ตอนที่ 6 เราไม่กล้าคิดแบบนั้น

วาสนาและญารินดามาอยู่ที่บ้านของเพียงพรได้ 2 อาทิตย์แล้ว การใช้ชีวิตเริ่มลงตัว ทุกเช้าวาสนาจะตื่นมาทำอาหารเช้าให้กับเพียงพร และภีมภพที่มาทานด้วยเกือบทุกวัน ส่วนเธอกับลูกสาวก็ทานกันในครัว 2 คน แม้เพียงพรจะชวนให้นั่งทานด้วยกันแต่วาสนาไม่อยากทำตัวเสมอเจ้านาย

จากนั้นช่วงสายก็เข้าไปที่ร้านแล้วออกไปซื้อของสดมาทำเป็นมื้อกลางวันให้กับคนงาน ทุกคนต่างพูดกันพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน้าวาสนาทำกับข้าวอร่อย

ส่วนเรื่องค่าเสียหายจากอุบัติเหตุก็ได้เงินมาก้อนหนึ่ง เธอชั่งใจอยู่นานว่าจะนำเงินไปปรับปรุงร้านหรือเก็บเป็นเงินก้อนไว้ให้กับญารินดาเรียน เมื่อปรึกษากับเพียงพรเลยได้ข้อตกลงว่า วาสนาจะยังทำงานที่นี่ต่อ รอจนลูกสาวเรียนจบ จากนั้นจะออกไปเปิดร้านอย่างเดิมก็ได้ วาสนาและลูกสาวก็เห็นด้วยกับคำแนะนำของเพียงพร

“แม่คะ หนูจะขอแม่ไปดูหอพักกับเพื่อนได้ไหมคะ”

“หนูไปกันสองคนได้เหรอลูก”

“ได้ค่ะ มีรถตู้วิ่งจากสุพรรณไปกรุงเทพทุกวัน หนูไปเช้าเย็นก็กลับ ไปกัน 4 คนค่ะ มีหนู กัญ ต้นหลิวแล้วก็ทีเจค่ะ” ทั้ง 4 คนวาสนาเคยเจอมาบ้างแล้วจึงวางใจ

“แม่อยากไปด้วย แต่ติดที่ต้องทำงาน อีกอย่างก็ไม่อยากเกะกะ”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ หนูว่าจะถ่ายรูปมาให้แม่ช่วยเลือกก่อน”

“ได้สิ กอหญ้าไปบอกน้าพรด้วยนะลูก”

“ค่ะ เย็นนี้หนูจะบอกหลังจากทานข้าว”

ทุกเย็นเพียงพรจะกลับมาทานอาหารเย็นที่บ้าน ส่วนภีมภพนั้นมาบ้างมาไม่มาบ้างแล้วแต่อารมณ์ของเขา แต่พักหลังมาบ่อยขึ้นเพราะเพียงพรเริ่มบ่นที่เขาเอาแน่เอานอนไม่ได้ ทำอาหารให้อาหารที่วาสนาทำเผื่อนั้นต้องเททิ้ง

“น้าวาสครับเย็นนี้มีอะไรกินบ้างครับ” เสียงภีมภพตะโกนมาก่อนตัว

“ทำไมต้องตะโกนด้วยอยู่กันแค่นี้ เดินไปอีกนิดก็ถึงแล้ว” เพียงพรเอ็ดน้องชายที่อายุ 28 ปีแล้วแต่ยังทำอะไรเป็นเด็กเวลาอยู่บ้าน ผิดกับตอนอยู่ต่อหน้าลูกน้องที่ทำเป็นมาดเข้มเสียงแข็งตลอดเวลา

“วันนี้มีผัดฉ่าปลาดุก น้ำพริกกับผักต้ม แล้วก็ต้มยำไก่บ้านค่ะ อ้อมีกล้วยบวชชีอีกอย่าง”

“น่ากินทั้งนั้นเลยนะคะ พรน้ำหนักขึ้นเป็นกิโลแล้วตั้งแต่น้าวาสมาอยู่กับเรา”

“คุณพรไม่อ้วนหรอกนะนะ ทานได้อีกเยอะเลย”

“น้าวาสไม่มาทานด้วยกันเหรอคะ แล้วนี่กอหญ้าไปไหน”

“คุยกับเพื่อนอยู่ค่ะ คงนัดแนะกันเรื่องเวลาเดินทาง”

“กอหญ้าจะไปไหนเหรอครับ” ชายหนุ่มถามอย่างสงสัย เพราะตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ เขาไม่เห็นเธอออกไหนโดยที่เขาไม่ไปด้วยเลยสักครั้ง

“น้าได้ยินว่าจะไปดูหอพักกัน”

“ภพ พรุ่งนี้ที่ร้านงานไม่ยุ่งมาก พี่ว่าเราไปกับน้องดีไหม ไปช่วยดูแทนน้าวาส”

