รังเกียจ

วันหนึ่ง....

วันนี้ฉันมาโรงเรียนแต่เช้าเพราะนั่งรถเมล์มาเองเนื่องจากว่าเมื่อเช้าคุณแม่อารมณ์ไม่ดีเรื่องที่ทะเลาะกับคุณพ่อคุณแม่ก็เลยโมโหแล้วบอกให้ฉันหาทางไปโรงเรียนเอง  อยากจะบอกว่าฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเพราะคิดมากเรื่องที่ได้ยินคุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะกันเมื่อคืน ที่ผ่านมาฉันจะรับรู้มาตลอดว่าคุณแม่เกลียดฉันมากแค่ไหนฉันก็ทำได้แค่น้อยใจเท่านั้นไม่เคยโกรธหรือเกลียดท่านเลย ตั้งแต่ฉันเข้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ฉันโดนคุณแม่ต่อว่าดุด่าทุบตีบ่อยครั้งเวลาที่ฉันทำอะไรขัดหูขัดตาท่านท่านจะคอยพูดกรอกหูฉันมาตลอดว่าฉันมันเป็นแค่เด็กที่ขอมาเลี้ยงอย่าทำตัวเกินฐานะตัวเองอย่าคิดว่าตัวเองเป็นลูกคุณหนูซึ่งฉันไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นเลยสักครั้งฉันรู้ตัวเองมาเสมอว่าเป็นใครมาจากไหนแม้ว่าที่ผ่านมาฉันจะพยายามทำดีกับท่านทุกอย่างแต่ก็ไม่มีความหมายไม่ว่ายังไงท่านก็ยังเกลียดฉันเหมือนเดิม

"สวัสดีครับคุณแฟน^^"

"เพลิง!!!!" ฉันตกใจที่จู่ๆเพลิงก็เข้ามานั่งอยู่ข้างๆแถมยังเรียกฉันว่าแฟนอีกทั้งที่ฉันไม่ได้ตอบตกลงเป็นแฟนเขาฉันรีบมองไปรอบๆห้องโชคดีที่ยังไม่มีใครมา

"นั่งเหม่อมัวคิดอะไรอยู่เพลิงเข้ามานั่งด้วยตั้งนานแล้วไม่รู้ตัวเลยเหรอ ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่า"

"เปล่า ไม่มีอะไร" 

"หรือกำลังคิดถึงเพลิง" ฉันกำลังจะปฏิเสธว่าฉันไม่ได้คิดถึงเขาแต่ไม่ทันได้พูดลูกหมีเพื่อนที่เรียนห้องเดียวกับฉันก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเพื่อนๆของเธอ 

"เพลิง  มาทำอะไรที่นี่เหรอหรือมาหาลูกหมี^^" ลูกหมีถามเพลิงเสียงหวานใสพร้อมด้วยรอยยิ้มสดใสก่อนจะใช้สายตาไม่พอใจอย่างไม่ปิดบังมองมาที่ฉัน

"เปล่าฉันมาหาวันหนึ่ง"

"มาหาวันหนึ่งมาหาทำไม??"

"แล้วทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย"

"ก็ลูกหมีไม่ชอบให้เพลิงสนใจคนอื่นไง"

"เธอจะไม่พอใจก็เรื่องของเธอไม่เกี่ยวกับฉัน หนึ่งเพลิงไปเรียนก่อนนะ^^" เขาไม่พูดเปล่ายังเอามือมาขยี้ผมฉันจนยุ่งไปหมดทำให้ลูกหมีรวมถึงเพื่อนของเธอมองฉันอย่างไม่พอใจมากกว่าเดิม  หลังจากที่เพลิงเดินออกไปจากห้องลูกหมีกับกลุ่มเพื่อนสนิทของเธอก็ยืนล้อมฉันเอาไว้แล้วถามฉันด้วยน้ำเสียงหาเรื่อง

"เพลิงเขามาหาแกทำไมบอกมานะนังเด็กไม่มีพ่อไม่มีแม่"

"นังเด็กกำพร้าน่าสมเพช" 

"ใช่เป็นแค่เด็กกำพร้าที่เค้าขอมาเลี้ยงยังสะเออะอยากมาเรียนที่นี่ เสียชื่อโรงเรียนประจำจังหวัดหมด"

"หรือเพลิงมาจีบแก ว่าแต่เพลิงเค้ารู้มั้ยว่าแกไม่ใช่ลูกคุณหนูแกเป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกขอมาเลี้ยงส่วนพ่อแม่แท้ๆของแกอยู่ในคุก"

"ห๊ะจริงเหรอยัยลูกหมีพ่อแม่ยัยนี่อยู่ในคุกจริงเหรอฉันก็นึกว่าเป็นแค่เด็กกำพร้าซะอีก"

