พ่อเลี้ยงภู

“น้องเมรี มาถ่ายรูปด้วยกันสิคะ วิวตรงนี้สวยมาก ติดชื่อไร่ชาด้วยนะ”

“ให้เมรีช่วยถ่ายให้พวกพี่ดีกว่าค่ะ” ฉันไม่อยากร่วมเฟรมกับแฟนพี่ เมรีแอบบ่นอุบอิบในใจ

“รูปคู่พี่มีเยอะแล้ว แต่อยากถ่ายกับน้องเมรีด้วย มาๆ ยืนข้างพี่ชิษก็ได้”

แหม...จะดีเหรอคุณพี่ ให้เธอไปยืนข้างเสือร้ายนั่นเนี่ยนะ มีหวังไม่ใครก็ใครได้กระโดดกัดหัวกันก่อนสิน่ะ

กำลังจะหาทางเลี่ยงบาลีอยู่ดีๆ ทันใดนั้นเองก็มีมือมืดของใครบางคนตะปบรั้งเอวเข้าไปชิดใกล้เสียก่อน เมรีเงยหน้าขึ้น ถลึงตามองใบหน้านิ่งเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างฉุนกึก

“มองกล้องนะคะ ยิ้มหน่อยจ้าทุกคน” นี่ก็อีกคนมัวแต่จะเซลฟี่ ไม่ยอมดูมือหวานใจตัวเองที่มันกำลังป้วนเปี้ยนที่เอวชาวบ้านบ้างเลย

สะกิดบอกแม่มเลยดีไหมวะ

“ปล่อย!” กระซิบลอดไรฟัน แอบจิกเล็บลงที่หลังมือของเขาอย่างแรง แต่อีกฝ่ายแก้เกมส์กลับด้วยการลูบเอวกลมกลึงก่อนอาศัยทีเผลอจี้เอวเธอจนสะดุ้งเยือก

“อุ๊ย!” เมรีอุทานลั่น เผลอจิกตาใส่เจ้าของมือบอนอย่างลืมตัว

“มีอะไรหรือคะน้องเมรี” นันทิกาเลิกคิ้ว หันมาถามอย่างสงสัย พร้อมกับมือซุกซนของใครบางคนที่เนียนเก็บเข้าที่อย่างไร้พิรุธ

“นั่นสิ ร้องซะดัง ต้นชาตกใจเสียงเธอจนใบร่วงโกร๋นหมดต้นแล้ว”

แหม...ปากดี! แล้วมันเพราะใครล่ะ คันมืออีกแล้วโว้ย เย็นไว้นังเมรี อย่าเพิ่งฆ่าคนหมกรากต้นชาตอนนี้!

“สงสัยเมรีจะโดนเห็บกัดน่ะค่ะพี่แนน พอดีเมื่อกี้เดินผ่านน้องหมาแถวนี้ เห็บคงกระโดดมาเกาะ เห็บพวกนี้มันร้ายนะคะต้องระวังให้ดี” แอบเห็นสายตาแข็งๆ ที่มองมาก็อดสะใจนิดๆ ไม่ได้ นี่ยังน้อยไป

“ตายจริง! แล้วนี่น้องเมรีจะติดเชื้ออะไรไหมคะเนี่ย เห็บมันมีเชื้อโรคนะคะ ต้องไปหาหมอหรือเปล่า”

ไม่รู้ตกใจจริง หรือแอคติ้งโอเวอร์ เมรีมองสาวชาวกรุงที่ทำท่าตกใจเกินเบอร์ ก่อนปลงใจว่าคงตกใจจริงแหละไม่ได้แกล้ง ดูท่านันทิกาจะเป็นคนใสๆ ไม่งั้นคงไม่มาตกหลุมปลักของผู้ชายเจ้าเล่ห์แบบชิษณุกรได้ คิดไปแล้วก็ชักน่าสงสารแฮะ

“คงไม่ต้องมั้งคะ แต่เดี๋ยวเมรีขอไปห้องน้ำดูแผลที่โดนกัดหน่อยดีกว่าเพื่อความสบายใจ พวกพี่ถ่ายรูปกันตามสบายไปก่อนนะคะ แล้วค่อยไปเจอกันที่โซนคาเฟ่ด้านบนเลย พี่แนนอยากดื่มอะไรไหมคะ เดี๋ยวเมรีสั่งไว้ให้ ที่นี่ชาเขียวมัทฉะอร่อยขึ้นชื่อนะคะ หรือกาแฟสดก็ไม่เลว มีพวกเค้กชาเขียว ทาร์ต หรือจะครัวซองต์ชาเขียวก็อร่อย”

“งั้นอะไรที่น้องเมรีว่าเด็ดก็จัดมาเลยค่ะพี่ทานได้หมด แต่พวกเค้ก หรือเบเกอร์รี่พี่คงต้องขอบายก่อน ไม่ไหวเดี๋ยวน้ำหนักขึ้นใส่ชุดเจ้าสาวไม่สวย แล้วพี่ชิษล่ะคะเอาอะไรดี”

