บทที่ 6 เหตุผล
"คุณค่ะวันนี้ฉันไปบ้านแม่นะคะ"แม่ของเกรซเดินมาบอกวิท
"อืม"
"แล้วคุณไม่ไปทำงานหรอค่ะ"
"ไม่ไปอะ วันนี้ผมจะพักผ่อน"
"นั้นฉันไปก่อนนะคะ"
"อืม"หลังจากลดาแม่ของเกรซออกจากบ้านวิทก็ให้คนใช้อีกคนไปตามนุชขึ้นมา
"ค่ะคุณผู้ชาย...."วิทเดินไปหานุชเเล้วเอื้อมมือไปลูบที่ต้นคอที่เป็นรอยแดง ซึ่งนุชมีท่าทีที่กลัว
"ฉันขอโทษ นั่งตรงนี้สิ"วิทประคองให้นุชนั่งบนเตียงนอนของเขา วิทเขาค่อยๆเอามือลูบไปที่ต้นขาของนุช
"คุณผู้ชายอย่าค่ะ"
"อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย"
"อย่าค่ะ"นุชพยายามขัดขืนเเต่ต้านเเรงของวิทไม่ไหว เขาจับนุชกระเเทกลงไปบนเตียง
"มึงก็เเค่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่ามาทำเล่นตัวหน่อยเลย"เขาดึงเสือนุชออกมาทำให้เหลือแค่ชุดชั้นใน
"อย่าค่ะคุณผู้ชาย ดิฉันขอร้อง"นุชเธอพยายามอ้อนวอนขอร้องให้วิทหยุดการกระทำของเขา แต่วิทไม่หยุดอีกทั้งเอาโทรศัพท์มาถ่ายนุชอีกด้วย
"55555ผู้หญิงเเบบเธอนี้มันดีจริงๆ น่ามองทุกอย่าง5555"
"อย่านะคะ ขอร้องค่ะ "เธอดิ้นจนผลักวิทออกไปได้ นั้นทำให้วิทไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"แก...เพี้ยยยย"เขาตบนุชเข้าอย่างเเรง
"โอ้ยยยย ฮือออ"
"ชอบเเบบนี้ก็ไม่บอก55555"หลังจากนั้นวิทก็ข่มขืนนุชจนเสร็จเเละเขาถ่ายคริปเธอเอาไว้เรียบร้อย
"คุณผู้ชายค่ะ ฮืออ คะคุณผู้ชายช่วยลบคริปได้ไหมค่ะ ถือว่าดิฉันขอร้องค่ะ"วิทเดินเข้ามาใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหูนุชว่า
"ฉันจะเอาให้ลูกชายเเกดู 5555555555"
"ฉันขอร้องนะคะ อย่าให้จันทร์เจ้ารู้เลยค่ะ ฉันขอนะคะคุณผู้ชาย"นุชเข้าไปกอดเข่าอ้อนวอนวิทเพื่อจะให้เขาลบคริป
"5555555555"หลังจากนั้นนุชเธอเดินลงมาในสภาพที่สบัดสบอม
"มันคงไปอ่อยคุณผู้ชายล่ะสิ"เสียงซุบซิบนินทาดังขึ้น
"ไอ่นุช"เสียงป้าใจเรียกนุชขึ้นมา
"พี่ใจ ฮือออ"เธอวิ่งไปกอดป้าใจทันที ป้าใจพาเธอมายังห้องของเธอเเละปลอบเธอ
"พี่ใจฉันไม่อยากอยู่ที่นี้เเล้วฮือๆ ฉันไม่กล้าเอาหน้าไปสู้กับคุณผู้หญิง ฮื่ออๆ"นุชเล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้กับป้าใจฟัง
"อืมมม พี่เข้าใจ"ป้าใจโอบกอดนุชพร้อมกับลูบหัวเบาๆ
"แล้วถ้าจันทร์เจ้ารู้ ฮือออ.....พี่ใจฉันจะทำยังไงดีฮืออออ "
