ตอนที่ 9 ค้างคืน

“พี่ริน เรื่องเมื่อวานผมขอโทษด้วยนะครับ” กาลยืนรอฉันตรงทางเข้าแผนกพร้อมกับแก้วกาแฟและขนม

“พี่ลืมแล้ว ไม่ต้องพูดถึงหรอก” ฉันรับแก้วกาแฟและขนมพร้อมกับหันหน้าหนีเขาเพราะความอาย

“แต่ผมยังไม่ลืมนะพี่ริน” เขาอมยิ้มพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ทำให้ฉันเขินอายได้ขนาดนี้

“อะไรจ้ะยัยริน มายืนบิดอะไรตรงนี้นี่แกจะจีบน้องนานเหรอ” น้ำตาลเดินมากอดคอฉัน

“จีบเจิบอะไรกัน ฉันน่ะไม่ชอบคนเด็กกว่าหรอกนะ” ทันทีที่ฉันพูดจบกาลนานก็หน้าบึ้งตึงแล้วรีบเดินจ้ำอ้าวเข้าไปที่แผนกของตัวเองอย่างรวดเร็ว

ตกบ่ายมามีลูกค้าร้องเรียนว่าบริษัทติดตั้งโปรแกรมผิด ฉันเปิดตารางดูว่าวันนั้นใครเป็นคนติดตั้ง

“นี่ฉันกับกาลนานเองเหรอ” ฉันเอามือปิดปากตกใจ

“ใช่น่ะสิ อธิบายให้พี่ฟังหน่อยว่ามันเกิดอะไรขึ้นรินรดา” พี่ชาถามเสียงเข้ม

“หนูยังแปลกใจเลยค่ะพี่ชา ว่าพลาดตอนไหนทั้งที่เราก็เช็คโปรแกรมกันแล้ว แถมยังลองวอร์มเครื่องดูด้วยค่ะ” ฉันกำลังคิดทบทวนว่ามันเป็นเพราะอะไร

“ลูกค้าเค้าร้องเรียนมา เราก็ต้องเข้าไปดูโดยด่วนเข้าใจมั้ย”

“ได้ค่ะพี่ชา พรุ่งนี้หนูจะเข้าไปดูให้แต่เช้านะคะ น่าจะใช้เวลาเดินทางสามถึงสี่ชั่วโมงกว่าจะถึงเนื่องจากระยะทางที่ไกลแล้วก็เพราะรถติด” ฉันยอมรับว่าวันนั้นอาจดูหรือไม่ละเอียดพอจึงเกิดปัญหานี้ได้

“ลูกค้าต้องใช้เครื่องจักรแต่เช้าด้วยสิ” พี่ชาพูดต่อ

“งั้นเดี๋ยวหนูออกเดินทางหลังเลิกงานเลยค่ะพี่ชา ไม่มีปัญหาอยู่แล้วค่ะ”

“งั้นดีเลย เตรียมตัวละกันเดี๋ยวพี่จะบอกให้กาลนานไปเป็นเพื่อน เลิกงานเลยก็ได้จะได้เตรียมตัวกัน อุปกรณ์เครื่องมือเอาไปให้ครบด้วยล่ะ”

“ไปกับกาลนานเหรอคะ” ฉันถามย้ำ

“ใช่สิครับเพราะวันนั้นเธอสองคนทำด้วยกันหนิ ก็ต้องรับผิดชอบด้วยกัน”

“แต่หนูต้องค้างคืนนะคะ จะให้นอนกับนานได้ไงคะ”

“โรงแรมเค้ามีหลายห้อง ใครจะให้เธอไปนอนกับกาลนาน พอดีแฟนเธอฆ่าฉันตายพอดี” พี่ชาพูด

“นั่นสิ แฮะๆ” ฉันเกาหัวเพราะเขินแต่ที่แน่ๆ พี่ชายังไม่รู้ว่าฉันเลิกกับอคินแล้ว

ระหว่างทางที่นั่งรถมากาลนานไม่พูดกับฉันสักคำจะมีก็แต่คุยกันแค่เรื่องงานที่ถามคำตอบคำเท่านั้น

“นานง่วงเหรอ ให้พี่เปลี่ยนขับให้เอามั้ย นานจะได้พัก” ฉันหันไปพูดกับเขาที่หน้าตายังบึ้งตึงอยู่

เขาเบรกรถจอดเข้าข้างทางพอดี

“หน้าผมบึ้งขนาดนี้พี่ยังบอกว่าผมง่วงอีกเหรอ พี่รินดูไม่ออกเหรอครับ” เขาชี้หน้าตัวเอง

“ก็พี่จะไปรู้เหรอ เห็นหน้าบึ้งตั้งแต่ขึ้นรถมาแล้วทำอย่างกับว่าไม่อยากไปกับพี่”

“ไอ้อยากมันอยากอยู่แล้วครับ แต่พี่รินทำผมนอยด์ตั้งแต่เช้า”

