เพลิงรักใต้เงาแค้น ตอนที่ 3

เสียงก้าวเท้าของบ่าวคนสนิทค่อย ๆ เลือนหายไปตามระเบียงยาวที่ทอดสู่ความมืด ลู่หยางยังคงนั่งนิ่งอยู่ในห้องหนังสือ เงาไฟจากตะเกียงบนโต๊ะเต้นระริกสะท้อนในดวงตาที่เปี่ยมไปด้วยเพลิงแค้นและความมุ่งมั่นที่ไม่อาจดับได้

เขาไม่อาจเดินบนเส้นทางแห่งการปกครองที่เงียบสงบอีกต่อไป สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อนคือบาดแผลที่ไม่เคยสมาน จนบัดนี้กลายเป็นไฟที่พร้อมจะเผาผลาญทุกเงามืดที่ขวางหน้า

เหวินซางคือสหายร่วมเป็นตายในสนามรบ ชายผู้ยอมสละตำแหน่งแม่ทัพสูงสุดเพราะไม่อาจทนเห็นการเมืองที่เต็มไปด้วยเล่ห์เพทุบาย เขาคือคนเดียวที่ลู่หยางยังคงไว้ใจอย่างเต็มหัวใจ

“สิบปี ข้าปล่อยให้เจ้าลี้ภัยอยู่ในหุบเขา... แต่ครั้งนี้ ข้าจำเป็นต้องพึ่งเจ้าแล้ว” ลู่หยางพึมพำเบา ๆ ราวกับฝากความหวังไปกับสายลมที่ลอดเข้าหน้าต่าง

เขาเงยหน้ามองเพดานสูง ความเงียบของราตรีเหมือนจะโอบล้อม แต่เบื้องลึกของจิตใจ เขารู้ดีว่าการขยับครั้งนี้คือการเดินเข้าสู่เส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับ

ยามรุ่งสาง แสงแรกแห่งวันค่อย ๆ ทะลุผ่านม่านหมอกที่คลุมทั่วเมือง เสียงไก่ขันดังระงมประสานกับเสียงพ่อค้าแม่ค้ากำลังตั้งร้านรับเช้าวันใหม่ แต่ภายในเรือนเจ้าเมืองกลับเงียบสงบผิดปกติ ราวกับอากาศยังคงกดทับด้วยความหนักอึ้งจากราตรีที่ผ่านมา

บ่าวหนุ่มผู้หนึ่งวิ่งเร่งรีบมาตามระเบียงยาว หยุดหน้าห้องหนังสือ ก่อนจะทรุดตัวลงคุกเข่า เขาเอ่ยด้วยเสียงสั่นเล็กน้อยเพราะรีบเร่งและเกรงกลัวอำนาจของเจ้านาย

“ท่านเจ้าเมือง... ท่านเหวินซางมาแล้วขอรับ”

เสียงเรียบที่เปี่ยมด้วยแรงกดดันดังขึ้นจากด้านใน

“นำตัวเขาเข้ามา”

ประตูไม้ถูกเลื่อนออกอย่างช้า ๆ เสียงบานไม้เสียดสีกันก้องสะท้อนในห้องที่เงียบสงัด เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของเหวินซาง เขาสวมอาภรณ์นักรบสีหม่นเรียบง่าย สายตาคมแต่สงบ เผยให้เห็นถึงความแข็งแกร่งที่ซ่อนอยู่ในใจ เขาก้าวเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าวก็หยุดลง ทำความเคารพพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

“ไม่พบกันนาน เจ้ายังคงเหมือนเดิมเลยนะ ลู่หยาง”

ลู่หยางทอดสายตามองเพื่อนเก่า ดวงตาทั้งคู่สะท้อนความหลังอันยาวนานที่ผ่านร่วมกัน ทั้งรอยยิ้มและเสียงร้องไห้ในสนามรบ ทั้งชัยชนะและความพ่ายแพ้ที่เคยแบ่งปันกันมา

“เหวินซาง ที่ข้าเรียกเจ้ามาในครั้งนี้... ข้ามีเรื่องสำคัญจะปรึกษา”

