บทที่6

บทที่6

ชายหนุ่มที่ขี่ม้าเข้ามาในชุดของแม่ทัพช่างเป็นภาพที่ลู่จื้อไม่คาดคิดเลยว่าจะได้เห็น หญิงสาวมองอีกฝ่ายด้วยดวงตาวาวระยับแต่กลับต้องสงสัยเมื่อไม่ห่างกันมีม้าอีกตัวขี่แทบจะตีคู่กันมาม้าตัวนั้นมีหญิงสาวหน้าตางดงามคนหนึ่งนั่งอยู่ สีและลายปักบนเสื้อคลุมตัวนอกบ่งบอกฐานะของหญิงสาวผู้นี้ได้พอสมควร นางคงเป็นหญิงสาวชาวบ้านทั่ว ๆ ไป แต่เหตุใดหญิงสาวผู้นี้ถึงได้ขี่ม้าตามหลังของคนรักของลู่จื้อไม่ห่างเช่นนี้กัน กองทัพมีหญิงสาวเดินทางไปร่วมศึกได้ด้วยหรือ ยิ่งแววตาที่หญิงสาวผู้นั้นมองตามแผ่นหลังของหลิวเหว่ยยิ่งทำเอาใจลู่จื้อกระตุก

มิหน่ำซ้ำ แววตาของชายหนุ่มที่หันมาเจอนางก็ไม่ได้แสดงท่าทางคิดถึงเหมือนอย่างที่นางเป็นเลยแม้แต่น้อย

“คุณหนู” เสียงของสาวใช้ที่พาคุณหนูของตนมาหันมองไปยังหญิงสาวที่น้ำตาไหลพรากแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก และหากลู่จื้อเงยหน้าขึ้นมามิได้เอาแต่ก้มปาดน้ำตาก็จะเห็นแววตาเจ็บปวดจากชายคนที่นางรักเช่นเดียวกัน

หลังจากเข้าเฝ้าฝ่าบาทเพื่อรายงานเรื่องต่าง ๆ และได้รับรางวัลที่ควรจะได้รับแล้วหลิวเหว่ยก็กลับมาพักที่จวนหยุนที่เขาเพิ่งได้กุญแจกลับมา

“แน่ใจหรือว่านี่คือสิ่งเดียวที่เจ้าจะขอ” ผู้เป็นเจ้าแผ่นดินเอ่ยถาม

“เท่านี้ก็กรุณาหม่อมฉันมากแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้ถอนหายใจ

“เจ้าเป็นคนที่ทำให้ศึกครั้งนี้ได้ชัย ทั้งยังช่วยเหลือแม่ทัพและไพร่พลของเราได้มากมายแต่เรากลับช่วยอะไรเจ้าไม่ได้เลยแม้แต่นิด”

หลิวเหว่ยยิ้มจาง ๆ “เพียงแค่ให้กระหม่อมอยู่ตำแหน่งนี้จนถึงวันสุดท้ายก็เพียงพอแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้พยักหน้า “เช่นนั้นแล้วก็ไปพักผ่อนเถอะ แล้วเรื่องเจ้ากับบุตรสาวของท่านราชครู จะให้เราแจ้งกับทางนั้นหรือไม่”

หลิวเหว่ยมีสีหน้าเศร้าลงกว่าเดิม “ไม่เป็นไรพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะจัดการเรื่องนั้นเอง” หลิวเหว่ยกลับไปที่เรือนของตนด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว แม้จะได้รางวัลมากมาย สาวใช้รวมถึงคนงานแล้วอย่างไร ในเมื่อคนที่จะดูแลจวนแห่งนี้นางจะไม่ได้มาอยู่กับเขาแล้ว

