ตอนที่ 22 อย่าขัดคำสั่ง

บรรยากาศภายในบ้านหรูของเตอร์เงียบสงบ แต่ก็ดูอึดอัดเล็กน้อย พอเขาขับรถมาถึงก็ตรงดิ่งเข้ามาภายในห้องโถงขนาดใหญ่ที่ประดับด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ห้องรับประทานอาหาร เขาเห็นพ่อ แม่ และญาติๆ หลายคนกำลังนั่งล้อมโต๊ะอยู่ พวกเขากำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน แต่ก็หยุดเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามา

"พ่อกับแม่มีอะไรหรือเปล่าครับ?" เตอร์ถามขณะเดินเข้ามานั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆ โต๊ะ เขามองไปรอบๆ รู้สึกถึงความเงียบที่ตามมาทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากถาม

แม่ของเตอร์หันมามองลูกชายด้วยสีหน้าที่ยังดูเคร่งขรึมอยู่ "จะคุยกับแกนี่ฉันต้องมีอะไรด้วยเหรอ?" เธอตอบอย่างดุๆ เตอร์รู้ดีว่านี่ไม่ใช่สัญญาณที่ดี ทุกครั้งที่แม่ใช้โทนเสียงแบบนี้ มักมีเรื่องใหญ่รออยู่เสมอ

โต๊ะอาหารที่เต็มไปด้วยอาหารหรูหรา แต่บรรยากาศกลับรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างปกคลุม เตอร์รู้สึกถึงสายตาของญาติๆ ที่จับจ้องมาที่เขา ราวกับรอคำตอบอะไรบางอย่าง

พี่สาวของเขา พราวฟ้า นั่งอยู่ใกล้แม่ เธอยิ้มให้เตอร์อย่างจางๆ ในขณะที่ โนคลาส พี่ชายคนโตของเขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับสีหน้าที่ดูจะสบายใจที่สุดในกลุ่ม พี่ๆ ของเตอร์ต่างมีครอบครัวไปแล้ว มีชีวิตที่ดูเหมือนจะเป็นไปตามที่พ่อแม่คาดหวัง แต่สำหรับเตอร์ เขายังเป็นคนเดียวในบ้านที่ยังไม่ได้แต่งงาน นั่นทำให้เขารู้ว่าบางทีบทสนทนาวันนี้อาจเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

"นั่งสิ จะได้คุยกัน" พ่อของเตอร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

เตอร์เริ่มรู้สึกถึงความกดดันที่กำลังถาโถมเข้ามา เขานั่งลงแล้วหันมองไปทางแม่อย่างระวัง "มีเรื่องอะไรหรือครับ?"

แม่ถอนหายใจยาวแล้วเริ่มพูด "ลูกโตแล้วนะเตอร์ ถึงเวลาที่ต้องคิดถึงอนาคตของตัวเองได้แล้ว... พ่อแม่อยากให้ลูกแต่งงานได้แล้ว ลูกเห็นพี่ๆ ของลูกไหม? ทุกคนมีครอบครัวที่ดีไปหมดแล้ว แต่ลูกยังไม่คิดจะเริ่มอะไรเลยหรือไง?"

คำพูดนั้นทำให้เตอร์นิ่งไปชั่วขณะ เขารู้ว่าคำถามนี้ต้องมาถึงสักวัน แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เขายังไม่ได้บอกใครเกี่ยวกับดาหวัน แม้จะรักเธอมาก แต่การพาเธอมาพบครอบครัวดูเหมือนจะยังไม่ใช่เวลา

"ผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้วครับ" เตอร์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงจริงจัง

แม่และญาติๆ หยุดพูดคุยชั่วครู่ ทุกสายตาจับจ้องที่เตอร์เหมือนรอคอยคำอธิบายต่อ "ใครกัน?" แม่ถามอย่างสงสัย "ทำไมแม่ไม่เคยรู้เรื่องนี้?"

เตอร์ยิ้มบางๆ แล้วพูดต่อ "เธอเป็นคนที่ผมรักจริงๆ ครับ และผมตั้งใจจะพาเธอมาพบแม่ แต่ผมขอเวลาอีกนิด..."

