ตอนที่ 6 แผนกแม่บ้าน 2

"โห ทำไมมันยากขนาดนี้เนี่ย"

"คุณรดา ต้องทำให้ได้นะคะ พี่นภาย้ำมาเรื่องผ้าปูเตียงเลยค่ะ แอบบอกว่าคุณวรุตจะทดสอบด้วยนะคะ"

"ฮะ! พี่รุตจะมาทดสอบด้วย"

"ใช่ค่ะ"

คำตอบของพี่อารีไม่ได้ทำให้เธอมีแรงลุกขึ้นสู้สักนิด นอกจากจะทิ้งตัวนอนหงายลงกับพื้นไปทั้งอย่างนั้น

"ตายแล้ว คุณรดา นอนแบบนี้ได้ไงคะ"

"ทำไมล่ะ"

"เอ่อ.." เสียงอ้ำอึ้งของพี่อารี เธอพอจะเข้าใจบ้าง คงเพราะคิดว่าเธอจะไม่กล้านอนพื้นห้องแบบนี้

"ทำความสะอาดซะเอี่ยมอ่อง ฆ่าเชื้ออย่างดี ทำไมจะนอนไม่ได้" เสียงใสที่เอ่ยตอบ พร้อมมือที่ตบลงที่พื้นข้างตัวเป็นสัญญาณให้พี่อารีที่นั่งอยู่ข้างๆ เอนตัวนอนตาม

"พี่คิดว่าคุณรดา จะเป็นคุณหนูเรื่องมากซะอีก ไม่คิดว่าจะติดดินขนาดนี้" พี่อารีที่นอนเอนตัวตามมาข้างๆ เอ่ยอย่างที่คิดไว้ตอนแรก เธอจึงได้แต่หัวเราะชอบใจ

"ใครว่ารดาติดดิน ติดพื้นต่างหาก"

เมื่อได้พูดคุยกันมากขึ้น พี่อารีก็เริ่มเป็นกันเองกับเธอขึ้นเยอะกว่าตอนแรกที่เกร็งจนแทบจะไม่กล้าสอนงาน

ผ่านไปอีกเกือบชั่วโมง แม้เตียงจะยังไม่เรียบตึงจนพี่อารีต้องเป็นคนปูผ้าเองอีกครั้ง แต่ก็ถือว่าเธอทำได้ดีกว่าตอนแรกมากนัก ถ้าขืนรอจนเธอปูผ้าได้ตึงขนาดเหรียญบาทโยนใส่แล้วกระเด้งวันนี้คงจะไม่ได้กลับบ้านกันแน่ เพราะว่ายังมีห้องที่ต้องทำความสะอาดอีกหลายห้อง

เส้นผมสีน้ำตาลสวยที่ถูกรวบมัดไว้รุ่ยออกมาเล็กน้อย เธอเองก็ไม่มีเวลาที่จะจัดทรงให้ดี ได้แต่ถือถุงเสื้อผ้าชุดสวยที่ใส่มาเมื่อเช้ากลับไปที่ห้องทำงานของพี่รุต

"ทำได้ไหม"

แค่เธอเปิดประตูเข้ามา เสียงพี่ชายก็ทักทายพร้อมรอยยิ้มมุมปาก เธอได้แต่ทำหน้างอใส่ เดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาชุดใหญ่ในห้องอย่างไม่เกรงใจ และเพียงครู่เดียวเลขาของพี่รุตก็ถือน้ำผลไม้พร้อมอาหารว่างเข้ามาวางให้

"ค่อยๆ กินก็ได้ เดี๋ยวติดคอพอดี"

เสียงพี่ชายที่เอ่ยห้าม ไม่ได้ทำให้เธอหยุดชะงักสักนิด เมื่อเที่ยงก็กินข้าวไปได้นิดเดียว ตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนนี้ห้าโมงเย็นกว่าๆ ได้กินเพียงน้ำเปล่าไปขวดเดียวเท่านั้น ของว่างส่วนของพี่ชายที่เธอเงยหน้ามองเป็นเชิงขอ ทำให้พี่รุตต้องพยักหน้าให้เธอกินต่อได้

รุ่งเช้าอีกวันเธอลงมารอพี่ชายที่หน้าบ้าน เตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางไปทำงานในวันที่สอง

