ตอนที่ 39 เสียใจแทบบ้า

สองสามวันมานี่ที่เตอร์มาอยู่บ้านจ๊าบโดยที่ยอมทำอะไรเลยแม้แต่ข้าวเขายังไม่อยากจะแตะต้อง

"มึงกินข้าวมั่ง..เดี๋ยวจะป่วยเอา"

"ตายไปเลยก็ดี"

เห็นเขาเป็นแบบนี้คนเป็นเพื่อนอย่างจ๊าบก็ทรมานใจมากต้องห่างจากคนรักและการเรียนแถมมันไม่ยอมกับบ้านคงเสียทั้งครอบครัวแหละ

"กับข้าวอยู่ในตู้เย็นถ้าหิวก็เอามาเวฟ"

"อืมม์"

"งั้นกูไปมอแล้วนะ"

เตอร์ไม่ได้หันมามองจ๊าบเลยเขาทำเพียงมองออกไปข้างนอกหน้าต่างจนจ๊าบกลัวเพื่อนจะคิดสั้น

พอไปถึงมหาลัยในขนาดที่จ๊าบเดินๆก็มีคนในคณะเข้ามาถาม

"เห้ยจ๊าบได้ยินข่าวว่าเตอร์มันเลิกกับดาหวันแล้วเหรอ"

จ๊าบหยุดเดินทันที

"ใครบอกมึง ...มึงรู้จากใครมา"

พอดีเป๊ะที่ตาเหลือบเห็นเนตรคุยกับสาวๆกลุ่มนึง เขาเร่งฝีเท้าไปตรงนั้นทันที

"ปล่อยข่าวมั่วๆใครเชื่อขอให้เป็นควาย"

"พี่จ๊าบ!!!" ส่วนกลุ่มนั้นเมื่อจ๊าบมาก็รีบแยกย้ายทันที

เนตรยิ้มเย้ยจ๊าบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"พอใจมากเหรอ..เธอนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ"

"ไอ้บ้า...ปากหมา"

"หน้าตาไม่ดีจิตใจยังสกปรก...ไม่น่าไอ้เตอร์์ถึงไม่ชายตามอง"

"อย่ามายุ่งกับเรื่องของกู" นางเนตรของขึ้น

"ไม่ยากให้ยุ่งมึงก็อย่ามาเยอะกับเพื่อนกูอย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงกูจะไม่ต่อยนะ"

"มึงกล้าเหรอ"

"ทำไมกูจะไม่กล้า..ผู้หญิงแบบมึงน่าจะทนตีนดีเพราะมึงมันหน้าหนาหน้าด้านหน้าทน"

เนตรทนไม่ไหวกรี๊ดใส่หน้าจ๊าบพร้อมชี้หน้าก่อนจะรีบเดินหนี

"ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้หน้าตัวเมีย"

"กูไม่รับฝากหรอกอีบ้า...อีผีเปรต"

จ๊าบตะโกนด่าตามหลังเนตรร้ายๆแบบนั้นไม่ควรได้รับคำว่าสุภาพบุรุษจากเขาหรอก

"พี่จ๊าบๆ อะไรเหรอพี่"

ต้นหอมเดินมาทันตอนที่จ๊าบตะโกนด่าเนตร

"ก็ยายนั่นมันเอาข่าวมาปล่อย"

"ไม่น่าล่ะคนลือให้แซด"

"ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้หญิงจะกระทืบให้ลืมบ้านเลย..คันไม้คันมือ"

"แล้วเพื่อนพี่เป็นไงบ้าง"

"โธ่ ...อย่าให้พูดเลยตอนนี้มันน่าสมเพชเวทนามาก"

จ๊าบถอนหายใจเหนื่อย

"มันหมดอะไรตายอยาก...พี่ก็กลัวมันจะคิดสั้นมาก...แล้วหวันเป็นไงบ้าง"

"ไม่ต่างกันหรอกพี่"