"แกใจเย็นๆก่อนเเล้วนอนพักส่ะ เเล้วตื่นมาค่อยคิดจะทำยังไง"นุชพยักหน้ารับเเละเธอก็ล้มตัวลงนอน หลังจากนั้นป้าใจก็เดินออกไปและป้าใจกลับมาอีกทีก็เจอนุชผูกคอตายในห้องพร้อมมีจดหมายลาตายอยู่ข้างๆ
ถึง จันทร์เจ้าลูกรัก
เเม่ขอโทษที่อยู่ดูแลลูกต่อไปไม่ได้ เเม่อับอายกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเเม่ เเละแม่ขอโทษลูกจริงๆ รักลูกนะ
จาก..เเม่นุช
จันทร์เจ้ารีบกลับบมาหาแม่ของเขา เเละพอเขาถึงบ้านก็มีคนเต็มหน้บ้านไปหมด
"ขอทางหน่อยครับ"จันทร์เจ้าพูดขึ้นพร้อมรีบวิ่งไปดูแม่ตัวเอง จันทร์เจ้าเข้ามาในห้องเห็นป้าใจกับคุณผู้หญิงยืนร้องไห้กัน
"ป้าครับ แม่ผมล่ะ"จันทร์เจ้าเดินไปหาป้าใจทั้งน้ำตาเพราะเขาเข้ามากลับไม่เห็นแม่ของเขา
"นะนั้น....แม่ของเอ็งอยู่ตรงนั้น"ป้าใจชี้ไปที่ผ้าสีขาวที่ข้างในมีคนอยู่
"มะ..เเม่"
บทที่ 31 มีความสุขสักที หลังจากเหตุการณ์บุกจับลดาทำให้ลดาเสียสติจนต้องอยู่ในโรงพยาบาลศรีธัญญา ลดาจะไม่โดนขังคุกเพราะตอนนี้เธอถือเป็นคนสติไม่ปกติ "จันทร์เจ้า"จันทร์เจ้าได้มาเยี่ยมวิทที่เรือนจำกับเกรซ "สวัสดีครับคุณผู้ชาย" "เรียกลุงเถอะ" "ครับคุณลุง คือผมจะมาขอออ..." "ไม่ต้องพูด ลุงต่างหากที่ต้องขอโทษเอ็ง ลุงขอโทษเองจากใจจริงๆ"วิทยกมือไหว้จันทร์เจ้า "คุณพ่อ" "คุณลุงอย่าครับ อย่าทำแบบนี้"วิทน้ำตาไหลออกมา "ฮืออ ลุงเสียใจกับทุกๆ เรื่อง" "ครับผมไม่โกรธเเล้วครับ เพราะคุณลุงได้รับผลกรรมแล้ว" "ฮืออออๆ ลุงอยากจะขออะไรเอ็งอีกอย่างได้ไหม" "อะไรครับ" "ฝากดูแลยัยเกรซด้วยนะ" "คุณพ่อ" "ยัยเกรซคือเเก้วตาดวงใจของลุง ชีวิตนี้เเกคงลำบากที่มีลุงเป็นพ่อ" "โธ่...คุณพ่อ" "ครับผมสัญญาว่าผมจะดูเเลเกรซให้ดีที่สุด" "ขอบคุณมากนะ ลุงไปก่อนล่ะ พ่อไปก่อนล่ะ" "ครั
บทที่ 30 ทุกอย่างมันกำลังจะจบ[ฉันตื่นมาอยู่ในอ้อมกอดของพี่จันทร์เจ้า] เกรซเอาเเต่มองหน้าจันทร์เจ้า "จะเอาต่ออีกรอบไหม" "บ้าา พี่จันทร์อ่ะ" "55555ก็จริงหนิมองส่ะขนาดนั้น เป็นปลากัดเหรอ หืม หืม หืม ชื่นจายยยย"จันทร์เจ้าหอมเเก้มเกรซซ้านขวาสลับกัน "พอได้เเล้วค่ะพี่จันทร์" "555555ก็ได้ๆ" "เเล้วพี่จันทร์จะเอายังไงต่อค่ะ" "เออ....." "ถ้าพี่จันทร์ทำตามกฎหมายเกรซจะไม่ห้ามค่ะเกรซจะช่วยพี่อีกแรง" "จริงเหรอเกรซ" "ใช่ค่ะ" [เพราะสิ่งที่เเม่ทำกับป้านุชมันร้ายเเรงมาก