ตอนที่ 17 ทำโทษเด็กดื้อ

ดาหวันนั่งอยู่คนเดียวในห้องเรียน หลังจากเหตุการณ์ที่คณะวิศวะฯ กับสายตาเย้ยหยันของสาวคนนั้นยังคงวนเวียนอยู่ในหัว แม้โนเตอร์จะยืนยันความรู้สึกของเขาชัดเจนแค่ไหน แต่ดาหวันก็อดนึกน้อยใจไม่ได้ว่าตัวเองคงไม่ใช่คนเดียวที่ชอบเขา สาวๆ รอบตัวเขาต่างก็สนใจและพยายามเข้าใกล้เขาอยู่ตลอดเวลา

"ทำไมเราต้องมานั่งคิดมากเรื่องแบบนี้ด้วยวะ" ดาหวันพึมพำกับตัวเอง หงุดหงิดกับความรู้สึกที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ส่งข้อความไปยังกลุ่มเพื่อนทันที

"พวกมึง ไปกินเหล้ากันปะ?"

ไม่นานนัก เพื่อนๆ ของเธอก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว มิเกล ต้นหอม ไม่มีใครลังเลสักนิดที่จะไม่ไปกับเธอ

"กูว่าแล้วต้องมีวันนี้!"

ต้นหอมตอบกลับมาดาหวัน

"นัดมาเลย กูพร้อม".

มิเกลเสริมกำลังมาอีกว่าตนพร้อมมากดาหวันเลยถามยัยเพื่อนสองคนไปว่า

"พร้อมกินเหล้า"

แล้วดูเพื่อนสาวเธอตอบมา

"เปล่า...พร้อมล่าผู้ชาย

เมื่อได้คำตอบรับแบบนั้น ดาหวันก็รีบลุกออกจากเตียงนอนรีบอาบน้ำแต่งตัวทันที โดยไม่บอกเตอร์สักคำ เธอไม่อยากให้เขาตามมา หรือรู้ว่าเธอกำลังน้อยใจ เขาคงไม่เข้าใจหรอกว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนี้

ค่ำคืนนี้ที่ร้านเหล้า

เสียงดนตรีและแสงไฟในร้านเหล้าสาดส่องไปทั่ว ดาหวันนั่งอยู่ท่ามกลางเพื่อนๆ ทั้งสามคนที่พากันหัวเราะและคุยกันเสียงดังเพื่อทำให้เธออารมณ์ดีขึ้น ดาหวันพยายามทำตัวให้สนุกไปกับพวกเขา แต่ในใจลึกๆ เธอก็ยังรู้สึกน้อยใจ และอารมณ์ขุ่นมัวก็ยังไม่หายไป

"เอ้า! ดื่มกันหน่อยเร็ว อย่ามัวแต่นั่งเหม่อ" มิเกลส่งแก้วเหล้าให้ดาหวัน "คืนนี้มึงต้องเมาให้พอ เดี๋ยวพวกกูพากลับเอง"

ดาหวันยิ้มฝืนๆ รับแก้วมาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว รสขมของเหล้าละลายในปากเธอ แต่ก็ไม่สามารถล้างความรู้สึกอึดอัดในใจได้

ในขณะที่พวกเขานั่งกันอยู่ ก็มีหนุ่มๆ กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาทัก พวกเขานั่งโต๊ะข้างๆ และหนึ่งในนั้นก็มองมาทางดาหวันด้วยแววตาสนใจ ไม่ทันไร หนุ่มคนหนึ่งก็ยิ้มหวานและเดินเข้ามาใกล้โต๊ะของพวกเธอ

"สวัสดีครับ ขอนั่งด้วยได้ไหม?" เขาถามด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ และสายตาที่จ้องไปทางดาหวันอย่างไม่ละสายตา

ดาหวันเงยหน้ามองเขาด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพยักหน้าอย่างเบื่อๆ

"นั่งสิ ถ้าจะนั่งก็นั่ง" เธอพูดอย่างไม่ใส่ใจ แม้ในใจจะรู้สึกไม่เต็มใจก็ตาม

หนุ่มคนนั้นนั่งลงข้างๆ ดาหวัน พยายามหาเรื่องคุยและแซวเธอหลายอย่าง เธอหัวเราะบ้าง แต่ไม่ใช่เพราะรู้สึกสนุก แต่เพราะเธอต้องการเบี่ยงเบนความรู้สึกในใจที่ยังคงสั่นไหวจากเรื่องของเตอร์

