ตอนที่ 7 ทาร์ซาน 1

"อะไรกันนักหนาวะ โรงแรมห้าดาวหรือโรงแรมจิ้งหรีด วุ่นวายฉิบหาย" เสียงโวยวายทันทีที่ประตูไม้บานใหญ่ถูกเปิดออก เธอได้ยินคำบ่นแกมด่านั้นเต็มสองหูอย่างชัดเจน แต่อะไรก็ไม่ร้ายเท่าน้ำเสียงคุ้นหู จนเมื่อประตูเปิดออกเห็นใบหน้า

"พี่ธร"

เสียงอุทานแผ่วเบา ใบหน้าหล่อเหลายืนหน้าตึงขวางประตูเอาไว้ ยิ่งเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนเคาะเขาก็พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ อย่างหงุดหงิด

"แห่กันมาทั้งโรงแรมหรือยัง แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จ" เสียงถามอย่างไม่พอใจทำให้เธอได้สติ

"เอ่อ..ทางโรงแรมต้องขออภัยด้วยนะคะ ความไม่พอใจทั้งหมดเราจะรับไว้เองค่ะ ขออนุญาตให้รดาเข้าไปดูช่างด้านในหน่อยนะคะ"

เขาไม่ตอบได้แต่เบี่ยงตัวหลบให้เธอเดินผ่านประตูเข้ามาได้ เธอรีบเดินตรงไปทางห้องน้ำแต่เมื่อเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ก็ต้องชะงักฝีเท้าลง เมื่อเห็นสาวสวยผมบอร์นทองเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดคลุมสีขาวเช่นเดียวกับเขา

เธอเหลือบสายตามองเพียงแวบเดียว ทีแรกนึกว่าสาวฝรั่งเสียอีก แต่กลับไม่ใช่ ที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือผู้หญิงคนนี้เธอเคยเห็นใบหน้าสวยๆ อยู่ตามสื่อโซเชียลบ่อยครั้งในฐานะดาราหน้าใหม่ของช่องที่กำลังได้รับการโปรโมตเพราะละครที่กำลังออกอากาศอยู่ในขณะนี้ เธอคนนั้นเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาด้วยท่าทางไม่ค่อยสบอารมณ์เช่นเดียวกับคนที่เดินตามเธอมาด้านหลัง

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองหยุดชะงักจนคนที่ปิดประตูเสร็จแล้วเดินตามมาจนทัน เธอจึงรีบเร่งฝีเท้าอีกเพียงไม่กี่ก้าวเพื่อเข้าไปที่เกิดเหตุการณ์ที่ทำให้เจ้าของห้องไม่พอใจ

"คุณรดา" เสียงช่างที่กำลังเปลี่ยนฝักบัวอันหรูเอ่ยทักพลางก้มหน้าให้ เธอก็ก้มหน้ารับ

"เป็นยังไงบ้างคะ"

"เปลี่ยนอันใหม่ให้แล้วครับ"

เธอพยักหน้ารับคำตอบของช่างเสร็จแล้วก็เอื้อมมือไปหยิบฝักบัวสเตนเลสอันหรูที่อยู่ตรงจุดที่ปรับได้และสามารถดึงสายออกมาใช้ได้ ไม่ใช่อันใหญ่ที่อยู่ตรงกลางห้องอาบน้ำ อันนั้นคงจะไม่สามารถจับได้ถึง

"ทำไมมันถึงหักได้ล่ะคะ ไม่ได้ตรวจทานกันหรือ"

"เอ่อ...ของไม่ได้ชำรุดครับ" น้ำเสียงตะกุกตะกักของช่างทำให้เธอขมวดคิ้วรอฟังคำตอบที่เหลือ แต่ก็ไม่ได้รับ ได้เพียงสายตาเหมือนไม่รู้จะพูดอย่างไร เธอจึงไม่คาดคั้นต่อ เพราะเห็นสายตานั่นแล้วคงจะพูดตรงนี้ไม่สะดวกแน่นอน

"โอเคค่ะ" เธอรับคำแค่นั้น พลางใช้สายตาแม่บ้านตรวจความเรียบร้อยพร้อมทั้งความสะอาดอีกครั้งจนแน่ใจ จึงได้เดินออกมาจากห้องน้ำ

