บทที่ 3 คำขอร้อง

"เอ่อ...คุณเข็มทิศคะ ทะ...ท่านประธานมีอะไรกับหนูเหรอคะ" ลิตาถือวิสาสะเรียกชื่อมือขวาคนสนิทของประธานบริษัทในตอนที่เดินตามเขามายังลิฟต์ส่วนตัว

ถึงแม้จะมีกลิ่นหอมอโรมาจากเครื่องพ่นตามแนวรางแอร์ภายในโรงแรมที่มีจุดประสงค์ให้คนที่ได้กลิ่นรู้สึกผ่อนคลายเป็นระยะ แต่ทว่าลิตากลับรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง

"หนะ...โอ๊ย" เมื่อปลอดผู้คนลิตากลับโดนสันมือหนาฟาดเข้าท้ายทอยอย่างแรง เสียงโอดโอยก็ค่อยๆ เงียบหายไปพร้อมกับสติสัมปชัญญะเริ่มเลือนราง ดวงตากลมเห็นภาพตรงหน้าพร่ามัวผ่านม่านน้ำตา รับรู้ชะตากรรมตัวเองที่ต้องเผชิญในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้

ข้อมือเล็กถูกจับไขว้หลังมัดด้วยเนกไท ร่างกายของเธอถูกชายฉกรรจ์หิ้วปีกกึ่งลากจูงเข้าไปในลิฟต์ที่ไต่ระดับขึ้นมาเรื่อยๆ กระทั่งถึงหน้าห้องรับรองส่วนตัว ไม่นานนักร่างบางจึงถูกนำตัวมาวางบนพื้นเย็นเฉียบภายในห้องสวีทที่โซนห้องรับแขก ความเจ็บก็โลดแล่นไปถึงท้ายทอยพร้อมๆ กับเปลือกตาที่พยายามลืมขึ้น เสียงกลุ่มคนเดินค่อยๆ ถอยห่างออกไปพร้อมกับบานประตูที่ถูกปิดลง

"โอ๊ย...ปล่อยหนู" เด็กสาวประท้วงบอกข้อมือเล็กถูกพันธนาการไว้ไร้อิสระ ในตอนที่กำลังจะดันตัวลุกขึ้น

"เงยหน้าขึ้น"

ดวงตาสั่นระริกเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงเยือกเย็นด้วยความหวาดหวั่น ใบหน้าคมตามสไตล์หนุ่มลูกครึ่งยุโรปบวกกับดวงตาสีอำพันกำลังจ้องมองมาด้วยความเย็นชา กลิ่นน้ำหอมราคาแพงลอยมาเตะจมูก แต่ทว่าสายตาของเขากลับคาดเดาอะไรไม่ได้เลย ทำเอาเธอหายใจไม่ทั่วท้อง

"ที่เขตหวงห้าม เห็นอะไรบ้าง"

"...!!" ภาพชายหนุ่มร่างใหญ่ถูกรุมทำร้ายยังคงติดตาทำเอาหญิงสาวผวาจนพูดไม่ออก จู่ๆ น้ำตามากมาพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย

"ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง?" ใบหน้าหวานสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อเขาย้ำถามเป็นครั้งที่สอง ตรงกันข้ามกับอีกฝ่ายที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงกำลังแสยะยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเด็กสาวลนลานอยู่ไม่เป็นสุขก่อนที่เขาจะเปลี่ยนเป็นเย็นชาในเวลาต่อมา

"...!!"

"นี่ของเธอใช่ไหม" มาเฟียหนุ่มยื่นบัตรประจำตัวพนักงานซึ่งมีชื่อเธอปรากฏอยู่ในนั้น และนั่นเป็นหลักฐานมัดตัว ว่าเธอได้ไปยืนอยู่ใกล้กับจุดเกิดเหตุจริงๆ

"นะ...หนูไม่ได้ตั้งใจจะไปแอบดู"

"..."

"นะ..หนูไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ " ลิตาวิงวอนร้องขอความเห็นใจ พร้อมขยับสะโพกถอยหลังตามสัญชาตญาณจนกระโปรงนักศึกษาทรงเอร่อนขึ้นเห็นเนินขาอ่อน

หมับ!