“อะไรก็ได้ เธอกินอะไรฉันก็กินอันนั้น” เมรีเบ้ปาก นึกค่อนขอดในใจ

แล้วทำไมไม่กินเหมือนแฟนตัวเองวะ ผ่าจะมากินเหมือนฉันเพื่ออะไรเนี่ย กวนประสาทจริงๆ

“โอเคค่ะ ตามนั้น เดี๋ยวเราไปเจอกันที่คาเฟ่นะคะ”

ว่าแล้วร่างเพรียวบางก็ผละไปโดยไม่เหลียวหลัง เธอจึงไม่ได้เห็นดวงตาสีน้ำตาลเข้มที่มองตามจนลับตา

โซนคาเฟ่ของไร่ชาแห่งนี้มีทั้งแบบอินดอร์และเอาท์ดอร์ มีที่นั่งริมระเบียงสำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการมาดื่มด่ำกับบรรยากาศธรรมชาติอันสดชื่น พร้อมกับดูวิวไร่ชาสวยๆ หรือหากกลัวร้อนก็มีโซนที่ติดแอร์เย็นฉ่ำไว้คอยบริการ ปกติเมรีมักจะมาเที่ยวพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย หรือบางทีก็มากับครอบครัวพี่สาว และมักจะชอบนั่งริมระเบียงรับลมเย็นๆ ดูพวกเด็กหม่ำเค้กอย่างเอร็ดอร่อย เจ้าตัวเล็กของเธอชอบกินเค้กของที่นี่เป็นพิเศษเสียด้วย

“ซื้อเค้กไปฝากเจ้าพิงค์กับสองแฝดดีกว่า” เมรีเอ่ยพลางเดินเซมาที่ตู้โชว์เค้ก หลังจากสั่งเครื่องดื่มให้ตัวเองและลูกทัวร์คู่รักเสร็จ

ดวงตาคู่สวยเป็นประกายสดใสทันที เมื่อได้เห็นของโปรดตรงหน้าที่ดูน่ากินไปหมด แล้วเธอก็ไม่ใช่พวกกลัวอ้วนหรือต้องกังวลเรื่องน้ำหนักเสียด้วย ไม่ต้องกลัวว่าหากอ้วนขึ้นแล้วจะใส่ชุดแต่งงานไม่สวย ฉะนั้นจึงสบายใจหายห่วง

“เอาอันไหนดีน้า...”

“ถ้าเลือกไม่ถูก ก็เหมาหมดตู้ไปเลยสิครับ หรือจะเหมาเจ้าของไร่ไปด้วยก็ได้นะ” เสียงนุ่มหูทำเอาหญิงสาวสะดุ้งโหยง หันขวับไปมองชายหนุ่มที่กำลังโน้มตัวมองตู้เค้กข้างๆ ตนอย่างตกใจ

“พ่อเลี้ยงภู!”

“จะมาไร่ชาพี่ ทำไมไม่โทรมาบอกกันสักคำล่ะครับน้องเมรี”

ภูตะวัน หรือที่ใครๆ เรียกกันติดปากว่าพ่อเลี้ยงภู ส่งยิ้มมีเสน่ห์ให้น้องภรรยาของเพื่อนสนิท

“แหะๆ คือพอดีเป็นโปรแกรมกะทันหันไงคะ ไม่ได้วางแผนมาก่อน เมรีเลยลืมคิดไป”

“ว้า...เสียดายจัง พี่นึกว่าน้องเมรีจะบอกว่าคิดถึงพี่มากเลยแอบมาเซอร์ไพร์ซกันถึงไร่ชาเสียอีก...”

จะหวานไปไหนเนี่ยพ่อคุณเอ๊ย...ถ้าไม่มีลูกหนึ่งเมรีคงใจย้วยละลายไปแล้ว เพราะแพ้คารมหนุ่มโสดเนื้อหอมประจำจังหวัดตรงหน้า

“อย่ามาปากหวานให้หลงคารมหน่อยเลยค่ะ มาช่วยแนะนำเค้กดีกว่า เมรีว่าจะซื้อไปฝากเจ้าเวียงพิงค์กับเจ้าแฝดของพี่รจ”

“อ้าว วันนี้ไม่ได้พาน้องเวียงพิงค์มาด้วยเหรอครับ” ภูตะวันถามอย่างแปลกใจ เขาไม่ได้รังเกียจที่เธอมีลูกแล้วเพราะเคยรู้เรื่องของเธอจากปากเพื่อนรักมาบ้าง แต่ในเมื่อไม่มีพ่อของลูกเป็นตัวเป็นตน นั่นแปลว่าเขาย่อมมีสิทธิ์จีบสาวสวยตรงหน้าโดยไม่ผิดกฏอะไร

หากจะโทษใคร ควรโทษไอ้ผู้ชายเฮงซวยไร้ความรับผิดชอบนั่นต่างหากที่ฟันเธอแล้วทิ้งไปอย่างไร้หัวใจ ทำไมนะเขาถึงไม่รู้จักเธอก่อนไอ้เวรนั่น พ่อเลี้ยงหนุ่มได้แต่เก็บความเสียดายในใจมาตลอดหลายปี

“ไม่ได้มาค่ะ มัวแต่อ้อนคุณปู่คุณย่าที่บ้าน พอดีพ่อแม่พี่สาธุเพิ่งมาจากกรุงเทพน่ะค่ะ”

“แล้วนี่น้องเมรีมากับใครล่ะครับ”

“มากับ...”