เป็นฉันเองฉันก็จะไม่ให้อภัย] จันทร์เจ้าได้เอาหลักฐานทั้งหมดส่งมอบให้กับอลัน เเละอลันก็ยินที่จะช่วยจับลดาอีกเเรง "เกรซไม่ต้องไปรอพี่อยู่ที่นี้เเหละ" "ไม่ค่ะ ให้เกรซไปเถอะนะคะ น่าาาา เกรซสัญญญาว่าจะไม่ดื้อ" "อืมก็ได้"อลันและจันทร์เจ้าได้นำทีมตำรวจไปบุกจับลดาที่บ้านเเต่กลับไม่เจอลดา "ฮัลโหล อยู่ที่ไหน ห่ะ โอเคเดียวตามไป" "ว่าไงค่ะพี่จันทร์" "แม่ของเกร
บทที่ 29 ไม่จริง"เป็นไงบ้าง"จันทร์เจ้าโทรหาลูกน้องของเขาที่ทำงานในบ้านของลดา "ห้ะ มันจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศ!!!" "โธ่เว้ยยยยยย"จันทร์เจ้าตอนนนั้นเข้าโมโหมากจนควบคุมสติอารมณ์ไม่อยู่ เขาเห็นเกรซกำลังตัดเเต่งดอกไม้เขารีบวิ่งเเล้วไปกระชากเกรซแล้วลากออกมา "พี่จันทร์จะพาเกรซไปไหนค่ะ" "มานี่!!!!" "พี่จันทร์เกรซเจ็บนะคะโอ้ยย" "หุบปากก!!!!!!!!"เขาลากเกรซเข้าไปในห้องน้ำของเขาเเละเอาฝักบัวฉีดใส่เกรซ "พะพี่จันทร์ เกรซเจ็บบบ" "เเค่นี่เจ็บเหรอมันนยังไม่ส่าสมกับสิ่งที่เเม่เธอทำไว้กับเเม่ฉันเลยย" "มะเเม่เกรซทำอะไรค่ะ" "เเม่ของเธอเป็นคนฆ่าเเม่ของฉันไงงง" "มะไม่จริง" "นั้นเธอมาดูนี้นะ" "โอ้ย"จันทร์เจ้าลากเเขนเกรซออกมาเเล้วเขาได้ผลักเธอลงไปที่โซฟา "ดูซ่ะ"เขาซัดหลักฐานใส่บนตักขอเกรซ เกรซเธอหยิบขึ้นมาดู "มะเเม่ ทำไมเเม่ทำแบบนี้" "คิดดูว่าเเม่พี่ต้องทรมานมากเเค่ไหน ฮืออออ"จันทร์เจ้าถึงกับเข่าทรุด "เเม่พี่ต้องถูกตราห
บทที่ 28 สารภาพความจริงมาจันทร์เจ้าขับรถไปจอดหน้าบ้านของลดา และเขาเดินเขามาในบ้านของลดาเเต่กลับไม่เจอใคร "อ้าวจันทร์จะมาทำไมไม่บอกป้า" "ไปตามคุณผู้หญิงของคุณป้ามา!!" "มีไรหรือป่าวจันทร์" "ผมบอกว่าให้ไปตามมาไง!!!" "เสียงดังเอ๊ะอะโวยวายอะไรกันค่ะป้าใจ"ลดาเดินลงมาจากด้านบน "จันทร์เจ้า"เธอตกใจที่เห็นจันทร์เจ้าอยู่ที่บ้านของเธอ "ตกใจเหรอครับคุณผู้หญิง!!!" "นะนั่งก่อนสิจ้ะ" "ไม่!!ครับ ผมมาเเค่แปปเดียว หึ" "ผมจะให้โอกาสคุณผู้ได้สารภาพความผิดที่คุณทำกับแม่ผมไว้" "ฉันไม่ได้ทำอะไร" "อย่ามาตอแหล!!!!!" "จันทร์เจ้าใจเย็นๆ สิ"ป้าใจเดินมาหาจันทร์เจ้า "มึงด้วย ถ้ามึงไม่สารภาพสิ่งที่ทำกับแม่กูไว้มึงได้ตายแน่" "จันทร์เจ้านี่ป้าของเเกนะ" "แล้วแม่กูก็น้องมึงนะ มึงทำอะไรรู้อยู่แก่ใจ!!!!!" "มึงทั้ง2คนกูให้เวลาเเค่2วันถ้ามึงไม่สารภาพพวกมึงได้เจอกูแน่"จันททร์เจ้าพูดจบเขาออกจากบ้านของลดา ทันที เขาขับรถไปที่ที่หนึ่งเขาหยิบรูปนุชข
