ตอนที่2.คนเลวในสายตาเธอ

ดารินทร์ดิ้นรนขัดขืน เมื่อถูกนดลกระทำไม่ต่างจากปลุกปล้ำ ปากร้อนที่บดขยี้ลงมาสร้างความขยะแขยงให้เธอที่สุด เธอเกลียดเขา เกลียดสัมผัสของเขา นดลกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ยิ่งเธอดิ้นเขาก็ยิ่งสนุก ชอบใจเวลาที่หน้าอกใหญ่เกินขนาด เสียดสีไปกับผิวเนื้อเปล่าเปลือยของเขา 

"ปล่อย!"ทันทีที่หลุดมาจากแขนแกร่งดารินทร์ก็ถอยร่นเข้าไปด้านใน นดลหรี่ตามองคนที่ลนลานหนีเขา ตากลมโตกวาดมองไปรอบห้อง เพื่อหาอะไรที่ใช้เป็นอาวุธได้ โมโหตัวเองที่สุด

รู้ทั้งรู้ว่าเขาอยู่ในบ้านแต่ก็ยังเข้ามา ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้เธอจะขับรถออกไปทันทีที่เห็นรถเขา

"นายจะทำอะไร! "ดารินร์ถามคนที่ย่างสามขุมเข้ามาด้วยความหวาดกลัว เท้าบางถอยหนีไปจนชิดขอบเตียง

"เอาคุณไง"นดลตอบพร้อมกับยักไหล่ มุมปากหยักยกยิ้ม เมื่อเห็นคนปากดีกลัวจนตัวสั่น

"ถ้านายยังไม่ออกไป ฉันจะร้องให้คนช่วย ดูสิถ้าคุณแม่มาเห็น นายจะยังลอยหน้าอยู่ในบ้านฉันอีกได้ไหม"ดารินทร์ไม่ได้ขู่ ถ้าเขาก้าวเข้ามาอีกก้าวเธอจะร้องจริงๆ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าแม่จะเชื่อคำพูดเธอหรือไม่ แต่อย่างน้อยก็ได้ลอง เขาเป็นคนโปรดของแม่ หลายครั้งที่เธอมีปากเสียงกับแม่เพราะเรื่องของเขา

"กว่าคุณดาวจะกลับ เราก็คงสนุกกันได้หลายยก อย่าเล่นตัวเลยน่า ผมรู้ว่าคุณเองก็ต้องการผม"นดลพูดอย่างเป็นต่อ ตาคมเข้มกวาดมองไปทั่วตัวหญิงสาว ไม่เห็นกันแค่ไม่กี่วัน คุณเดียร์ดูอวบขึ้นหรือเปล่า โดยเฉพาะโคนขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายกระโปรงสั้นเหนือเข่านั่น เพียงแค่เห็นก็ทำให้ร้อนไปทั้งตัว เขาชอบผิวเนื้อบริเวณนั้นที่สุด มันนุ่มลื่นละมุนมือ แค่ได้สัมผัสเพียงครั้งเดียวก็ทำให้เขาลุ่มหลง จนเก็บเอาไปนอนฝัน 

"ออกไป!"ดารินทร์ตวาดลั่นไม่ชอบใจกับสายตาของเขา ที่มองเธออย่างหื่นกระหาย เหตุการณ์ในครั้งนั้นเป็นเพราะเธอไม่มีสติ และควบคุมตัวเองไม่ได้ เรื่องบัดซบจึงเกิดขึ้น

"นายก็รู้ว่ามันเกิดเพราะอะไร ถ้านายยังเป็นลูกผู้ชายก็อย่าพูดถึงมันอีก ไม่เห็นแก่ฉันก็เห็นแก่คุณแม่เถอะ แม่ฉันรักนายมากนะ"เมื่อรู้ว่าคนตรงหน้าคงไม่ยอมออกไปง่ายๆ ดารินทร์จึงเอาคุณดาริกามาขู่ เพราะหวังว่านดลจะเห็นแก่ความรักที่คุณดาริกามีให้เขาบ้าง 

"เรื่องของคุณดาว ก็ส่วนคุณดาว เรามาคุยเรื่องของเราดีกว่า ผมคิดถึงคุณมากนะครับ"นดลบอกกับคนตรงหน้า ส่งผลให้ริมฝีปากสวยบิดขึ้นอย่างเย้ยหยัน ร่างบางขยับหนี มองหน้าเขาด้วยสายตาเกลียดชัง ที่เจ้าตัวไม่คิดจะปิดบัง

"ตรงกันข้าม ฉันเกลียดนายที่สุด"

"คุณไม่เกลียดผมหรอก เพราะถ้าคุณเกลียดผมจริงๆ คุณจะมาที่นี่ทำไม"

"นายคงลืมไปแล้วสินะว่าที่นี่คือบ้านฉัน ออกไปก่อนที่ฉันจะร้องให้คนช่วย"

"คุณไม่ทำอย่างนั้นหรอก อย่าปฏิเสธเลยน่า ต้องการผมก็บอกสิครับ"

"เลิกหลงตัวเองเสียที ฉันเกลียดนายได้ยินไหมว่าฉันเกลียดนาย!"

