LOGINShare
ตอนที่ : 04 ผู้ชายน่ากลัว
Last Updated:
2025-03-05 07:40:54วันต่อมา
ฉันตื่นตามเวลาช่วยแม่บ้านหยิบจับทำงานต่างๆ จนกระทั่งได้เวลาที่ตัวเองจะต้องออกไปเรียน เพราะต้องใช้เวลาในการเดินทางเนื่องจากฉันไม่มีรถ เลยต้องออกไปเช้าหน่อย ส่วนเขาฉันก็ไม่รู้หรอกว่าจะออกไปทำงานตอนไหน แต่เราไม่เจอกันบ่อยๆ จะดีกว่า ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขา ก็เล่นทำเรื่องงามหน้าเอาไว้ขนาดนั้นใครมันจะกล้ามองหน้าเขาล่ะ
ปี๊บๆ !!
“หือ..??” ฉันหันกลับไปมองด้านหลังขณะที่กำลังเดิน ก่อนที่รถเก๋งคันหรูจะจอดเทียบฟุตบาทและคนที่นั่งอยู่ข้างคนขับจะลองกระจกลงมา
“ขึ้นรถมาสิครับ”
“เอ่อ...มะ ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันเดินสะดวกกว่าเผื่อเวลามาแล้ว ไปถึงก็ได้เข้าเรียนพอดี ถ้าไปถึงเร็วก็ไม่รู้จะทำอะไร” ฉันตอบ ที่บอกมันก็ส่วนนึงแหละ แต่จริงๆ ฉันก็ไม่อยากอยู่ใกล้กับเขาด้วยแหละ คนอะไรแค่ทำหน้านิ่งๆ ก็ดูน่ากลัวแล้ว
“ขึ้นมาเถอะครับ ถนนเส้นนี้มันเปลี่ยว”
“เอ่อ...จริงๆ มันก็ไม่น่ากลัวหรอกค่ะ”
“แถวนี้ไม่ใช่บ้านคุณนะครับ คุณจะรู้ได้ยังไงว่ามันจะไม่เกิดอะไรขึ้น”
“…..” จะว่าไปมันก็ดูน่ากลัวจริงๆ แหละ แต่เดินไปอีกหน่อยก็จะเจอกับหน้าซอยแล้ว ถึงเวลานั้นก็คงจะมีรถวิ่งผ่านไปมาเยอะพอสมควร มันก็คงจะไม่เปลี่ยวแล้วล่ะ
“ขึ้นรถมา!” กระจกทางด้านหลังเปิดออกพร้อมกับเสียงอันทรงพลังที่น่ากลัวออกตามมาด้วย ทำเอาฉันสะดุ้งไม่เป็นท่าเลย
“….."
“จะขึ้นดีๆ หรือจะให้พวกวัยรุ่นมันมาฉุดไปข่มขืน แถวนี้มันเถื่อนนะ ถ้าไม่อยากตายแบบอนาถก็ขึ้นรถมา"
“ค่ะ ก็ได้ค่ะ”
ฉันเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งในรถ เสียงเขาน่ากลัวขนาดนี้ถ้าฉันขัดขืนมีหวังเจอเขาจับหักคอแน่ๆ ล่ะ คนอะไรดุจริงๆ กลัวคนอื่นไม่รู้หรือไงว่าตัวเองเป็นคนแบบไหน
ฉันนั่งเงียบๆ จนกระทั่งรถแล่นมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย ฉันชะโงกหน้าไปขอบคุณพี่ที่ขับรถแล้วไม่ลืมที่จะขอบคุณเขา จากนั้นก็รีบลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในมหาลัย เพราะฉันมาเช้าเลยต้องหาที่นั่งรอ ฉันเผื่อเวลามาเยอะเพราะคิดว่าตัวเองจะได้เดินมาจนถึงมหาวิทยาลัย