แม่หรี่ตาลงอย่างไม่ค่อยเชื่อ "อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้ทันนะเตอร์... ลูกต้องจริงจังกับเรื่องนี้ ถ้าลูกไม่ทำตามที่แม่บอก ครอบครัวของเราจะเป็นยังไง?" เธอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เตอร์เข้าใจทันทีว่านี่ไม่ใช่การขอร้อง แต่เป็นคำสั่ง

เขานิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นเบาๆ "ผมจะพาเธอมาพบแน่นอนครับ แต่อย่าขัดใจ

ผมเรื่องนี้เลยนะครับ แม่"

"แกต่างหากที่อย่าขัดใจแม่!" เสียงของแม่ดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด เมื่อเห็นลูกชายกล้าพูดเชิงปฏิเสธเช่นนั้น แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ ทำให้บรรยากาศในห้องรับประทานอาหารที่เดิมทีตึงเครียดอยู่แล้ว ยิ่งทวีความอึดอัดมากขึ้น

"เนตรบอกแม่แล้วนะว่าแกเย็นชาใส่น้องมาก" แม่ของเตอร์เสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ดูเหมือนว่าการไม่ใส่ใจของเตอร์นั้นได้สร้างความขุ่นเคืองแก่เธอไม่น้อย "เนตรเป็นเด็กดี รักและเอาใจใส่แกขนาดนั้น ทำไมแกถึงเย็นชากับน้องแบบนี้?"

เตอร์ถอนหายใจลึกและพยายามรักษาสีหน้าให้สงบ แม้ในใจจะรู้สึกไม่สบายใจ "แม่... ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้คิดอะไรกับเนตร แม่เลิกจับคู่ให้ผมกับยายนั่นได้ไหม?" คำพูดของเขาแฝงไปด้วยความอ่อนใจและความเบื่อหน่าย

เนตร เป็นลูกสาวของเพื่อนสนิทแม่เตอร์ ซึ่งครอบครัวนั้นเคยมีบุญคุณกับแม่เตอร์มาอย่างยาวนาน แม่จึงคิดว่าการให้เนตรได้แต่งงานกับเตอร์จะเป็นการตอบแทนความดีงามนั้น ทั้งๆ ที่เตอร์ไม่เคยคิดอะไรกับเนตรเลยสักนิด ไม่เคยแม้แต่จะรู้สึกเกินกว่าความเป็นพี่น้อง

"แม่ครับ ผมเห็นเธอเป็นแค่น้องสาว ผมไม่เคยคิดอะไรเกินเลย และจะไม่มีวันคิดด้วย" เตอร์พยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่สุภาพ

แต่แม่ของเขายังคงไม่ยอมลดราวาศอก "น้องเขารักแกนะเตอร์ แกก็รู้อยู่เต็มอก แกไม่คิดจะให้โอกาสน้องหน่อยหรือ?"

เตอร์เม้มริมฝีปากแน่น รู้ว่าการสนทนานี้อาจจะไม่มีวันจบลงง่ายๆ เขารู้ดีว่าแม่ไม่ใช่คนที่จะยอมแพ้ในเรื่องที่เธอตั้งใจแล้ว โดยเฉพาะเรื่องของเนตร แต่เขาเองก็เชื่อมั่นในความรักที่เขามีต่อดาหวัน และไม่คิดที่จะหักหลังความรู้สึกของตัวเอง

"แม่... ผมขอร้องล่ะ ผมรักดาหวัน ผมจะพาเธอมาพบแม่ และหวังว่าแม่จะให้โอกาสผมได้เลือกเส้นทางของตัวเอง" เตอร์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น นี่คือความตั้งใจของเขา เขาไม่คิดที่จะทำตามคำสั่งใครในเรื่องความรัก

แม่ของเตอร์มองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา "ถ้าแกยืนกรานแบบนี้ ก็อย่าหวังว่าแม่จะยอมรับคนอื่นที่ไม่ใช่เนตรเข้ามาในครอบครัวนี้!"

"แม่ๆ แม่จะไปไหน มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน!" เตอร์ลุกขึ้นและเดินตามแม่อย่างร้อนรน แต่แม่ก็ยังคงเดินอย่างแน่วแน่ไม่สนใจเสียงเรียกของเขา

"ก็จะไปหมั้นยายเนตรให้แกไง!" เสียงของแม่เฉียบขาด ไม่มีวี่แววของการลังเล

เตอร์ยืนอึ้งอยู่กับที่ พลางส่ายหัวอย่างหมดคำพูด "นี่มันสมัยไหนแล้ว... แม่จะมาคลุมถุงชนกันแบบนี้ไม่ได้!" เขาเรียกสติกลับมาและหันไปหาพ่อกับพี่ ๆ และญาติที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร "พ่อ ไม่คิดจะห้ามแม่หน่อยเหรอครับ?"

