ติ๊ง~ ติ๊ง~เสียงแจ้งเตือนข้อความจากโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในช่วงเวลาใกล้เที่ยง เรียกความสนใจให้ลิตาที่กำลังจัดเอกสารใส่แฟ้มอยู่ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดอ่านดูไม่ทราบชื่อ : ขึ้นมาพบฉันที่ห้อง" ข้อความจากเบอร์โทรปริศนาที่เดาได้ไม่ยากว่าเป็นใครส่งมา โดยที่เธอเองก็ไม่เคยให้เบอร์โทรศัพท์กับฝ่ายที่ส่งมาเลยด้วยซ้ำลิตา : คุณแม็กเครย์เหรอคะ (สติ๊กเกอร์รูปหมีทำหน้าสงสัย)ไม่ทราบชื่อ : แล้วคิดว่าใคร ให้เวลา 5 นาทีลิตา : แต่ดิฉันยังทำงานไม่เสร็จไม่ทราบชื่อ : หรือจะให้ฉันลงไปหาเธอแทนลิตา : ก็ได้ค่ะ จะขึ้นไปเดี๋ยวนี้"ชิห์" เธอรีบพิมพ์ตอบกลับไปก่อนจะจิ๊ปากในลำคอ แล้วจึงเก็บโทรศัพท์มือถือไว้ในกระเป๋าสะพายที่อยู่บนโต๊ะ"ใกล้เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ลิตาไปด้วยกันไหม" เสียงของใยไหม หนึ่งในพนักงานต้อนรับหันมาชวนลิตาในขณะที่จัดระเบียบของใช้ส่วนตัวในกระเป๋าสะพายที่โต๊ะทำงานซึ่งอยู่ถัดไป"เอ่อ ไปกินกันก่อนเลยค่ะ หนูยังไม่หิว""แหม...ที่บอกจะล้างท้องรอพี่คิดว่าเราพูดเล่นซะอีก" สิริแซวอย่างติดตลก"ค่ะ" ลิตาตอบรับไปที แทบไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยด้วยซ้ำ ในตอนนี้แค่คิดว่าแม็กเครย์มีธุระอะไรกับเธ
@คฤหาสน์ของแม็กเครย์"อื้อ" ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบกับเรือนร่างเปลือยเปล่าของลิตาที่นอนหลับอยู่บนเตียงนอนคิงไซซ์ภายในห้องนอนของมาเฟียหนุ่ม ส่งผลให้เธอรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอลืมตาขึ่้นด้วยความงุนงงเมื่อเห็นมาเฟียยุ่มย่ามบนร่างกายของเธอที่ตอนนี้มันสะอาดสะอ้าน"เฮือก...ขะ...คุณทำอะไร" เธอค่อยๆ ดันตัวลุกขึ้นพิงหัวเตียงพร้อมกับคว้าผ้าห่มมาปิดยอดอกเปลือยเปล่าอย่างลวกๆ"ตื่นมาก็ดีแล้ว ฉันแค่จะเปลี่ยนชุดให้เธอใหม่ หรือจะแก้ผ้าก็ได้" เขาพูดพลางตวัดสายตามาที่เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาที่ฝ่ามือหนา"ขะ...คุณพาฉันมาที่บ้านของคุณทำไม" เธอกวาดสายตาหันไปมองรอบๆ ห้องพร้อมความหวาดระแวง จำได้ว่าเธอเผลอหลับไปบนรถของเขา ก่อนจะคว้าหยิบเสื้อเชิ้ตดังกล่าวอย่างถือวิสาสะ"ก็ย้ายมาอยู่กับฉันไง ตามข้อตกลง""ฮะ! วะ...วันนี้เลยเหรอคะ" เธอชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าว ในขณะที่ติดกระดุมเม็ดแรก"จะวันไหนมันก็เหมือนกัน""แต่ฉันยังไม่เก็บของที่ห้องเลยนะคะ เสื้อผ้าอยู่ที่โน่นหมดเลย""เดี๋ยวฉันให้คนของฉันไปขนของมาให้""แล้ว...""ในสมองของเธอนิมันมีแต่คำถามรึไง อ่ะ เอาไป" แม็กเครย์พูดพลางหยิบบัตรเครดิตออกมาจาก
