ตอนที่ 43 เจ็บแค้น

"ทำไมเนตรทำแบบนี้กับป้าล่ะลูก..ป้าไว้ใจเนตรอยากได้เนตรมาเป็นลูกสะใภ้..แต่แบบนี้มันไม่ใช่ ตาคลาสมีครอบครัวแล้วหนูกำลังทำให้ครอบครัวเขาแตกแยกอยู่นะ"

"คุณป้าค่ะ...ถ้าคุณป้าจะตามเนตรมาว่าเนตรจะกลับแล้วนะคะไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระ"

"ไร้สาระตรงไหนเธอกำลังทำให้ครอบครัวพี่ชายฉันมีปัญหา...เธอมันเอาไม่เลือก"

"นี่พี่เตอร์...เพราะพี่แหละเนตรถึงได้เป็นแบบนี้"

"เธออย่าโทษคนอื่นเลย..รักที่จริงใจไม่ควรแย่งใครมา"

"แล้วพี่เคยสนใจเนตรบ้างไหม"

"เนตรฉันมองเธอเหมือนน้องสาวมาตลอด..เธอเข้าใจบ้างไหม....เสียความรู้สึกมากที่เธอเป็นแบบนี้"

"ไม่ต้องพูดมากหรอก..เนตรเกลียดพี่ค่อยดูต่อจากนี้ถ้าเนตรไม่มีความสุข พี่ก็อย่าหวังจะมีเลย"

น้ำตาไหลอาบแก้มแววตาแข็งกร้าวราวไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่ตัวเองทำ เนตรเดินออกมาจากบ้านและขับรถมุ่งหน้าเพื่อจะไปหาใครสักคน วันนี้เธออุสาห์ดีใจที่แม่ของโนเตอร์เรียกมาคุยธุระสำคัญ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องที่เธอคบชู้กับโนคลาส

'เพราะเธอคนเดียวเลยดาหวันถ้าไม่มีเธอพี่เตอร์อาจจะมองมาที่ฉันบ้าง...และฉันคนไม่หน้ามืดตามัวไปทำเรื่องแบบนั้นด้วย'

บรรยากาศภายในบ้านตรึงเครียดมากไร้ซึ่งการพูดคุยกัน แม่กับพ่อคงเครียดไม่น้อยเพราะปกติถึงเตอร์ไม่อยู่บ้านแต่ก็ยังมีลูกของพี่สาวพี่ชายสร้างสีสันให้กับบ้านไม่ได้เงียบเหงาถึงเพียงนี้ เตอร์จึงกลับไปที่คอนโด

พอขึ้นมาถึงก็มายืนอยู่หน้าห้องของเธอไม่รู้ตอนนี้เธออยู่ในห้องหรือไปเรียนกันนะ จะไปเคาะประตูห้องก็กลัวเธอปฎิเสธที่จะคุยด้วย

เขาทำเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้นของในตอนที่เขากำลังยืนเหม่อบานประตูก็ถูกเปิดออกจากคนข้างใน

ดาหวันตกใจเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะเปิดประตูออกมาแล้วเจอเขา ถึงใจจะอยากเจอและคิดถึงเขามากก็ตาม

"พี่มาทำไม"

"พะ..พี่แค่อยากมาเจอหน้าหวัน"

"หวันไม่เป็นไร...หวันสบายดีค่ะ"

ก็คงอย่างนั้นสิน่ะเพราะเธอยังใช้ชีวิตได้ปกติต่างกับเขาที่ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลย

"พี่ดูผอมลงมากนะ...ดูแลตัวเองด้วยล่ะ"

"หวัน..พี่ขอโทษนะ"

".....ไม่เป็นไรค่ะ พี่เตอร์คงคิดดีแล้วหวันเข้าใจ"

ถึงแม้จะรู้ว่าการบอกเลิกคือการที่เขาปกป้องเธอจากคำพูดและการกระทำของแม่เขาแต่เธอก็เสียใจอยู่ดี

"พี่เตอร์มีอะไรจะพูดอีกไหมค่ะ...พอดีหวันต้องไปแล้ว"

ดาหวันปิดประตูห้องก่อนจะแหงนหน้ามองเขาอีกครั้งและเดินจากจากไป

"พี่รักหวันนะ" เสียงไล่ตามหลังเธอได้ยินมันอย่างชัดเจนเพียงแค่ไม่อยากหันไปให้เขาเห็นว่าเธอร้องไห้ ไม่อยากกลับไปหาคนที่เลือกปล่อยมือกันถึงเขามีเหตุผลที่ว่าห่วงเธอก็ตาม

ถ้าคนรักกันทำไมถึงไม่ฝ่าฟันอุปสรรคไปด้วยกันแต่เลือกที่จะทิ้งอีกคนเอาไว้ทำไมเขาถึงใจร้ายได้ขนาดนี้

"หวันเป็นไรมึง..ทำไมเงียบๆ "

ตั้งแต่มาถึงดาหวันก็ไม่พูดไม่จาเลยทำให้มิเกลกับต้นหอมอดที่จะถามไม่ได้

"ก่อนกูจะมา...ได้คุยกับพี่เตอร์นิดหน่อย"

"เขาไปหามึงเหรอ"

"คงงั้นมั้ง"

"คือยังไง..มึงเล่าให้กูฟังสิ"

"กูเปิดประตูมาก็เจอเขายืนอยู่หน้าห้อง"

"แล้วไงต่อ"

"เขาบอกขอโทษ เขายังรักกู"

"แล้วมึงว่าไง..ให้อภัยเขาไหมคืนดีกันยัง"

"ยัง..." ดาหวันหันหน้าหนีเพื่อนสาวสองคนไปทางอื่น

"ไอ้ทะเลยังไม่มาเหรอ"

"เอ้า..มึงก็เล่าให้มันจบๆ สิ"

"กูไม่ได้ตอบอะไรเขากับไปเลย ..."

