8…ใกล้ชิดแต่ไม่ใกล้ใจ (1)

“อะ เอ่อ...”

“คุณสวยจนผมอดใจไม่อยู่ ขอโทษที อย่าเพิ่งขัดใจผมเลย สัญญาว่าจะรอคุณอาบน้ำเสร็จก่อนแน่ แต่ว่าตอนนี้...ขอชื่นใจสักนิดเถอะนะ"

ทั้งที่ร่างบางเกิดอาการหวั่นเกรงอย่างเห็นได้ชัดแต่เปรมินทร์ก็ยังเดินหน้า เมื่อเอ่ยปากขออย่างหมดเหลี่ยมแล้ว เขาก็สอดประสานมือข้างซ้ายของหญิงสาวกับตนเอง เหมือนเชื่อมความรู้สึกให้ส่งผ่านถึงกันและกัน แล้วเลื่อนลงให้เธอโอบกอดเอวบางพร้อมกับเขา ส่วนมืออีกข้างเลื่อนมาเชยคางมนให้แหงนเงยมารับจุมพิตร้อนรุ่มจากเขา

ปากได้รูปประทับแนบสนิทกับปากอิ่มสวยก่อนจะขยับไล้กลีบปากนุ่มแผ่วผิว อึดใจต่อมาก็เปลี่ยนเป็นเบียดไล้มากขึ้นจนปลายลิ้นอุ่นซ่านถูกส่งออกมาสัมผัสกับความนุ่มนิ่มดั่งกลีบกุหลาบแรกแย้มถ้วนทั่ว ไม่นานหญิงสาวก็ยินยอมเผยอรับลิ้นอุ่นเข้ามาพัวพันกับตนเองโดยไม่รู้ตัว เปรมินทร์เป็นผู้นำพาให้เธอหลงวนไปกับความหอมหวานจากจูบแรกในชีวิตจนแทบไม่อยากถอยห่าง กระทั่งความอ่อนโยนแปรเปลี่ยนเป็นร้อนแรง จากไล้เลียพันรัดก็กลับเป็นดูดดึงรุนแรง นั่นเองที่ทำให้กัญญานันผวาหายใจหายคอไม่ทัน อกอวบอิ่มสะท้อนแรงขึ้น ลมหายใจแทบจะไม่มีหลงเหลือราวถูกสูบวิญญาณ แล้วก็ต้องส่งเสียงอื้ออึงในลำคอ

เปรมินทร์หยุดจูบสะท้านใจเมื่ออีกฝ่ายเริ่มลมหายใจขาดห้วง พอเขาถอยห่างพร้อมปล่อยคางมนเธอก็สูดลมหายใจเข้าอย่างแรงทันที ร่างอรชรสั่นทั้งยังอ่อนปวกเปียกจนเขาต้องรั้งเอาไว้ มือบางข้างที่เป็นอิสระวางบนเคานเตอร์ดันเพื่อพยุงตัวเองไปด้วย เห็นดังนั้นเขาจึงปล่อยมือที่กุมประสานกันอยู่ เปลี่ยนมากอดประคองกลายๆ กลัวร่างบางจะทรุดลงไป ขณะเดียวกันก็มองใบหน้าที่แดงซ่านของอีกฝ่ายด้วยความพึงพอใจ แถมยังจูบแก้มนวลไปอีกครั้งราวกับได้ใจ ทำเอาคนที่โดนเอาเปรียบทั้งที่กำลังแย่เพราะรสจูบของเขามองตาขุ่น แต่เปรมินทร์กลับยิ้มนิดๆ อย่างระรื่น

“ไหวไหม ผมพาไปในห้องน้ำนะ เดี๋ยวน้ำจะเย็นซะหมด”

“ไม่เอาค่ะ”

คราวนี้กัญญานันปฏิเสธทันทีอย่างไม่ต้องคิดเพราะกลัวจะโดนเอาเปรียบอีก ทว่าเปรมินทร์กลับยิ้มกว้างส่ายหน้าแล้วพลิกร่างเธอกลับมาอุ้มโดยไม่ฟังคำพูดใด เขาทั้งอุ้มทั้งหยิบเสื้อผ้าของเธอไปด้วยอย่างไม่มีปัญหา