"ผมไปที่หน้าห้องน้ำมาทุกโซนก็ไม่เจอพี่ลิตาเลยนะครับ นี่ผมโทรเข้ามือถือพี่ลิตาก็ไม่รับ หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพี่ลิตา" ตองเจรีบบอกสองสาวที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ หลังจากที่ทั้งคู่ไปแดนซ์มา ถึงแม้เด็กหนุ่มรุ่นน้องจะแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นกลุ่มชายฉกรรจ์เฝ้าหน้าห้องผู้หญิงโซนวีไอพีกันอย่างแน่นหนาตอนที่เขาเดินไปตามหาลิตา แต่เด็กหนุ่มก็กลับไม่ได้เฉลียวใจ"อ้าว...หรือว่าจะกลับไปแล้ว? ลิตาพึ่งจะหายป่วยด้วย" หลังจากฟังคำบอกเล่าของตองเจ บะหมี่ก็ล้วงหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายแล้วรีบโทรหาลิตา"หรือจะโดนหนุ่มที่ไหนฉุดไป""พี่น้ำอิงก็ว่าไป""เป็นไงบ้าง ยัยลิตารับสายไหม" ถึงแม้น้ำอิงจะแซวติดตลกแต่เธอก็นึกเป็นห่วงลิตาไม่ต่างกับทุกคน"ไม่รับแหะ" บะหมี่พูดพลางหันหน้าจอโทรศัพท์มือถือให้ทุกคนดูติ๊ง~ ติ๊ง~เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้นในวินาทีต่อมาที่หน้าจอมือถือของบะหมี่ ทำให้เธอรีบกดอ่านทันทีลิตา : ฉันออกมาจากคลับแล้วนะ รู้สึกเหมือนไม่ค่อยสบายอีกแล้ว อยากพักผ่อน ฝากขอโทษตองเจด้วยหลังจากอ่านข้อความจบบะหมี่ก็รีบบอกให้ทุกคนรู้"นี่ไงยัยลิตาพึ่งส่งข้อความมาบอกว่าไม่ค่อยสบาย เวรแล้วไง พึ่งจะหายป
ปึก! "โอ๊ย!" ลิตาเสียงหลงออกมาด้วยความเจ็บปวด เมื่อเขากระแทกแก่นกายใหญ่เข้ามาจนสุดความยาวของมันอย่างดิบเถื่อน แม้จะมีน้ำหวานใสเป็นตัวเบิกทาง แต่ทว่าขนาดแก่นกายที่ใหญ่เกินมาตรฐานทำให้ร่างกายของเธอยังคงไม่คุ้นชิน "จะ...เจ็บ อึก~" "เอาท่ายากกันบ่อยๆ เดี๋ยวก็ชินเอง" ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! เสียงแก่นกายกระแทกช่องทางรักของลิตาอย่างหยาบโลนดังไปทั่วห้องน้ำหญิง ฝ่ามือหนาที่สอดใต้ขาพับข้างนึงก็แบะขาของหญิงสาวออกให้กว้างกว่าเดิม ส่วนมืออีกข้างก็โอบเอวเธอไว้แน่น จนเนื้อด้านในสีแดงสดปลิ้นเข้าออกตามแรงกระแทกที่แสนดุดัน "อื้อ...เจ็บ" ดวงตากลมเหลือบมองไปที่ประตูห้องน้ำด้วยความหวาดระแวง กลัวว่าเสียงเริงรักระหว่างเธอและแม็กเครย์จะดังเล็ดลอดออกไปจนลูกน้องของเขาได้ยิน เธอจิกปลายเรียวเล็บลงบนแผ่นหลังกว้างในตอนที่เขาขบเม้มอกอวบทั้งสองข้างจนเป็นรอยสีแดงจ้ำแทบไม่เหลือพื้นที่ว่าง เธอเผลอแอ่นอกให้เขาปรนเปรอโดยไม่รู้ตัว "หึ...แอ่นอกขนาดนี้ ชอบสินะที่ดูดนมให้" แหงนมองใบหน้าหวานที่กำลังเหยเกด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะกระแทกแก่นกายใหญ่ใส่ร่องสวาทอย่างไม่ยั้งเอวสอบ ปากหยักยังคงดูดเต้าอวบด้วยความกระหาย จ๊วบ
