เพลิงรักใต้เงาแค้น ตอนที่ 2

มือใหญ่ของลู่หยางกำกระดาษแน่นจนยับยู่ยี่ สายตาที่เคยสงบนิ่งราวหินผากลับสั่นไหวราวกับทะเลคลื่นซัด ความทรงจำที่เขาพยายามฝังลึกในก้นบึ้งหัวใจมาตลอดสิบปีผุดขึ้นมาทันที คืนแห่งความสับสนวุ่นวายที่กลายเป็นตราบาปภายในใจของเขา

“จับนางขึ้นมา!”

เสียงของเจ้ากรมตุลาการดังลั่นในความมืด ร่างของสตรีนางหนึ่งถูกทหารจับขึ้นมาจากพื้นตามคำสั่งของผู้บังคับบัญชา ผมยาวสยายสีดำขลับที่ปลิวไสวไปตามแรงลมถูกกระชากขึ้นมาอย่างแรง เลือดสีแดงเข้มที่ไหลลงมาจากศีรษะเหนียวเหนอะหนะติดเส้นผมจนพันกันยุ่งเหยิง ร่างของนางถูกฉุดขึ้นกลางอากาศอย่างไม่มีความปราณี ใบหน้าของนางขาวซีดราวกับศพ ส่วนในดวงตากลับเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“อวิ๋นซู เจ้ารู้ความผิดของเจ้าหรือไม่!” ชายผู้หนึ่งถามด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด

“ไม่! ข้าไม่ได้ผิด! เป็นพวกเจ้าที่ใส่ร้ายข้า!” อวิ๋นซูตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือแต่แฝงไปด้วยความแข็งกร้าว ดวงตาของนางยังคงจ้องมองกลับไปที่ชายผู้ออกคำสั่งอย่างไม่ย่อท้อ

“เจ้าคิดว่าคำพูดเพียงลมปาก จะทำให้ผู้ใดเชื่อได้หรือ?”

เสียงหัวเราะเยาะดังจากฝูงชน ทั้งทหารและขุนนางที่รายล้อมอยู่ในลานประหารแคบ ๆ เบื้องหลังตำหนักเย็น ทุกสายตาเต็มไปด้วยความชิงชังราวกับเห็นนางเป็นปีศาจร้ายที่มาล่อลวงเจ้าเมือง

“พวกเจ้ามีหลักฐานอะไรมากล่าวหาว่าข้าเป็นกบฏ!” อวิ๋นซูตอบกลับด้วยน้ำเสียงอันเด็ดเดี่ยว แม้ใบหน้าจะเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและเลือด แต่ดวงตาของนางกลับฉายแววความมุ่งมั่นไม่ยอมแพ้

“เจ้ากล่าวหาว่าท่านเจ้าเมืองใส่ร้ายเจ้าอย่างนั้นหรือ!” เสียงตวาดก้องสะท้อน ทุกคนในลานต่างเงียบกริบ ราวกับกำลังรอคอยคำตัดสิน

อวิ๋นซูหอบหายใจแผ่ว แต่เสียงของนางยังมั่นคง “ข้าพูดความจริง! จดหมายที่พวกเจ้าถืออยู่มิใช่ลายมือของข้า หากผู้ใดตรวจสอบย่อมเห็นความแตกต่าง!”

“เงียบ!”

เสียงตวาดดังก้องพร้อมแส้หนังที่ฟาดลงบนแผ่นหลังนาง เสียงหวดกระทบเนื้อดังก้องสะท้อนไปทั่ว ความเจ็บปวดทำให้ร่างบอบบางสั่นสะท้าน แต่ริมฝีปากยังเม้มแน่นไม่ยอมร้องขอความเมตตา

“ประหารนางเสีย”

คำสั่งสุดท้ายดังขึ้นอย่างเด็ดขาด คมดาบในมือเพชฌฆาตสะท้อนแสงไฟจากคบเพลิงที่ริบหรี่ ใบหน้าของอวิ๋นซูซีดเผือดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่นางก็ยังคงจ้องมองไปยังท้องฟ้าที่มืดมิดราวกับกำลังจะร่ำลาจากโลกนี้ไปชั่วนิรันดร์

ภาพเหล่านั้นยังคงตรึงแน่นในใจลู่หยาง แม้ผ่านมาสิบปีเต็ม แต่บัดนี้เขาเพิ่งได้รู้ กว่าที่เขาจะมาถึงลานประหารในคืนนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นกับอวิ๋นซูโหดร้ายกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้มาก

มือใหญ่กำกระดาษแน่นขึ้น สายตาคมสะท้อนเพลิงอาฆาต ความเจ็บปวดที่เก็บซ่อนมาตลอดสิบปีปะทุขึ้นราวภูเขาไม่

“อวิ๋นซู...” เขาพึมพำชื่อด้วยเสียงแหบพร่า แววตาแดงก่ำราวเลือด “เจ้าต้องทนทุกข์เพียงนี้ แต่ข้ากลับมิอาจช่วยเหลือเจ้าได้เลยแม้แต่น้อย ข้าคือเจ้าเมืองผู้มีอำนาจสั่งความเป็นความตายได้ แต่เหตุใดเล่า ข้ากลับไร้ค่าดุจชายโง่เขลาผู้หนึ่งในคืนนั้น”

