Semua Bab เปลวราคี: Bab 1 - Bab 10

ตอนที่ 2. ยายผ้าป่านกับหมาตลาด/2“ยายผ้าป่าน ทำไมไม่ร้องเสียงดังๆ ล่ะ ร้องสิให้แม่เธอมาเรียกค่าเสียหายจากฉัน” เขาท้าทาย“ไอ้... ไอ้บ้า!”ลินินเอามือถูปากตัวเอง หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธและอับอาย ขยับลุกขึ้นชี้หน้าด่าเขาทันที“ไอ้ปอนด์ ไอ้หมาตลาด ฉันเกลียดแก!”“หมาตลาด... หมาตลาดเหรอ ยายผ้าป่าน”ปรัชญ์กระโดดเข้ามารวบตัวลินินไว้อีกหน ผลักจนหลังติดกำแพง แล้วระดมจูบเธอรุนแรงจนปากบวมเจ่อ เขาหอบหายใจแรงเมื่อปล่อยเธอ จ้องหน้าเธอด้วยแววตาวาววับ“ถ้าด่าฉันว่าหมาตลาดอีก ฉันจะจูบปากเสียๆ ของเธอให้แตก ยายผ้าป่าน”พูดจบเขาก็สะบัดหน้าเดินหนีไป ทิ้งร่างอ่อนแรงให้ทรุดฮวบกองบนพื้นด้วยความอดสู สิ่งที่เขากระทำต่อเธอกลายเป็นภาพจำที่ลินินไม่อาจลืมได้ หญิงสาวถอนความคิดออกจากภวังค์อดีต“ไอ้หมาตลาด หึ ฉันเกลียดนาย เกลียด...”หญิงสาวรำพึงออกมา ในคำว่าเกลียดกลับแทรกแซมด้วยความรู้สึกบางอย่าง ที่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ ปลายนิ้วแตะบนริมฝีปาก รอยประทับของเขาเหมือนยังติดอยู่ไม่ลบเลือนตามกาลเวลา ลินินรีบสลัดความคิดบ้าบอนี่ออกจากหัว เธอคือด็อกเตอร์ลินิน ไม่ใช่เด็กสาวอ่อนแอคนเดิม ไม่มีวันที่ไอ้หมาตลาดอย่างปรัชญ์จะมาทำอะไรเ

“เอ... หรือจะหน้าเหมือนยายมัส”มัสลินเป็นลูกครึ่งมีบิดาเป็นชาวต่างชาติ ลูกของมัสลินอาจจะได้เชื้อฝั่งแม่มากกว่าฝั่งพ่อ ลินินสรุปเอาเองว่าเด็กน้อยน่าจะเหมือนแม่มากกว่าพ่อ ความน่ารักของเด็กชายทำให้หญิงสาวอยากไปทำความรู้จักกับแก แต่ต้องอดใจไว้ ได้แต่แอบเก็บภาพของหลานชายไว้ จ้องมองทั้งสองพูคุยหยอกล้อกันอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นปรัชญ์ยกโทรศัพท์ขึ้นโทรหาใครสักคน และเห็นมัสลินเดินเข้ามาในร้านไอศกรีมพร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่ง ชายคนนั้นลินินรู้จักดี เขาชื่อกริชเป็นลูกชายของนายโกมุทนักธุรกิจใหญ่ ทั้งสี่คุยอะไรกันสักพักก็พากันออกไปจากร้านลินินรีบจ่ายเงินแล้วเดินตามไปห่างๆ เธอเคยรู้จักกับกริชมาก่อนสมัยอยู่ที่อเมริกา พ่อแม่ของเธอรู้จักกับนายโกมุท เคยไปรับประทานอาหารกับนายโกมุทหลายครั้ง อีกฝ่ายทาบทามเธอให้ลูกชาย แต่ลูกชายเหมือนยังไม่มีท่าทีตอบสนอง เธอเองก็ถูกมารดาเกลี้ยกล่อมให้ยอมรับการทาบทามนั้น“คุณกริช รู้จักกับยายมัสกับนายปอนด์ด้วยหรือเนี่ย”ลินินมองตามสี่คนที่พากันขึ้นรถขับออกไป ความอยากรู้ทำให้เธอแอบขับรถตามไปจนถึงร้านกาแฟต้นไม้ จอดรถมองอยู่จนทั้งสี่หายเข้าไปในร้าน ก่อนจะขับรถออกมา

แม้จะพยายามหลบเลี่ยงไม่ข้องเกี่ยวกับปรัชญ์อีก แต่ลินินก็เลี่ยงไม่ได้เมื่อต้องไปเป็นตัวแทนของมหาวิทยาลัยร่วมกับปรัชญ์ ในการอบรมสัมมนา เขาทำหน้ามึนเหมือนไม่เคยมีเรื่องกับเธอมาก่อน หญิงสาวต้องใช้ความอดทนมากในการทำหน้าที่ของตัวเอง จนการสัมมนาผ่านพ้นไปช่วงเย็นมีงานเลี้ยงต่อจนถึงช่วงดึก ลินินต้องเดินคู่กับ ปรัชญ์ไปคุยกับอาจารย์ของมหาวิทยาลัยอื่นที่มาร่วมสัมมนา ต้องฝืนปั้นหน้ายิ้มแย้มในฐานะตัวแทนของมหาวิทยาลัย ตรงข้ามกับปรัชญ์เขาดูอารมณ์ดีกว่าปกติ ชายหนุ่มพาลินินเดินไปทั่วงาน ดื่มเครื่องดื่มไปหลายแก้ว เริ่มมีอาการเมานิดๆ จนงานเลิกเขาก็เสียสภาพ“นี่งานเลิกแล้ว นายกลับไปบ้านนายได้แล้ว” ลินินไล่ปรัชญ์ที่ยังคงเดินตามเธอเหมือนเป็นเงามาจนถึงลานจอดรถ เธอเหนื่อยและเพลียที่ต้องฝืนปั้นหน้า อยากจะกลับไปพักเสียที ชุดที่สวมเป็นเสื้อคอเต่าทั้งร้อน ทั้งอึดอัด แต่ก็ไม่มีเสื้ออะไรปกปิดรอยจ้ำแดงบนลำคอของเธอได้เท่าเสื้อแบบนี้แล้ว แม้จะใช้ลงรองพื้นทาปกปิด แต่ลินินก็ไม่มั่นใจเกรงใครจะเห็นรอยนั้น เจ้าของรอยอัปยศยังคงป้วนเปี้ยนหน้ามึนอยู่ข้างๆ“ฉันดื่มเยอะไปหน่อย สงสัยขับรถกลับไปไม่ไหว”ปรัชญ์ทำเสียงอ้อแอ้แบบคนเ