เมื่อมาถึงห้องน้ำแล้วชายหนุ่มก็วางร่างบางที่ขอบอ่าง เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนใหม่จากตู้ในห้องน้ำมาส่งให้ ถึงจะเห็นอีกฝ่ายยกแขนกอดตัวเองทั้งยังมองเขาอย่างระแวงเปรมินทร์ก็เพียงยิ้มมุมปาก ไม่คิดใส่ใจในเมื่อไม่ว่าอย่างไรคืนนี้ก็เป็นค่ำคืนของคู่แต่งงาน จะให้หวงตัวสักแค่ไหนกัญญานันก็ไม่มีทางรอดมือเขาไปได้ ดูอย่างเมื่อครู่เป็นต้น เพียงจูบเดียวก็ปวกเปียกทั้งตัวแบบนี้เปรมินทร์รู้ได้ทันทีว่าอีกฝ่ายอ่อนหัด แต่ถึงไม่ต้องพิสูจน์เขาก็พอเดาได้จากกิริยามารยาทของเธอ และการพูดคุยกับเพื่อนสนิทของเขา

หลังจากที่รู้ว่าเขาชอบพอน้องสาวกิตติกรก็พูดคุยกับเขาถึงเรื่องของน้องสาวคนเล็กมากมาย แม้ก่อนหน้านั้นเขาจะโดนเพื่อนซักจนแทบขาวสะอาด ทว่าเมื่อเชื่อใจแล้วกิตติกรก็เปิดเผยแทบจะทุกมุมของกัญญานันให้เขาได้รู้

“รีบอาบน้ำเถอะ อยู่ในนี้นานเดี๋ยวจะเป็นหวัดแล้วผมจะจูบคุณไม่ได้”

กัญญานันมองคนพูดอย่างหวาดระแวงแต่ชายหนุ่มก็ยังมองข้ามท่าทางนั้นของเธอ เขาขยับเข้าไปใกล้ช่วยแกะผมที่มวยออกให้อย่างเบามือจนผมสลวยยาวสยายตกลงมาระบ่าบอบบาง มือหนาจึงปัดให้ไปด้านหลังทั้งที่คนร่างบางพยายามเบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาหลบเขา ชายหนุ่มหันไปควานมือในอ่างน้ำ เมื่อเห็นว่าน้ำเริ่มเย็นขึ้นแล้วก็เปิดน้ำร้อนผสมลงให้จนกะความอุ่นพอดี

“เอาล่ะ คุณแช่น้ำอุ่นซะ แล้วก็ถ้าสระผมก็สระน้ำอุ่น แล้วรีบแต่งตัวออกไปข้างนอก ผมจะเป่าผมให้”

ชายหนุ่มบอกรวดเดียวแล้วโน้มหน้าลงมาหาแม้ว่ากัญญานันจะถอยหนีก็ไม่พ้น จะผลักมือก็กอดตัวเองอยู่ จนปากได้รูปแตะเข้าที่หน้าผากตนหนักๆ แล้วเขาก็กระซิบสำทับ

“ออกไปแล้วเตรียมตัวเตรียมใจให้ดีกว่าเมื่อกี้นะ เพราะต่อจากนี้ไปจะไม่ใช่แค่จูบอีกแล้ว”

เขาไล้หลังมือกับแก้มที่ซีดขาวเพราะความเย็นของห้องน้ำให้แก้มใสระเรื่อขึ้น ชายหนุ่มยิ้มกับท่าทางขัดเขินระคนขัดใจที่ดูน่ารักในความรู้สึกของเขา แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนจะบังคับตัวเองไม่ได้ พาเธอโดดลงอ่างน้ำไปด้วยกันแทน

