ตอนที่ 7 กลั่นแกล้งรังแก/1

 

ปรัชญ์พลิกกายเข้ามาคร่อมทับร่างนุ่มนิ่มของเธอไว้ ดวงตาเรียวยาวมองจ้องใบหน้างามของผู้หญิงแสนเย่อหยิ่งนิ่ง เขาแค่แกล้งเมาแล้วหลอกเธอเล่น อยากดูหญิงสาวโวยวายใส่ ไม่คิดว่าลินินจะใจดียอมพาเขามาส่งบ้าน หากเธอไม่ด่าเขาว่าไอ้หมาตลาด เขาคงไม่เอาคืนด้วยการอาเจียนรดเธอหรอก

“อย่านะ... อย่าทำอะไรฉันนะ”

ลินินเสียงสั่น ตัวสั่นไปหมดด้วยความหวาดหวั่น ไม่คิดว่าความใจดีจะทำให้หลงเล่ห์ของปรัชญ์

“กลัวอะไร ได้ข่าวว่าไปอยู่เมืองนอกมาตั้งนาน ไม่เคยออกเดตกับฝรั่งมั่งเหรอ”

ปรัชญ์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ใช้หลังมือเกลี่ยแก้มนุ่มไปมา มองดูร่างงามสั่นสะท้านแล้วยิ้มขำ ท่าทางมาดจอมโจรปล้นสวาทของเขาจะทำให้ยายผ้าป่านกลัวจริงๆ

“อย่านะ... ปล่อยฉัน”

ลินินเบือนหน้าหนี หลับตาด้วยความกลัว ตั้งแต่โตมาไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายแบบนี้มาก่อน เธอตั้งใจร่ำเรียนไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน หนุ่มๆ ในมหาวิทยาลัยได้แต่มองเธอ แต่ไม่มีใครสามารถเข้ามาใกล้เธอได้ หญิงสาวเว้นระยะความสัมพันธ์อย่างห่างเหิน จนหลายคนหมดความพยายาม ปล่อยให้ด็อกเตอร์สาวลอยตัวอยู่บนคานพร้อมดีกรีการศึกษาสูงลิ่วนั้น

"กลัวอะไร" 

เขาถามเสียงกระเส่า ใช้ศอกยกตัวขึ้นอีกนิด สายตาสำรวจร่างงามของหญิงสาว ผ้าขนหนูคลายปมจนชายผ้าเผยอออก ทรวงอวบงามโผล่ออกมาวับแวบยั่วสายตา ผิวนุ่มขาวผ่องละมุนราวกับน้ำนม ทำให้คนมองตาพร่าเลือดในกายร้อนฉ่า ทั้งจากแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปบวกกับอารมณ์คุคลั่งของวัยหนุ่ม ปรัชญ์ใจเต้นแรงจ้องมองความงามพิสุทธิ์อย่างตะลึงลาน สัญชาตญาณของนักล่าทำให้เขาก้มลงไปหาเหยื่อสาว ริมฝีปากแตะลงบนเนินอกขาวผ่อง ปลายลิ้นละเลงไล้ จนเจ้าของสะดุ้งเฮือกยกมือยันหน้าเขาไว้

"อย่านะ ออกไปนะไอ้หมาตลาด..." ลินินร้องห้ามเสียงสั่น 

"ปากเสียอีกแล้วนะยายผ้าป่าน ฉันเคยบอกแล้วไงว่า ถ้าเรียกฉันว่าหมาตลาดอีก เธอจะโดนอะไร"

ปรัชญ์ตาวาววับ จับปลายคางลินินจ้องใบหน้าแดงจัดของเธอด้วยสายตาคาดโทษ ก่อนจะลงทัณฑ์สาวปากดี ด้วยจุมพิตดุดัน สองมือขยำเต้าทรวงอวบเคล้นคลึงหนักหน่วง จนเธอร้องครางประท้วง เสียงครางดังอึกอักในคอ ร่างนุ่มดิ้นรนขัดขืน ยิ่งเสียดสี เร่งเร้า กระตุ้นอารมณ์ให้เร่าร้อน เขาบดจูบหนักๆ จนเธอเริ่มหมดแรงต่อต้าน ริมฝีปากคลายออกให้เธอได้สูดอากาศเข้าปอด จากนั้นก็ลงมาฟัดเฟ้นทรวงอวบสล้าง ครอบครองอัญมณีเม็ดงามสีชมพูเปล่งปลั่ง หยอกเย้า เม็ดจิ๋วในอุ้งปาก จนเจ้าของร้องคราง บิดตัวไปมา 

"อย่า... อา..."

