เป็นแฟนกันนะ

วันหนึ่ง....

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะกระจกรถทำให้ฉันรีบหันไปมองทันทีและด้วยความที่กระจกถูกเปิดทิ้งไว้ก่อนหน้านั้นแล้วทำให้ฉันเห็นใบหน้าเขาได้อย่างชัดเจน

"เพลิงO_O" ฉันตกใจซ้ำและใจก็เต้นแรงเพราะไม่คิดว่าจะเป็นเขา คือฉันไม่คิดว่าจะมาเจอเขาที่นี่เพราะมันเป็นลานจอดรถในห้างแล้วฉันก็ต้องตกใจเป็นรอบสองเมื่อเขาถือวิสาสะขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับปิดประตูทำให้ตอนนี้บนรถมีเพียงฉันกับเขาแค่สองคน ฉันรีบมองออกไปภายนอกรถเพราะกลัวจะมีใครกลับมาที่รถแล้วเจอเขา ฉันไม่อยากมีปัญหา

"เพลิงขึ้นมาทำไมลงไปเลยนะ" ฉันบอกเขาด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะฉันกลัวว่าใครจะมาเจอแต่เขาก็ไม่ยอมลงซ้ำยังเอาแต่จ้องหน้าฉันจนฉันเขิน

"ไม่ลง"

"ขอร้องล่ะลงไปเถอะนะ" ฉันบอกเขาพร้อมกับคอยมองไปด้านนอกรถเพราะสิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดก็คือคุณแม่ถ้าท่านมาเจอผู้ชายนั่งอยู่บนรถกับฉันสองต่อสองฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

"ทำไมกลัวอะไร"

"กลัวคุณแม่มาเห็น" ฉันบอกเขาไปตามตรง

"ทำไมต้องกลัวถ้าแม่ของหนึ่งมาเห็นก็บอกท่านไปเลยสิว่าเราเป็นแฟนกัน"

"เพลิง เราไม่ได้เป็นแฟนกันนะ"

"ก็เป็นสิไม่เห็นจะยากเลย"

"ไม่เอาหรอก"

"แต่เพลิงอยากเอา" เขาพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ พร้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนฉันตั้งตัวไม่ทันเพราะหน้าเราใกล้กันมาก

"เพลิงถอยออกไป" ฉันเอามือดันหน้าอกเขาออกแต่เขาก็ไม่ยอมขยับ

"เมื่อไหร่จะใจอ่อนสักทีเพลิงตามจีบหนึ่งมาตั้งแต่มอสามแล้วนะ ไม่เห็นใจกันบ้างเหรอหื้มมม" เขาทำหน้าอ้อนๆ จนฉันต้องรีบหลบสายตา

"ตามจีบแต่ก็เห็นมีผู้หญิงเข้าหาตลอดไม่ใช่เหรอ" เพราะตลอดสามปีที่ผ่านมาที่เขาบอกว่าตามจีบฉันฉันเห็นเขาควงคนโน้นคบคนนี้ไปทั่วเลย ถามว่าเขาผิดไหมเขาก็ไม่ได้ผิดเพราะฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเขาเขาก็สามารถคบคนอื่นได้

"เพื่อนกันทั้งนั้นไม่ใช่แฟนสักหน่อย ว่าแต่หนึ่งพูดแบบนี้นี่แปลว่าหนึ่งหึงเพลิงกับผู้หญิงคนอื่นงั้นเหรอ"

"เปล่าไม่ได้หึง" ฉันรีบปฏิเสธทันที

"จริงอ่ะ"

"อื้มมม" ฉันรีบพยักหน้าตอบ

"ถ้าไม่เชื่อจะได้ไหม" เขาขยับเข้ามาใกล้อีกเรื่อยๆ จนฉันตัวติดเบาะแล้ว

"ก็แล้วแต่เพลิงสิ"

"ถ้าหนึ่งยอมเป็นแฟนเพลิงเพลิงสัญญาว่าจะไม่มีใครจะมีแค่หนึ่งคนเดียวจะไม่สนใจใครอีก"

"อย่าเลย หนึ่งไม่มีอะไรเหมาะกับเพลิงเลยสักอย่างถ้าเทียบกับผู้หญิงของเพลิงที่มีแต่สวยๆ ทั้งนั้น" ผู้หญิงที่ฉันเห็นเขาคบด้วยสวยระดับดาวโรงเรียนทั้งนั้นส่วนฉันไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง สวยก็ไม่สวยเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาไม่มีอะไรน่าสนใจแต่งตัวก็เฉิ่มๆ เชยๆ เขาสามารถหาแฟนได้สวยกว่าฉันตั้งมากมาย