"เหรอครับ เกลียดผมมากไหมครับ"นดลถามเมื่อก้าวมาจนชิด เขารู้ว่าเธอเกลียดเขา แต่ก็ไม่อยากได้ยินคำว่าเกลียด เกลียดเขามากแล้วยังไง เธอมีปัญญาหนีเขาได้หรือเปล่า สุดท้ายก็ต้องกลับมา เขาเองก็เหมือนคนโรคจิต ที่อยากได้เธอทุกวันทั้งๆที่อยู่กับใครอีกคน จะให้ทำยังไงเขาก็แค่ผู้ชายคนหนึ่ง 

"ปล่อยฉันนะนายกาย! ปล่อย!"ดารินทร์กรีดร้อง เมื่อ

นดลตามมาล็อคเธอเอาไว้ เธอจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ นอกจากความเกลียดที่มีต่อเขา เธอยังต้องต่อสู้กับความรู้สึกผิดที่มีต่อแม่ ถึงแม่จะเป็นผู้หญิงไม่ดี แต่เธอก็ไม่ควรทำร้ายท่านด้วยวิธีนี้ ถ้าแม่รู้ว่าเธอกับเขามีอะไรกัน แม่คงเสียใจมาก 

"ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อย!"หญิงสาวกรีดร้อง เมื่อ ถูกนดลลากขึ้นมาบนเตียง ร่างบางดิ้นรนต่อสู้ มือเท้าเตะถีบสะเปะสะปะ วันนี้เธอขอสู้ตาย

นดลสนุกที่ได้เล่นเกมกับเธอ ผู้หญิงคนนี้เข้าใจมาตลอดว่าเธอเคยเป็นของเขา ทั้งๆที่วันนั้นเขาทำแค่ข้างนอกเท่านั้น โตจนป่านนี้ทำไมถึงไม่รู้ว่าถ้าเสียตัวจริงๆ จะเป็นยังไง บางครั้งเธอก็ไร้เดียงสาจนน่าตกใจ ความโกรธความเกลียดที่มีต่อเขา ปิดหูปิดตาจนหมดสิ้น เพราะไม่ว่าเขาจะพูดอะไรเธอก็คิดว่าจริง ในสายตาของเธอเขาก็เป็นแค่ผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง ไม่ต่างจากแมงดาที่เกาะชายกระโปรงผู้หญิงกิน

"กรี๊ดดดด!!!"ดารินทร์กรีดร้องขึ้นมาสุดเสียง เมื่อภาพวันนั้นย้อนกลับเข้ามาในหัว เงาดำทะมึนของผู้ชายร่างใหญ่คร่อมทับเธอเอาไว้ และก่อนที่เธอจะได้ร้องขอความช่วยเหลือ ความเจ็บจุกก็แล่นเข้ามาในหัวใจ นดลลงมือกับเธอไม่ต่างกับสัตว์เขาข่มขืนเธอ 

"คุณเดียร์ คุณเดียร์ครับ"ร่างสูงผละออกจากร่างบาง มือแกร่งตบลงบนแก้มสีซีดเบาๆ เพื่อเรียกสติ เธอเป็นแบบวันนั้นอีกแล้ว กลัวจนหมดสติ ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ทำอะไรเธอเลยสักนิด เขาแค่ต้องการช่วยเธอให้พ้นจากพิษของยานรก ที่คนเลวใส่ในเครื่องดื่มให้เธอกิน ถ้าวันนั้นเขาไปไม่ทัน ดอกไม้ที่แสนบอบบางดอกนี้ คงถูกเดนนรกขยี้จนแหลกลาญ คนเลวอย่างเขาจะทำอะไรก็เลว เมื่อเธอฟื้นและเข้าใจว่า เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นแผนการของเขา

"เดียร์ เดียร์ครับ"เสียงนุ่มกระซิบชิดใบหูบาง ก่อนที่จมูกโด่งเป็นสันจะฝังลงบนแก้มเนียนใสอย่างแผ่วเบา ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้วออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กในมือ ต้องทำให้เธอฟื้นก่อนที่คุณดาริกาจะกลับมา เพราะถ้าคุณดาริกามาเห็นเขาอยู่ในบริเวณที่เป็นพื้นที่ของลูกสาว เธอก็คงไม่สบายใจ

"ใจเสาะจังเลย คนเก่งของพี่"พูดกับคนหมดสติ เมื่อบรรจงเช็ดตัวให้เธออย่างเบามือ ผิวของเธอนุ่มและบอบบาง แตะนิดแตะหน่อยก็เขียวช้ำ เขาจึงต้องระวังเป็นพิเศษ เพราะกลัวจะพลั้งมือทำให้เธอบอบช้ำ