"อืม... หวาน ยายผ้าป่าน ทำไมหวานแบบนี้"

ปรัชญ์หูอื้อตาลาย หลงเพลิดเพลินกับความงาม เขาเคล้าคลึง ดูดกินความหวานล้ำเข้าปาก ราวกับนักเดินทางกลางทะเลทรายที่กำลังกระหายน้ำ ได้พบโอเอซิส สองมือเคล้นคลึง ปากดื่มกินทิพย์รสหวานล้ำสลับไปมาทั้งสองข้าง สติใกล้หลุดลอยไปพร้อมกับอารมณ์ที่พุ่งแรง แต่ปลายเล็บที่จิกบนต้นแขน ทำให้เขาสะดุ้งหลุดจากดำกฤษณา รู้สึกตัวขึ้นมาในเสี้ยวนาทีสุดท้าย รีบสะกดกลั้นความรู้สึกอันตรายนั้น ก่อนที่จะหน้ามืดทำอะไรเกินเลยกับคนที่ตัวเองบอกว่าเกลียดนักหนา

“หึ... รู้ไหมยายผ้าป่าน ผู้ชายมีสารพัดเล่ห์ไม่แพ้ผู้หญิงหรอกนะ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่นคงไม่มาพูดเล่นอย่างฉันหรอก จำเอาไว้ว่าอย่าประมาท”

ปรัชญ์ก้มลงไปหอมแก้มนวลแรงๆ เหมือนลงโทษเธอแล้วก็พลิกตัวออก ปล่อยหญิงสาวเป็นอิสระ เขาไม่คิดทำอะไรมากกว่าจะแกล้งเธอเล่น แต่ก็เกือบพลาดเมื่อเธอหวานเกินไป หวานจนน่าอันตราย ชายหนุ่มถอนหายใจแรงข่มกลั้นอารมณ์ที่ตื่นโพลงเอาไว้ เขามองเห็นอาการตัวสั่นของเธอบ่งบอกว่าไม่เคยมือชายมาก่อน ชายหนุ่มเผลอยิ้มเมื่อคิดว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้จูบเธอ

“ไปแต่งตัวได้แล้ว”

ปรัชญ์คลายรอยยิ้ม เมื่อรู้สึกตัวว่าเริ่มคิดอะไรเลื่อนเปื้อนไปแล้ว เขายอมลุกขึ้นแล้วไล่เธอไปแต่งตัว ลินินรีบเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนมาชุดหนึ่ง เดินหนีไปแต่งตัวในห้องน้ำ ก่อนจะกลับออกมา

“ตามมาล็อกประตูด้วย ฉันยืมรถเธอขับกลับบ้านก่อนนะ พรุ่งนี้จะมารับไปทำงานแต่เช้า”

เขาหยิบกุญแจรถที่เธอวางไว้ แล้วเดินออกไปรอด้านนอก ลินินตามออกมาล็อกประตูบ้าน พอเห็นเขาขับรถออกไปก็ถอนหายใจโล่งอก รีบเข้ามาในบ้านปิดประตูล็อกกลอนแน่นหนา

“ไอ้หมาตลาดบ้า ชอบแกล้งฉันอยู่เรื่อย”

หญิงสาวกุมหน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ใจเธอยังเต้นรัวแรง หากปรัชญ์คิดข่มเหงเธอจริงๆ ลินินคงไม่มีปัญญาขัดขืน แต่ชายหนุ่มกลับไม่ทำ เขายอมปล่อยเธอแล้วจากไป ผู้ชายคนนี้กำลังเล่นตลกอะไรกับเธอกันแน่ ลินินไม่เข้าใจเขาและไม่เข้าใจตัวเองที่เกลียดเขาไม่ลง

ลินินนอนไม่หลับทั้งคืน ความสับสนเกิดขึ้นในใจจนเธอทนไม่ไหว หากพรุ่งนี้เขาเอารถมาส่งคืนเธอต้องถูกเขาเย้ยหยันอีกแน่ คิดแล้วไม่อยากเจอหน้าปรัชญ์ขึ้นมา หญิงสาวจึงจองตั๋วเครื่องบินเดินทางกลับบ้านที่กรุงเทพหนีปัญหาชั่วคราว คนมีดีกรีจบด็อกเตอร์ใช่ว่าจะรับมือกับทุกปัญหาได้ โดยเฉพาะปัญหาที่เกิดจากผู้ชายคนที่ชื่อปรัชญ์