ตอนที่ 19 สร้อยเกียร์แทนใจ

ดาหวันยิ้มกว้างเมื่อได้กลิ่นหอมของอาหารที่โชยมาต้อนรับทันทีที่เธอเปิดประตูห้องเข้ามา หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการเรียนทั้งวัน ความหอมของอาหารทำให้ความเหนื่อยล้าคลายลงอย่างรวดเร็ว

"ว้าว...หอมจังเลย!" ดาหวันอุทานออกมาด้วยความตื่นเต้น ก่อนจะหันไปมองที่ครัว เห็นเตอร์ยืนอยู่หน้าหม้อซุปในครัว เขายิ้มกว้างเหมือนรู้ว่าดาหวันต้องชอบ

"อร่อยด้วยนะ พี่ตั้งใจทำสุดฝีมือเลย" เขาพูดพลางตักซุปออกมาชิมรสอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจว่าอาหารที่ทำจะสมบูรณ์แบบ

ดาหวันเดินเข้ามาใกล้แล้วหัวเราะเบาๆ "นึกว่าเด็กวิศวะจะเก่งแต่เรื่องเครื่องยนต์เครื่องมืออะไรต่างๆ ซะอีก" เธอแซวอย่างขำๆ

เตอร์ยักคิ้วตอบกลับ "สำหรับหวัน พี่ทำได้ทุกอย่างแหละ ไม่ว่าทำอาหารหรืออะไรก็ตาม"

ดาหวันมองเขาด้วยสายตาเอ็นดู ความทุ่มเทของเตอร์ในทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวกับเธอ ทำให้หัวใจของเธออ่อนโยนลงทุกครั้งที่ได้เห็น ทั้งสองนั่งลงร่วมโต๊ะกันอย่างอบอุ่น เสียงช้อนกระทบจานผสมกับเสียงหัวเราะที่เกิดขึ้นเป็นระยะ ทำให้บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความสุข

"ไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวพี่เตรียมโต๊ะรอ"

"ค่ะ....ที่รัก"

เตอร์หันขวับมามองดาหวันด้วยความตกใจและดีใจในคราวเดียวกัน หลังจากได้ยินคำว่า'ที่รัก' หลุดออกมาจากปากของเธอโดยไม่ทันตั้งตัว ดวงตาของเขาเป็นประกายราวกับไม่เชื่อหูตัวเอง

"เมื่อกี้หวันว่าอะไรนะ?" เขาถามด้วยรอยยิ้มกว้าง รู้สึกเหมือนหัวใจจะพองโตขึ้นทันที

ดาหวันหน้าแดงซ่าน พยายามหลบสายตาเขา "เปล่า...ก็แค่อยากเรียกตามความรู้สึก" เธอตอบเบาๆ ก่อนจะรีบเดินหนีไปที่ห้องน้ำ แต่ไม่วายแอบยิ้มและขำกับท่าทีของเตอร์ที่ดูจะตื่นเต้นเกินปกติ

"ที่รักเหรอ...พี่ชอบนะ!" เขาตะโกนไล่หลังเธอไปพร้อมเสียงหัวเราะอย่างมีความสุข

ดาหวันได้ยินก็ยิ่งหน้าแดงกว่าเดิม แต่ในใจก็อุ่นวาบอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความสบายใจทุกครั้งที่อยู่ใกล้เขา บางทีความสัมพันธ์ของพวกเขาอาจจะมากกว่าแค่ "คนรู้ใจ" แล้วก็ได้..

"กับข้าวมื้อนี้อร่อยมากเลยขอบคุณพี่เตอร์มากนะ"

"ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจ....ขอมือหน่อย"

ดาหวันยื่นมือไปให้เตอร์และเขาก็ให้สร้อยเส้นหนึ่งกับเธอ

ดาหวันมองสร้อยเกียร์ในมือด้วยความตกใจและประหลาดใจ หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เธอเคยได้ยินตำนานของคณะวิศวะฯ ว่าสร้อยเกียร์นี้เป็นสัญลักษณ์แทนใจ หากเด็กวิศวะคนใดมอบมันให้ใคร นั่นหมายความว่าคนๆ นั้นสำคัญที่สุดสำหรับเขา