ด้านลิตาเมื่อดื่มกับเพื่อนๆ และน้องรหัสมาสักพักหญิงสาวจึงเดินไปเข้าห้องน้ำด้วยตัวเอง ถึงแม้ตองเจและเพื่อนสาวทั้งสองจะอาสาตามมาด้วยแต่เธอยืนยันว่ายังมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน สามารถไปห้องน้ำเองได้"ไม่มีคนเลยแหะ" เมื่อเดินเข้ามาในโซนห้องน้ำผู้หญิงของชั้นสองที่เงียบสงัดผิดหูผิดตา แต่เธอก็รีบเข้าไปปลดทุกข์แล้วปิดประตูลงกลอนโดยไม่ลังเลแกร็ก!"...เฮือก~" ทันทีเปิดประตูออกมาจากห้องน้ำ ริมฝีปากอวบอิ่มอ้าค้างด้วยความตกใจ เมื่อเธอเห็นแม็กเครย์ยืนไขว้ขาพิงเคาน์เตอร์ล้างมือ ใบหน้าหล่อเหลาแหงนพ่นควันบุหรี่สีขาวคละคลุ้งในอากาศ เธอได้แต่เงียบแล้วรีบเดินไปที่อ่างล้างมืออีกฝั่งที่ว่างอยู่พรึบ!"โอ๊ย...นี่เจ็บนะ " เขาคว้าข้อมือของลิตาแล้วออกแรงกระชากอย่างแรงจนทำเอาเธอแทบล้มลงบนพื้น"หึ...ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยรึไง เห็นฉันยืนหัวโด่อยู่น่ะฮะ" จบประโยคเขาโยนบุหรี่ลงพื้นก่อนจะใช้รองเท้าหนังสีดำมีราคาเหยียบมันจนดับ"...สวัสดีค่ะ ท่านประธาน" เธอถอนหายใจด้วยความระอาก่อนจะเปล่งวาจาทักทายชายหนุ่มไปตามมารยาทพร้อมกับกระชับกระเป๋าสะพายคล้องไหล่ หลังจากนั้นก็รีบหมุนตัวหมายจะตรงไปที่ประตู ซึ่งมีชายฉกรรจ์กำลังไล่ลูกค้
@คลับออนิกซ์ในค่ำคืนที่ต่างคนต่างออกมาสังสรรค์พบปะเพื่อนฝูงเพื่อคลายความเหนื่อยล้าจากช่วงเวลากลางวัน ท่ามกลางเสียงดังกระหึ่มปนเสียงตะโกนของหนุ่มสาวหลายร้อยชีวิตในสถานบันเทิงช่วงเวลาเกือบห้าทุ่มของชั้นล่างซึ่งถูกออกแบบให้เหมือนผับส่วนชั้นสองก็มีทั้งโซนวีไอพีสไตล์ไนท์คลับสีฉูดฉาดโดยมีพื้นที่สำหรับแดนซ์และบูธดีเจรวมไปถึงเลาจน์ห้องส่วนตัวและชั้นบนถัดไปก็มีห้องพักสำหรับค้างคืนสองขาเรียวบนรองเท้าส้นสูงสองนิ้ว เจ้าของร่างอรชรภายใต้ชุดเดรสสายเดี่ยวสีครีมน่าทะนุถนอมก็เดินกรีดกรายตามหลังเพื่อนสาวคนสนิททั้งสองขึ้นไปยังชั้นสองของคลับ"คนเยอะชะมัด" ลิตาพึมพำด้วยรู้สึกกังวลบอกไม่ถูก ไอเย็นตกกระทบบนผิวเนียนจนรู้สึกหนาวเย็น ทั้งที่พึ่งหายป่วยไข้ แต่กลับมาเที่ยวในสถานที่อโคจรแบบนี้ ไม่รู้เธอคิดผิดหรือคิดถูกกันแน่"พี่ลิตา พี่บะหมี่ พี่น้ำอิงทางนี้ครับ" เสียงของตองเจตะโกนเรียกสามสาวแข่งกับเสียงเพลง พร้อมกับยกฝ่ามือหนากวักเรียกเป็นเชิงให้สัญญาณท่ามกลางแสงไฟมืดสลัว"ทำไมเลือกโซนนี่ล่ะ" เมื่อเดินมาถึงที่หมาย ลิตากวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะวางกระเป๋าสะพายข้างใบเล็กลงโต๊ะข้างแก้วเปล่า ซึ่งไม่ต่างกับบะหมี่แล