ตอนที่ 8 กลั่นแกล้งรังแก/2รุ่งเช้าปรัชญ์ขับรถของลินินมาหาหญิงสาวที่บ้านพัก แต่บ้านปิดเงียบไม่มีวี่แววของคนอาศัย เขาจึงต้องขับรถของเธอไปจอดไว้ที่มหาวิทยาลัย แล้วนั่งรถรับจ้างไปเอารถที่จอดทิ้งไว้เมื่อคืน“ด็อกเตอร์ลินินลาป่วยตั้งหนึ่งอาทิตย์ เพิ่งมาทำงานแท้ๆ แต่ใช้วันลาล่วงหน้าได้” อาจารย์สาวคนหนึ่งกำลังซุบซิบนินทาด็อกเตอร์สาวกับเพื่อนอาจารย์ด้วยกัน“ก็ใช้เส้นท่านอธิการบดีนี่เนาะ ใครจะกล้าว่า ดีไม่ดีปีหน้าคงได้เลื่อนขั้นไวกว่าพวกเรา”อาจารย์อีกคนร่วมวงนินทาอย่างสนุกปาก อาจารย์สาวหลายคนไม่ได้ชอบลินินนัก บางคนถึงกับหมั่นไส้กับมาดหยิ่งๆ ของเธอ ยิ่งอาจารย์หนุ่มพากันให้ความสนใจ ยิ่งทำให้ความน่าหมั่นไส้ทวีเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว“อุ้ย! อาจารย์ปรัชญ์มาแล้ว นึกว่าจะลางานเหมือนด็อกเตอร์ลินิน เห็นว่าไปงานด้วยกันมา”อาจารย์สาวจอมนินทา เปลี่ยนสีหน้าฉาบความน่ารัก มาพูดจาทักทายกับอาจารย์หนุ่มสุดหล่อของมหาวิทยาลัย“เมื่อคืนงานเลิกค่อนข้างดึกครับ ผมเห็นด็อกเตอร์ลินินไม่ค่อยสบาย เลยแนะนำให้ลาป่วย”ปรัชญ์อดแก้ตัวแทนไม่ได้ ถึงเขาจะไม่ชอบขี้หน้าลินิน แต่ก็ทนเห็นเธอถูกคนว่าร้ายไม่ได้“จริงหรือคะ แต่ลาทีเดียวหน

แพรพรรณตรงเข้าไปต่อว่าด่าทอหลานสาวทันที ไม่ฟังเสียงห้ามปรามของลูกสาว ลินินพยายามห้ามปรามแต่คนเป็นแม่กลับเล่นงานมัสลินอย่างหนักถึงขั้นตบหน้าอีกฝ่าย ไม่พอเหตุการณ์ยังชุลมุนเมื่อพี่ไม้ลูกชายของมัสลินออกมาช่วยแม่ แพรพรรณจะทำร้ายเด็กแต่มัสลินขัดขวางไว้ จนทำให้แพรพรรณหกล้ม นั่นทำให้แพรพรรณฟิวส์ขาดเข้าไปตบตีมัสลินไม่นับ กว่าลินินจะแยกมารดาออกมาได้ มัสลินก็สะบักสะบอมอุ้มลูกวิ่งหนีออกไปจากบ้านแล้ว“สมน้ำหน้า นังมัสมันกล้าดียังไง มาเป็นคู่แข่งลูกป่านของแม่ รอคุณโกมุทคุยกับลูกชายเขาก่อนเถอะ พวกไอ้อีขี้ข้าบ้านนี้ จะรู้สึก”แพรพรรณลากแขนลูกสาวมานั่งรอที่ห้องรับแขก ไม่สนใจว่าคนดูแลบ้านจะยืนคุมเชิงอยู่ ครู่หนึ่งกริชก็วิ่งเข้ามาเขาไม่ได้สนใจสองแม่ลูกสักนิด สอบถามถึงมัสลินและเมื่อรู้ว่าแพรพรรณทำร้ายมัสลินก็โกรธมาก ด่าทอแพรพรรณกับลินินสาดเสียเทเสีย จนนายโกมุทที่ตามมาต้องห้ามทัพไว้ลินินอับอายมากรีบพาแพรพรรณกลับกรุงเทพ เธอไม่ยอมหมั้นกับกริชตามที่มารดาขอร้อง และเก็บเสื้อผ้าเดินทางกลับเชียงใหม่ทันที ตั้งใจจะไปหามัสลินเพื่ออธิบายทุกอย่างและขอโทษในการกระทำของมารดาปรัชญ์เปลี่ยนยางรถเสร็จก็รีบขับรถมาตามหามัส