Chapter 5 อยากลองดี

ม่านฟ้าลากกระเป๋าขึ้นมาบนห้องอย่างทุลักทุเล เมื่อคเชนทร์ไม่ยอมให้ใครช่วยเหลือเธอเลย แถมยังให้คนเดินมาบอกห้องที่เธอจะนอนนั้นรกยังกับรังหนู ตายแน่ๆ แล้วเธอจะทำยังไง กวาดบ้านถูบ้านก็ไม่เคยทำ

ม่านฟ้ายืนนึกอะไรได้สักพัก เวลานี้คเชนทร์ไม่อยู่บ้าน เขาขับรถออกไปข้างนอก เธอไม่รู้หรอกว่าเขาไปไหน แล้วเธอก็ไม่สนใจ เมื่อหญิงสาวกำลังมีแผนการแก้เผ็ดคเชนทร์ เขาคิดลองดีอยากแกล้งเธอนัก จะเอาให้ชักดิ้นชักงอตายเลยคอยดู                                                                     

หญิงสาวเปิดกระเป๋า แล้วหาผ้ามาปิดจมูกเอาไว้ ก่อนจะจัดการเปิดหน้าต่าง แล้วรื้อของในห้องโยนลงไปทีละชิ้น โดยไม่แยแสว่ามันจะแตกหรือไม่ ของชิ้นเล็กชิ้นใหญ่ถูกโยนลงไปเกือบหมด เหลือเฉพาะชิ้นที่ใหญ่มาก ไม่พอดีกับหน้าต่าง และเธอก็ยกไม่ไหว เมื่อเสร็จเรียบร้อยม่านฟ้านั่งลงที่พื้นอย่างคนหมดแรง      

“คุณคเชนทร์ คุณต้องการเปิดศึกกับฉันใช่ไหม ถึงได้แกล้งฉันสารพัดแบบนี้ ถ้าคุณต้องการ ฉันก็จะจัดให้ รู้จักม่านฟ้าน้อยไปซะแล้ว”ม่านฟ้าพูดขึ้นอย่างผู้มีชัย เธอหารู้หรือไม่ว่าภัยกำลังคืบคลานมาใกล้ตัว คเชนทร์ไม่ปล่อยเธอไว้แน่ หากรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังทำนั้นคือการทำลายข้าวของในบ้านของเขา

หญิงสาวก้มดูฝ่ามือตัวเอง ที่เวลานี้มีเลือดซึมออกมา เหมือนจะโดนเสี้ยนตำ ก่อนที่จะตัดสินใจลุกขึ้นไป โยนข้าวของพวกนั้นออกไปนอกหน้าต่างอีกครั้ง                                                                         

"เจ็บชะมัดเลย ทำไมโชคชะตาถึงได้เล่นตลกกับคนสวยอย่างฉันด้วยนะ"                             

ม่านฟ้าพูดพร้อมกับเป่าลงที่มือเบาๆ ก่อนจะเดินไปหยิบไม้กวาดมากวาดฝุ่นออกไปอย่างเก้ๆกังๆ กับท่าทางของเธอที่ไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าต้องกวาดออกไปตรงรวมกันไว้ตรงไหน เวลานี้ม่านฟ้ากวาดมารวมกันไว้ตรงบันไดทางเดินขึ้นพอดิบพอดี เหมือนกับว่าเธอนั้นกำลังตั้งใจ จะทำให้ใครโมโหขึ้นมา                                                 

ก่อนจะเดินลงไปหาถัง พร้อมกับไม้ถูพื้น ไม่นานห้องของเธอก็สะอาด แต่ไม่สะอ้าน มันยังมีฝุ่นเกาะอยู่บ้างเป็นบางจุด แต่ม่านฟ้าก็ไม่สนใจ แค่เธอลงมือทำก็สุดยอดแค่ไหนแล้ว                           

หลังจากนั้นม่านฟ้าขอร้องให้มาหยา ซึ่งเป็นคนงานในสวนยางช่วยยกที่นอนปิกนิกให้เธอ ตอนแรกมาหยาก็ปฏิเสธ แต่พอโดนม่านฟ้ารบเร้าหนักเข้าเธอก็ยอมช่วย                                                           

“ถ้ามาหยาช่วยเสร็จ ฉันอนุญาตให้เธอเลือกชุดของฉันไปใส่ได้หนึ่งชุดโอเคไหม”                 

"ชุดแบบที่เธอใส่นะเหรอ" เด็กสาวอายุประมาณยี่สิบกว่าผิวของเธอดูเนียนเป็นสีน้ำผึ้ง แต่มีใบหน้าที่คมปากนิดจมูกหน่อยถือว่าสวยเลยทีเดียว                                                                                 

"ส่วนมากก็มีแต่ชุดแบบนี้ ก็บอกแล้วไงว่าให้เลือกที่ชอบไปหนึ่งชุด" ม่านฟ้าพูดขึ้น ในขณะที่เธอกำลังจัดที่นอนอย่างไม่เป็นระเบียบและไม่เรียบร้อย ของในห้องยังคงกระจัดกระจาย เมื่อเธออนุญาตให้มาหยาเลือกชุด ในที่สุดมาหยาก็เลือกมาได้ เป็นชุดเดรสสีแดง                   

“แน่ใจแล้วเหรอว่าจะเอาชุดนี้”                                        

"ทำไมล่ะ ไหนบอกว่าให้เลือกชุดไหนก็ได้ ไม่ใช่หรือไง" มาหยาทักท้วงขึ้น หลังจากที่ม่านฟ้าได้ตกลงกับเธอเอาไว้ ว่าให้เลือกเอาชุดไหนก็ได้ แต่อยู่ ๆ จะมาเปลี่ยนใจ เธอก็ไม่ยอมเหมือนกัน                                  

"เปล่า คำไหนคำนั้นอยู่แล้ว แค่ถามว่าแน่ใจแล้วเหรอ"                   

“อืม...แน่ใจแล้ว” มาหยาพูดแล้วเดินจากไป พร้อมกับชุดเก่งของม่านฟ้า หญิงสาวนั่งปั้นหน้าละห้อย อาลัยอาวรณ์ชุดโปรด ที่เธอเพิ่งใส่ได้แค่ครั้งเดียว บัดนี้มันได้ตกไปเป็นของผู้อื่นไปเสียแล้ว ม่านฟ้าทรุดตัวลงนั่ง แล้วคร่ำครวญ ก่อนจะลุกไปจัดชุดเข้าตู้ที่ไม่เป็นระเบียบและระบบเหมือนอย่างเคย