เหวินซางขมวดคิ้วเล็กน้อย “ปรึกษา? เรื่องใดกัน ที่ถึงขั้นต้องให้ข้าลงจากหุบเขามาแต่เช้า”

ลู่หยางมิได้ตอบด้วยคำพูดในทันที เขาก้าวไปหยิบม้วนจดหมายบนโต๊ะ ยื่นส่งไปตรงหน้าเพื่อนเก่า

“เจ้าลองดูสิ่งนี้ด้วยตาตนเองเถิด”

เหวินซางรับจดหมายมาอย่างระมัดระวัง สายตาไล่ไปตามลายอักษรทีละบรรทัด เพียงไม่กี่อึดใจ สีหน้าที่เคยสงบนิ่งกลับแปรเปลี่ยนไปทันที แววตาแข็งกร้าวสั่นสะท้านด้วยโทสะ

“เจ้า... ได้จดหมายฉบับนี้มาจากที่ใด”

“ข้าไม่รู้ที่มาแน่ชัด” ลู่หยางตอบเสียงต่ำ “บ่าวของข้าบอกเพียงว่า ผู้ที่นำมันมาส่งนั้นปิดบังหน้าตามิดชิด แต่ลายมือในจดหมาย ข้าจำได้แม่น... มันคือลายมือของนาง”

เหวินซางเม้มริมฝีปากแน่น ดวงตาคมไหวระริกด้วยอารมณ์ที่เก็บกด

“ใช่... นี่คือลายมือของนาง หากข้อความในจดหมายเป็นความจริง คืนวันนั้นนางถูกใส่ร้ายใช่หรือไม่”

ลู่หยางนิ่งไปชั่วขณะ ก่อนจะถอนหายใจยาวราวกับหินหนักหมื่นชั่งกดทับบนบ่า

“ใช่ เป็นข้าที่ผิดเอง... ข้าไม่สอบสวนให้ดี ปล่อยให้เล่ห์เพทุบายบดบังความจริง กว่าข้าจะไปถึงลานประหาร... นางก็ถูกตัดสินโทษไปแล้ว”

เสียงคำรามต่ำ ๆ หลุดออกมาจากลำคอเหวินซาง เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นที่แขน

“อวิ๋นซู... นางไม่สมควรตายเช่นนั้น!”

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอึดอัด มีเพียงเสียงลมหายใจหนักหน่วงของสองสหายที่สะท้อนระหว่างกัน ลู่หยางหลับตาลงเพียงครู่ ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างเด็ดเดี่ยว

“ดังนั้น ข้าถึงได้เรียกเจ้าลงมาจากหุบเขา ข้าต้องการหาตัวผู้อยู่เบื้องหลังที่แท้จริง ไม่ว่าจะอยู่สูงส่งเพียงใด ข้าก็จะลากมันลงมาให้ได้”

เหวินซางพยักหน้ารับ สีหน้าเข้มแข็งดังเช่นวันวานที่เคยเคียงบ่าเคียงไหล่ในสนามรบ

“ผู้ส่งเลือกเวลาส่งจดหมายในยามค่ำคืน แถมยังปิดบังหน้าตา... เห็นชัดว่าไม่ต้องการให้ใครล่วงรู้ว่าตนคือใคร” เหวินซางเอ่ยพลางเคาะโต๊ะเบา ๆ “แต่หากเขากล้าส่งถึงมือท่าน แสดงว่าต้องการให้ท่านเป็นคนเปิดโปงความจริงนี้”

“เช่นนั้นเราควรทำเช่นไร ”

“หอชิงเฟิง”

ลู่หยางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “หอชิงเฟิง? เจ้าคิดว่าหอนางโลมแห่งนั้นจะเกี่ยวข้องได้อย่างไร?”