เธอกลับออกมาอีกครั้งเห็นคนทั้งสองนั่งอยู่ที่โซฟาใบหน้ายังคงบึ้งตึงอยู่เช่นเดิม

"ทางโรงแรมต้องขออภัยอีกครั้งนะคะ" เธอก้มตัวโค้งจนเกือบเก้าสิบองศาเป็นการขอโทษ

"โรงแรมจิ้งหรีดยังดีกว่านี้เลย นี่อะไร ค่าห้องตั้งเป็นหมื่น บริการก็งั้นๆ" เสียงหวานของคุณดาราทำให้เธอต้องแอบถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมา

"ถ้าอย่างไร ทางเราจะจัดของสมนาคุณมาให้เป็นการขอโทษอีกครั้งนะคะ"

"มันน่าเอาไปรีวิวเหลือเกิน แย่ขนาดนี้ เมื่อกี้แน็ตก็ลืมถ่ายรูปเสียด้วย พี่ธรได้ถ่ายไว้ไหมคะ" คนถูกถามได้แต่ส่ายหน้า

ดูเหมือนคุณดาราจะยังไม่พอใจ เสียงต่อว่าอีกหลายคำที่เอ่ยออกมาช่างผิดกับภาพลักษณ์อ่อนหวานในทีวี เธอได้แต่ก้มหน้าเอ่ยขอโทษอยู่อีกหลายครั้งเช่นกัน จนเขาคงจะรำคาญถึงได้ตัดบทลง แล้วก็เอ่ยเป็นเชิงไล่เธอออกมา

"มันน่าเอาไปรีวิวจริงๆ แหละ บริหารงานกันยังไง" เสียงบ่นของคนที่เดินนำหน้ามาเปิดประตูห้องให้ แม้จะเอ่ยเบาๆ แต่ก็ทำให้เธอที่เดินตามหลังมาได้ยิน แต่คงไม่ได้ยินไปถึงคนที่ยังนั่งรออยู่ที่โซฟานั่น

"ช่างเปลี่ยนอันใหม่ให้แล้ว ก็หวังว่าพี่ธรจะใช้มันให้ถูกวิธี อย่าโลดโผนนักสิคะ" ที่จริงเธอนึกอยากจะพูดคำนี้ต่อหน้าแม่ดาราสาวนั่นด้วยซ้ำ แต่เพราะยังเกรงใจคำว่าลูกค้า คิดจะให้จบๆ ไปแค่นั้น แต่เขากลับยังไม่ยอมจบกับเธอง่ายๆ จะเอาผิดกันไปถึงไหน ทั้งที่ตัวเองเป็นคนทำน่าจะรู้ดี

"ยายรดา" เสียงเข้มกดต่ำเรียกชื่อเธอ น้อยนักที่เธอจะได้ยินเขาเรียก ครั้งนี้เขาคงเหลืออดละมั้ง ก็ช่วยไม่ได้ไม่จบเองนี่น่า

น้ำเสียงที่ดูน่ากลัว ยังไม่เท่าสายตาคมที่หันหน้ามามองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้ออย่างนั้นแหละ

"กล้าต่อปากต่อคำแล้วนะเรา"

"รดาพูดความจริงนี่คะ"

"โรงแรมเธอใช้ของไม่ได้มาตรฐานหรือเปล่า"

"ถ้าพี่ธรจะเล่นเป็นทาร์ซานแบบนั้น ก็คงต้องใช้ท่อเหล็กแทนล่ะมั้ง" เผลอพูดไปอย่างที่ใจคิด แต่เมื่อเห็นใบหน้าเขาเธอก็ต้องเม้มปากแน่น ใจเต้นรัวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

"อยากพิสูจน์ไหมล่ะ ว่าของเธอมันได้มาตรฐานจริงหรือเปล่า" ขายาวก้าวเข้าหาหนึ่งก้าว เธอก็ต้องถอยกรูดไปเสียหลายก้าว แต่ก็ไม่กล้าถอยห่างออกไปนัก เพราะกลัวคนที่นั่งอยู่โซฟาจะมาเห็นหรือได้ยินเรื่องที่เธอกำลังแอบเถียงกับเขา