จ้องขนาดนั้นจะกินหัวกันหรือไง ตาบ้านี่

“แม่เมจ๋า...”

เสียงลูกน้อยช่วยดึงสติกลับมา เจ้าแก้มยุ้ยเอียงคอมองใบหน้าเธอด้วยดวงตาแป๋วแหววไร้เดียงสา นี่คือแก้วตาดวงใจที่ทำให้เมรีต้องอดทน และเปลี่ยนตัวเองให้แกร่งขึ้น ใครจะนินทาว่าร้ายเธอก็ช่าง แต่หากแตะต้องลูกรัก เธอเอาตาย  

“จ๋า...คนเก่งของแม่”

“หนูหิวแล้ว” อารมณ์ที่พุ่งปรี๊ดถูกเสียงออดอ้อนทำให้ใจอ่อนยวบลืมโกรธไปชั่วขณะ เผลอยื่นปลายจมูกไปชนปลายจมูกเล็กๆ อย่างที่เคยทำเวลามันเขี้ยวเจ้าตัวน้อย

“งั้นเรากลับบ้านไปกินข้าวกับตากับยายกันดีไหมลูก”

“ดีจ้า” เจ้าตัวดียิ้มหวานประจบ ตบมือชอบใจ ก่อนจะยื่นปากเล็กๆ มาจูบแก้มราวกับรู้ว่าแม่กำลังต้องการกำลังใจ

“งั้นเดี๋ยวเมรีกลับก่อนนะคะพี่แนน”

“เดี๋ยวก่อนสิ! อย่าเพิ่งไป...” ชายหนุ่มเผลอเรียกเสียงดังอย่างลืมตัว หากพอเห็นสายตาวาวโรจน์เอาเรื่องคู่นั้น เขาก็รู้ว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม แน่ล่ะ คนตรงหน้าย่อมไม่เหมือนเดิม และเขาก็รู้ด้วยว่ามันคืออะไร

“มีอะไรหรือคะพี่ชิษ”

นันทิกาหันไปมองคู่หมั้นหนุ่มอย่างแปลกใจ

“พอดีเรากำลังจะกินข้าวเช้า แล้วคุณแม่ก็อยากให้น้องเวียงพิงค์ไปกินข้าวด้วยกัน เธอก็ไปด้วยสิ”

“นั่นสิคะ น้องเมรี ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ” นันทิกาผู้ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางช่วยเสริม

เมรีแอบมองบน จริงๆ ปกติรจนาก็ชอบให้เธอร่วมโต๊ะด้วยเวลาพ่อแม่สามีมาที่ไร่ และเมรีก็ไม่เคยปฏิเสธเพราะชอบผู้ใหญ่ใจดีทั้งสอง แต่วันนี้เธอกลับรู้สึกไม่อยากร่วมโต๊ะกับพวกท่าน เพราะชังน้ำหน้าใครบางคนจนกลัวจะยั้งมือไม่อยู่ต่างหาก  

กำลังจะออกปากปฏิเสธ สวรรค์ก็ดันไม่เข้าข้างเสียนี่

“ยัยเมรี! มาแล้วเหรอ” รจนาเดินตรงเข้ามาพร้อมเจ้าเอริหมาบีเกิ้ลคู่ใจ “อ้าว! คุณแนนกับคุณชิษก็อยู่ด้วย”

“พอดีแม่ให้เอาปิ่นโตมาให้พี่รจน่ะ เมรีเลยว่าจะรับลูกกลับบ้านก่อน คนเยอะกลัวเจ้าแสบจะกวนพวกพี่”

“กวนเกินอะไรกัน พี่ว่าจะโทรไปตามเธอพอดี มาก็ดีแล้วไปกินข้าวด้วยกันสิ พ่อแม่พี่สาธุก็ถามถึงเธอกับยัยตัวเล็กอยู่ ไหนเจ้าเวียงพิงค์หลานป้า มาให้อุ้มหน่อย...”

คนตัวเล็กที่นอนซบซอกคอมารดา พอเห็นคนเป็นป้าก็หัวเราะคิกคักชอบใจ พร้อมโน้มตัวเข้าหาอ้อมแขนอีกฝ่ายอย่างรู้งาน แล้วเมรีจะทำยังไงได้

“คุณแนนกับคุณชิษก็เชิญไปทานข้าวบนบ้านก่อนสิคะ มาตั้งแต่เช้าแบบนี้ คงหิวแย่ ไปค่ะ”

เมรีแอบเห็นประกายตาดุๆ ของใครบางคนที่ลอบส่งมาให้ ก็คอแข็งขึ้นมานิดๆ พร้อมจ้องกลับไปอย่างไม่กลัวเกรง

ไปก็ไปสิ เธอไม่เห็นต้องกลัวใครสักหน่อย วันนี้เธอไม่ใช่สาวน้อยเมรีคนเก่าแล้ว ความหล่อความเท่ไม่อาจทำให้เธอหวั่นไหวใจสั่นได้หรอกน่า แต่ถ้าคันมือล่ะไม่แน่ อยากต่อยคนโว้ย!