"ผู้หญิงสวยๆ หาไม่ยากก็จริงแต่ผู้หญิงที่เพลิงถูกใจมันหาไม่ได้ง่ายๆ นะแล้วหนึ่งก็คือผู้หญิงคนนั้น"

เขาตามตื้อขอฉันเป็นแฟนนับครั้งไม่ถ้วนตั้งแต่มอสามจนถึงตอนนี้แม้ว่าฉันจะปฏิเสธเขาไปทุกครั้งแต่เขาก็ยังไม่ละความพยายาม สามปีที่ผ่านมาเขาจะคอยเข้ามาอยู่ใกล้ใกล้จนทำให้ใจของฉันเริ่มหวั่นไหวทีละนิดแม้ว่าฉันจะพยายามหลีกเลี่ยงหลีกหนีไม่เจอหน้าเขาเพราะฉันกลัวใจตัวเองจะใจอ่อนให้กับเขา ฉันรู้ตัวเองดีว่าไม่มีอะไรคู่ควรกับการเป็นแฟนเขาเลยเขาทั้งหน้าตาดีเป็นที่ชื่นชอบของใครหลายๆ คนเป็นนักบาสประจำโรงเรียนสาวไตามกรี๊ดตลอดรวมถึงฐานะทางบ้านเขาก็ร่ำรวยมากพ่อเขาเป็นนักการทูตแม่เป็นถึงผู้บริหารโรงแรมหลายสิบแห่งทั่วโลกส่วนฉันเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่พ่อแม่แท้ๆ ไม่เคยต้องการถึงฉันจะถูกรับมาเลี้ยงแต่ฉันก็รู้ตัวเองดีมาตลอดฉันไม่เคยลืมตัวหรือลืมว่าตัวเองมาจากไหน แต่ยิ่งฉันหนีเขาเท่าไหร่ก็ยิ่งเข้ามาใกล้เข้ามาทำให้ฉันเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเองจนในที่สุดฉันก็ยอมรับกับตัวเองว่าฉันชอบเขาเข้าแล้วจริงๆ แม้จะรู้ว่ามันไม่ควรมีความรักก็ตาม

"เพลิงสัญญาว่าจะเป็นแฟนที่ดีของหนึ่งและจะไม่ทำให้หนึ่งเสียใจเลย" นั่นคือคำพูดของเขาในวันนั้น

เวลาต่อมา....

ตอนนี้ฉันกล้บมาถึงบ้านแล้วระหว่างทางฉันก็เอาแต่คิดเรื่องที่เพลิงพูด เขาบอกว่าเขาจะไม่ทำให้ฉันเสียใจถ้าฉันยอมตกลงเป็นแฟนกับเขา ถามว่าฉันตกลงยอมเป็นแฟนเขาหรือเปล่า...ฉันยังไม่ทันได้ตอบมาร์ชก็กลับมาที่รถพอดีฉันก็เลยรีบไล่เขาลงแต่ก่อนจะลงไปเขาพูดกับฉันมาประโยคหนึ่งที่ทำให้ใจของฉันเต้นแรงกว่าทุกครั้งนั่นก็คือ

"ไม่ว่ายังไงเพลิงก็จะไม่ยอมแพ้ถึงแม้ว่าหนึ่งจะใจแข็งแค่ไหนก็ตามเพราะเพลิงรู้แล้วว่าผู้หญิงที่เพลิงอยากให้มาเป็นแม่ของลูกก็คือหนึ่งคนเดียวเท่านั้น" พอคิดถึงคำพูดที่เขาพูดฉันก็ยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวจนถูกมาร์ชแซวว่าฉันกำลังมีความรักเพราะเห็นฉันยิ้มไม่หยุดฉันรีบปฏิเสธน้องชายก่อนจะหุบยิ้มแล้วรีบทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ฉันเดินตามทุกคนเข้ามาในบ้านเห็นคุณพ่อกำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ในห้องรับแขกด้วยสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่และคงมีแค่ฉันที่สังเกตเห็น

"คุณพ่อขาสวัสดีค่ะ" ฉันรอจนท่านวางสายก็ยกมือไหว้ท่านเหมือนเช่นทุกวัน

"อ้าวกลับมาแล้วเหรอลูก"คุณพ่อพอเห็นหน้าฉันท่านก็ยิ้มให้อย่างอบอุ่นเหมือนเช่นทุกครั้ง