"อ้าวกูก็นึกว่าคุยกันแล้วซะอีก"

"ก็เหมือนอยากที่พวกมึงเคยพูด..ถ้าวันหนึ่งเขาเลือกที่จะบอกเลิกกูอีกล่ะ...ถ้าเกิดวันหนึ่งแต่งงานมีลูก...แล้วแม่เขาเกลียดกูจะทำร้ายลูกกูอะไรแบบนี้แล้วพี่เตอร์มันก็จะทิ้งพวกกูไปเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของกูกับลูก....กูควรกับไปคุยและให้อภัยเขาด้วยเหรอ"

"........"

"ไม่ใช่ว่ากูไม่รักเขา...กูยังรักเขาแต่มึงคิดดูสิพี่เตอร์เป็นแบบนั้นจริงไหม"

มิเกลกับต้นหอมนั่งเงียบก็คงเอาที่เพื่อนเธอสบายใจแหละเพราะเธอสองคนก็อยากให้ดาหวันมีความสุขมากๆ เช่นกัน

"มึงดูไอ้ทะเล..ยิ้มหน้าระรื่นมาแต่ไกลเชียว"

ทะเลรีบเดินมาหาสาวๆ ที่โต๊ะ

"ยิ้มมาแต่ไกลเลยนะมึง"

"อืม..พวกมึงกินไรกันยัง"

ว่าแล้วก็หยิบกล่องอาหารออกมาจากกระเป๋าเก็บอุณหภูมิ

"มึงกินนี่ข้าวผัดใส่ไข่ที่มึงชอบ.."

วางต่อหน้าดาหวันพร้อมเปิดให้เรียบร้อย

"ยังกินทันอยู่...อร่อยมากใส่ใจล้วนๆ และนี้น้ำอโวคาโดปั้นกินสิ"

"แล้วมึงถามพวกกูทำไมเนี่ย"

"เอ่อ..นี่ลูกชิ้นทอดซื้อมาเผื่อมึงกัน"

"ลำเอียงนะเนี่ยเรา"

"อยู่แล้ว.." ทะเลยิ้มกริ่ม

ดาหวันยิ้มให้คนตรงหน้า..ทำไมทะเลถึงน่ารักขนาดนี้ถึงเธอจะหวั่นไหวกับเขาบ่อยๆ แต่เธอรู้ใจตัวเองดีว่าคนที่เธอรักยังไงก็เป็นเตอร์ ถ้าก่อนหน้าที่เธอยังไม่เปิดใจให้เตอร์เข้ามา และทะเลกล้าพอที่จะพูดความในใจกับเธอคงไม่มีความรู้สึกอึดอัดแบบนี้กันหรอก

"อร่อย..."

"อร่อยก็กินเยอะๆ กูอยากให้มึงกินของอร่อยโดยเฉพาะกู"

"มึงนี่ก็ขยันหยอดจริงๆนะมุกแบบเนี่ย"

"แล้วมันสั่นบ้างไหมล่ะ ใจมึง"

"หึยไอ้บ้า...ขนลุก"

"เสียวเหรอ"

"ไอ้ทะเล....เดี๋ยวเถอะ"

"โอ้ยย...พวกกูนี่เป็นอากาศใช่ไหมถามจริง"

ต้นหอมแซว

"มึงกำลังจีบกันอยู่.." มิเกลพูดพร้อมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

"อะไรของพวกมึง...กูก็จีบและพูดกับมันแบบนี้มาชาตินึงแล้วใครจะไปรู้ว่ามันจะโง่ดูไม่ออก"

"หึ...ใครโง่.มึงสิโง่ไม่บอกกูเอง"

"ก็รู้แล้วนิ...หรืออยากจะฟังมันอีกซ้ำๆ กูจะได้พูดบ่อยๆ"

"เอาเข้าไป...ถามจริงมึงเลี่ยนยังว่ะหวันกูจะอ้วกแล้วเนี่ย"

"ฮ่าๆ ชินแหละ"

"ฮ่าๆๆ" ทุกคนพากันหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

ห่างออกไปไม่ไกลมากเนตรยืนอยู่กับบุคคลนึงซึ่งเป็นนักศึกษาปี 4 คณะเดียวกันกับเตอร์คนนี้ไม่ค่อยชอบเตอร์จะว่าเกลียดเลยก็ได้เพราะแฟนที่เคยคบดันไปหลงชอบเตอร์และบอกเลิกเขาทำให้เขาแค้นเตอร์มาตลอด

พอดีรู้จักกับเนตรผ่านเพื่อนอีกคนเลยรู้เรื่องราวของเนตรและพร้อมที่จะช่วยเหลือเธอหากเธอเงินหนักพร้อมโอน

"สนุกกันมากสินะ...เดี๋ยวต่อไปเธอก็จะยิ้มไม่ออกแล้วล่ะ..."