บทที่ 27 นอนกับพี่สิ"ห้ะ.....พี่จะบ้าเหรอ" "ทำไมบ้าตรงไหน แค่ให้มานอนเฝ้าเนี่ยบ้าเหรอห้ะ คนอุส่าไปช่วย" "อ่ออ...." "ทำคิดว่าฉันจะชวนเธอทำอะไร" "ป่าวค่ะ" "ตกลงจะมาเฝ้าไหม" "เฝ้าค่ะ" "ก็ดี" "พี่จันทร์ต้องการอะไรเรียกเกรซได้ตลอดเลยนะคะ" "อืมม แล้วนั้นเธอจะไปไหน" "เกรซจะไปนอนที่โซฟาค่ะ" "อ่ออ อืมมมเอาสิ" "ค่ะ"หลังจากเกรซเธอนอนเล่นโทรศัพท์สักพักเธอก็หลบไปไหนที่สุด ส่วนจันทร์เจ้าพอเขาเห็นว่าเกรซหลับเขาเลยเดินมานั่งข้างๆ เกรซ เขาค่อยๆ เอาปอยผมที่บังใบหน้าของเกรซออก "คงเหนื่อยมากสินะ" "พี่ขอโทษจริงๆ นะ ทุกๆ เรื่องเเต่พี่ต้องทำจริงๆ" "คะคุณพ่อออ อย่างเกรซไปนะคะ ฮือๆ"เกรซละเมอถึงพ่อของเธอ จันทร์เจ้าเลยเข้าไปกอดเธอด้วยความอ่อนโยน "โอ้ๆ .....ไม่เป็นไรน่าาา"เขาค่อยๆ ลูบหัวของเธอ "ฮืออออๆ .....พี่จันทร์เองเหรอ" "เกรซขอโทษนะคะที่ทำให้พี่ตื่น" "ไม่เป็นไร"เกรซทำท่าทางจะผละจันทร์เจ้าออกจากอ้อมกอด
บทที่ 26 พี่ชายที่เเสนดี"พี่อลันเกรซขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้""ไม่เป็นไรครับพี่เต็มใจทำเพื่อเกรซ" "เออ...พี่มีอะไรจะให้ด้วย" "อะไรเหรอค่ะ" "ยื่นมือมาสิ"เกรซยื่นมือให้อลัน อลันหยิบสร้อยข้อมือออกมาจากกระเป๋าเป็นสร้อยข้อมือที่มีดอกลิลลี่เป็นจี้ "พี่อลันยังไม่ลืมเหรอค่ะ" "พี่จะลืมได้ยังไงล่ะมันเป็นดอกไม้ที่เกรซชอบนะ"เกรซอมยิ้มเธอเอาแต่มองสร้อยข้อมือที่อลันให้ "55555ชอบใช่ไหม" "ชอบค่ะขอบคุณนะคะ" "ครับ เออ...รู้ไหมพี่กลัวว่าเกรซจะไม่รับสร้อยข้อมือของพี่" "ทำไมล่ะ" "ก็เกรซไม่รับดอกไม้พี่หนิจำได้ไหม" "เออ....จำได้สิค่ะ" [ฉันจำได้พี่อลันคือรุ่นพี่ที่โรงเรียนของฉันและเขาเเอบชอบฉันเเต่ตอนนั้นฉันติดพี่จันทร์มากเกินไปเลยไม่ได้ชอบเขาวันที่พี่อลันเอาดอกลิลลี่มาให้ฉันฉันก็ไม่รับเพราะฉันรู้ไงล่ะว่าพี่อลันจะทำอะไรต่อหลังจากให้ดอกไม้ฉัน] "จะคุยกันอีกนานไหม"จันทร์เจ้าตะโกนลงมาจากชั้น2 "เออ..พี่อลันเกรซเข้าบ้านก่อนนะคะ" "ครับ" "ขับรถดีๆ นะคะพ