“ท่านพี่หลิวเหว่ย” ชายหนุ่มมองไปยังหญิงสาวที่วิ่งออกมารับเขา

“ซูจิน มีอะไรหรือ” คำถามที่ไร้เรี่ยวแรงถูกเอ่ยออกจากปาก

“มีแม่นางคนหนึ่งมาขอพบท่าน ข้าบอกว่าท่านพี่ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้นางก็ยังไม่ยอมฟังรั้นที่จะรอข้าจึงพานางไปนั่งรออยู่ที่สวนกลางเรือน ที่อื่นล้วนยังรับแขกไม่ได้ สกปรกไปเสียทุกแห่ง”

หลิวเหว่ยพยักหน้า เพื่อให้หญิงสาวหยุดพูด

“ข้าเข้าใจแล้วเดี๋ยวข้าไปหานางเอง” ปากก็บอกกับซูจินไปเช่นนั้น แต่ในใจหลิวเหว่ยรู้ดีว่าใครกันที่จะมารอเขา

“พี่หลิวเหว่ย” ใบหน้าสวยที่เขาแสนคิดถึงยิ้มทั้งน้ำตา นางลุกขึ้นก่อนจะเดินตรงมาอย่างเร็วและถ้าเขาไม่ยกมือขึ้นห้ามเอาไว้ ร่างนุ่มนิ่มที่เขาจำได้คงโถมทั้งร่างของนางเข้าใส่เขาแล้วกระมัง

“ทำไมหรือ” ใบหน้าสวยเอียงอย่างสงสัยเมื่อถูกปฏิเสธ หลิวเหว่ยจับมือของนางที่กุมมือเขาออก

“ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า ลู่จื้อ”

ดวงตาสวยหม่นลงอีกเมื่อได้ยินคำที่หลิวเหว่ยเรียกขานตนเรียก

“ลู่จื้อเช่นนั้นหรือ พี่หลิวเหว่ย ท่านทำให้ข้ากลัว”

หลิวเหว่ยมองหน้าอีกฝ่ายตรง ๆ “ยามนี้ข้าเป็นแม่ทัพแล้ว เจ้ามิควรเรียกข้าเฉย ๆ เช่นนั้น”

ลู่จื้อได้ฟังก็อยากจะค้าน “แต่เราเป็นคู่หมายกัน มิใช่สิคู่หมั้นเสียด้วยซ้ำ”

ชายหนุ่มได้ฟังเช่นนั้นก็ขบกรามแน่นก่อนจะล้วงเข้าไปในอกของตน ในนั้นมีของสองสิ่งสิ่งหนึ่งอยากให้คนตรงหน้ามาก ๆ แต่กลับทำไม่ได้ และอีกสิ่งคือของที่เขาไม่อยากจะคืนนางไปเลยแม้แต่นิด แต่ก็ต้องคืนเสียวันนี้เพื่อไม่ให้ชีวิตของอีกคนต้องยุ่งยาก

ซองสีแดงที่มีรอยเลือดซึมบางเป็นบางจุดถูกส่งคืนให้กับลู่จื้อ

“สัญญาหมั้นหมายที่ว่า ข้าคงทำมันไม่ได้แล้ว ส่วนวันเดือนปีเกิดของข้าที่อยู่กับเจ้าข้าจะให้คนไปรับมันคืนทีหลัง”

ดวงตาสวยคลอด้วยน้ำใสทันทีที่ได้ยิน

“นี่มันหมายความว่าอย่างไร” ยังไม่ทันที่หลิวเหว่ยจะตอบ เสียงใสของแม่นางอีกคนที่อยู่ในจวนแห่งนี้คนที่ลู่จื้อเจอตั้งแต่เมื่อครู่ก็ดังขึ้น

“ท่านพี่ ท่านพี่หลิวเหว่ยข้าเตรียมอาหารเอาไว้พร้อมแล้ว ท่านจะรับอาหารเลยหรือไม่ หรือยังคุยธุระไม่เสร็จ”

หลิวเหว่ยหลบตาลู่จื้อก่อนจะเอ่ยออกมา “ธุระคุยเสร็จแล้ว แม่นางเหลียงเชิญกลับจวนท่านราชครูเถอะ มืดค่ำอันตราย”