"พี่เตอร์..." ดาหวันเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสับสนและความรู้สึกที่ซ่อนอยู่

"พี่อยากให้หวันเก็บสร้อยนี้ไว้" เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่แฝงไปด้วยความอบอุ่น "มันไม่ได้เป็นแค่สัญลักษณ์ของคณะพี่ แต่มันหมายถึงใจพี่...พี่อยากให้หวันรู้ว่าพี่จริงจังกับหวันมากแค่ไหน"

ดาหวันใจเต้นแรงยิ่งกว่าเดิม เธอรู้สึกเหมือนทุกสิ่งรอบตัวหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มีเพียงเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเร่งรีบอยู่ในอก

"พี่เตอร์..." เธอกล่าวเบาๆ ก่อนจะหันไปมองสร้อยในมือ "หวันรู้สึกเป็นเกียรติมาก แต่..."

เตอร์ยิ้มและเอื้อมมือมาจับมือเธอเบาๆ "ไม่ต้องคิดมากหรอก หวัน พี่แค่อยากให้หวันรู้ว่าพี่จริงใจ และไม่ว่าหวันจะตอบรับหรือไม่ สร้อยนี้ก็ยังเป็นของหวันเสมอพี่ต่างหากที่รู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้ครองใจหวัน"

น้ำตาของดาหวันเริ่มเอ่อล้น เธอรู้สึกอบอุ่นใจอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน "ขอบคุณนะพี่เตอร์...หวันจะเก็บสร้อยนี้ไว้อย่างดี"

วันถัดมาที่มหาลัยโต๊ะเก่ามุมเดิมดาหวันยิ้มเขินเบาๆ เมื่อมิเกลและต้นหอมเห็นสร้อยเกียร์ที่เธอสวมอยู่ ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันก่อนจะหันมาส่งเสียงแซว

"มึงนี่โชคดีจริง ๆ ไอ้หวัน ไม่ใช่ว่าใครจะได้สร้อยเกียร์จากหนุ่มวิศวะง่าย ๆ นะเว้ย" มิเกลพูดพลางเอื้อมมือมาแตะสร้อยเกียร์เบา ๆ "แสดงว่าพี่เตอร์เขาจริงจังกับมึงมากเลยนะ"

ต้นหอมพยักหน้าเห็นด้วย "เออจริง พี่เตอร์นี่ถือว่าเป็นตัวท็อปของคณะเลยนะ แล้วยิ่งเขามอบสร้อยให้มึงแบบนี้ ยิ่งชัดเจนเลยว่าเขารักมึงจริง ๆ"

ดาหวันฟังแล้วหัวใจก็พองโต แต่ยังแกล้งทำเป็นไม่สนใจคำพูดของเพื่อน "พวกมึงก็พูดเกินไป มันขนาดนั้นเลยเหรอ"

"เห้ย! ไม่เกินไปหรอก มึงลองคิดดูดิ พี่เตอร์ขนาดหล่อ รวย เรียนเก่ง มีผู้หญิงรุมชอบเป็นแถว แต่เขากลับเลือกมึง มึงไม่รู้เหรอว่ามึงโคตรโชคดี" ต้นหอมพูดต่อ ทำเอาดาหวันเริ่มหน้าแดงขึ้นมา

"อืม...ก็จริงอย่างที่พวกมึงว่าแหละ" ดาหวันยอมรับเบาๆ พร้อมกับยิ้มอายๆ

"เอ้า! ใครจะได้ผัวดีเท่ามึงอีกล่ะไอ้หวัน" มิเกลพูดขำๆ ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง

"ผัวเผลอ..อะไรมึงก็ว่าไป"

ดาหวันได้แต่ส่ายหัวเบา ๆ แต่ในใจกลับอบอุ่นและมีความสุขกับทุกคำแซวที่เพื่อน ๆ พูด แซวเรื่อง "ผัว" ก็ได้แต่ยิ้มเขินๆ ไม่กล้าตอบอะไรออกไป ส่วนต้นหอมกับมิเกลยังคงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

"แหมๆ มึงนี่นะไอ้หวัน แค่พูดก็หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศละ" ต้นหอมยิ่งแซวเพิ่มอีก