“อย่าเลยค่ะน้าเกรงใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ น้าพรไปด้วยกันไหมจะได้ช่วยตัดสินใจ”

“ถ้าคุณภพจะช่วยดูให้น้าก็วางใจ รบกวนด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมพอมีคนรู้จักอยู่เดี๋ยวจะช่วยหาที่ปลอดภัยให้ น้าวาสจะได้สบายใจด้วย ดีไหม สุพรรณกรุงเทพขับรถแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว”

“น้าไม่รู้จะขอบคุณทั้งสองคนยังไงดี”

“ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ช่วย ๆ กันไป ผมสิครับต้องขอบคุณเพราะน้าวาสทำของอร่อยให้กินทุกวัน ขอบคุณนะครับน้าวาส” ภีมภพรู้สึกรักและเคารพวาสนาเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง การช่วยเธอดูแลกอหญ้าก็ถือเป็นอีกหนึ่งหน้าที่ซึ่งเขาเต็มใจทำ

“น้าภพว่างจริง ๆ ไหมคะ” แม้ตอนนี้จะขึ้นมานั่งคู่กับเขาบนรถแต่ก็ยังถามไม่เลิก

“กอหญ้าถามรอบที่เท่าไหร่แล้ว ถ้าน้าไม่ว่างจะมาด้วยทำไม แล้วนี่นัดเพื่อนไว้ที่ไหน” ภีมภพนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถ SUV ขนาด 7 ที่นั่งสีขาวยกสูงกว่าปกติเล็กน้อย

“นั้นไงคะ ตรงนั้น” ญารินดาชี้ไปยังเด็กวัยรุ่น 3 คนที่ยืนอยู่ริมทางเท้าหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่ง

“กอหญ้า” หนึ่งในนั้นโบกมือทักทาย

“ทุกคนนี่น้าภพ”

“สวัสดีค่ะน้าภพ”

“น้าภพคะนี่เพื่อนกอหญ้าค่ะ มีกัญ  ต้นหลิว แล้วก็ทีเจค่ะ” ญารินดาแนะนำก่อนทั้งหมดจะพากันขึ้นรถ

“กอหญ้า มีน้าชายหล่ออย่างนี้ทำไม่ไม่ยอมบอกกันบ้าง” ทีเจสาวสวยเพศชายรีบเข้ามากระซิบ

“แก อย่ามาทำหื่นกับน้าภพของฉันนะ”

“อะไรนะ เขาเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ยังไม่เป็นแต่ฉันจองไว้ก่อน”

“หูย มีหวง แล้วน้าภพของแกรู้ไหม”

“ไม่รู้ ฉันบอกแกคนเดียว” เพราะสนิทกับทีเจมากที่สุดเธอเลยบอกความในใจออกไป

“สองคนนั้นจะไปไหม ถ้าจะไปก็คาดเข็มขัดด้วย น้าจะได้ออกรถ” เสียงภีมภพเรียกสติของสองเพื่อนซี้ที่เอาแต่กระซิบกระซาบกันอยู่เป็นนาน

เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานทำให้ภีมภพเองก็รู้สึกสนุกไปด้วย พอขับรถมาถึงจุดหมายเขาก็ช่วยไปดูห้องพักที่ญารินดาเคยบอกไว้ ห้องดูเล็กเกินไปสำหรับอยู่สองคน แต่ก็ใกล้กับมหาวิทยาลัยอยู่มาก

“กอหญ้าว่าไง”

“หนูก็ว่าดีนะคะ ต้นหลิวล่ะ”

“อือ ใกล้ดีเดินทางสะดวก แต่ห้องเล็กไปนิด” หญิงสาวเห็นด้วยกับน้าชายของเพื่อน

“หรือกอหญ้ากับต้นหลิวจะอยู่คนละห้อง น้าเห็นว่าขั้น 4 มีห้องว่างสองห้องอยู่ตรงกันข้ามกัน ขนาดห้องเล็กกว่านี้นิดหน่อย แต่ถ้าอยู่เดียวก็ดูไม่แคบมาก แต่จะเดินขึ้นไหวหรือเปล่า”

เพราะหอพักแห่งนี้มีเพียง 6 ชั้นจึงไม่มีลิฟต์ และคนที่มาพักส่วนใหญ่ก็เป็นนักศึกษาจึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องเดินขึ้นบันได

“ว่าไงต้นหลิว”

“น่าสนใจดีเหมือนกันนะ”

“เดี๋ยวน้าลองไปคุยกับเจ้าของให้ พวกเรารอน้าตรงนี้ก่อน” ภีมภพเคยมีเพื่อนที่ทำหอพักอยู่เขาจึงพอรู้ปัญญาว่าเจ้าของหอนั้นกังวลเรื่องอะไรมากที่สุด