ที่มหาวิทยาลัยฉันไม่ได้มีปัญหากับใครหรอกนะ เพราะฉันไม่ได้ทำตัวเป็นจุดเด่นและก็ไม่ได้มีใครมาตามจีบฉัน และฉันก็ไม่ได้อ่อนแอให้ใครมารังแกได้ง่ายๆ มันเลยไม่เป็นจุดที่ใครจะเข้ามารังแกได้
“อีญ่า! ทำไมวันนี้มาเช้านักวะ?” อีจ๋าถาม อีนี่มันเป็นคนชอบเสียงดัง นี่ถ้าแข่งกับลำโพงวัดคือชนะเลิศเลยนะ คนห่าอะไรเสียงแหลมอย่างกะนกหวีด
“มีคนมาส่งน่ะ” ฉันตอบกลับเสียงหน่ายๆ เพราะเหนื่อยกับหลายเรื่อง เมื่อคืนก็นอนไม่ค่อยหลับเพราะกลัวว่ามันจะมีเรื่องวุ่นวายตามมา ที่ฉันหายออกไปจากบ้านแบบนี้ และฉันก็ยังเรียนอยู่ที่เดิมแม่มาตามหาได้ง่ายเลยล่ะ
“คนที่มึงบอกว่าต้องไปทำงานกับเขาเหรอ?” อีมีนถาม
“อืม ที่เล่าให้ฟังแหละ”
“เขาดีไหมวะ?” อีจ๋าถาม ก่อนที่พวกมันสองคนจะนั่งพร้อมกันและจ้องหน้าฉันรอคำตอบ
“ก็ดี แต่กูว่าต้องหางานพาร์ทไทม์ตอนกลางคืนทำ เอาเงินตรงนี้ไปจ่ายหนี้นอกระบบที่แม่กูเอาชื่อกูไปกู้ยืมไว้"
“แม่มึงก็นี่นะ เอาชื่อลูกไปกู้เงินคิดอะไรอยู่วะ” อีจ๋ามันบ่น ฉันไม่ได้โกรธหรอกเพราะเข้าใจมัน เพราะก่อนหน้านั้นที่ฉันหาเงินไม่ทันก็ต้องยืมเงินพวกมันมาใช้หนี้ก่อน ไม่งั้นก็โดนขู่ฆ่า
“กูไม่รู้จะทำยังไงเลยว่ะอีจ๋า อีมีน เหนื่อยฉิบหาย มีแต่เรื่องไม่หยุดไม่หย่อน พอกูไม่ยอมจ่ายหนี้ให้ก็ทวงค่าน้ำนมบ้าบออะไรนั่น”
“กอดๆ นะอีญ่า มึงทำดีที่สุดแล้ว ถ้ามึงจะหนีไปอยู่ที่อื่นมึงก็ไม่ผิดเลย พวกเขาไม่ได้มองว่ามึงเป็นคนในครอบครัวเลยนะ"
“อืม...กูก็อยากจะทำแบบนั้นนะ แต่กูก็หนีไม่พ้นสักที มึงก็รู้ว่าแม่กูเป็นแบบไหน”
“ถ้ามึงจะทำงาน กูก็จะทำเป็นเพื่อนเอง” อีมีนพูด
“เออดิ กูทำด้วย” อีจ๋าพูดอีกคน
“ขอบใจพวกมึงมากนะ แต่พวกมึงก็ไม่ได้เดือดร้อนนี่ จะไปทำงานทำไมกูทำคนเดียวก็ได้หรอก” บ้านพวกมันก็ไม่ถึงกับรวยหรอก แต่พ่อแม่ของพวกมันไม่ได้เป็นเหมือนพ่อแม่ของฉัน พวกมันเลยไม่ต้องทำงานพาร์ทไทม์หรือพยายามหาเงินงกๆ เหมือนกับฉันตอนนี้
“ไม่ได้หรอก งานกลางคืนมันอันตรายนะอีญ่า มึงตัวคนเดียวจะไปทำงานแบบนั้นตามลำพังได้ยังไง เดี๋ยวพวกกูไปทำเป็นเพื่อนเอง ถ้ามีเรื่องเดี๋ยวพวกกูช่วย” อีจ๋ามันตบไหล่ของฉันหนักๆ ตามประสาเพื่อนสนิท นี่ถ้าฉันไม่มีเพื่อนป่านนี้ฉันจะโดดเดี่ยวขนาดไหนกันนะ
ตกบ่าย...