"จริงสิฉันจะโกหกพวกแกทำไมคุณหญิงแม่ของฉันสนิทกับคุณป้าสิตาแม่บุญธรรมยัยนี่คุณป้าสิตาบอกว่าพ่อแม่ยัยนี่ติดคุกยัยนี่ก็เลยถูกเอามาฝากไว้ที่สถานสงเคราะห์เพราะญาติพี่น้องคนอื่นไม่มีใครอยากเอาไปเลี้ยงคุณป้าสิตากับคุณลุงพงค์ท่านสงสารแล้วก็สมเพชก็เลยไปขอมาเลี้ยงและที่ยัยนี่ได้มาเรียนที่นี่ก็เพราะคุณลุงอยากให้มันมาเรียนทั้งที่คุณป้าอยากให้มันเรียนโรงเรียนวัดมากกว่าเพราะน่าจะเหมากสมกับยัยนี่แต่ยัยนี่หัวสูงอยากม่เรียนโรงเรียนดีๆ ชิไม่เจียมตัวเลยสักนิด"

"อี๋น่ารังเกียจที่สุด้ลยอ่ะพ่อแม่เธออยู่ในคุกเหรอยัยหนึ่ง นี่แปลว่าฉันเรียนห้องเดียวกับคนที่มีพ่อมีแม่เป็นคนขี้คุกขี้ตะรางงั้นเหรอ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ยี้" ทุกคนที่อยู่ในห้องที่พอได้ยินเรื่องของฉันจากลูกหมีก็พากันมองมาที่ฉันด้วยสายตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัดจากเมื่อก่อนแค่ไม่ชอบหน้าทั้งที่ฉันไม่เคยทำอะไรให้ใครเลย ฉันนั่งนิ่งๆไม่ตอบโต้อะไรกลับไปเพราะฉันรู้จักนิสัยลูกหมีกับเพื่อนๆของเธอดีฉันไม่อยากเสี่ยงถูกลงโทษและถูกไล่ออกถ้ามีเรื่องทะเลาะกันซึ่งฉันมั่นใจว่าฉันคงเป็นคนผิดไม่ใช่ลูกหมีเพราะเธอเป็นหลานสาวเจ้าของโรงเรียนนี้ทำอะไรไม่เคยผิดอยู่แล้วเพราะฉันไม่ใช่คนแรกที่ถูกลูกหมีหาเรื่อง เคยมีนักเรียนคนอื่นถูกลูกหมีกับเพื่อนรุมรังแกแต่สุดท้ายก็ถูกไล่ออกทั้งที่ไม่ผิด ฉันกลัวว่าจะโดนแบบนั้นก็เลยเลือกที่จะเงียบ ส่วนเรื่องพ่อกับแม่แท้ๆของฉันฉันรู้ความจริงมานานแล้วเพราะคุณแม่เป็นคนบอกเรื่องนี้กับฉันเองท่านจะพูดกรอกหูฉันเสมอว่าให้ฉันเจียมตัวว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนพ่อแม่เป็นใคร 

หลังเลิกเรียน...

ฉันเดินออกมานั่งรอรถที่บ้านมารับเหมือนเช่นเคยทุกวันระหว่างนั่งรอฉันก็รู้สึกง่วงอาจจะเป็นเพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับ ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเผลอหลับไปนานแค่ไหนจนกระทั่งเหมือนมีอะไรมาเย็นๆแตะที่แก้มฉันฉันรีบลืมตาขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

"เพลิง!!!" ฉันตกใจเป็นรอบที่สองของวันเพราะพอฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอหน้าเขา

"ไปอดหลับอดนอนที่ไหนมาหนึ่งรู้ไหมว่ามันอันตรายแล้วนี่ก็ค่ำแล้วด้วย" พอเพลิงบอกค่ำแล้วฉันก็รีบหันไปมองรอบๆบริเวณซึ่งตอนนี้มันก็ค่ำแล้วจริงๆฉันดูเวลาที่มือถือปรากฏว่าตอนนี้มันจะทุ่มนึงแล้ว แต่ทำไมยังไม่มีใครมารับฉันอีกฉันรีบกดเบอร์โทรหาคุณลุงคนขับรถทันที

"คุณลุงลืมมารับหนึ่งหรือเปล่าคะ"

"เปล่าลืมครับคุณหนึ่งคือคุณสิตาเธอบอกว่าต่อไปนี้ให้คุณหนึ่งกลับเองครับ ลุงขอโทษด้วยนะครับที่ไม่ได้โทรบอกคือคุณสิตาเธอ..."