มื้อเช้าที่ควรจะสดชื่นรื่นรมย์เพราะครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้า แต่คนเป็นส่วนเกินอย่างเมรีกลับฝืดคอเหลือเกิน

รู้งี้อยู่กินแกงขนุน น้ำพริกผักลวกกับพ่อแม่ที่บ้านก็ดีหรอก ไม่ต้องมาทนดูฉากเลี่ยนๆ ของใครบางคนให้หมั่นไส้ระคายลูกตา

“พี่ชิษลองชิมน้ำพริกหนุ่มกับแคปหมูนี่ดูสิคะ อร่อยจัง” ว่าพลางตักน้ำพริกหนุ่มและแคปหมูกรอบๆ ใส่จานของชายหนุ่ม โดยไม่ทันสังเกตสายตาของอีกฝ่ายที่ไม่ได้สนใจจานข้าวตัวเอง เพราะมัวแต่จ้องไปทางที่นั่งฝั่งตรงข้ามที่มีสองแม่ลูกนั่งอยู่

“แม่เมจ๋า หนูจะกินแคปหมู” ยังไม่ทันที่เมรีจะตอบลูกรัก แคปหมูพองๆ กรอบๆ ชิ้นหนึ่งก็ยื่นมาวางในจานเธอเสียก่อน

ดวงตาเขียวปั๊ดของเมรีตวัดมองคนตัก ใครขอมิทราบ!

เธอพยายามคุมสติ ใช้ปลายช้อนเขี่ยแคปหมูชิ้นนั้นไปข้างจานจนตกขอบ ก่อนจะยื่นมือไปตักชิ้นใหม่ให้ลูกสาวตัวน้อย โดยที่ไม่มีใครทันสังเกตความผิดปกติที่เกิดขึ้น เพราะมัวแต่สนใจลูกชายฝาแฝดของรจนาที่กำลังเล่าเรื่องตลกให้ปู่กับย่าฟังจนทั้งสองหัวเราะร่วน จึงไม่ทันสนใจลูกชายคนเล็กที่นั่งขบกรามแน่นอยู่ฝั่งตรงข้าม

ดวงตาคมจัดลุกวาวไม่พอใจ เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้าจงใจทำให้รู้ว่ารังเกียจเขา

“เป็นไงบ้างคะคุณแนน กับข้าวพื้นเมืองบ้านๆ พอทานได้ไหม” รจนาหันไปชวนว่าที่น้องสะใภ้คุย

“ได้สิคะพี่รจ อร่อยทุกอย่างเลย ตอนอยู่กรุงเทพแนนไม่เคยกินแบบนี้ สงสัยต้องขอสูตรไปให้แม่ครัวที่บ้านลองทำให้กินบ้าง”

“นู่นเลยค่ะ ขอกับยัยเมรีเขาเลยจ้า คนนั้นเป็นศิษย์เอกก้นครัวของแม่พี่เอง โดนลากเข้าครัวตั้งแต่เด็ก ฝีมือทำอาหารไม่แพ้แม่พี่เลยล่ะ ใครชิมเป็นติดใจ คราวก่อนเขาลองทำข้าวคลุกน้ำพริกอะไรสักอย่างให้แขกในร้านชิม โหย...เขาติดใจกันใหญ่ โดยเฉพาะพวกลูกค้าหนุ่มๆ แวะมาอุดหนุนกันตรึมแทบทุกวัน จนทำขายแทบไม่ทัน”

“พี่รจก็ว่าไป” เมรีส่งยิ้มเขินให้พี่สาวที่โฆษณาเกินจริง แต่ต้องหุบยิ้มฉับเมื่อหันมาเห็นลูกตาเข้มขรึมคู่หนึ่งจ้องมองมาที่เธอชวนให้ขนลุก

จ้องขนาดนั้นจะกินหัวเธอหรือไง ตาบ้านี่

“จริงเหรอคะ” นันทิกาตาเป็นประกาย หันไปมองหญิงสาวที่เธอนึกถูกชะตาด้วย “งั้นน้องเมรีต้องสอนพี่แนนทำบ้างแล้วล่ะ พี่จะได้ลองทำให้พี่ชิษชิมดูบ้างไงคะ”

เมรีหนังตากระตุกเมื่อได้ยินคำสุดท้ายของอีกฝ่าย

“เมรีทำได้แค่เมนูง่ายๆ เท่านั้นเองค่ะ ถ้าพี่แนนอยากเรียนจริง เมรีก็พอแนะนำให้ได้ แต่ถ้าทำให้คนอื่นกินแล้วท้องเสีย ห้ามโทษเมรีแล้วกันนะคะ” หญิงสาวเอ่ยทีเล่นทีจริง แต่ดวงตาแวววาวที่มองแฉลบไปทางใครบางคนที่นั่งข้างกายนันทิกานี่สิชวนให้คนถูกมองขนหัวลุกแปลกๆ เหมือนจะบอกว่าอย่าเผลอไม่งั้นจะเจอดี