พ่อของเขานั่งเงียบ ถอนหายใจอย่างหนักใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพื่อขัดแม่ ส่วนพี่สาวและพี่ชายของเตอร์มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน แต่ก็ยังแสดงท่าทีสนับสนุนให้เขายอมตามแม่

"เตอร์... แกก็รู้นิสัยแม่นะ ยอม ๆ ไปเถอะ อย่าขัดใจแม่เลย" พี่ชายโนคลาสพูดเสียงเบา พร้อมกับพยักหน้าอย่างเชิงแนะนำ

พราวฟ้า พี่สาวคนกลางเองก็เสริมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล "ใช่ แม่ทำไปก็เพราะหวังดี แกก็ลองให้โอกาสเนตรดูสิ บางทีเธออาจจะเข้ากับแกได้ดีก็ได้"

เตอร์มองพ่อกับพี่ๆ ด้วยความผิดหวังอย่างที่สุด "นี่พวกพี่กับพ่อจะให้ผมยอมแบบนี้จริงๆ เหรอ?" เขาถามด้วยความสิ้นหวัง แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว

ไม่มีใครตอบกลับ ทุกคนแค่ถอนหายใจเงียบๆ

เตอร์รู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในครอบครัวที่ไม่มีใครยืนข้างเขา เขาหันกลับมามองแม่ที่กำลังจะก้าวออกจากบ้านไปด้วยความหงุดหงิดและสับสน "ผมจะไม่ยอมให้แม่หมั้นกับใครทั้งนั้น ถ้าไม่ใช่คนที่ผมรัก!" เสียงของเขาเด็ดเดี่ยวเต็มไปด้วยความโกรธ

แม่หยุดเดิน หันกลับมามองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา

"งั้นก็รอดูว่าฉันจะทำยังไง...เชิญแกไปเสพสุขให้หนำใจเถอะ ก่อนที่แกจะไม่มีวันนั้น"

แม่พูดออกมาอย่างเย็นชา สายตาเฉียบคมจ้องมองลูกชายที่ยืนอยู่ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้ง เตอร์รู้สึกเหมือนถูกตีตรงกลางใจด้วยคำพูดของแม่ หัวใจเขาเต้นแรงและเลือดพลุ่งพล่านไปทั่วร่าง

“แม่! ทำไมแม่ต้องพูดแบบนี้ด้วย...” เตอร์ตะโกนออกมา ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เขายืนกำหมัดแน่น แทบจะทนไม่ได้ที่แม่ของเขากำลังพยายามบังคับชีวิตและความรักของเขาให้เป็นไปตามที่เธอต้องการ

"แม่ไม่เข้าใจเลยใช่ไหม ว่าผมกำลังมีความสุขกับคนที่ผมรัก... ทำไมครอบครัวต้องทำให้ผมทุกข์ขนาดนี้!" เสียงของเขาแหบพร่าไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ภายใน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่เขารักที่สุดถึงต้องทำให้เขาทุกข์ใจได้ขนาดนี้

พ่อกับพี่ ๆ ต่างนั่งมองอยู่ในความเงียบ ไม่มีใครกล้าแสดงท่าทีใด ๆ เพราะรู้ว่าหากพูดไปจะยิ่งทำให้สถานการณ์เลวร้ายลง แม่ของเตอร์เพียงแค่ยืนมองลูกชายด้วยสายตาที่ไร้ความอ่อนโยน ปากบางของเธอเม้มแน่นอย่างไม่พอใจ

"ความสุขที่แกว่า มันเป็นความสุขชั่วคราว" แม่พูดเสียงเย็น "ผู้หญิงที่แกเลือกจะไม่มีวันทำให้แกมีความสุขจริง ๆ ได้หรอก และถ้าแกไม่ยอมทำตามที่แม่บอก สักวันแกจะรู้เองว่าแม่พูดถูก"

เตอร์จ้องมองแม่ด้วยสายตาเจ็บปวด ความโกรธและความสับสนทำให้เขาอยากจะหนีออกจากสถานการณ์นี้ทันที "ผมจะไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตผมอีกต่อไป! ถ้าแม่ไม่ยอมรับในสิ่งที่ผมเลือก ผมก็จะเลือกทางของตัวเอง!"

เขาหันหลังและเดินออกจากตรงนั้นไปทันทีทิ้งไว้เพียงความเงียบและบรรยากาศตึงเครียดให้ครอบครัว