ฉันนั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับไปที่บ้านของผู้ชายคนนั้น จนป่านนี้แล้วฉันก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาชื่ออะไร รู้จักแต่ชื่อลูกน้องของเขาเท่านั้นแหละ
พอกลับมาถึงฉันก็ช่วยแม่บ้านทำงานนั่นนี่นิดหน่อยและกลับไปทำงานของตัวเองต่อ เพราะมีรายงานของมหาวิทยาลัยที่อาจรย์สั่งมาอีกเยอะที่ต้องทำ
พอได้ยินเสียงรถดังเข้ามาฉันก็รีบวางปากกาลงและเดินออกไปเพราะฉันจะต้องคุยกับคนที่ชื่อโรวันเรื่องค่าแรง ฉันไม่ได้ทำงานเต็มที่เต็มวันเหมือนกับคนอื่นๆ จะให้ฉันรับเงินเต็มวันก็คงไม่ได้ แบบนั้นฉันโดนแม่บ้านคนอื่นๆ เขม่นใส่แน่
“พี่คะ ฉันขอคุยด้วยหน่อยค่ะ”
“ครับ”
ฉันเดินออกไปคุยกับพี่คนที่ชื่อโรวันข้างนอก มันก็ไม่ใช่เรื่องลึกลับอะไรหรอก แต่เจ้านายของเขามองอยู่ฉันเลยรู้สึกประหม่าไม่น้อยเลย
“มีอะไรจะคุยกับผมเหรอครับ?"
“เรื่องค่าแรงของฉันน่ะค่ะ แม่บ้านคนนั้นให้ฉันมาคุยกับพี่”
“อ๋อ มีอะไรหรือเปล่า”
“ฉันให้พี่คิดตามความเหมาะสมเลยค่ะ แต่ฉันอยากจะขอพี่ฉันต้องไปทำงานพาร์ทไทม์ช่วงตอนกลางคืน"
“งานพาร์ทไทม์"
“ค่ะ ฉันต้องหาเงินใช้หนี้ของตัวเอง ฉันก็ต้องบอกตามตรงว่าเงินที่ได้รับมันไม่พอ ค่าเทอมฉันก็ต้องจ่ายเอง แต่ฉันสัญญานะคะฉันจะไม่ทำให้ใครต้องเดือดร้อนเลย” จะบอกว่าไม่ใช่หนี้ของตัวเองมันก็ได้ เพราะฉันไม่ได้เป็นคนกู้มาและฉันก็ไม่ได้ใช้เงินตรงนี้เลย แต่มันก็เป็นชื่อของฉันนี่นาสุดท้ายฉันก็ต้องตามชดใช้ เพื่อรักษาชีวิตของตัวเอง
“ทำงานตอนกลางคืน แล้วเราจะเดินทางไปยังไงล่ะ ดึกๆ มันเปลี่ยวจะตายนะ"
“ฉันไม่มีทางเลือกค่ะ ทำหรือไม่ทำมันก็มีค่าเท่ากัน ถ้าฉันไม่ทำงานก็ไม่มีเงินจ่ายหนี้ แล้วถ้าไม่มีจ่ายมันก็อันตรายไม่ต่างกัน ฉันเลยต้องทำเพื่อรักษาชีวิตตัวเองน่ะค่ะ”
“งั้นก็ตามใจครับ อะนี่กุญแจรถมอเตอร์ไซค์ของพี่ เอาไปไว้ขับไปเรียนแล้วก็ทำงาน"
“ขะ ขอบคุณมากๆ นะพี่ ฉันจะดูแลรักษาเท่าชีวิตเลย ขอบคุณจริงๆ”
Latest chapter
เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+ ตอนที่ : 50 ตอนจบ
สองเดือนต่อมาข้าวฟ่างยืนนิ่งอยู่หน้าบ้าน เพราะจู่ๆ ก็มีรถเข้ามาจอดในบ้านของเธอพร้อมกับขนของลงมาไว้ที่หน้าบ้าน เธอไม่รู้ว่ามันคือของอะไรกล่องอะไรทำไมมันถึงเยอะขนาดนี้ แต่ที่แน่ๆ คือเธอไม่ได้สั่งอย่างแน่นอน“ทั้งหมดหนึ่งแสนสามหมื่นห้าพันบาทครับ”“ดะ เดี๋ยวนะคะ ฉันไม่ได้สั่งนะคะ” และที่ทำให้เธอตกใจไปมากกว่านั้นก็เพราะค่าของที่เอามาส่งนั้นมันแพงแสนแพง เธอยังไม่รู้เลยมันคือของอะไรทำไมถึงได้แพงและเยอะขนาดนี้“อ่าว...