ตอนที่ 20 เปิดตัวแฟนสาว

ในมหาวิทยาลัยตอนนี้ ข่าวเรื่องของดาหวันกับโนเตอร์แพร่กระจายไปอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าใครก็ต้องเคยได้ยินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของทั้งคู่ โดยเฉพาะเตอร์ที่เคยเป็นหนุ่มฮอตในคณะวิศวะฯ เลือกมอบ สร้อยเกียร์ ให้ดาหวันอย่างเป็นทางการ เหตุการณ์นี้กลายเป็นประเด็นฮือฮาที่ถูกพูดถึงไม่หยุดในทุกมุมของมหาวิทยาลัย

วันนั้นทุกอย่างดูเหมือนปกติ ดาหวันกำลังเดินไปเรียนตามปกติ แต่ความจริงคือมีสายตาหลายคู่ต่างจับจ้องมาที่เธออย่างสนใจ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นดาวคณะแพทย์ที่หลายคนชื่นชม แต่เพราะเธอคือ "แฟนสาว" ที่เตอร์เลือกเปิดตัวอย่างเต็มที่ สร้อยเกียร์ที่เธอสวมอยู่เป็นเหมือนสัญลักษณ์ของความผูกพันลึกซึ้งระหว่างทั้งคู่

"เห็นไหมนั่นดาหวันไงล่ะ...แฟนพี่เตอร์คนนั้นแหละ" เสียงกระซิบกระซาบของนักศึกษาหลายคนดังขึ้นตามทางที่ดาหวันเดินผ่าน

ดาหวันรู้สึกได้ถึงสายตาที่จับจ้องมา แต่เธอก็ยังคงทำตัวเหมือนปกติ พยายามไม่ให้ความสนใจมากนัก "เรื่องพวกนี้คงเป็นเรื่องธรรมดาล่ะมั้ง" เธอคิดในใจ พร้อมกับเดินต่อไปยังห้องเรียน

เมื่อมาถึงห้องเรียน เธอก็เจอเพื่อนสนิทอย่างต้นหอมและมิเกลที่นั่งรออยู่ ทั้งสองคนทำท่าทางเหมือนอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง

“ไงมึง...พี่เตอร์เปิดตัวอย่างนี้ทำเอาบรรดาสาวๆอกหักกันเป็นแถวแล้วมั่งกูว่า” ต้นหอมแซวทันที

ดาหวันยิ้มเขิน แต่ก็รู้สึกอบอุ่นใจในความรักที่ได้รับจากเตอร์ ซึ่งไม่ใช่แค่คำพูดแต่รวมถึงการ กระทำที่แสดงออกมาอย่างชัดเจน

"แล้วแม่ล่ะ?" มิเกลถามด้วยความอยากรู้

"แม่มึงรู้ไหมว่ามีแฟน"

ดาหวันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ "แม่กูรู้เรื่องตั้งนานแล้ว พี่เตอร์เขาไปบอกแม่กูเอง แถมยังบอกอีกว่าตั้งใจจะดูแลกูให้ดีที่สุด แม่ก็เลยยิ้มแป้น ยอมรับเต็มที่" น้ำเสียงของดาหวันฟังดูมีความสุข ไม่ได้มีความกังวลใดๆ แฝงอยู่ในคำพูดนั้น

“โอ้โห...ถึงกับไปขอเปิดตัวกับแม่เลยเหรอเนี่ย ร้ายจริงนะพี่เตอร์” ต้นหอมพูดพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

ดาหวันคิดถึงเหตุการณ์วันที่เตอร์ไปพบแม่ของเธอ วันนั้นเตอร์มาพร้อมกับดอกไม้ช่อใหญ่ ยิ้มแย้มสดใสและพูดคุยกับแม่อย่างเป็นกันเอง เตอร์บอกกับแม่ว่าเขาจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้และพร้อมจะดูแลดาหวันอย่างดีที่สุด การที่แม่ของเธอรับรู้และยอมรับได้ทำให้ดาหวันรู้สึกมั่นใจและมีความสุขมากยิ่งขึ้น