เหวินซางเดินไปยังแผนที่เมืองที่แขวนอยู่บนผนัง ใช้นิ้วชี้ไปยังจุดหนึ่ง

“หอชิงเฟิงเป็นมากกว่าหอนางโลมทั่วไป มันเป็นศูนย์รวมข้อมูลและข่าวสาร เป็นที่ที่ผู้คนหลากหลายชนชั้นมาพบปะสังสรรค์ ปล่อยข่าวลือ และแลกเปลี่ยนความลับกัน ไม่ว่าจะเป็นขุนนาง พ่อค้า หรือแม้แต่พวกกุ๊ยข้างถนน ล้วนไปที่นั่น การที่จดหมายนี้ถูกส่งมาอย่างลึกลับ ยิ่งทำให้ข้าเชื่อว่าเบื้องหลังของเรื่องนี้ซับซ้อนกว่าที่เราคิด อาจมีเบาะแสบางอย่างที่หอชิงเฟิง”

ลู่หยางครุ่นคิดตาม “หากเป็นเช่นนั้น การเข้าไปสืบในหอชิงเฟิงก็ไม่ใช่เรื่องง่าย เจ้าจะทำอย่างไร?”

เหวินซางคลี่ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก ซึ่งนานแล้วที่ลู่หยางไม่เคยเห็น

“ข้ามีวิธีของข้าเอง ในคราบของนักเลงพเนจรที่รักสุราและสตรีคงไม่มีใครสงสัย ข้าจะเข้าไปสืบข่าวคราวจากภายใน ส่วนเจ้า... จงเตรียมกำลังพลให้พร้อม หากมีเบาะแสใดที่ยืนยันว่าเรื่องนี้เชื่อมโยงกับผู้มีอำนาจระดับสูง เราจะดำเนินการทันที”

“ดี” ลู่หยางตอบเสียงหนักแน่น “ข้าจะให้คนเฝ้าระวังความเคลื่อนไหวรอบหอชิงเฟิง หากมีอันตรายใด ๆ เจ้าต้องส่งสัญญาณทันที”

“วางใจเถอะ ใช่ว่าข้าจะพึ่งสืบครั้งแรกเสียเมื่อไหร่” เหวินซางตบไหล่ลู่หยางเบา ๆ “คืนนี้ข้าจะเข้าไปที่นั่น”

พลบค่ำย่างกรายเข้ามา แสงสีส้มแดงของตะวันที่ลาลับขอบฟ้าค่อย ๆ จางหายไป ทิ้งไว้เพียงความมืดมิดที่เข้าปกคลุม เหวินซางสวมเสื้อผ้าชุดเก่าที่ดูมอซอ คล้ายนักเลงพเนจรธรรมดา ย่างก้าวออกจากเรือนเจ้าเมืองอย่างเงียบเชียบ ราวกับเงาที่กลืนหายไปกับรัตติกาล

หอชิงเฟิงตั้งตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง ส่งเสียงดนตรีครึกครื้นและแสงโคมไฟสีแดงส้มที่สว่างไสวเชื้อเชิญผู้คนให้เข้ามาสัมผัสกับความบันเทิง เหวินซางเดินเข้าไปภายในอย่างไม่สะทกสะท้าน แม้จะไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว แต่บรรยากาศก็ยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง กลิ่นหอมของบุปผา ผสมกับกลิ่นสุรา และกลิ่นหอมกรุ่นของแป้งร่ำลอยฟุ้งอยู่ในอากาศ

เขาเลือกนั่งที่โต๊ะมุมหนึ่ง สั่งสุราหนึ่งไหกับอาหารจานง่าย ๆ สายตาคมกวาดมองไปรอบ ๆ สังเกตผู้คนหลากหลายที่เข้ามาใช้บริการ ขุนนางในชุดแพรไหมกำลังสนทนากับเหล่านางโลมอย่างออกรส พ่อค้ากำลังเจรจาธุรกิจกันเสียงดัง นักเลงกำลังดื่มเหล้าและส่งเสียงหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

เหวินซางยกจอกสุราขึ้นจิบช้า ๆ คล้ายไม่สนใจสิ่งรอบข้าง แต่หูของเขากลับตั้งใจฟังทุกคำพูด ทุกเสียงกระซิบ เสียงหัวเราะที่ดังออกมาจากแต่ละโต๊ะ

“ได้ยินว่าช่วงนี้ท่านเสนาบดีหลิวดูจะมีอำนาจมากขึ้นนะ” เสียงกระซิบจากโต๊ะข้าง ๆ แว่วเข้ามาในโสตประสาทของเหวินซาง “เห็นว่าเขาจัดการเรื่องที่ดินทางตอนใต้ได้สำเร็จ ได้หน้าไปเต็ม ๆ”