"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนึ่งกลับเองก็ได้ค่ะ เอ่อแล้วคุณพ่อกลับมาถึงบ้านหรือยังคะ"

"ยังเลยครับเห็นคุณท่านบอกว่าวันนี้มีประชุมอาจจะกลับดึก"

"ถ้าอย่างนั้นคุณลุงไม่ต้องบอกคุณพ่อนะคะว่าไม่ได้มารับหนึ่งหนึ่งเกรงว่าท่านจะเป็นห่วงยังไงเดี๋ยวหนึ่งขึ้นรถเมล์กลับเองก็ได้ค่ะ"

"โธ่คุณหนึ่ง ลุงขอโทษนะครับที่ไม่ได้โทรบอกปล่อยคุณหนึ่งรอจนมืดค่ำแบบนี้ ถ้าลุงโทรบอกคุณหนึ่งคุณสิตาก็จะไล่ลุงกับป้าออกจากงาน" คุณลุงเสียงสั่นเหมือนจะร้องไห้ฉันรีบบอกคุณลุงทันทีว่าไม่ให้โทษตัวเอง

"หนึ่งเข้าใจค่ะคุณลุงไม่ต้องโทษตัวเองนะคะ" หลังจากวางสายฉันก็รีบเก็บกระเป๋านักเรียนเพื่อเดินไปขึ้นรถเมล์หน้าโรงเรียนซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจะยังมีไหมเวลานี้ฉันภาวนาว่าขอให้มีเพราะไม่อย่างนั้นฉันต้องนั่งแท็กซี่ซึ่งราคาแพงมาก

"เดี๋ยวเพลิงไปส่งนะ"

"ไม่เป็นไรเกรงใจบ้านหนึ่งไกลมากด้วย"

"ไกลแค่ไหนเพลิงก็ไปส่งแฟนตัวเองได้น่าไม่ต้องห่วงหรอก"

"เพลิง หนึ่งบอกแล้วว่าหนึ่งไม่เหมาะจะเป็นแฟนเพลิงหรอก เพลิงไปจีบคนอื่นเถอะอย่ามาเสียเวลากับหนึ่งเลย" ถึงแม้ว่าฉันจะรู้สึกกับเขามากแค่ไหนแต่ฉันก็ไม่อยากเป็นแฟนกับเขา ที่ฉันบอกเขาแบบนี้ฉันไม่ได้หยิ่งอะไรหรอกนะเพราะฉันไม่มีอะไรให้หยิ่งเลย ฉันกลัวว่าเขาจะอายมากกว่าถ้าคบกับฉัน เขาอาจจะรับไม่ได้ก็ได้ถ้ารู้ว่าฉันเป็นใครพ่อแม่ฉันอยู่ที่ไหนคนอย่างเขาถ้าจะมีแฟนก็ควรจะเป็นผู้หญิงที่มีฐานะเท่าเทียมกันมากกว่าเด็กที่ถูกขอมาเลี้ยงอย่างฉัน 

"หนึ่งพูดแบบนี้กับเพลิงมากี่รอบแล้ว"

"ก็หนึ่งพูดเพื่อให้เพลิงรู้สึกตัวไงว่าหนึ่งไม่เหมาะกับเพลิงหรอก"

"อะไรคือไม่เหมาะ"

"หนึ่งไม่ใช่ลูกคุณหนูบ้านรวยหนึ่งเป็นแค่เด็กที่ถูกขอมาเลี้ยงพ่อแม่แท้ๆของหนึ่งก็อยู่ในคุก" ฉันบอกความจริงกับเขาทุกอย่างเพราะไม่อยากปิดบังอะไรเขาเขาจะได้เข้าใจเสียทีว่าเพราะอะไรฉันถึงปฏิเสธเขามาตลอด

"แล้วไง"

"เพลิงรับได้เหรอเพลิงไม่อายเหรอ"

"ทำไมต้องอาย อายใคร"

"ก็อายทุกคนที่รู้เรื่องของหนึ่งไงถ้าเราเป็นแฟนกันทุกคนก็ต้องพูดถึงเรื่องนี้หนึ่งรู้ดี" ฉันรู้ว่าลูกหมีกับเพื่อนของเธอต้องพูดเรื่องของฉันให้คนอื่นๆรู้เพราะพวกเธอไม่ชอบหน้าฉันมาแต่ไหนแต่ไรแล้วยิ่งถ้ารู้ว่าเพลิงมาขอฉันเป็นแฟนแบบนี้อีก ถามว่าฉันอายไหมที่พ่อแม่แท้ๆของฉันอยู่ในคุกฉันไม่อายหรอกเพราะถึงยังไงพวกท่านคือผู้มีพระคุณเป็นคนที่ทำให้ฉันได้เกิดมา

"เพราะแบบนี้ใช่ไหมหนึ่งถึงปฏิเสธเพลิงมาตลอด"

"ก็...อื้มมม" ฉันยอมรับกับเขาตรงๆ

"ถ้าเพลิงบอกว่าเพลิงไม่สนใจล่ะ เพลิงชอบหนึ่งที่เป็นหนึ่งแค่นั้นเรื่องอื่นเพลิงไม่สนใจอยู่แล้ว แต่ถ้าหนึ่งไม่อยากให้ใครรู้ว่าเราคบกันเราแอบคบกันก็ได้นี่จริงไหม"