"พอเลยพวกมึง เดี๋ยวกูจะไม่คุยด้วยแล้ว" ดาหวันทำท่าเป็นฟอร์มแข็งแต่อายจนแทบจะหลบหน้าไม่มิด

ทะเลที่นั่งฟังอยู่ใกล้ๆ ได้แต่ส่ายหัวอย่างอดไม่ได้ เขามองเพื่อนสาวที่ดูสดใสกับความรักครั้งนี้พลางคิดในใจ "ไอ้พวกนี้ คุยกันแต่เรื่องผู้ชายจริงๆ ไม่มีเรื่องอื่นคุยบ้างเลยรึไง"

แม้ทะเลจะยิ้มออกมา แต่ในใจกลับซ่อนความรู้สึกลึก ๆ ไว้ เขามองดาหวันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความห่วงใย แม้ว่าเขาจะต้องเห็นเธอมีความสุขกับคนอื่นก็ตาม ขอแค่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ เขาก็พอใจแล้ว

"ถ้าไอ้เตอร์มันรักมึงจริง ก็ถือว่าดีแล้วล่ะ อย่างน้อยมึงจะได้ไม่ต้องเจ็บปวดหรือผิดหวัง" ทะเลคิดในใจ แม้หัวใจของเขาจะเจ็บปวดเล็กๆ แต่เขาก็เลือกที่จะยิ้มให้กับความสุขของเพื่อนรัก

"มึงจะนั่งเงียบทำไมไอ้ทะเล พวกกูไม่ได้คุยเรื่องมึงซะหน่อย" มิเกลหันมาถามทะเลแบบขำๆ ทำให้ทะเลต้องยิ้มแหยๆ และตอบกลับไป

"ก็กูฟังพวกมึงแซวไอ้หวันอยู่ พวกมึงนี่กะจะคุยแต่เรื่องผู้ชายจริงๆ ว่างั้น" ทะเลพูดพร้อมส่ายหัวเบาๆ ทำให้เพื่อนๆ ต่างหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ดาหวันได้แต่หัวเราะตาม แต่ในใจลึกๆ เธอกลับรู้สึกอบอุ่นกับเพื่อนกลุ่มนี้ที่ทำให้ทุกวันในมหาวิทยาลัยมีความสุข

หมดคาบเรียนช่วงบ่ายทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับ มิเกลกำลังเดินไปเอาของที่ลืมไว้ในห้องสมุดก่อนกลับหอพัก เธอหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพที่ไม่คาดคิดตรงหน้า ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อเห็นผู้หญิงคนนึงที่ไม่ได้ใส่ชุดนักศึกษายืนคุยกับเตอร์อยู่ สถานการณ์นี้ยิ่งแปลกขึ้นเมื่อเธอเห็นจ๊าบยืนอยู่ห่างๆ อย่างเงียบๆ ราวกับรออะไรบางอย่าง

"นี่มันอะไรกันเนี่ย?" มิเกลคิดในใจ หัวใจเธอเต้นรัวอย่างไม่สบายใจ เธอพยายามสังเกตดูจากระยะไกล แต่ก็ไม่สามารถได้ยินเสียงของพวกเขา ทั้งสองคนดูเหมือนคุยกันอย่างเคร่งเครียด และผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่คนที่เธอเคยเห็นมาก่อน

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร?" มิเกลสงสัย แต่เธอก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปถามตรงๆ เพราะรู้สึกไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของเตอร์ แต่ในขณะเดียวกันเธอก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล

"ทำไมต้องมาคุยกันที่นี่ ทำไมไม่ใส่ชุดนักศึกษา แล้วทำไมพี่จ๊าบถึงยืนอยู่ห่างๆ แบบนั้น?" คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัวของมิเกล แต่ก็ไม่มีคำตอบใดๆเพราะมันไม่ได้ยินจริงๆ

เธอเลือกที่จะไม่เข้าไปยุ่งและเดินเลี่ยงออกไป แต่ความรู้สึกกังวลยังคงวนเวียนในใจของเธอ "หวังว่าเรื่องนี้จะไม่เป็นปัญหากับไอ้ใครหวันนะ" มิเกลคิดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ ขณะเดินกลับหอพัก