แม้จะมีสายตาจับจ้องจากคนอื่นๆ มากมาย ดาหวันรู้สึกว่าเธอไม่ได้เดินอยู่คนเดียว เพราะเตอร์ที่คอยอยู่เคียงข้างนั้นให้ความรู้สึกอบอุ่นและมั่นคง ความรักของเขาทำให้เธอมั่นใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปได้ด้วยดี ไม่ว่าคำ

พูดหรือสายตาของใครก็ตาม

"พี่เตอร์เขาก็โรแมนติกนะ ลงไอจีติดแฮชแท็ก #ไอ้หวัน ทุกโพสต์ ไม่บอกก็รู้ว่าคลั่งรักแค่ไหน" ต้นหอมพูดขึ้นพร้อมหัวเราะเบาๆ

มิเกลที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ไม่พลาดที่จะเสริม "จริง! เห็นแล้วก็อดขำไม่ได้ คิดดูสิ พี่เตอร์ผู้ชายเคร่งขรึม แต่ดันมีมุมน่ารักๆ แบบนี้ได้"

ดาหวันยิ้มเขิน รู้ดีว่าเพื่อนสาวแซวกันสนุก แต่ความรู้สึกที่เกิดขึ้นในใจของเธอก็เต็มไปด้วยความอบอุ่น จริงอย่างที่เพื่อนว่า พี่เตอร์มักจะทำอะไรเวอร์ๆ ให้เธอเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการโพสต์รูปพร้อมแคปชั่นหวานๆ ลงโซเชียลมีเดีย หรือการดูแลเธออย่างใกล้ชิด

"พี่เขาก็ชอบทำอะไรเวอร์ๆ แบบนี้แหละ" ดาหวันตอบยิ้มๆ แต่ก็รู้สึกถึงความพิเศษในทุกการกระทำของเตอร์

ในขณะที่บรรยากาศรอบโต๊ะเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและการแซวกันไปมา ทะเลที่นั่งอยู่ข้างๆ กลับยิ้มเจื่อนๆ เขามองเพื่อนสาวที่เขารักสุดหัวใจ ยิ่งเห็นดาหวันมีความสุขกับเตอร์ หัวใจของทะเลก็ยิ่งเจ็บปวด แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่เขารู้ดีว่าความรักของเขาที่มีต่อเธออาจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

ถึงอย่างนั้น ทะเลก็พยายามทำตัวปกติ เขาแกะส้มออกเป็นชิ้นๆ วางไว้บนจานตรงหน้าดาหวันโดยไม่พูดอะไร ราวกับเป็นการแสดงออกถึงความห่วงใยที่ไม่ต้องใช้คำพูด

"กินส้มไหมหวัน?" ทะเลเอ่ยเบาๆ พลางยื่นส้มที่แกะเสร็จแล้วให้เธอ

ดาหวันหันมองทะเลแล้วยิ้ม ขอบคุณในความใส่ใจที่เขามีให้ แม้ตอนนี้หัวใจของเธอจะถูกผูกไว้กับเตอร์ แต่ความเป็นเพื่อนที่เธอมีต่อทะเลยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

ทะเลได้แต่คิดในใจ "ขอแค่คนที่เรารักมีความสุขก็ดีแล้ว...ก็โอเคแล้ว"

"เออ...พวกมึง ฟังทางนี้หน่อย" ดาหวันพูดขึ้นมาเสียงดังเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ที่กำลังคุยกันอยู่

ต้นหอมกับมิเกลหันไปมองพร้อมกันอย่างสงสัย "อะไรอีกล่ะมึง มีอะไรจะประกาศ?"

ดาหวันยิ้มแล้วพูดต่อ "คืนนี้พี่เตอร์เขาชวนไปกินเหล้าแหละ แล้วรู้ไหม? เขาบอกว่าเขาเลี้ยงเองด้วย ไปกันปะ?"

"เห้ย จริงดิ!" มิเกลตาโต "พี่เตอร์เลี้ยงเองเลยเหรอ นี่แปลว่าเขาเห่อแฟนสุดๆ แน่เลย!"

ต้นหอมยิ้มกว้างพร้อมตอบอย่างไม่ต้องคิด "ไปดิ! ของฟรีใครจะพลาดวะ อีกอย่าง...พี่เตอร์เป็นคนเลี้ยง โอกาสดีแบบนี้จะไม่ไปได้ไงล่ะ"

ดาหวันหัวเราะกับท่าทางดีใจของเพื่อนๆ ก่อนจะหันไปมองทะเลที่นั่งเงียบๆ อยู่ข้างๆ

"แล้วมึงล่ะทะเล ไปด้วยกันไหม?"

