บทที่ 10 เดิมพัน

“เธอปั่นหัวนายเหมือนตัวตลกมาทั้งคืนแล้ว ยังไม่เข็ดหรือไง?”

ชายหนุ่มคนที่เดินตามหลังเหลียงโจวเหิงเข้ามาชื่อว่าจี้ชวน พอเข้ามาก็หย่อนก้นลงกับโซฟา ในดวงตายฉายแววถากถาง

เหลียงโจวเหิงไม่โกรธทว่ายิ้มกลับไป “แล้วไง? ฉันสนุกกับความขมขื่นนะ ก็แค่เด็กสาวไร้เดียงสาคนหนึ่งเอง เชื่อไหมล่ะว่าในเวลาไม่กี่วันฉันจะทำให้เธอมานอนร้องเรียกฉันว่าพี่บนเตียง?”

จี้ชวนเยาะเย้ยใส่เหลียงโจวเหิงอย่างเย็นชา “คนที่จะจับปลาใหญ่ จะยอมเก็บแหเพื่อกุ้งตัวเล็ก ๆ ตัวเดียวหรือไง?”

เหลียงโจวเหิงหันหน้ามองอินตง แล้วหัวเราะไม่พอใจด้วยหมดคำจะพูด “จะบอกว่าหมอนี่เป็นปลาใหญ่ ส่วนฉันกุ้งตัวเล็ก ๆ งั้นสิ? ความหมายของนายก็คือ สาวน้อยนั่นเป็นมือโปร?”

“จะใช่มือโปรหรือเปล่า ก็ต้องถามเขาละ”

จี้ชวนพยักพเยิดหน้าไปทางอินตง

เหลียงโจวเหิงชะงักไปเล็กน้อย มองอินตงที่กำลังหลุบตาสูบบุหรี่ เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “เมื่อกี้นี้นายกับเธอทำอะไรที่นี่? เธอรั้นแต่จะอยู่กับนายตามลำพังให้ได้ คงไม่ได้นั่งอยู่ที่นี่เฉย ๆ ล่ะมั้ง?”

อินตงเอนหลังพิงโซฟา เลิกคิ้วพลางจ้องเหลียงโจวเหิงอยู่สองสามวินาที อยู่ ๆ ก็โพล่งออกมา “เธอเคยอยู่กับเหยียนอี้หรูครึ่งปี นายไม่กลัวติดโรคหรือไง?”

เหลียงโจวเหิงขำพรืดออกมา “ถึงกับเล่าเรื่องความรักเก่า ๆ ให้นายฟังเชียว? ฉันไม่สน ฉันออกล่าเหยื่อตลอดทั้งปี ยังจะมากลัวว่าเนื้อที่ส่งเข้าปากจะสะอาดหรือไม่สะอาดด้วย?”

เขากัดฟัน “ฉันจะคว้าแม่สาวน้อยคนนี้ให้ได้ในหนึ่งอาทิตย์ พวกนายสองคนมาพนันกันไหมล่ะ?”

...

พี่ฮุยเห็นเจียงหยวนกลับมายังห้องเช่าในคืนนั้น ทั้งยังมาพร้อมกับใบหน้าผิดหวัง ก็รู้ได้ทันทีว่าผลออกมาไม่ดี

เธอพยายามเกลี้ยกล่อม “ไม่มีอะไรให้ต้องหมดกำลังใจสักหน่อย เดี๋ยวพี่กลับไปช่วยติดต่อให้เธอเอง คนที่อยากเลี้ยงดูปูเสื่อเธอหาไม่ยากหรอก”

ระหว่างทางที่กลับมานี้ ในหัวของเจียงหยวนมีภาพเหตุการณ์ที่เธอสัมผัสกับอินตงในคืนนี้กลับไปกลับมา

ที่ห้องบิลเลียดนั่น เธอสัมผัสได้ชัดเจนแล้วว่าร่างกายของเขามีการตอบสนองขึ้นมาแล้ว ทว่าความแน่วแน่ไม่ไหวหวั่นที่เขาแสดงออกมานั้นเกิดจากการที่เขาควบคุมจิตใจของตัวเองได้อย่างแข็งแกร่ง

ผู้ชายคนนี้มีความระแวงและความระมัดระวังต่อผู้หญิงมากกว่าปกติทั่วไป

“พี่ฮุย พี่ช่วยสืบเรื่องของอินตงให้ฉันหน่อยได้ไหม? ฉันอยากเข้าใจเขาทุกซอกทุกมุม”

เจียงหยวนมองสวี่ฮุย

พี่ฮุยแก่กว่าเจียงหยวนแค่สองปี ทว่าเข้ามาอยู่ในแวดวงธุรกิจแบบนี้ได้ห้าปีแล้ว ตอนแรกพี่ฮุยเป็นสาวบาร์ในไนต์คลับที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเป่ย ต่อมาเธอถึงได้ออกมาทำธุรกิจของตัวเอง สองปีมานี้ก็สะสมคอนเนคชั่นไว้ไม่น้อย

เธอถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “ตอนแรกเป็นเพราะเธอขอร้อง พี่ถึงได้พาเธอเข้าสู่วงการนี้ เธอเป็นนักศึกษาในมหาวิทยาลัยชื่อดัง ไม่ใช่คนไม่มีทางให้ถอยหลังเสียหน่อย พี่ขอถามเธอสักคำนะ ทำไมเธอถึงรั้นแต่จะบีบให้ตัวเองต้องหมดหนทางด้วย?”