“นอยด์พี่เรื่องอะไรคะอย่าบอกนะว่าเรื่องเมื่อเช้าตอนที่เจอกับน้ำตาล”

“ก็ใช่สิครับ พี่บอกว่าไม่ชอบคนอายุน้อยกว่าแล้วผมที่อายุน้อยกว่าพี่ล่ะครับ สรุปที่ผ่านมาผมคิดไปเองสินะ โอเค๊…ผมเข้าใจพี่รินแล้ว” ยิ่งเขาพูดแบบนี้ฉันก็ยิ่งหัวเราะ ยิ่งฉันหัวเราะเขาก็ยิ่งหน้าบึ้ง โอ๊ยน่ารัก

“พี่เดินไปเองได้มั้ยครับ ผมไม่อยากไปส่งคนชอบหลอกละ” กาลนานยังคงหน้างอ

“พี่ไปหลอกนานตอนไหน ขืนพี่บอกไปว่าชอบเด็ก ยัยน้ำตาลล้อตายพอดีรู้ไว้เลยนะเวลายัยนั่นล้อใครน่ากลัวมากล้อยันลูกบวชเลยแหละ” ฉันพยายามอธิบาย

“แล้วพี่จะปิดเรื่องของเราแบบนี้ ไปตลอดเหรอครับ”

“แต่เดี๋ยวนะ นี่กาลนานเราคบกันแล้วเหรอ”

“แล้วเพื่อนร่วมงานที่ไหนเขาจูบกันครับ” คำพูดของกาลนานทำฉันอึ้งไปเลยไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนั้นออกมา

“เพราะพี่ดื่มเบียร์เข้าไปเยอะต่างหาก เลยไม่มีสติแบบนั้น”

“แต่พี่รินก็จูบผมตอบนี่ครับ” ผ่างงง จริงด้วยฉันก็จูบเขา

“อีตาบ้า พูดออกมาหมดเปลือกขนาดนี้เลยเหรอ” ตุบๆ ฉันทุบที่ไหล่ของเขา

“โอ๊ยพี่ผมขับรถอยู่ หรือจะให้ผมจอดข้างทางแต่ถ้าผมจอดผมจะจูบพี่อีกนะครับ” เขาไม่พูดเปล่ากลับจอดรถข้างทางจริงๆ แถมยังยื่นใบหน้ามาใกล้ฉันอีก

“หยุดเลยกาลนาน” ฉันรีบเอามือปิดปากของเขาและรีบดันใบหน้าหล่อๆ ของเขานั้นออกไป

“ทำไมล่ะครับ”

“เพราะว่านาน ขับรถอยู่รีบออกรถเลยจะได้ถึงเร็วๆ พี่อยากนอนแล้ว”

“อยากนอนเหรอ” กาลนานถามย้ำพร้อมกับอมยิ้ม

“พี่หมายถึงว่าง่วงนอนแล้ว ไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น พี่ไม่น่าชวนเราคุยเลย” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับว่าเขาเป็นผู้ชนะฉันไปซะหมด นี่ฉันโดนเขาต้อนจนมุมขนาดนี้เลยเหรอ

ที่โรงแรมในตัวเมือง

“สองห้องค่ะ” ฉันพูดขึ้นกับพนักงานที่โรงแรม

“เอาหนึ่งห้องครับ เตียงแยก” กาลนานพูดแทรก

“ได้ไงอ่ะ พี่จะนอนห้องเดียวกับนานได้ไง บ้าหรือเปล่า” ฉันโวยวาย

“ค่าห้องมันแพงพี่…เปิดห้องเดียวประหยัดกว่า”

“ ขับรถคันตั้งหลายสิบล้านแถมยังไม่เอาค่าน้ำมันเดินทางอีกแล้วนานจะมาประหยัดอะไรตอนนี้ยะ”

“ผมไม่มีเงิน เงินไม่พอนี่ครับ” เขาเปิดกระเป๋าที่ข้างในมีแค่แบงค์ร้อยอยู่สองใบแต่ข้างในมีบัตรเครดิตเพียบฉันสังเกตว่ามีใบสีดำอยู่ในช่องแรกด้วยหรือจะเป็นแบล็คการ์ดเพราะเหมือนเห็นตัวบีภาษาอังกฤษแต่คงไม่ใช่หรอกสงสัยจะตาฝาดเพราะถ้าเขารวยขนาดนั้นคงไม่มาขับรถให้ฉันโขกสับแบบนี้หรอก

“แต่ พี่…ไม่สะดวก”

“แต่ผมสะดวกมากครับ พี่ไม่ต้องกลัวว่าผมจะคุกคามพี่หรอกนะผมทั้งง่วงทั้งเมื่อยจะเอาแรงที่ไหนไปสู้พี่ได้” เขากระซิบที่ข้างหูฉัน ฉันยืนกำหมัดแน่น ปากคอเลาะร้ายใจเย็นไว้รินรดา อายคนอื่นเค้าอย่าวู่วามอย่าเสียงดังมันดูไม่ดี ท่องไว้รินรดา ยุบหนอพองหน่อ ฉันยืนพูดแบบนั้นอยู่สักพัก