"กลับมาได้สักพักแล้วค่ะเห็นคุณพ่อคุยโทรศัพท์อยู่หนึ่งก็เลยไม่รบกวน"

"อื้มมม ว่าแต่หิวหรือยังลูก"

"ยังค่ะ ว่าแต่คุณพ่อมีอะไรหรือเปล่าคะหน้าตาคุณพ่อดูไม่ค่อยสดชื่นเลย"

"ไม่มีอะไรนี่ลูก^^" ถึงน้ำเสียงของท่านจะเหมือนไม่มีอะไรแต่แววตาของท่านไม่ได้บอกแบบนั้นฉันรู้สึกว่าท่านมีอะไรปิดบังฉันอยู่

"คุณพ่อขา ถ้าคุณพ่อมีเรื่องไม่สบายใจคุณพ่อบอกหนึ่งได้นะคะถึงหนึ่งจะช่วยอะไรคุณพ่อไม่ได้แต่หนึ่งก็พร้อมจะรับฟังนะคะ" ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นเด็กไม่ควรพูดแบบนี้กับผู้ใหญ่แต่ฉันเป็นห่วงท่านจริงๆ ฉันไม่อยากให้ท่านเก็บความทุกข์ไว้เพียงคนเดียว

"พ่อขอบใจมากลูก แต่ไม่มีอะไรจริงๆ" ฉันไม่อยากเซ้าซี้ท่านก็เลยไม่ได้ถามอะไรท่านอีก

หลายวันต่อมา....

"พี่พงค์พรุ่งนี้สิตาขอเบิกเงินสักห้าแสนนะคะจะเอาไปซื้อชุดกับสร้อยมุกชุดใหม่พอดีเดือนหน้าคุณหญิงเอ๋จะจัดงานวันเกิดสิตาได้รับเชิญให้ไปงานเลี้ยงของท่านค่ะ"

"ใช้เงินให้มันประหยัดๆ หน่อยได้ไหมสิตาตอนนี้เธอก็รู้ว่าที่บริษัทกำลังมีปัญหา"

"นั่นมันเป็นเรื่องที่พี่ต้องจัดการเองเพราะพี่คือหัวหน้าครอบครัวส่วนเรื่องเงินถ้าสิตาอยากได้พี่ก็ต้องหามาให้สิตา"

"เธอไม่คิดจะช่วยกันประหยัดเลยใช่ไหมสิตา ทุกวันนี้พี่ให้เธออยู่อย่า่งสุขสบายไม่ต้องทำงานแค่พี่ขอให้เธอช่วยประหยัดแค่นั้น"

"แล้วทำไมสิตาต้องประหยัดด้วยล่ะคะ ถ้าพี่อยากประหยัดก็ให้นังลูกนอกไส้คนดีของพี่ลาออกจากโรงเรียนสิจะได้ไม่ต้องจ่ายค่าเทอมให้มันแล้วให้มันไปช่วยพี่ที่บริษัทเอาไปเป็นแม่บ้านก็ได้พี่จะได้ไม่ต้องจ้างแม่บ้านเดือนเป็นหมื่นๆ"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับยัยหนึ่ง ลูกอายุแค่สิบแปดแกควรจะได้เรียนหนังสือไม่ใช่ให้ลาออกจากโรงเรียนแล้วไปทำงาน"

"ก็ถ้าอย่างนั้นพี่ก็อย่ามาบังคับให้สิตาประหยัดในเมื่อพี่ยอมจ่ายค่าเทอมให้มันให้เงินมันไปโรงเรียนได้พี่ก็ต้องมีเงินมาให้สิตาใช้ได้เหมือนกัน"

"พี่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่สิตาจะเลิกจงเกลียดจงชังหนึ่งสักที"

"ไม่มีวันนั้นหรอกค่ะเพราะสิตาเกลียดมันตั้งแต่วันที่พี่กับคุณแม่รับมันเข้ามาในบ้านแล้ว" ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟังคุณพ่อกับคุณแม่คุยกันฉันกำลังจะเอากาแฟมาให้คุณพ่อที่ห้องทำงานแล้วบังเอิญได้ยินพอดี มันทำให้ฉันรู้ว่าท่านทั้งสองทะเลาะกันโดยมีชื่อฉันอยูในบทสนทนา