แต่ว่า”“พี่สั่งเองครับ” เอ็มเจเดินออกมา และหยิบเช็คให้กับคนส่งของ“ของอะไรอะพี่เอ็ม ทำไมมันเยอะขนาดนี้?” เธอถาม“ของลูกไง”“ของอะไรทำไมมันเยอะ แล้วก็แพงด้วยตั้งเป็นแสน พี่ซื้อมาถมที่ดินเหรอ?”“เปล่า ซื้อของมาเตรียมให้ลูกไง”“พี่เอ็มพี่บ้าไปแล้วหรือไง เรายังไม่รู้เลยนะว่าลูกเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แล้วพี่ซื้อมาเยอะขนาดนี้ทำไม เด็กแป๊บๆ ก็โตแล้ว เดี๋ยวก็ต้องเปลี่ยนนะ”“แล้วทำไงอะ พี่ซื้อมาแล้วอะ”“…..” ข้าวฟ่างยืนเท้าเอวมองหน้าเอ็มเจที่กำลังนั่งมองของที่ตัวเองสั่งมา พอถูกภรรยาบ่นเท่านั้นแหละเขาถึงกับไปไม่ถูกเลย"ทำไมพี่ทำอะไรถึงไม่ปรึกษาฉันก่อนล่ะ ของเด็กเราไม่ควรซื้อเยอะเพราะเด็ก
เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+ ตอนที่ : 49 แพ้ท้อง
ห้าเดือนถัดมาบริษัทMJ“อึก...” มือหนารีบยกขึ้นปิดปากเพราะกลิ่นกาแฟที่เลขาเอามาให้มันทำให้เขารู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา ทั้งที่เขาก็กินกาแฟดำทุกๆ เช้าเป็นประจำอยู่แล้วแท้ๆ แต่วันนี้กลับรู้สึกเหม็นขึ้นมาซะได้“ปะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะท่านประธาน กาแฟมันเหม็นเหรอคะ?”“ครับ อึก!”“…..” เลขารีบยกแก้วกาแฟขึ้นดม พร้อมทั้งลองชิมดูว่ามันมีกลิ่นไม่ดีเหมือนกับที่เจ้านายได้กลิ่นหรือเปล่า แต่พอได้ดมและชิมเธอรู้สึกว่านี่มันก็รสชาติของกาแฟทั่วไป ไม่ได้มีกลิ่นเหม็นอะไรเลย “ไม่มีกลิ่นอะไรเลยนะคะ ท่านประธานไม่สบายหรือเปล่าคะ?”“อืม..ช่วงนี้ผมนอนน้อยน่ะ น่าจะเป็นเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอล่ะมั้งครับ” เอ็มเจพูดพร้อมกับมือที่คลึงขมับของตัวเองไปด้วย พอเกิดอาการพะอืดพะอมขึ้นมาอาการอื่นๆ มันก็ตามมาด้วยเช่นกัน มันคลุมเครือจนเธอบอกไม่ถูกเลยเหมือนกัน“เดี๋ยวนะคะ อาการแบบนี้เป็นมานานหรือยังคะ?”“พึ่งเป็นนะครับ”“แล้วมีแค่อาหารพะอืดพะอมเหรอคะ?”“อืม...บอกไม่ถูกหรอกครับ พอมันเกิดอาการแล้วมันก็โหวงตรงหน้าอกไปหมด อยากจะอ้วกอยากจะเป็นลมเวียนหัว” ที่พูดออกมาทั้งหมดนี้คืออาการที่เขากำลังเป็นอยู่ตอนนี้จริงๆ แม้กระทั่งจับปากกามือขอ
เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+ ตอนที่ : 48 งานแต่งงาน
