บ้าจริง ไปคิดถึงคนบ้านั่นทำไมล่ะนี่

เมรีได้แต่คิดอย่างเซ็งๆ หากพอมองเห็นสายตาคาดหวังที่มองมาจากทุกคนรอบข้าง เธอก็จำต้องกลืนก้อนแข็งๆ ที่วิ่งมาจุกที่คอหอยลงไป ก่อนบังคับริมฝีปากตัวเองให้ยิ้มออกมาอย่างยากเย็น มือที่กุมกันแน่นจนปลายเล็บจิกเข้าเนื้อ อยากบอกปฏิเสธออกมาใจจะขาด แต่สุดท้ายก็ต้องทำในสิ่งตรงข้ามเพื่อความสบายใจของคนรอบข้าง

“ได้สิคะ ไม่มีปัญหา พี่แนนอยากได้งานแบบไหนก็บอกมาได้เลย เมรีจะจัดการให้งานออกมาดีที่สุดเลยค่ะ” ปากพูดกับนันทิกา แต่สายตาแฉลบไปทางผู้ชายที่ยืนเคียงข้างอย่างหมางเมินจนเขาสะดุ้งอยู่ในใจ

เมื่อเช้าประตูหัวใจที่เคยปิดตายเหมือนจะแย้มออกมานิดๆ แต่ตอนนี้ประตูในใจเธอไม่ใช่แค่ปิดสนิทใส่หน้าเขา แต่ยังลงกลอนล็อกแน่นหนาหลายชั้นอีกด้วย

“ดีจริง พี่ขอบใจน้องเมรีมากๆ นะคะ”

นันทิกาเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวท่ามกลางสายตาที่มองมาด้วยความรู้สึกที่แตกต่างกันไป

รจนาแอบเข่นเขี้ยวขัดใจระคนสงสารน้องสาวที่ต้องมาทำตัวเป็นแม่พระต่อหน้าทุกคน ทั้งที่หน้าชื่นแต่อกตรม ต้องมาปวดใจซ้ำๆ เพราะผู้ชายคนเดิมอีกหน คิดแล้วมันก็น่าโมโห ปากอมสากไว้หรือไง ยืนบื้อใบ้ไม่พูดอะไรสักคำ

เสียแรงที่เอาใจช่วย อยากให้พ่อแม่ลูกได้กลับมาอยู่ด้วยกันอย่าง