“ตกลงค่ะน้องนานห้องเดียวก็ห้องเดียวค่ะเพราะถึงยังไงก็ไม่ใช่เตียงเดียวกันอยู่แล้ว” ฉันและกาลนานเดินตามพนักงานไปยังห้องพักระหว่างทางที่เดินไปเห็นเขาเอาแต่ยิ้มให้ฉัน บอกเลยว่าฉันไม่กลัวนายสักนิดเพราะว่าฉันมีสเปย์พริกไทยติดตัวตลอดเวลาที่เดินทางไปค้างต่างจังหวัด

“พี่รินอาบน้ำก่อนแล้วกันจะได้รีบพักผ่อน” ยังดีที่เสียสละให้ฉันอาบก่อน

“ตกลง ขอบใจนะเพราะพี่ง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วเนี่ย” ฉันเดินถือเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนในนั้นด้วย

หลังจากอาบเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าเขานอนหลับบนที่นอนแล้วแต่เป็นที่นอนของฉัน

“น้องนานตื่นได้แล้วค่ะ พี่อาบเสร็จแล้ว” ฉันเขย่าเขาให้ตื่นใบหน้าที่งัวเงียดูน่ารักอยู่ไม่น้อย ผมยุ่งๆ หน่อยดูไร้เดียงสาสุดๆ เอาเป็นว่าพี่จะไปนอนอีกเตียงก็ได้ฉันเก็บกระเป๋าออกมาจากเตียงที่เขานอนอยู่พร้อมกับล้มตัวลงนอนแล้วผล็อยหลับไป

เช้าอีกวันเสียงนาฬิกาปลุกที่ฉันตั้งไว้ดังขึ้น ฉันสะดุ้งตื่นพร้อมกับมองไปที่เตียงของกาลนาน เขาไม่อยู่หรือว่าจะเข้าห้องน้ำ ฉันเดินไปที่ห้องน้ำแต่ก็ไม่พบเขา

“สงสัยจะออกไปเดินเล่นแต่นี่หกโมงเช้าแล้วนะทำไมยังไม่กลับมาล่ะ สายแล้วด้วย”

ฉันโทรหาเขาทันที

เสียงงัวเงียที่รับสายของเขารู้เลยว่าเพิ่งตื่นนอน

“นานอยู่ไหนคะ พี่ไม่เห็นนอนในห้องเลย”

“ผมมาเปิดอีกห้องครับ นอนไม่หลับ”

“ทำไมล่ะ พี่นอนกรนเหรอ” หรือว่าฉันเหนื่อยมากจนเผลอนอนกรนขนาดกาลนานเดินออกไปฉันยังไม่รู้ตัวเลย

“ใช่ครับพี่รินนอนกรน”

“จริงเหรอพี่ขอโทษนะเดี๋ยวงานเสร็จพี่ขับรถเองนานจะได้นอนด้วย ดีมั้ย” พอฉันพูดจบก็ได้ยินเสียงเขาหัวเราะฮึๆ ในลำคอแต่เหมือนแบบไม่ให้ฉันได้ยิน

“หัวเราะอะไรคะ”

“เปล่านี่ครับ”

“แต่พี่ได้ยิน”

“พี่รินเชื่อคนง่าย ต่อไปถ้าไปค้างต่างจังหวัดแบบนี้ต้องเอาผมไปด้วยนะห้ามค้างห้องเดียวกับผู้ชายคนอื่นแบบผมอีก” เสียงทุ้มใหญ่ของเขาในประโยคสุดท้ายทำฉันหัวเราะทันที

“ฮ่าๆ บ้าเหรอพี่จะไปค้างกับผู้ชายคนอื่นได้ไง มากับเจ้าอาร์พี่ก็เปิดคนละห้องไม่เหมือนมากับคุณหรอกกาลนาน คิดไงเปิดห้องเดียวเพราะอยากประหยัดเงิน” ฉันหัวเราะพร้อมกับหยิบขวดสเปย์พริกไทยขึ้นมาดู เพราะถึงฉันจะชอบเขามากแค่ไหน ยังไงซะเราก็เพิ่งดูใจกันแถมไม่มีใครรู้อีกด้วย เกิดเด็กมันเกิดหลอกฟันฉันขึ้นมาก็แย่สิ

“ดีแล้วครับ ยังไงซะพวกผมก็เป็นผู้ชาย พี่รินน่ารักจัง” คำพูดของเด็กแบบนี้ทำฉันใจพองซะจริงๆ นังรินเอ้ย แกจะมาพลาดท่าให้เด็กแบบนี้ไม่ได้นะ

แล้วเราก็วางสายเตรียมตัวไปที่โรงงานที่ร้องเรียนมา

(แจ้งรี้ดตอนที่10 เริ่มติดเหรียญแล้วนะคะ มี34 ตอนค่ะ

รัญดารับประกันความเสียว)