เวลาต่อมางานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างหรูหราสมฐานะ มีผู้คนมาร่วมยินดีมากมายแม้กระทั่งนักข่าวก็ยังมาทำข่าวให้กับงานแต่งของข้าวฟ่างและเอ็มเจ เขาดีใจมากที่ได้แต่งงานกับเธอดีใจที่ได้มีวันนี้"ยืนยิ้มแก้มปริเลยนะพี่เอ็ม" ข้าวฟ่างแอบแซว เพราะเธอยังไม่เห็นเขาหุบยิ้มเลย"ก็แหงสิงานแต่งของเราทั้งทีนะ ทำแต่หน้าบึ้งตึงเสียฤกษ์เสียงานพอดี" แม้จะถูกเจ้าสาวของตัวเองพูดแซว แต่เขาก็ไม่ได้ทำหน้าเปลี่ยนไปจากเดิม กลับกันยังยิ้มกว้างมากกว่าเดิมเสียอีกงานแต่งครั้งนี้ได้ส่งการ์ดเชิญไปให้พ่อของเพลงด้วย และเธอก็ได้มาร่วมงานครั้งนี้ด้วยเช่นกัน ถึงตอนนี้จะไม่ได้มีปัญหาอะไรกันแล้วแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครจ้องจะเล่นงานเพลงซะเมื่อไหร่ ทำอะไรกับใครไว้เขาก็รอวันเอาคืนอย่างสาสมนั่นแหละ"ยินดีด้วยนะ อาเองก็เห็นเรามาตั้งแต่เด็กแต่เล็ก โตขึ้นมาก็ขยันทำงานเรียนก็เก่ง อาฝากเราดูแลน้องด้วยนะ รักกันให้นานๆ หนักนิดเบาหน่อยก็ให้อภัยกัน ครอบครัวอยู่ด้วยกันแล้วจะมีกระทบกระทั่งกันไปบ้างก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร รับฟังปัญหาของกันและกันและช่วยกันแก้ไข เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเอง""ครับคุณอา""ขอบคุณค่ะคุณพ่อ""รักกันให้นานๆ แกก็ดูแลน้องให้ดีๆ ล่
เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+ ตอนที่ : 47 น้ำตา
ข้าวฟ่าง Talkเวลาต่อมาฉันนั่งเฝ้าพี่เอ็มจนกระทั่งเขาฟื้นขึ้นมา พอหมอมาตรวจและบอกว่าพี่เอ็มไม่มีอะไรแทรกซ้อนฉันก็สบายใจขึ้นเยอะก่อนหน้านั้นหมอบอกว่าพี่เอ็มมีสิทธิ์ที่จะเป็นเจ้าชายนิทราได้ เพราะเสียเลือดไปเยอะ แต่ก็บอกไม่ได้เหมือนกันว่าพี่เอ็มจะหลับไปนานกี่วัน หรืออาจจะเป็นเดือน เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้ฉันรู้สึกเป็นกังวลมากกลัวว่าพี่เอ็มจะไม่ฟื้นขึ้นมา"ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วนะครับ ต่อจากนี้แค่รักษาแผลให้หายและระวังแผลติดเชื้อเท่านั้นก็พอครับ""ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ""ถ้างั้นหมอขอตัวก่อนนะครับ พรุ่งนี้เช้าหมอจะมาตรวจอีกครั้ง แต่หากเกิดอะไรขึ้นก็เรียกหมอมาตรวจได้เลยนะครับ""ค่ะ"คุณหมอและพยาบาลเดินออกไป เหลือเพียงฉันกับพี่เอ็มสองคน ตอนนี้ฉันอยากกอดพี่เอ็มมากแต่ก็กลัวว่าจะทำให้เขาเจ็บ"ร้องไห้เหรอเรา ดูสิตาบวมเชียว""ไม่ต้องพูดเลยเพราะพี่นั่นแหละ""พี่ขอโทษ""พี่ไม่ได้ผิดสักหน่อยฉันต่างหากที่ผิด ฉันทำให้พี่ต้องเจ็บตัว ทำให้พี่ต้องเกือบตาย ฉันก็เลยร้องไห้""ทำไมต้องโทษตัวเองด้วย ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเราไม่ได้ผิดเลยนะ""ฉันเกือบจะเสียพี่ไปแล้วนะ" คราวนี้ฉันพูดเสียงสั่น มันอยากจะร้องไห้อ
เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+ ตอนที่ : 46 คำสัญญา