"อืมม์แต่ยังดีที่มีเพื่อนอย่างพวกหอม..ส่วนไอ้บ้านั่นมันปิดตายไม่เจอใครเลยถึงขนาดขาดเรียนเลย"

ก็น่าเห็นใจว่าดาหวันเสียใจแต่ก็ยังมาเรียนได้แต่เตอร์คงจะอาการหนักกว่า

ต้นหอมมาถึงก็เล่าให้ทุกคนฟัง

"ฮือกูล่ะหมั่นไส้อีเนตร..บังอาจมาปล่อยข่าวเรื่องเพื่อนกู"

มิเกลตบโต๊ะดังโมโหมากที่ได้รู้เรื่องนี้

"กูเป็นห่วงพี่เตอร์..เขาคงเสียใจน่าดู"

หวันมองหน้าเพื่อนทุกคนด้วยดวงตาเลื่อนลอย

"มึงอยากจะไปเจอมันไม่ล่ะ"

ทะเลเห็นเธอทุกข์ใจก็อดไม่ได้..เขาไม่ได้ดีใจเลยด้วยซ้ำที่ดาหวันกับเตอร์ต้องห่างกันเพราะยังไงเขาก็อยากเห็นเธอยิ้มได้

"เดี๋ยวหมดคาบเรียนกูพาไปถามไอ้จ๊าบ ไม่ต้องคิดมากนะ"

ทะเลลูบแก้มเนียนเบาๆน้ำตาเธอที่ไหลทำให้เขาเจ็บปวดไม่แพ้กัน

ช่วงบ่ายแก่ๆของวันทะเลกับดาหวันจึงมาหาจ๊าบเขาตกลงจะพาไปเพราะสงสารเพื่อนตัวเองมันป่วยใจมาหลายวันตั้งแต่เกิดเรื่องหากได้เห็นหน้าคนที่มันรักคงจะใจชื่นขึ้นมาไม่น้อย

พอมาถึงบ้านจ๊าบก็พาสองคนเข้ามา เห็นเตอร์ยังนั่งอยู่ที่เดิมจ๊าบก็หนักใจในมือของเขาถือรูปถ่ายอยู่ใบหนึ่งนั้นก็คือรูปของดาหวัน

เมื่อเตอร์หันมาน้ำตาเธอก็เอ่อท้นแค่ไม่กี่วันเขาดูผอมลงเยอะขอบตาดำคล้ำเริ่มมีหนวดเครา

"มาทำไมเหรอ"

เขาพูดเสียงแข็งมีน้ำตาคลอเบ้า

"หวันเป็นห่วงพี่..คิดถึงพี่"

ดาหวันเดินเข้าไปใกล้

แต่เขากลับหันหน้าหนีเพราะตอนนี้น้ำตามันไหลรินอาบแก้มแล้ว

"วันนั้นพี่บอกชัดแล้วนิ"

"ทำไมพี่ถึงไม่เป็นห่วงหวันบ้าง"

"ก็เพราะเป็นห่วง...พี่ไม่อยากทำให้หวันเดือดร้อนนะไหนจะเพื่อนๆของหวันอีก"

"ไอ้เตอร์....พวกกูไม่ได้โทษมึงเลยมึงทำตัวให้เข้มแข็งหน่อยได้ไหมไอ้หวันมันเป็นห่วงมึงมากนะ"

"กูเหนื่อยใจ..กูเป็นห่วงหวันมึงก็เห็นฤทธิ์แม่กูแล้วนิแล้วมึงเห็นไหมว่ากูปกป้องหวันไม่ได้...ไม่ได้เลยฮือฮือ"

ทุบหน้าอกตัวเองแรงๆน้อยใจกับทุกสิ่ง เขาอยากตายให้แม่เขาดูจริงๆ

"พี่เตอร์กลับกับหวันเถอะหวันไม่กลัว"

"หวันไม่กลัวแต่พี่กลัว...พี่กลัวจะดูแลเธอได้ไม่ดี"

"ไม่เป็นไรๆ หวันไม่เป็นไร"

"ไม่เป็นไรได้ไงถ้าไม่มีไอ้ทะเลหวันคิดว่าพี่จะช่วยหวันทันไหม...หวันอยู่ห่างๆพี่เถอะ"

"ทำไมพี่พูดแบบนี้หวันเป็นห่วงพี่มากนะ"

"เราคงกลับไปคบกันไม่ได้แล้วหวัน"

"พี่เตอร์หมายความว่าไง..."