อีกเสียงหนึ่งตอบกลับมา “นั่นสิ ได้ข่าวว่าฮ่องเต้ทรงโปรดปรานเขามากเลยทีเดียว”

เหวินซางขมวดคิ้วเล็กน้อย เสนาบดีหลิว... ชายผู้นี้มีชื่อเสียงเรื่องความโลภและทะเยอทะยาน หากเขามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องของอวิ๋นซูจริง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

เขาดื่มสุราไปเรื่อย ๆ แสร้งทำเป็นเมามายเล็กน้อย เพื่อให้ผู้คนไม่ระแวง ในขณะที่จิตใจยังคงจดจ่ออยู่กับการเก็บข้อมูล เขาได้ยินเรื่องราวมากมาย ทั้งข่าวลือเรื่องขุนนางฉ้อโกง การค้าทาสเถื่อน และความขัดแย้งภายในวังหลวง แต่ยังไม่มีเบาะแสใดที่เกี่ยวข้องกับการตายของอวิ๋นซูโดยตรง

จนกระทั่งยามดึก เมื่อผู้คนเริ่มเบาบางลง เหวินซางเห็นร่างหนึ่งเดินโซซัดโซเซเข้ามาจากทางด้านหลังของหอ หญิงผู้นั้นสวมชุดผ้าฝ้ายเก่า ๆ ใบหน้าซูบผอม ดวงตาหมองเศร้า นางดูไม่เหมือนนางโลมทั่วไป แต่คล้ายกับหญิงรับใช้มากกว่า

            นางเดินผ่านโต๊ะของเหวินซางไปโดยไม่ทันสังเกต เหวินซางรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ชอบมาพากล เขาตัดสินใจเดินตามไปอย่างห่าง ๆ

หญิงผู้นั้นเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูบานหนึ่งที่อยู่ด้านหลังของหอชิงเฟิง ซึ่งเป็นทางเชื่อมไปยังตรอกซอยมืด ๆ นางหยิบกุญแจออกมาไขประตูอย่างเร่งรีบ ราวกับกำลังหลบหนีอะไรบางอย่าง

ก่อนที่นางจะหายเข้าไปในเงามืด เหวินซางสังเกตเห็นหยกที่นางพกไว้ที่เอว บนตัวหยกมีลวดลายดอกเหมยที่ถูกแกะสลักอย่างประณีต ซึ่งเป็นลวดลายเดียวกับหยกที่อวิ๋นซูพกติดตัว

หัวใจของเหวินซางเต้นระรัว นี่อาจเป็นเบาะแสสำคัญ เขาตัดสินใจไม่เข้าประชิดตัวในตอนนี้ แต่จะเฝ้าดูสถานการณ์ต่อไป

รุ่งเช้า เหวินซางกลับมาที่เรือนเจ้าเมือง เล่าเรื่องที่พบเจอให้ลู่หยางฟัง ลู่หยางฟังอย่างตั้งใจ ใบหน้าของเขาเคร่งเครียดขึ้นเรื่อย ๆ

“หยกลายดอกเหมย... เจ้าแน่ใจนะว่าไม่ผิดพลาด?” ลู่หยางถามย้ำ

“ข้าจำไม่ผิด หยกนั้น เหมือนหยกที่เจ้าสั่งให้ทำเพื่อมอบให้นางในเทศกาลชีซี”

“แล้วสตรีนางนั้นอยู่ที่ใดกัน ข้าจะให้คนไปรับนางมาที่จวน ไม่ว่ายังไงข้าก็จะสอบสวนนางให้รู้เรื่อง”

“ข้าว่าเจ้าใจเย็นก่อน ขืนเจ้าหุนหันพลันแล่นในตอนนี้ เกรงว่าจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น เอาเป็นว่าเรื่องนี้ข้าจะเป็นคนจัดการเอง เจ้าวางใจเถิด”

“ขอบใจเจ้ามาก” ลู่หยางตอบด้วยน้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยประกายแห่งความหวัง 

อวิ๋นซู อีกไม่นาน ข้าจะนำเลือดผู้ที่อยู่เบื้องหลัง ออกมาล้างมลทินให้เจ้าเอง