แม้ลู่จื้อจะอยากดึงอีกฝ่ายมาถามว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น แต่นางทำไม่ได้

ความเสียใจที่เห็นท่าทางที่เย็นชาที่ไม่เคยเห็นเลยทั้งชีวิตมันทำให้นางรับไม่ไหวอีกต่อไป

หญิงสาววิ่งออกจากเรือนไปโดยมีสายตาของชายหนุ่มที่นางรักมองตาม “มีใครอยู่แถวนี้บ้าง” พลทหารคนสนิทที่คอยช่วยเหลือหลิวเหว่ยจนตัวเองกลายเป็นนายกองและหลิวเหว่ยเป็นแม่ทัพเดินออกมา

หลิวเหว่ยเอื้อมมือออกไปหมายจะคว้านางมาปลอบใจ แต่ก็ต้องเปลี่ยนใจชักฝ่ามือกลับ ชีวิตลู่จื้อที่ไม่มีเขาคงจะมีความสุขยิ่งกว่านี้เป็นแน่ ขอให้นางเสียน้ำตาเพราะเขาครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย ตัวเขาเองไม่ดีพอที่จะรั้งนางเอาไว้ได้อีกต่อไป รั้งแต่จะทำให้นางเสียใจ

“ข้าขอโทษเสี่ยวจื้อ สัญญาที่เคยให้กันไว้ข้าไม่อาจรักษามันเอาไว้ได้” ดวงตาคมมองแผ่นหลังบอบบางสั่นเทาเดินจากไปจนลับตา เสียงของหลิวเหว่ยแหบพร่า เขาพยายามข่มความรู้สึกภายในใจเอาไว้ ยิ่งรู้ว่านางรักและยอมทำทุกอย่างเพื่อเขามากเพียงใด เขาก็ยิ่งเอาเปรียบนางเช่นนี้ต่อไปไม่ได้ ให้นางได้แต่งกับคนที่คู่ควรกับความรักของนางจะดีเสียกว่าแต่งให้เขาเพราะเขาไม่อาจกลับไปแก้ไขสิ่งที่ทำพลาดได้ และนี่คงเป็นสิ่งเดียวที่เขาพอจะทำเพื่อนางได้เป็นครั้งสุดท้าย…

“อาเฉิงไปส่งนางที อย่าให้นางรู้ตัวแค่ตามไปห่าง ๆ” หลิวเหว่ยบอกเพียงเท่านั้นก่อนจะเดินไปยังเรือนของตน เรือนที่เขาเคยพักเมื่อยามเด็กก่อนที่จะเกิดเรื่องทั้งหมดขึ้นกับครอบครัวของเขา

ทั้ง ๆ ที่มันควรจะได้ตกแต่งเป็นเรือนหอ แต่คงไม่มีอีกแล้ว น้ำตาของชายหนุ่มไหลเป็นทางในความเงียบ เสียงของซูจินที่เอ่ยถามว่าจะกินข้าวไหมเขาก็ไม่สนทั้งก่อนหน้านี้ก็ยังปิดประตูใส่นางไปแล้ว

“ขอโทษ เสี่ยวจื้อ พี่ขอโทษ” หลิวเหว่ยตีอกชกหัวตนเองราวกับคนบ้า เมื่อครู่เขาไม่ได้เพียงแค่ทำร้ายจิตใจตนแต่กลับทำให้นางสูญสลายไปด้วยเพียงแต่มองก็รู้แล้ว แต่อย่างไรก็ต้องทำ

ทุกหยาดหยดน้ำตาของนางทำเขาเจ็บเจียนตาย ยิ่งกว่าคมดาบที่ฟาดฟันลงบนเนื้อของเขาเสียอีก หลิวเหว่ยรู้ดีว่าเรื่องราวระหว่างเขาและลู่จื้อมิอาจเดินหน้าต่อไปได้อีกแล้ว