"นี่ๆ หวัน มึงคุยกับเขาหน่อยสิ น่าสนใจออก" มิเกลแซวเบาๆ พลางขยับตัวนิดหน่อยทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

ดาหวันยิ้มเบาๆ พลางหันไปมองหนุ่มคนนั้น เขาก็ดูน่ารักดี แต่ในใจของเธอยังคงคิดเรื่องวันนี้ เธอจึงรู้สึกไม่เต็มใจที่จะคุยกับใครเท่าไร

"ขอบคุณนะที่มาคุยด้วย แต่วันนี้ฉันขอสนุกกับเพื่อนๆ ดีกว่า" ดาหวันตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพ แต่ก็ไม่ทิ้งความเฉยชา

เวลาผ่านไปไม่นาน เตอร์ก็มาถึงร้านอย่างที่เธอไม่ได้คาดคิด เขายืนอยู่ที่ประตูร้าน จ้องมองมาทางดาหวันด้วยสายตาเย็นชา

"ไง...หนีพี่มาเที่ยวสนุกมากเหรอ?" เขาพูดเสียงดังพอที่จะได้ยินในวงเพื่อน

ดาหวันหันไปมองเขาด้วยความตกใจ แต่เธอก็พยายามทำตัวไม่สนใจ "ก็แค่ออกมากินกับเพื่อน ไม่เห็นต้องดุเลย"

"เพราะพี่รัก...ถึงดุ..เด็กดื้อ" โนเตอร์พูดจบก็เดินเข้ามาใกล้ดาหวัน จับข้อมือของเธอเบาๆ และยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย

ทุกคนในโต๊ะมองดูเหตุการณ์นี้ด้วยความตื่นเต้นและสงสัยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ดาหวันรู้สึกหวั่นไหวในใจ ความน้อยใจเริ่มสลายไป แต่ความสับสนในใจกลับทวีคูณ เธอรู้ว่าคนตรงหน้าเธอคือคนที่เธอรัก แต่เธอก็ยังไม่รู้ว่าจะจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไงดี

"กลับกับพี่เดี๋ยวนี้"

"ไม่กลับ หวันยังไม่เมา" ดาหวันพูดพร้อมกับเบี่ยงตัวหนีเตอร์ที่พยายามจะจับมือเธอ

เตอร์ถอนหายใจยาว ใจเขาเต้นระรัวไปด้วยความห่วง "จะกลับดีๆ หรือจะให้อุ้มออกไป?" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาด

ดาหวันหันขวับไปมองเขาอย่างไม่พอใจ "อะไรของพี่เนี่ย! มาทำตัวแบบนี้ในที่สาธารณะได้ไง พี่จะบ้าเหรอ"

"ต้นหอม, มิเกล พี่ขอพาหวันกลับไปก่อนนะครับ" เตอร์ไม่สนใจเสียงต่อต้านของดาหวัน เขาหันไปบอกเพื่อนๆ ของเธออย่างจริงจัง

ต้นหอมกับมิเกลมองหน้ากันแล้วยิ้มขำ พวกเธอรู้ดีถึงความสัมผัสโนเตอร์กับดาหวันและไม่แปลกใจเลยที่เขาจะมาตามเธอถึงที่แบบนี้

"เอาเลยพี่ ฝากดูแลน้องหวันด้วยนะ" ต้นหอมตอบกลับ

มิเกลพยักหน้าเห็นด้วย "กลับดีๆ นะมึง เดี๋ยวพรุ่งนี้กูเลี้ยงเหล้าใหม่ก็ได้"

ดาหวันที่นั่งอยู่รู้สึกหงุดหงิด แต่ก็มีความอายแฝงอยู่ในใจ เธอไม่รู้ว่าควรจะโกรธหรือดีใจที่เตอร์ตามมา แต่ที่แน่ๆ เธอไม่อยากให้ใครมาเห็นว่าเขาเป็นคนขี้หวงแบบนี้

เตอร์ไม่รอให้ดาหวันพูดอะไร เขายืนขึ้นแล้วคว้าข้อมือเธอเบาๆ แต่แน่นพอที่จะบอกว่าเขาเอาจริง "ไปเถอะ กลับบ้านได้แล้ว"

