ตอนที่ 4 ยังเป็นแค่เด็กในอุปการะอย่าเพิ่งมีแฟน

เวลาผ่านไปไม่นาน ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของทั้งสามสาวก็เป็นไปอย่างราบรื่น หลิวถิงถิงนั้นได้รับเงินค่าใช้จ่ายจากผู้มีอุปการคุณมาสองเดือนแล้ว แต่เธอนั้นไม่เคยเจอเขาตัวจริงเลยสักครั้ง เพราะส่วนมากเงินจะถูกโอนมาทาง Banking ออนไลน์ เธอเองก็ไม่ได้คาดหวังที่จะเจอกับเขา เพียงแต่ฟังจากเพื่อนๆ เล่ามาเธอก็อดที่จะอยากเห็นเขาไม่ได้ วันนี้เธอจึงตัดสินใจเข้าไปในอินเทอร์เน็ตเพื่อเสิร์ชดูชื่อของชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อว่า สามีแห่งเมืองแอล มือบางเลื่อนดูรูปของผู้อุปการะ ที่มีหลากหลายอิริยาบถ เธอเองก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่นชอบผู้ชายที่หน้าตาดี แต่สำหรับเธอแล้วดีแค่หน้าตาไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ

  “ดูอะไรอยู่อะ” เสียงของจ้าวซือซือดังขึ้นจากทางด้านหลังทำให้สาวสวยสะดุ้ง จนจ้าวซือซืออดที่จะมองเธอด้วยแววตาสงสัย

   “ปะ..เปล๊า....” เสียงสูงดังมาจากปากบาง

   “แน่ะ เสียงสูงเชียว ถิงถิงเธอโกหกไม่เนียนเลยรู้เปล่า ไหนดูอะไรอยู่ขอฉันดูหน่อย” จ้าวซือซือบอกพร้อมกับยื่นใบหน้าสวยเฉี่ยวเข้ามาใกล้หลิวถิงถิง มือบางรีบคว้ามือของเพื่อนรักเอาไว้ก่อนที่จะร้องกรี๊ดและทำตาโต

“กรี๊ด...............ยัยถิงถิงแอบดูรูปผู้ชาย ที่สำคัญเป็นผู้รับอุปการะเธอด้วย ฮั่นแน่ะ แกคิดอะไรอยู่อะ ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะสนใจผู้ชาย” จ้าวซือซือเอ่ยแซวพร้อมกับชี้ไปที่ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีชมพูระเรื่อ

  “ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้นแหละ ก็ฉันน่ะเห็นเพื่อนๆ ที่คณะมาถามกันจัง ว่าเคยเจอคุณชายซือบ้างไหม ฉันก็ตอบตามตรงว่าแม้แต่หน้าเขาฉันยังไม่รู้จักเลย ยัยพวกนั้นเลยว่าฉันว่าฉันน่ะเย็นชา ไม่เคยเห็นแม้กระทั่งรูปผู้รับอุปการะตัวเอง” หลิว ถิงถิง ระบายออกมาให้จ้าวซือซือฟัง ก่อนที่จะมองดูรูปของคุณชายซืออีกครั้ง

“เธอจะคิดมากไปทำไมยัยถิงถิง เรามันก็แค่คนที่เขารับอุปการะ ไม่ใช่คนสำคัญของเขาสักหน่อย ไม่เห็นแปลกที่เราจะไม่เคยเจอเขา หรือเราจะไม่เคยเห็นเขา พวกคนรวยก็แบบนี้แหละชอบทำตัวลึกลับ” เฉินเหม่ยหานเอ่ยขึ้นขณะที่ดวงตาใต้แว่นบางกำลังจดจ้องที่จอโน๊ตบุ๊คของตนอยู่