"เอากระเป๋าไปไหนน่ะ" วรุตมองกระเป๋าเดินทางสีชมพูใบใหญ่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วมุ่น

"รดาจะไปนอนที่โรงแรมค่ะ"

"เอางั้นหรือ"

"ค่ะ เหนื่อยนั่งรถกลับบ้าน" แม้จะให้เหตุผลพี่ชายไปอย่างนั้น แต่แท้ที่จริง เธออยากได้เตียงโรงแรมไว้สำหรับหัดปูผ้านั่นต่างหาก เมื่อมันยังทำได้ไม่ดี มันก็เกิดอาการข้องใจตัวเองจนอยากจะทำให้ดีให้ได้

เกือบหนึ่งอาทิตย์ที่เธอฝึกงานอยู่แผนกแม่บ้าน รถเข็นคันใหญ่ที่เริ่มเข็นได้อย่างดีขึ้นมากกว่าครั้งแรก เรื่องทำความสะอาดก็รวดเร็วขึ้น คงเหลือแต่เรื่องปูผ้าที่ยังไม่ได้มาตรฐานเสียทีเดียว นอกนั้นก็จัดว่าอยู่ในเกณฑ์ที่ดีจนคุณนภาออกปากชม หรือแม้แต่ความกลมกลืนไปกับพนักงานก็ตาม

เส้นผมสีน้ำตาลสวยถูกมวยขึ้นอย่างดีและครอบด้วยเน็ตคลุมผมและโบสีดำอันใหญ่จึงช่วยบดบังผมสีน้ำตาลนั้นได้อย่างดี

เมื่องานเริ่มเข้าที่เข้าทาง จนคุณนภาไว้วางใจ พี่อารีที่คอยมาเป็นพี่เลี้ยงก็เริ่มปล่อยให้เธอได้ทำงานเองบ้างในบางครั้ง เพียงแต่มาช่วยตรวจดูความเรียบร้อยก่อนจะปิดห้องเท่านั้น

ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอจึงใช้ชีวิตอยู่แต่ในโรงแรม จะมีก็ช่วงเย็นที่ออกไปเดินหาร้านอาหารแถวนี้ทานบ้าง หรือไม่ก็สั่งที่ห้องอาหารของโรงแรม ยังดีที่นอกเวลางานเธอยังได้ใช้สิทธิ์ของลูกสาวเจ้าของโรงแรม

เสียงวุ่นวายอยู่ในห้องแผนกแม่บ้าน ในช่วงเวลาเช้าตรู่ที่ยังไม่ถึงเวลากะเช้าทำงาน คุณนภาหัวหน้าแผนกก็ยังไม่มา มีเพียงผู้ช่วยที่อยู่เวรกลางคืน

เพราะเธอลืมกระเป๋าเครื่องสำอางใบเล็กเอาไว้ที่แผนกทำให้ต้องลงมาตั้งแต่เช้าตรู่เช่นนี้ แต่พอเข้ามาในห้องก็อดแปลกใจไม่ได้ที่พนักงานดูวุ่นวายคล้ายมีเรื่องอะไรสักอย่าง

"มีอะไรกันหรือเปล่าคะ"

"เอ่อ.. ห้องลูกค้าฝักบัวเสียน่ะค่ะ" ผู้ช่วยคุณนภาตอบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก

"เรียกช่างไปดูหรือยัง"

"กำลังไปดูค่ะ เอ่อ..ลูกค้าไม่ค่อยพอใจค่ะ"

"ห้องไหนหรือคะ เดี๋ยวรดาไปช่วยดูให้"

หมายเลขห้องที่บ่งบอกในชั้นราคาแพงของโรงแรม ทำให้ศิรดาพอจะเข้าใจอารมณ์ของลูกค้าแหละ ก็ห้องคืนละหลายหมื่นแต่มาฝักบัวพัง มันก็น่าโมโห

เธอเคาะประตูห้องราคาแพงชั้นสูงนั้นด้วยหวังจะขอโทษลูกค้า และช่วยดูความเรียบร้อยของช่างที่ขึ้นมาซ่อม และเผื่อลูกค้าไม่พอใจตรงไหนเธออาจจะได้ให้ของสมนาคุณปลอบใจลูกค้าแทน