"เลิกกันเถอะ"

"ไอ้เตอร์!!!!" เสียงทะเลกับจ๊าบประสานกัน

ดาหวันตกใจกับคำนั้นเสียใจที่สุดกับคำบอกเลิกทำไม...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยหลังจากได้ยินคำพูดสุดสะเทือนใจ เธอก็รีบออกไปจากตรงนี้

"หวัน..หวัน ไอ้เตอร์มึงทำอะไรลงไป"

ทะเลนั่งลงกระชากคอเสื้อเตอร์เข้ามาใกล้

"กูอยากให้หวันมีความสุข.."

น้ำตาไหลอย่างคนหมดแรง

"มึงเห็นไหมตอนที่แม่กูว่าหวันทั้งเสียใจเสียหน้ากูไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น"

"มึงไม่รักมันหรือไง"

"ก็เพราะกูรักหวันมากถึงไม่อยากให้มาทุกข์ใจกับครอบครัวกู ....หวันควรได้เจอคนรักที่ดีแหละครอบครัวของคนรักที่ดีซึ่งไม่ใช่กูเลย"

"มึงนี่น่ะ" ทะเลผลักเตอร์ติดกำแพง

"ฝากมึงด้วย.."

ทะเลหันมามองเตอร์ก่อนจะตามดาหวันออกไป

เขาบอกเลิกเธอแล้ว...บอกเลิกผู้หญิงที่เขารักมาก..มากที่สุดเหมือนใจจะขาดทำไมมันเจ็บขนาดนี้

ทะเลวิ่งออกมายังหน้าปากซอยก็ไม่เจอดาหวัน

"หวัน..หวันมึงไปไหนของมึงว่ะเนี่ย"

โทรหาก็ตัดสาย

"มึงจะรู้ไหมเนี่ยว่ากูเป็นห่วง"

วิ่งไปเอารถมอเตอร์ไซค์เมื่อกี้รีบมากจนลืม

"ฮัลโหลเกลไอ้หวันโทรหามึงไหม"

"ไม่ได้โทร ...ทำไมเกิดอะไรขึ้น"

"เดี๋ยวกูเล่าแต่ตอนนี้มึงช่วยโทรช่วยตามมันก่อนเคแค่นี้"

"เออๆๆ" พอวางสายจากมิเกลเขาก็รีบโทรหาต้นหอมทันที

"ไอ้หวันโทรหามึงไหม"

"มันไม่ได้โทร..ไอ้เกลมันส่งบอกกูแล้วเดี๋ยวกูจะออกไปตามหามัน"

"เออๆได้เรื่องยังไงโทรมาบอกกูด้วย"

พอวางสายจากต้นหอมทะเลก็ดิ่งไปที่คอนโดของเธอแต่ปรากฏว่าเธอไม่ได้กลับมา

เขารู้ว่าเธอคงเสียใจมากอยากจะปลอบเธออยากจะดึงเธอมาลูบหัวแล้วบอกว่าไม่เป็นไร

ใจก็รู้สึกว่าเข้าใจเตอร์ที่ยอมพูดคำว่าเลิกออกมาคงเพราะเป็นห่วงเธอจากแม่ของเขาและผู้หญิงที่น่ารังเกียจอย่างเนตร

แต่คำว่าเลิกของเขาก็อาจทำให้ดาหวันเสียใจจนคิดอะไรบ้าๆได้ เขาได้แต่ถอนหายใจแล้วก็พยายามโทรและตามหาเธอ

"อยู่ไหนของมึงนะ...หวัน"