คนตัวเล็กยืนรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินไม่ห่าง เธอเป็นห่วงคนข้างในมากจนไม่สามารถนั่งรอได้ และเรื่องที่เกิดขึ้นก็ถึงหูของพ่อแม่เอ็มเจและพ่อแม่ของเธอแล้วด้วยตึก ตึก ตึก“ข้าวฟ่างลูกเกิดอะไรขึ้นลูก”“คุณลุงคุณป้า พี่เอ็มฮึก...พี่เอ็มถูกยิงเพราะหนู ฮื่อ...”“ใจเย็นๆ ก่อนนะลูก มันเกิดอะไรขึ้นไหนเล่าให้ป้าฟังหน่อย”“ฮึก...”“ข้าวฟ่างลูก ใจเย็นๆ ก่อน ตอนนี้พี่เอ็มก็ถึงมือของหมอแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้วนะลูก ตั้งสติแล้วบอกแม่หน่อยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงถูกยิงได้”“หนูนัดกับเพื่อนออกไปดื่ม พอจะกลับบ้านพี่เอ็มก็โทรมาพอดี พอพี่เอ็มรู้ก็เลยจะมารับหนูกลับบ้าน แต่ก็ไม่รู้ใครมาจับตัวหนู พี่เอ็มมาช่วยพอดี แล้วพี่เอ็มก็ถูกยิงค่ะ ฮึก...แม่พี่เอ็มจะเป็นอะไรไหมคะคุณแม่”“ไม่หรอกลูก พี่เอ็มจะต้องไม่เป็นอะไรนะ พี่เอ็มต้องปลอดภัย” แม่ของเอ็มเจพูดปลอบใจ“ออกไปคุยกับฉันหน่อย” พ่อของเอ็มเจหันไปพูดกับคนที่พาเอ็มเจมาโรงพยาบาล ก่อนที่จะพากันเดินออกไป“คุณป้าหนูขอโทษฮึก เพราะหนูแท้ๆ พี่เอ็มเลยต้องเป็นแบบหนู ฮื้อ...”“ไม่เป็นอะไรนะลูก อย่าโทษตัวเองเรื่องแบบนี้ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้นหรอกนะลูก พี่เอ็มเขาจะไม่สบายใจเอานะถ้าเ
เด็ก (ขายตัว) ของมาเฟีย NC20+ ตอนที่ : 45 ถูกยิง
ข้าวฟ่างนอนร้องไห้อยู่ทั้งคืน เช้ามาตาทั้งสองข้างของเธอมันก็บวมเฉ่งจนเธอไม่กล้าออกไปเจอหน้าใครในบ้าน และเธอก็นอนอยู่ในห้องทั้งวันจนกระทั่งตกช่วงหัวค่ำก็ออกไปนัดเจอกับเพื่อนๆเธอไม่ได้รับสายของเอ็มเจเลย แม้กระทั่งข้อความที่เขาส่งมาเธอก็ไม่คิดที่จะเปิดอ่านความรู้สึกของเธอตอนนี้มันแปลกไปหมด มันบอกไม่ถูกว่าเธอโกรธหรือเกลียดเขา แต่เพราะมันยังมีความรู้สึกดีๆ อยู่มากกว่าเธอถึงได้น้อยใจที่มารู้เรื่องนี้ทีหลัง และน้อยใจที่เอ็มเจทำงานแบบนี้ เธอรู้ดีว่ามันเป็นงานอันตรายที่ต้องเอาชีวิตเข้าไปเสี่ยง และก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องทำงานแบบนี้ทั้งที่หุ้นที่บริษัทของเขาแต่ละแห่งก็พอที่จะทำให้เขาอยู่ได้สบายแล้ว"ฟ่างตกลงแกเป็นอะไร นัดพวกฉันออกมาเจอแต่พอมาถึงแล้วแกกลับนั่งดื่มไม่สนใจพวกฉันสองคนเลย สรุปเรียกพวกฉันออกมาทำไม?" อ๊ะอายพูด เพราะปกติจะไม่ได้มีการนัดเจอในช่วงวันธรรมดาแบบนี้ และการที่ข้าวฟ่างจะนัดเจอกับเพื่อนๆ ก็คงจะต้องมีเรื่องทุกข์ใจอย่างแน่นอน"ไม่รู้ดิ ไม่รู้จะเริ่มเล่าจากตรงไหนดี""ทะเลาะกับพี่เอ็มอีกแล้วเหรอ?" เต็มดาวถาม"อืม...""อย่าบอกนะว่าต้นเหตุมันมาจากนางดาราดังนั้นอีกแล้วอ่ะ?!""เป
You may also like
