เด็กดื้อ - 1 จำเอาไว้

ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้พี่ลีวายคิดแบบนั้น ทั้งที่ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่เขากล่าวหา ถึงจะชอบแต่ก็รู้ตัวเองดีว่าไม่มีสิทธิ์และเขาไม่มีวันหันมาสนใจ 

@มหาวิทยาลัย

ฉันไม่มีเพื่อนที่สนิทมีแต่คนที่รู้จัก อาจเป็นเพราะปิดกั้นตัวเองและไม่กล้าเข้าสังคมทำให้ไม่มีเพื่อนเหมือนคนอื่นเขา 

วันนี้อาจารย์ให้จับคู่ทำวิจัยคนอื่นๆ ก็ได้คู่กันหมดแล้วเหลือแค่ฉัน 

“มิลิน มาคู่กับเราไหม” เสียงของเพื่อนในห้องเอ่ยถามฉันที่นั่งเงียบ เขาชื่ออาต เรารู้จักกันแต่ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร

“อาตไม่คู่กับวินหรอ” 

“ไอ้วินมันมีคู่แล้ว” 

“อือ โอเค^_^” ฉันนึกว่าตัวเองจะไม่มีคู่แล้วซะอีกแบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย 

“เราจะทำวิจัยเรื่องอะไรกันดี” 

ฉันกับอาตช่วยกันคิดอยู่นาน เมื่อคิดได้ก็แบ่งหน้าที่กัน การทำวิจัยใช้เวลานานเราไม่สามารถทำเสร็จภายในวันเดียวได้ เห็นว่าได้เวลาเลิกเรียนแล้วฉันจึงรีบขอตัวกลับก่อน 

ที่ต้องรีบก็เพราะวันนี้พี่ลีวายมารับ ไม่ใช่คนขับรถของที่บ้าน หากช้าไปแค่วินาทีเดียวเขาก็โกรธฉันเป็นฟืนเป็นไฟแล้ว 

“มิลินๆ” เสียงของอาตตะโกนเรียกขณะที่ฉันกำลังเร่งฝีเท้าเดินไปที่รถ “ว่าไงอาต”

“เธอลืมโทรศัพท์” 

“อุ้ย! ฉันนี่มันขี้ลืมจริงๆ เลย ขอบคุณนะ” ฉันรับโทรศัพท์มา ก่อนจะเห็นว่าหน้าจอโชว์เบอร์ของพี่ลีวายโทรมาอยู่หลายสาย หัวใจดวงน้อยๆ หล่นลงมาอยู่ที่ตาตุ่มทันที 

“เสียงโทรศัพท์ดังไม่ยอมหยุดเลย แฟนโทรตามหรอ”

“เปล่าหรอก เรายังไม่มีแฟน” 

“จริงดิ? ไม่มีแฟนจริงๆ ใช่ไหม” 

ปี้นๆๆๆๆ!!! ยังไม่ทันอ้าปากตอบเสียงแตรรถก็ดังสนั่นขึ้นทำเอาฉันสะดุ้งโหย่ง 

“ไปก่อนนะอาต” 

พูดจบฉันก็รีบสาวเท้าเดินมาที่รถให้เร็วที่สุด ก่อนจะเปิดประตูเข้ามานั่งด้านใน ไม่กล้าแม้แต่จะหันมองคนที่นั่งข้างๆ

“ทำไมไม่ให้มันไปส่ง เสียเวลาชิบหาย” 

“ขอโทษที่ทำให้รอนานค่ะ” 

รถหรูขับออกไปจากมหาวิทยาลัยด้วยความเร็ว แต่ทว่าไม่ได้ขับไปทางที่จะกลับบ้าน 

“พะ พี่ลีวายจะไปไหนหรอคะ”

“หุบปาก! เสียงของเธอทำให้ฉันหงุดหงิด”

“ถ้าอย่างนั้นจอดให้มิลินลงข้างหน้านั้นก็ได้ค่ะ ดะ เดี๋ยวมิลินเรียกแท็กซี่กลับเอง”

ดวงตาคมหันมาจ้องเขม็งราวกับสิ่งที่ฉันพูดมันทำให้ไม่พอใจเอามากๆ “ถ้าพ่อไม่สั่งไว้ ฉันคงปล่อยเธอลงไปนานแล้ว ไม่ต้องมาอวดดี!!”

“มิลินไม่ได้อวดดีนะคะ” 

“เงียบ!!” 

ฉันสะดุ้งเฮือกกับน้ำเสียงที่ตวาดบอก มันรู้สึกเจ็บจี๊ดที่หัวใจดวงน้อย ตั้งแต่เด็กพี่ลีวายไม่เคยพูดดีกับฉันเลย สักครั้งก็ไม่เคย 

รถเลี้ยวเข้ามายังโรงแรมหรู ซึ่งเป็นแค่โรงแรมบังหน้าเท่านั้น เพราะด้านในคือบ่อนคาสิโน จุดศูนย์รวมสิ่งผิดกฎหมาย ฉันรู้ว่าคุณท่านและพี่ลีวายทำธุรกิจสีเทา และคุณท่านก็เคยพามาที่นี่แต่ไม่บ่อยนัก 

ฉันไม่ชอบที่แบบนี้เอาซะเลย  

เมื่อจอดรถแล้วพี่ลีวายก็เปิดประตูเดินนำไปโดยไม่สนใจฉันที่อยู่ด้านหลัง จึงต้องรีบวิ่งตามเพราะกลัวจะไม่ทัน อีกอย่างคนที่นี่ก็น่ากลัวกันทั้งนั้น 

#ภายในห้องทำงาน 

กินเวลาไปหลายชั่วโมงที่พี่ลีวายนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะไม่ยอมลุกขึ้นไปไหน ส่วนฉันก็ได้แต่มองและแอบคิดในใจว่าจะมีสักครั้งไหมที่ผู้ชายคนนี้ใจดีกับฉันบ้าง แค่ครั้งเดียวก็ยังดี 

“มองอะไร?” 

เป็นเพราะฉันเผลอไปจ้องเขาอยู่นานทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวจึงถูกถามเสียงแข็ง “ปะ เปล่าค่ะ” 

จู่ๆ พี่ลีวายก็ลุกขึ้นมาจากโต๊ะทำงานแล้วเดินตรงมาหาฉันที่นั่งอยู่บนโซฟา หัวใจดวงน้อยเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะแขนขาเกร็งไปหมด 

“ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่”

“…….” ฉันรีบก้มหน้าหลบสายตาอำมหิตคู่นั้นทันที หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวมากกว่าเดิมเมื่อพี่ลีวายโน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ 

“จะ จะทำอะไรคะ” 

หมับ!! ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นมาบีบปลายคางของฉันอย่างแรงเพื่อให้เงยหน้าขึ้น 

“อื้อ เจ็บนะคะ” 

“คิดว่าฉันจะทำอะไร?”

“…….” พี่ลีวายกำลังทำให้ฉันกลัว เขาออกแรงบีบที่มือแรงขึ้นทำให้ฉันต้องนิ่วหน้าเพราะความเจ็บและพยายามจะดึงมือหนาออก แต่ก็ไม่เป็นผล 

“จำเอาไว้ว่าฉันไม่มีวันพิศวาสผู้หญิงแบบเธอ” 

ฉันเห็นแต่ความเกลียดชังในสายตาคู่นั้น ไม่มีความหมายอื่นๆ แฝงอยู่เลย