สวี่ฮุยเห็นความโหดร้ายทารุณในวงการนี้มามากมาย บอกได้เลยว่า ผู้หญิงเป็นสินค้าที่ติดป้ายบอกราคาไว้ชัดเจน สินค้าจะถูกเปลี่ยนมือ ถูกใช้จนเก่าเกราะจนพังหมดสภาพ ทั้งยังถูกคนโยนเข้าไปจัดการในมุมมืด

เจียงหยวนไม่อยากเล่าเรื่องความแค้นที่เธอมีต่อตระกูลเซวียให้พี่ฮุยได้รู้ ตระกูลเซวียทรงอิทธิพลเกินไป เธอไม่อยากให้คนที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ต้องมาติดร่างแหไปด้วย

เธอหันไปจ้องดวงตาคู่สวยของพี่ฮุย “พี่ฮุย พี่ทำธุรกิจนี้มาตั้งนานหลายปี คงไม่ได้ทำไปเพราะแค่เรื่องเงินหรอกใช่ไหม?”

เจียงหยวนรู้ว่าสวี่ฮุยคงไม่ได้ขาดแคลนเงินทอง เธอต้องล้มลุกคลุกคลานอยู่ในวงการนี้ เคยประสบสภาพยับเยินมาก่อน แต่ก็ยังไม่ยอมถอนตัว ถ้าไม่ใช่เพราะมีความลำบากที่ไม่อาจพูดออกมาได้ ก็คงจะมีความทะเยอทะยานที่บอกให้ใครรู้ไม่ได้

สวี่ฮุยหัวเราะเยาะเล็กน้อย “ไม่งั้นจะให้ทำยังไงล่ะ หรือว่าพี่ที่เป็นแบบนี้แล้วยังคิดเพ้อเจ้อแต่งงานเข้าบ้านผู้ดีได้หรือไง?”

ปีนี้สวี่ฮุยอายุสี่สิบสี่แล้ว บนใบหน้าไร้กลิ่นอายของคนหนุ่มคนสาวไปนานแล้ว ทว่ามีพื้นฐานทางหน้าตาไม่เลว แม้ว่าใบหน้านี้จะต้องเผชิญอยู่ในความยากลำบากมานานหลายปี ทว่ายามยิ้มก็ยังคงทำให้คนหวั่นไหวได้

เจียงหยวนเม้มปาก ยิ้มบาง ๆ พลางว่า “พี่อาจจะไม่เคยคิด แค่ฉันคิด”

สวี่ฮุยชะงักไปเล็กน้อย ครั้นแล้วก็หัวเราะออกมา “เธอยังมีอนาคตมากกว่าพี่นะ ได้ เธอยังอยากรู้อะไรล่ะ เดี๋ยวพี่ไปสืบมาให้”

“แค่พอถึงวันนั้นที่เธอประสบสำเร็จดังใจหวัง แค่อย่าลืมพี่คนนี้ก็พอ”

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่นั้น โทรศัพท์ของเจียงหยวนพลันแผดร้องเสียงดัง บนหน้าจอปรากฏเบอร์โทรศัพท์ของคนแปลกหน้า

เสียงเรียกเข้าดังอยู่สักพัก เธอถึงได้กดรับสาย

แล้วก็ได้พบกับน้ำเสียงของผู้ชายแสนคุ้นหู “น้องสาว กลับถึงบ้านปลอดภัยหรือเปล่า?”

ในหัวของเจียงหยวนพลันปรากฏดวงตาดอกท้อที่โดดเด่นมีเอกลักษณ์คู่นั้น

ใจเธอกระตุกทันที เธอบีบโทรศัพท์แน่น ตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่น “ขอบคุณพี่เหลียงที่เป็นห่วง ฉันกลับถึงบ้านแล้วค่ะ”

“พรุ่งนี้มีเรียนหรือเปล่า? อยากออกไปเล่นบิลเลียดอีกสักรอบไหม?”

เหลียงโจวเหิงยกขาขึ้นนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ดวงตากำลังเพ่งมองอินตงกับจี้ชวนที่กำลังเล่นบิลเลียดกันอยู่ น้ำเสียงอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง

เจียงหยวนระงับอาการใจเต้น พูดออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ขอโทษนะคะคุณชายเหลียง พรุ่งนี้ฉันไม่ว่าง”

เหลียงโจวเหิงยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย กล่าวออกไปอย่างมีน้ำอดน้ำทน “หลู่ซวิ่นเคยพูดไว้ว่า เวลาก็เหมือนน้ำในฟองน้ำ เธอไม่เคยได้ยินประโยคนี้เหรอ? พรุ่งนี้เที่ยงฉันจะขับรถไปรับเธอที่หน้ามหาวิทยาลัย”

เจียงหยวนรู้ว่าเหลียงโจวเหิงคงจะตรวจสอบข้อมูลของเธอมาแล้ว หลังวางสายเธอก็คิดในใจ ที่ออกไปคืนนี้ ถือว่าไม่เสียแรงเปล่าแล้ว

เหลียงโจวเหิงสนิทกับอินตง เธอก็สามารถเข้าหาอินตงต่อไปได้โดยผ่านทางเหลียงโจวเหิง