ดาหวันสะบัดแขนเบาๆ แต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่มีทางหนีจากมือเขาได้ "โอเคๆ กลับก็กลับ" เธอพูดด้วยเสียงอ่อนลง แต่ก็ยังไม่ลุกจากเก้าอี้

โนเตอร์ยิ้มมุมปาก "ดีมากเด็กดื้อ"

เมื่อมาถึงคอนโดฯ โนเตอร์ปล่อยดาหวันลงอย่างนุ่มนวล แต่ความตึงเครียดในอากาศยังคงลอยอยู่ ดาหวันหลบสายตาเขา ขณะที่โนเตอร์เองก็พยายามควบคุมความรู้สึกตัวเอง

"ไหนหวันบอกชอบพี่ไง" เขาถามเสียงเข้มแต่แฝงด้วยความน้อยใจ

"ก็ใช่...แต่หวันลืมคิดไปว่าพี่เองก็ถูกร่ายล้อมด้วยสาวๆ หลายคน" ดาหวันตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นน้อยๆ จากความน้อยใจที่สะสมในใจ

เตอร์ขมวดคิ้ว "แล้ว...?"

"พี่อาจจะไม่ได้รักหวันจริงเหมือนที่ปากพี่พูดก็ได้" เธอพึมพำเบาๆ แต่พอให้เขาได้ยินชัดเจน

ในทันใดนั้น เตอร์ก็ดันดาหวันจนหลังของเธอชิดกับกำแพง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองแต่ยังคงแฝงความรักที่ชัดเจน "พี่บอกไปแล้วว่าพี่รักหวัน... พี่พูดจริง หวันไม่เชื่อเหรอ?"

ดาหวันยังคงมองเขาด้วยความลังเล "ไม่เชื่อ..."

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ โนเตอร์ก็โถมตัวเข้ามาจูบเธออย่างไม่ทันตั้งตัว จูบที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาพยายามส่งผ่านไปให้เธอ

"เชื่อหรือยัง" เขาถอนจูบออกช้าๆ และถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"ไม่..." ดาหวันตอบทั้งที่ยังหายใจไม่ทัน แต่เขาไม่ให้เธอได้พูดมากไปกว่านั้น เมื่อเตอร์โถมจูบเธออีกครั้ง คราวนี้ยาวนานและอ่อนโยนกว่าเดิม ราวกับต้องการจะย้ำให้เธอรู้ว่าความรักของเขาเป็นเรื่องจริง

"พี่จะจูบหวันจนกว่าหวันจะเชื่อ" เขากระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ ขณะที่ดาหวันเริ่มรู้สึกถึงความจริงใจที่ซ่อนอยู่

ในทุกการกระทำของเขา

"เป็นไง ยังจะไม่เชื่ออีกไหม?" เตอร์ถามยิ้มๆ ขณะที่ดาหวันมองเขาตาปริบๆ ไม่รู้จะตอบกลับยังไงดี ใจเธอเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา

"จำไว้...เด็กดื้อต้องโดนทำโทษแบบนี้แหละ" เขาพูดพลางยกมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์

ดาหวันทำหน้าบึ้ง "ไอ้พี่เตอร์ ใจร้าย!"

เตอร์หัวเราะเบาๆ ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ “แล้วร้ายยังไงให้ดาวคณะแพทย์หลงรักพี่ได้ขนาดนี้นะ?”

ดาหวันทำหน้าเขินจนพูดไม่ออก แต่ในใจก็เต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย เธอรู้แล้วว่าเธอรักเขาจริงๆ แต่ก็อดเขินไม่ได้กับความหวานที่เตอร์มอบให้ในตอนนี้

เขามองเธอด้วยสายตาหวานซึ้ง ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยน "พี่รักหวันนะ... แล้วหวันล่ะ รักพี่หรือยัง?"

ดาหวันเบือนหน้าหนีอย่างขวยเขิน แต่ก็ไม่สามารถซ่อนรอยยิ้มที่มุมปากได้ "อือ... รักแล้ว"

เตอร์หัวเราะออกมาเบาๆ พลางดึงเธอมากอดไว้แนบอก "ดีแล้ว... ไม่อย่างนั้นเด็กดื้อจะต้องโดนทำโทษอีกหลายรอบเลยนะ"