ทะเลยิ้มจางๆ พลางตอบ "กูไปด้วยก็ได้...ตาม พวกมึงแหละ"

แม้ในใจทะเลจะรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย แต่เขาก็ยอมรับว่าอยากเห็นดาหวันมีความสุข แม้ว่าความสุขนั้นจะมาจากคนอื่นก็ตาม

บรรยากาศในร้านเหล้าคืนนั้นค่อนข้างจะครึกครื้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและบทสนทนาที่ดังลั่น เพื่อนในคณะของเตอร์มากันเต็มร้าน ทุกคนต่างพากันคุยและดื่มกันอย่างสนุกสนาน บางกลุ่มก็ยืนร้องเพลงอย่างสนุกสนาน เรียกได้ว่าไม่มีใครเงียบเหงา

มิเกลกับต้นหอมก็ดูจะมีความสุขเป็นพิเศษ ทั้งสองยิ้มหน้าระรื่น เมื่อได้มีโอกาสคุยกับหนุ่มๆ ในคณะอื่นที่ต่างก็ล้อมรอบพวกเธออย่างกับผึ้งล้อมดอกไม้ ความน่ารักและความสดใสของสองสาวทำให้ทะเลอดรู้สึกหมั่นไส้เพื่อนสาวของเขาไม่ได้

"เฮ้อ พวกนี้มันเพลินกับการคุยกับหนุ่มจริงๆ" ทะเลคิดในใจพร้อมกับกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย

แต่เมื่อเขาหันไปมองอีกด้าน ก็เห็นภาพที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกเจ็บลึกลงไปในใจ ดาหวันนั่งอยู่ข้างๆ เตอร์ และเขาก็ดูแลเธอเป็นอย่างดี ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าหญิงในค่ำคืนนี้ ไม่ว่าจะเป็นการตักอาหารให้ หรือคอยเช็ดปากให้เธอเบาๆ ทุกอย่างที่เตอร์ทำมันช่างดูอบอุ่นและใส่ใจ จนทำให้ทะเลรู้สึกว่าหัวใจมันหนักอึ้งยิ่งกว่าเดิม

ทะเลทำหน้าตาเหมือนคนเบื่อโลกสุดๆ เขาเผลอมองบนอย่างหงุดหงิด แต่ก็รู้ดีว่าคืนนี้เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งนิ่งๆ และทนเห็นภาพนั้นต่อไป

ทะเลนั่งมองแก้วเหล้าตรงหน้าด้วยสายตาเหม่อลอย ใจเขาหนักอึ้งไปด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวาย "โอ้ย ทำไมกูต้องมารักมึงด้วยวะ หวัน..." เขาพึมพำออกมาเบาๆ โดยที่ไม่มีใครได้ยิน

เขานึกถึงผู้หญิงมากมายที่เคยเข้ามาหาเขา ทั้งคนที่ชอบเขาและพยายามเอาใจ แต่ไม่มีใครทำให้เขารู้สึกพิเศษได้เหมือนที่ดาหวันทำให้เขารู้สึก "แม่ง...ทำไมวะ ทำไมกูต้องรักมึงด้วย" เขาบ่นออกมาอีกครั้ง เสียงแหบพร่าด้วยความเสียใจ

เขามองไปที่ดาหวันซึ่งกำลังหัวเราะอย่างมีความสุขกับเตอร์ ความสุขของเธอเป็นเหมือนหนามที่ทิ่มแทงหัวใจของเขา จนเขาอดไม่ได้ที่จะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด “คิดแล้วเศร้าว่ะ...เศร้าจนกูต้องแดกเหล้าเข้มๆ เข้าไป” เขาคิดในใจ ความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบอกใครได้ ทำให้ทะเลทำได้แค่ดื่มเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่า หวังให้ความเมาทำให้เขาลืมความรู้สึกนี้ไปสักพักแต่ไม่ว่าจะกินเหล้าเท่าไหร่ ความรู้สึกที่มีต่อดาหวันก็ไม่เคยจางหาย...