บทที่ 4

“สาวเมืองกรุงไม่เคยเห็นช้าง ก็เป็นอย่างนี้ล่ะน๊า”

            “ฉันเคยเห็นแต่ในสวนสัตว์ แต่ไม่เคยเห็นเป็นโขลงแบบนี้ นายราหู...ช้างป่านี่มันดุร้ายใช่มั้ย แล้ว...มันจะข้ามฝั่งมาเหยียบเรามั้ย”

จันทร์ดาราถาม โดยที่ไม่ได้ละสายตาไปจากภาพของธรรมชาติอันงดงามเบื้องหน้าเลย

            “หึ หึ ช้างมันก็กลัวตายเหมือนกันนะคุณ น้ำเชี่ยวขนาดนี้ มันคงไม่ลงไปหรอก แต่...ถ้าคุณยังยืนดูมันอยู่ตรงนี้ แล้วมันมองเห็นคุณ ก็ไม่แน่หรอกนะ มันอาจจะอยากข้ามมาหาคุณก็ได้”

สุริยะแสร้งขู่ให้จันทร์ดารากลัว ก่อนเดินนำหญิงสาวออกไปก่อน

            “นี่ๆ รอฉันด้วยสิ นายราหู”

จันทร์ดารารีบวิ่งตามร่างสูงไปทันที สงครามฝีปากสงบลงไปชั่วขณะ ต่างคนก็ลืมๆ ไปว่าได้ต่อล้อต่อเถียงอะไรกันบ้าง

            ทั้งคู่เดินลัดเลาะไปเรื่อยๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงน้ำตกดังสนั่น สุริยะจึงมองหาหนทางใหม่ เขามองเห็นกองหินสลับซับซ้อนเป็นขั้นๆ ไล่ลงไปเบื้องล่างอ้อมไปทางที่สายน้ำตกลงไป เขาจึงหันไปคว้ามือบางและพาไต่ก้อนหินลงไปช้าๆ บางก้อนมีตะไคร่น้ำเกาะอยู่เต็มจนลื่นไปหมด ผู้พันหนุ่มก็ใช้วิธียกร่างบางส่งข้ามไปอีกก้อน ใช้กำลังและความชำนาญในการเดินป่ามาช่วยเต็มที่

3

ปลายเท้าในรองเท้าคอมแบ็ตก้าวไปข้างหน้าและหยุดชะงักพร้อมกับยกร่างบางข้ามเป็นระยะๆ โดยไม่บ่น และจันทร์ดาราก็ไม่พูดมากเช่นเดียวกัน กว่าสุริยะจะพาจันทร์ดาราไต่ลงมาถึงข้างล่างได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง

            สุริยะเงยหน้าขึ้นมองดวงอาทิตย์ และเห็นว่าดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลงไปมาก บ่งบอกให้รู้ว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงผืนป่าแห่งนี้ก็จะมืดครึ้ม และมีแสงนวลลออจากดวงจันทราเข้ามาแทนที่

            “เราคงต้องหาที่พักแล้วล่ะ มันใกล้จะมืดแล้ว”

            “นายว่ายังไง ฉันก็ว่าตามนั้น”

            สุริยะหันมามองร่างบางที่สูงแค่ไหล่ของเขา และอดแปลกใจไม่ได้ที่ได้ยินน้ำเสียงอ่อนๆ นั้น หญิงสาวตรงหน้าเขาคนนี้คงเริ่มเหนื่อยและกำลังหิว ถึงไม่มีแรงต่อล้อต่อเถียงกับเขาอีก แต่เวลาที่เธอทำตัวสงบๆ แบบนี้ก็น่ารักดีเหมือนกัน

            “มองอะไร หน้าฉันมีอะไรติดรึไง”

จันทร์ดารายกมือป้ายหน้าป้ายตาของตนเอง เพื่อปัดสิ่งที่คิดว่าจะมีติดอยู่บนใบหน้าของเธอ

            “หน้าคุณน่ะไม่มีอะไรติดหรอก แต่ผมมองคุณ เพราะไม่เคยเห็นคุณเงียบแบบนี้ไง คงจะหิวแล้วสิท่า”

            “จ๊อก” เสียงท้องของจันทร์ดาราร้องประจานเจ้าของขึ้นทันควัน และสุริยะก็หัวเราะลั่น จนหญิงสาวบิดตัวไปมาอย่างเขินอายหน้างอลงนิดๆ

            “ทนอีกนิดนะ ผมมีปลากระป๋อง แต่ไม่มีข้าว ก่อนอื่นเราคงต้องหาที่พักก่อนจะกิน”

พูดจบ ผู้พันหนุ่มก็เหลียวมองไปรอบๆ และสายตาก็ไปหยุดที่ม่านน้ำตกขนาดใหญ่ สุริยะเห็นสิ่งมีชีวิตบางอย่างค่อยๆ เลื้อยออกมาจากหลังม่านน้ำตก และมันก็ค่อยๆ เลื้อยออกไปทางด้านซ้าย สายตาคมกริบมองเส้นทางที่เจ้างูเหลือมตัวนั้นเลื้อยออกมา ก่อนที่มันจะเลื้อยหายไป

            “ผมรู้แล้วว่าคืนนี้เราจะนอนที่ไหน”

            พันตรีสุริยะเดินนำจันทร์ดาราผ่านชั้นน้ำตกเล็ก สายน้ำบริเวณนี้ไม่แรงเท่าน้ำที่ไหลลงมาจากน้ำตกใหญ่ แต่ก็ยังต้องใช้ความระมัดระวังอย่างมากเช่นกัน เพราะหินที่เหยียบใต้น้ำนั้นมีตะไคร่จับหนา ร่างสูงจับมือบางเอาไว้มั่นและค่อยๆ เดินผ่านไปทีละก้าวช้าๆ จนในที่สุดก็ผ่านไปได้อย่างปลอดภัย

            สุริยะพาร่างเล็กเดินไปถึงม่านน้ำตก เขาชั่งใจอยู่ชั่วครู่เพราะกระแสน้ำค่อนข้างแรงและทางเดินที่พาเขาและเธอเดินไปนั้นมันทั้งแคบและลื่น

            “คุณเห็นช่องระหว่างน้ำตกและก้อนหินนั่นมั้ย”

ชายหนุ่มถาม พร้อมกับชี้ไปที่หลังม่านน้ำตก

            “เห็น เอ๊ะ! นั่นมัน...”

            “ถ้ำ...คืนนี้เราจะต้องเข้าไปนอนในนั้น มันเป็นที่ที่ปลอดภัยมากที่สุด เพราะถ้าพวกนั้นยังตามมา มันคงไม่คิดว่าเราจะเข้าไปนอนในนั้น”

            “มันไม่คิด เพราะในนั้นมันอันตรายยังไงล่ะ แล้วนายจะเข้าไปนอนทำไม” จันทร์ดาราสงสัย

            “คุณรู้ได้ยังไงว่ามันอันตราย คุณคิดว่าจะมีตัวอะไรอยู่ในนั้นรึไง” สุริยะไม่บอกหญิงสาวว่าเขาเพิ่งเห็นงูเหลือมเลื้อยออกมาจากในนั้น เพราะถ้าเธอรู้ เธอก็คงกรี๊ดๆๆ จนป่าแตกก็เป็นได้ “คุณดูสิ ว่าทางเข้ามันลำบากและอันตรายแค่ไหน แล้วจะมีตัวอะไรเข้าไปอยู่ในนั้นได้” ชายหนุ่มให้ความเห็นเพื่อคลายความกังวลแก่หญิงสาว