"...!!" ลิตาสะดุ้งเฮือกอีกครั้งด้วยความตกใจ เธอข่มความเจ็บเอาไว้ ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อเขากระชากตัวเธอให้ลุกขึ้นยืนขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว ลำคอระหงถูกกำไว้แน่นด้วยฝ่ามือหนาเพียงข้างเดียว

"หึ...คนตายเท่านั้นที่พูดไม่ได้"

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เธอแทบจะหยุดหายใจเมื่อได้ยินถ้อยคำดังกล่าว หยดน้ำตาอาบแก้มใสทั้งสองข้างหยดแล้วหยดเล่า แต่ก็ไม่สามารถช่วยให้มัจจุราชใจอ่อนได้เลย

"สายตาของเธอมันบอกว่าฉันจะบีบคอเธอตายในห้องนี้สินะ"

"นะ...หนูยังไม่อยากตาย สัญญาหนูจะไม่บอกใคร แค่กๆ" คำขอร้องสุดท้ายที่เธอพอจะทำได้พร้อมกับลมหายใจที่เริ่มติดขัด เมื่อปลายนิ้วใหญ่ยาวออกแรงบีบ เธอเผลอตวัดสายตามองเขาด้วยแววตาแข็งกร้าว แต่เขากลับกระตุกยิ้มมองเธอราวกับกำลังเจอเรื่องสนุก

"กรี๊ดดดดดดดดดด นี่คุณจะพาหนูไปไหน ปล่อยหนูนะ บอกว่าให้ปล่อย กรี๊ดดดดดด" ลิตากรีดร้องดังลั่น ในตอนที่เขาลากเธอเข้ามาในอีกห้องหนึ่ง เธอพยายามขืนตัวไม่ให้เท้าทั้งสองข้างก้าวตามแรงกระชากแต่มีหรือที่เด็กสาวตัวเล็กๆ อย่างเธอจะสู้มาเฟียหนุ่มได้

ตุ้บ!

"อ๊อย...โอ๊ย" มาเฟียหนุ่มคลายปมเนกไทที่ข้อมือเล็กออกก่อนจะเหวี่ยงเธอขึ้นเตียงนอนคิงไซซ์อย่างแรง ถึงแม้จะมีความนุ่มของฟูกที่นอนรองรับ แต่ความเจ็บปวดก็โลดแล่นไปทั่วร่าง

"ขะ..คุณจะทำอะไร" แววตาสั่นระริกกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยสายตาหวาดระแวง ห้องสวีทดังกล่าวแทบไม่ต่างกับห้องสวีทอื่นๆ ในโรงแรมของเขาเลยเพียงแต่มันมีขนาดกว้างกว่าเท่านั้น

"หึ...จะให้ฉันจะทำยังไงกับเธอดีล่ะ" เขาพูดพลางหยิบปืนขึ้นมาควงเล่นต่อหน้าเธอทำเอาหญิงสาวสั่นผวา กระเถิบสะโพก แผ่นหลังบางแนบกับหัวเตียง

"หนูสาบาน หนูจะไม่ไปบอกใครว่าหนูเห็นอะไรมาบ้าง ปะ...ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ ขะ..คุณจะให้หนูทำอะไรก็ได้" ใบหน้าหวานยังคงอาบไปด้วยน้ำตานอง สองมือเล็กรีบยกพนมไหว้ แม้ว่าการอ้อนวอนคนอย่างแม็กเครย์จะดูไร้ความหมาย แต่ดีกว่าเธอจะไม่ต่อรองอะไรเลย

"เธอพูดเองนะ" สายตาเย็นชาจ้องมองมาอย่างมีนัยยะทำเอาเด็กสาวรู้สึกประหม่า

"ถอดเสื้อผ้าออก"

"ว่า...ว่าไงนะคะ"

"อย่าลีลา เธอมีแค่ทำหน้าที่ตามคำสั่งของฉัน" เจ้าของคำสั่งวางกระบอกปืนลงบนโต๊ะ ก่อนจะย่างสามขุมแล้วปีนขึ้นไปบนเตียง