนๆ ของเตอร์ที่ดูจะจับตาดูการเคลื่อนไหวของทั้งคู่

"ไอ้เตอร์...ข่าวใหญ่ว่ะ ข่าวเขาว่ากันว่าดาวคณะแพทย์ฯ มาหาเดือนคณะวิศวะถึงที่" จ๊าบแกล้งแซว ทำให้ทุกคนรอบข้างหัวเราะขึ้นมา

เตอร์เดินเข้ามาใกล้ๆ ดาหวัน ก่อนจะเอ่ยเบาๆ "เราไปหาที่คุยกันเงียบๆ ดีกว่า มึงล้อเล่นอะไรของมึงวะจ๊าบ"

จ๊าบหัวเราะชอบใจแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ทั้งคู่มีเวลาส่วนตัว ดาหวันกับโนเตอร์เดินออกมาจากบริเวณที่คนพลุกพล่าน เขาพาเธอมานั่งที่มุมสงบข้างอาคารเรียน

"มีอะไรหรือเปล่า มาหาถึงที่แบบนี้" โนเตอร์ถามพลางยื่นมือไปจับมือเธอเบาๆ

ดาหวันนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ก็แค่อยากเจอพี่...แล้วก็...เรื่องที่พี่บอกวันนั้น หวันคิดดูแล้ว"

โนเตอร์มองหน้าเธอด้วยความสนใจ "แล้วหวันคิดยังไง?"

ดาหวันหลบสายตาเขา ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงเบาๆ "พี่เตอร์...หวันว่า..หวันชอบพี่จริงๆ แล้วแหละ"

ได้กันไม่รู้กี่ครั้งไม่ชอบสิแปลกเตอร์คิดในใจปกติกับผู้หญิงคนอื่นแค่ครั้งเดียวก็ติดแล้วแต่เป็นเขาเองที่ไม่ชอบกินของซ้ำต่างจากเธอที่เขาอยากจับกินอยู่ตลอด ใบหน้าของเขาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่ดาหวันเคยเห็น

ขณะที่ดาหวันกับเตอร์กำลังคุยกันอย่างสบายใจ อยู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ เธอเป็นนักศึกษาคณะวิศวะเช่นกันและดูจะคุ้นเคยกับเตอร์เป็นอย่างดี ใบหน้าของเธอแต่งแต้มด้วยความมั่นใจ และไม่รอช้าที่จะทักทายเตอร์ด้วยน้ำเสียงที่ดูสนิทสนมจนเกินไป

"เตอร์...ทำไมไม่บอกเลยว่ามีแฟนแล้ว?" เธอพูดพลางปรายตามองดาหวันด้วยสายตาที่แฝงความเย้ยหยัน ดาหวันเงียบไปทันที รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบแน่นในอก

"อย่ามาแซวหน่อยเลย"

โนเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูปกติ แต่ท่าทีของผู้หญิงคนนั้นก็ยังไม่ลดลง

เธอหันมาทางดาหวันด้วยรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะเป็นมิตร แต่ก็มีความแฝงในน้ำเสียงที่ทำให้ ดาหวันเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ

"เป็นแฟนเตอร์เหรอ"

ไปอยู่ดาวอังคารมามั่งถึงไม่รู้ดาหวันคิดในใจ

"ใช่ค่ะ" ดาหวันตอบสั้นๆ พลางพยายามเก็บอารมณ์ที่เริ่มสั่นไหวอยู่ภายใน เธอรู้สึกไม่สบายใจที่ผู้หญิงคนนี้เข้ามาใกล้โนเตอร์มากเกินไป แถมยังพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจะดูถูกเล็กๆ

"รู้ไหมว่าเตอร์น่ะฮอตแค่ไหนในคณะวิศวะ? มีแต่สาวๆ อยากอยู่ใกล้ทั้งนั้น" เธอพูดพร้อมกับยิ้มยั่วเย้าก่อนจะเหลือบมองไปที่เตอร์ ดาหวันหันมองไปที่เตอร์แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ที่พลุ่งพล่านเอาไว้

ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวในใจเธออย่างที่เธอไม่เคยรู้สึกมาก่อน อาการที่หัวใจเธอเต้นแรงเร็วขึ้น มันคืออะไร? ใช่ความหึงหรือเปล่า? ความคิดเหล่านี้วิ่งวนอยู่ในหัวของเธอไม่หยุด

'กูหึงเขาเหรอ?' ดาหวันคิดในใจ พลางพยายามตั้งสติ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจ ความหึงหวงนั้นบ่งบอกอะไรบางอย่างที่เธอไม่กล้ายอมรับออกมาเต็มปากเต็มคำ

'ถ้ากูหึงเขา...ก็แสดงว่ากูรักเขาใช่ไหม?'

ดาหวันเริ่มไม่แน่ใจในตัวเองว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อโนเตอร์มันพัฒนาไปไกลกว่าที่เธอเคยคิดหรือเปล่า แต่ท่าทีที่เขาเป็นที่สนใจของคนอื่น และสายตาที่ผู้หญิงคนนั้นมองเธอ มันทำให้เธอรู้สึกอึดอัดอย่างประหลาด

"ไม่ต้องไปฟังใครหรอกหวันพวกนี้มันก็ชอบแซวไปเรื่อยแหละ"

โนเตอร์เอ่ยปลอบเบาๆ และจับมือเธอแน่นขึ้น ราวกับต้องการยืนยันความรู้สึกที่เขามีต่อเธอ

ดาหวันรู้สึกถึงความอบอุ่นจากมือของเขา ความรู้สึกหวั่นไหวและความหึงหวงที่เกิดขึ้นทำให้เธอเริ่มตระหนักว่า ความรู้สึกที่เธอมีต่อโนเตอร์อาจไม่ใช่แค่ "ชอบ" หรือ "สนิท" อย่างที่เธอเคยคิด แต่เป็นความรักที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีกแล้ว