ชายหนุ่มต่อรองเรื่องราคาและเสนอชำระเงินค่าหอพักล่วงหน้าสี่เดือน เจ้าของหอดูจะพอใจ เพราะเคยถูกนักศึกษาเบี้ยวค่าหอพักมาก็มาก พอได้ข้อเสนอนี้เขาไปก็เลยยอมลดราคาให้กับทั้งสองห้อง

          “ว่ายังไงคะน้าภพ”

          “ปกติห้องเดิมที่ดูไว้ห้องละ 5000 สองคนก็เหลือคนละ 2500 แต่ถ้าเช่าห้องข้างบนห้องละ 4000 น้าเลยขอให้เขาลดให้เหลือห้องละ 3000 แต่ต้องจ่ายค่าหอล่วงหน้าตลอดเทอม 4 เดือน”

          “เราสองคนคิดว่าจะเอายังไง”

          “แพงขึ้นอีกนิดแต่เหมือนจะสะดวกสบายขึ้นนะ หลิวว่าโอเคเลยแหละ กอหญ้าล่ะว่ายังไง”        บ้านของต้นหลิวค่อนข้างมีฐานะและก่อนจะมาวันนี้ทางบ้านก็บอกไว้แล้วว่าเรื่องค่าหอให้ลูกสาวจัดการได้เลย     

“ก็ดี แต่ต้องจ่ายล่วงหน้าทั้ง 4 เดือนตั้ง 12000 เลยนะ”

          “กังวลอะไรกอหญ้า คนที่จ่ายคือน้าพรนะ”

          “หนูเกรงใจ”

          “ไม่ต้องเกรงใจ น้าว่ามันสะดวกด้วย ต้นหลิวกับกอหญ้าก็ได้อยู่ห้องตรงข้ามกัน  เวลาเรียนสองคนอาจไม่ตรงกันจะได้ไม่มีปัญหาเรื่องเวลานอน”

          “ฉันว่าดีนะแก ส่วนตัวดีด้วย เผื่อจะแอบพาผู้ชายมาค้าง” ทีเจเห็นด้วย

          “ทีเจ อย่าเอาเรื่องตัวเองมาพูดแบบนี้สิ กอหญ้ากับต้นหลิวเป็นเด็กเรียนนะ” กัญรีบพูดเพราะกลัวน้าชายเพื่อนจะมองพวกเธอเป็นเด็กใจแตก

          “ถ้าอย่างวนั้นกอหญ้าก็ตกลงค่ะ เผื่อแม่จะได้มานอนกับกอหญ้าบ้าง”

          “งั้นน้าไปบอกเจ้าของหอก่อนนะจะได้ให้เขาร่างสัญญาไว้ วันนี้อาจแค่จ่ายมัดจำไว้ก่อน วันที่ย้ายถึงจะจ่ายส่วนที่เหลือ ของต้นหลิวเดี๋ยวน้าจ่ายให้ไปก่อนนะ”

          “ขอบคุณนะคะน้าภพ” ต้นหลิวรีบกล่าวของคุณ

          ภีมภพเดินเข้าไปจัดการเรื่องทั้งหมดอีกครั้ง

          “กอหญ้า น้าภพมีแฟนหรือยัง” กัญรีบถามเมื่อชายหนุ่มเดินลับตาไปแล้ว

          “กอหญ้าไม่รู้เหมือนกัน แต่ไม่เคยเห็นผู้หญิงมาหานะ ทำไม กันสนใจเหรอ”

          “เปล่าๆ เราถามเฉย ๆ น้าภพไม่ใช่สเปกของกัญ”

          “ใช่อย่างยัยกัญต้องหล่อขาวสไตล์หลี ส่วนต้นหลิวก็สายฝอ น้าภพนี่แบบชายในฝันของกอหญ้าไม่ใช่เหรอ”

          “อย่าพูดให้น้าภพได้ยินนะ” ญารินดารีบห้าม

          “ทำไม ไม่ใช่น้าแท้ๆ สักหน่อย จีบเลยกอหญ้า” ต้นหลิวเชียร์อย่างออกนอกหน้า

          “น้าภพกับน้าพรเป็นผู้มีบุญคุณ เราไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอก”

          “ตอนนี้ไม่คิด อีกหน่อย มคปด นะจ๊ะ แล้วมันคนละเรื่องบุญคุณกับหัวใจต้องแยกให้ชัดนะ”

          “ถ้ายังไม่คิดก็รอเรียนจบก่อนก็ได้ ระหว่างนี้ใครเข้ามาก็กันท่าไว้ก่อน” ทีเจออกความเห็น

          ญารินดาแอบคิดตามที่เพื่อนบอก แต่เวลาตั้ง 4 ปีเธอจะทนได้หรือเปล่า แต่นั่นก็เป็นเรื่องของอนาคต