ร่างสูงกำยำด้วยมัดกล้ามออกมาจากห้องน้ำแล้วปิดประตูลงด้วยอารมณ์ลำพองเต็มที่ รู้สึกดีอย่างคาดไม่ถึงเมื่อคิดว่ากำลังจะได้ครอบครองเรือนร่างงดงามราวนางฟ้าที่ตนเองฝันถึงมาเนิ่นนาน ทั้งที่เมื่อก่อนเขามองเธอเป็นเพียงจินตนาการที่สุดกู่ของตัวเอง ไม่ต้องการไขว่คว้ามาแนบเคียงในชีวิตจริง ทว่าแม่ของเขากลับทำให้นางในฝันมาอยู่ในอ้อมกอดเขาในที่สุด

ชายหนุ่มเดินไปกระโดดลงนอนรอบนเตียงอย่างสบายอารมณ์พร้อมกับนึกคิดถึงการสัมผัสร่างงดงามอย่างละเอียดลอออยู่ในใจ เขาต้องการเริ่มต้นแตะต้องผิวเนื้อหอมกรุ่นนั้นทุกซอกทุกมุมและให้เวลากับตัวเองอย่างเต็มที่ไม่รีบร้อน ส่วนเรื่องความร้อนแรงคงค่อยไต่ระดับขึ้นตามระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน เขาจะค่อยๆ ใส่จินตนาการที่เคยวาดฝันกับหญิงสาวทีละนิด เพราะมีเวลากับเธออีกชั่วชีวิต ถึงวันนั้นกัญญานันคงทำให้เขาเร่าร้อนได้อย่างใจฝัน

ขณะที่เปรมินทร์กำลังวางแผนชีวิตคู่ที่มีเพียงความใคร่อย่างเดียวอยู่นั้น เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้น ชายหนุ่มชะงักกึกเหมือนคนเดินสะดุดปลั๊กก่อนจะส่ายหน้าให้กับจินตนาการของตัวเอง แล้วหันไปมองมือถือบนโต๊ะที่วางโคมไฟก่อนจะหยิบมาดู เห็นเบอร์ของผู้จัดการไร่แล้วก็ต้องขมวดคิ้วเพราะใครๆ ก็รู้ว่าเขาแต่งงาน ทุกคนในไร่ก็มาร่วมงานย่อมเป็นไปไม่ได้ที่ผู้จัดการจะโทรมาในเวลาอย่างนี้ ทว่ายิ่งเป็นเวลาที่ไม่ควรโทรยิ่งดึงความสนใจของเปรมินทร์ได้ดี เพราะหากไม่จำเป็นจริงๆ ผู้จัดการไร่จะไม่ติดต่อเขาแน่ คิดดังนั้นชายหนุ่มจึงกดรับ

“ว่าไงครับคุณดิส”

ชายหนุ่มทักไปด้วยน้ำเสียงธรรมดาไม่ได้หงุดหงิดแต่อย่างใด ทว่าน้ำเสียงร้อนรนของปลายสายกับคำพูดที่ดังมาทำให้เจ้าบ่าวหมาดๆ นิ่งงัน ลมหายใจแทบหยุดตามไปด้วย

“เจ้ากับนายประสบอุบัติเหตุระหว่างลงจากภูครับคุณมินทร์ ตอนนี้กำลังพาส่งโรงพยาบาล ผมเกรงใจคุณมินทร์ แต่ว่า...”

“จะเกรงใจทำไม!”

เปรมินทร์ตวาดกลับไปเสียงดังด้วยความร้อนใจ ก่อนจะตั้งสติได้จึงพูดใหม่ด้วยเสียงที่นิ่งขึ้น

“คุณทำถูกแล้ว เดี๋ยวผมตามลงไป”

“แต่คุณมินทร์เพิ่งแต่งงาน ออกจากหอคงไม่ดี...”

“แล้วคุณจะให้ผมนอนกับเมียอย่างมีความสุขได้ลงคองั้นเหรอ”

ยังไม่ทันที่ดิสกลจะพูดจบเจ้านายหนุ่มก็ตวาดขึ้นอีกครั้งปลายสายจึงเงียบไป ในขณะที่เปรมินทร์หายใจแรงจนเหมือนปอดจะหลุดออกมาจากอกก่อนจะเอ่ยขึ้นเพียงสั้นๆ

“ผมจะรีบตามไป”

=====