“ก็จริงอย่างที่เธอบอกนะเหม่ยหาน แต่เขาเป็นผู้อุปการะ อย่างน้อยเราก็ต้องรู้จักหน้าตาเขาไว้บ้าง เผื่อเจอกันในอนาคตจะได้ขอบคุณถูก” จ้าวซือซือเอ่ยขึ้น หลิวถิงถิงพยักหน้าเห็นด้วยกับเพื่อนรัก ก่อนที่จะสนใจดูรูปและอ่านข่าวของคุณชายซืออย่างตั้งใจ จึงได้รับรู้ว่าเขานั้นไม่เคยควงผู้หญิงคนไหนออกงาน และเขาก็ยังโสด หัวใจสาวน้อยอดที่จะกระตุกไม่ได้ หวังว่าเธอคงจะไม่หวั่นไหวให้กับผู้อุปการะคนนี้อย่างเช่นสาวๆ คนอื่นที่เอาแต่พร่ำเพ้อหาแต่เขาหรอกนะ ถิงถิงคิดในใจ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

   การประกวดดาวและเดือนของคณะกำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ซึ่งก็เป็นที่แน่นอนว่าหลิวถิงถิงนั้นถูกส่งเข้าประกวดโดยเพื่อนๆ ในห้อง และอีกคนที่โดดเด่นไม่แพ้กัน จ้าวซือซือก็ถูกส่งเข้าประกวดดาวคณะของตนเองเช่นกัน ยกเว้นแต่เฉิน เหม่ยหานที่ไม่ชอบแสดงออกอะไรแบบนี้ ถึงแม้ตนเองจะมีใบหน้าที่สวยไม่แพ้อีกสองสาวก็ตาม เธอเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูง เพื่อนๆ ร่วมคณะจึงไม่บังคับเธอ สองสามวันต่อจากนี้เลยทำให้หลิวถิงถิง และจ้าวซือซือต้องฝึกการเดิน และการแสดง การตอบคำถามกับพวกรุ่นพี่

  “โอ้ย ฉันเบื่อมากเลยอะ ทำไมต้องมาบังคับกันด้วยวะ” เสียงบ่นดังออกมาจากริมฝีปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีส้ม

 “ฉันก็เบื่อไม่ต่างจากแกเลยซือซือ แต่จะทำยังไงล่ะ เรามันเป็นผู้ถูกเลือก เป็นหน่วยกล้าตายชัดๆ หึๆ” หลิว ถิงถิงอดที่จะบ่นออกมาไม่ได้เช่นกัน แม้เธอจะปฏิเสธเพื่อนๆ ในห้องยังไงก็ไม่มีใครยอมฟัง จนเธอต้องยอมเออออห่อหมกเพราะไม่ต้องการมีปัญหากับเพื่อนทั้งห้องเพียงเรื่องเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เธอไม่ชอบแสดงออกอะไรแบบนี้เลย แม้จะมีรูปลักษณ์โดดเด่น สวยงาม แต่เธอก็ไม่ชอบเป็นจุดสนใจ แค่ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นเด็กในอุปการะของคุณชายซือ ชีวิตที่เคยสงบสุขในวัยมหาวิทยาลัยก็หมดตามไปด้วย

เฉิน เหม่ยหานมองเพื่อนสาวสองคนที่บ่นเป็นหมีกินผึ้ง ก่อนที่ตัวเธอจะขำออกมาจนสองสาวอดที่จะหันมามองที่เธอเป็นตาเดียวกันไม่ได้

“ขำอะไร เหม่ยหาน” สองเสียงประสานกันพร้อมกับสายตาที่มองมาที่เหม่ยหานเป็นตาเดียว

“ฮ่ะฮ่ะ...อุ๊บ...ก็ขำพวกเธอสองคนไง แล้วทำไมไม่ปฏิเสธเพื่อนที่คณะไปตั้งแต่แรก มานั่งบ่นเอาตอนนี้ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้วย่ะ” เหม่ยหานพยายามหยุดขำ ก่อนที่จะบอกออกมา สองสาวต่างส่งค้อนให้กับเพื่อนสาวที่เอาแต่นั่งขำจนน้ำตาเล็ดพร้อมๆ กัน