หัวใจเขาราวถูกฉีกกระชาก ความทรมานทับถมจนหายใจติดขัด ความทรงจำคืนวันนั้นย้อนเข้ามาไม่หยุด วันที่เขาพบร่างไร้วิญญาณของนางนอนนิ่งในลานหิน สายลมหนาวพัดพาเสียงคร่ำครวญดุจเสียงสวรรค์ร่ำไห้ แต่เขามิทันได้ยินเสียงร้องสุดท้ายของนาง มิทันได้รู้ว่าความจริงถูกปิดบังไว้อย่างโหดร้ายเพียงใด

“สิบปี... สิบปีแล้วที่ข้าดำรงตนในฐานะเจ้าเมือง ผู้คนน้อมรับคำสั่งข้าโดยไม่กล้าปริปากขัด แต่ทุกครั้งที่ยามราตรีมาเยือน ข้ากลับถูกดวงตาของเจ้า... ดวงตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวังคู่นั้น ตามหลอกหลอนอยู่ทุกคืนวัน”

ลู่หยางยกมือสั่นเทาขึ้นปิดหน้า ความแข็งแกร่งที่สร้างมานานหลายปีพังทลายลงในชั่วขณะ เขาคือผู้ปกครองแคว้น แต่หัวใจกลับถูกพันธนาการด้วยตราบาปเพียงหนึ่งเดียว

“ข้าควรอยู่ที่นั่น... ข้าควรปกป้องเจ้า แต่ข้ากลับมาถึงช้าเกินไป”

หยดน้ำใสคลออยู่ที่หางตา เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานสูง ความสว่างจากเปลวเทียนสะท้อนในดวงตาแดงก่ำ

“อวิ๋นซู... หากสวรรค์มีจริง ข้าขอแลกทุกเกียรติยศและตำแหน่ง เพื่อย้อนเวลาเพียงคืนเดียว เพียงเพื่อจะได้ยืนเคียงข้างเจ้าในยามสุดท้าย”

เสียงคำรำพันแผ่วเบา หากแต่หนักแน่นด้วยความสิ้นหวัง ราวกับเป็นคำสาบานที่ฝากไว้กับฟากฟ้า

เขากำกระดาษแน่นจนแทบขาด ข้อความบันทึกความจริงที่เพิ่งปรากฏ หลักฐานที่อวิ๋นซูถูกใส่ร้าย ตอกย้ำถึงความโหดร้ายที่เกิดขึ้น เบื้องหลังเงามืดคือผู้ใดกันแน่ที่บงการ

ริมฝีปากหนาสั่นไหวอีกครั้ง ก่อนเปล่งเสียงต่ำ “ข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าต้องพบกับความอยุติธรรม ไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใด ข้าจะลากตัวผู้ที่อยู่เบื้องหลังออกมารับโทษอย่างสาสม”

เสียงนั้นไม่ใช่เพียงคำรำพัน หากคือคำประกาศอาฆาตที่สะท้านไปถึงแก่นจิตวิญญาณ

มือใหญ่ค่อย ๆ วางกระดาษลง เขาหันไปยังมุมห้องที่ปิดตายมานาน ตู้ไม้โบราณที่ไม่มีใครกล้าแตะต้องถูกปกคลุมด้วยฝุ่นหนา

ลู่หยางลุกขึ้น ก้าวเท้าอย่างหนักแน่น ราวกับทุกย่างก้าวคือการปลดโซ่ตรวนในใจ เมื่อเขาเอื้อมมือไปแตะบานตู้ ความเย็นเยียบแผ่ซ่านออกมา

“อวิ๋นซู... จงมองดู ข้าจะไม่เป็นเจ้าเมืองผู้ขลาดเขลาอีกต่อไป”

มือหนาเปิดบานตู้ เสียงไม้เสียดสีกันดังสะท้อนในห้องเงียบงัน ภายในปรากฏกล่องเหล็กปิดผนึกแน่นหนา สิ่งที่เขาซ่อนไว้ไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้

  ภายในคือดาบคู่ใจที่เขาเก็บงำไว้นานนับสิบปี ใบดาบยังคงเย็นเยียบราวน้ำแข็ง เสียงชักดาบออกจากฝักดังแหลมคมสะท้อนในความมืด

ลู่หยางจ้องคมดาบ แววตาแน่วแน่เปี่ยมด้วยโทสะและความมุ่งมั่น เขาจะสืบหาความจริง เขาจะลากผู้ที่อยู่เบื้องหลังการป้ายสีออกมาสู่แสงสว่าง และเขาจะไม่หยุดจนกว่าความยุติธรรมของอวิ๋นซูจะถูกชำระ

ลู่หยางนั่งลง เขียนจดหมายสั้น ๆ ด้วยลายมือของตนเองบนกระดาษสีหม่น ก่อนพับใส่ซองปิดผนึกด้วยตราประจำตัวของเจ้าเมือง

“ส่งไปให้เหวินซาง แล้วอย่าให้ใครจับได้ล่ะ”

“ขอรับ”

บ่าวชายรับคำก่อนจะเก็บจดหมายที่ได้มาไว้ในสาบเสื้อแล้วถอยหลังออกไปจากห้องหนังสืออย่างรวดเร็ว