ตอนที่2 ไม่ไหว

ฉันไม่อยากโฟกัสเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่กำลังยืนฉีกยิ้มชื่นบานบนเวทีนัก เลยหันไปให้ความสนใจกับการดื่มทุกอย่างที่ทุกคนชวนดื่มตั้งแต่เริ่มงาน ยันงานเลิก ทำให้ตอนนี้รู้สึกวิงเวียน ใจลอยๆ เหมือนจะอ้วกยังไงไม่รู้ ทำให้ต้องรีบลุกพรวดจากเก้าอี้เมื่อรู้สึกว่าสิ่งที่กินเข้าไปกำลังไหลย้อนกลับจนขมคอ

ห้องน้ำ...ฉันต้องไปห้องน้ำ แต่ว่าไม่ไหวแล้วจ้า

โชคดีที่ตรงนี้ใกล้กับทางออกไปสวนของโรงแรม ฉันเลยให้ปุ๋ยกับต้นไม้ไปหลายทีจนแทบหมดไส้หมดพุง แล้วก็นั่งกองอยู่ตรงนั้น เพราะลุกไม่ไหว

แต่ก่อนที่ฉันจะหมดสติคากระถางต้นไม้ ก็เหมือนมีใครสักคนมาเรียกชื่อ ฉันพยายามมองหน้าชายหนุ่มที่เข้ามา แต่ใบหน้าของเขาเบลอไปหมด

“คุณเทียร์ลุกไหวไหมครับ”

ฉันส่ายหัว แล้วก็พยักหน้าพร้อมส่งเสียงยานคางอย่างคนเมาเต็มคาราเบล “ไหว...ฉานไหว”

“แบบนี้ที่บ้านผมเรียกว่าไม่ไหวนะ”

ฉันเห็นด้วยกับเขา เลยหัวเราะเบาๆ ก่อนที่โลกทั้งใบจะมืดสนิท...

โอ๊ย ปวดหัวชะมัด

ฉันบิดตัวไปมาบนเตียง และนอกจากปวดหัวแทบระเบิดแล้ว ตอนนี้ยังรู้สึกหนาวมากทั้งที่ยังห่มผ้าอยู่อีกด้วย

แต่เดี๋ยวก่อน ฉันจำได้ว่าตัวเองอยู่ในงานแต่งแฟนเก่า แล้วจู่ๆ ทำไมถึงกลับมานอนบนเตียงได้ แบบนี้หมายความว่าต้องมีใครสักคนหิ้วฉันกลับมาส่งที่บ้านสินะ

เฮ่อ น่าอายชะมัดยาด

หวังว่าเจ้าพวกนั้นจะไม่เอาเรื่องนี้มาล้อเลียนฉันวันหลัง

แม้เครื่องปรับอากาศจะยังทำงานอยู่ แต่ฉันทั้งรู้สึกตัวเหนียวแล้วก็หนักหัวไปหมดเลย ถ้าได้อาบน้ำให้ชื่นใจสักหน่อย อาการบ้าๆ พวกนี้คงดีขึ้น

แต่พอฉันขยับตัว ก็เหมือนว่ามีบางอย่างขยับโอบรัดเอวของฉันแน่นขึ้น

ตายล่ะ! ใครกอดฉันอยู่วะ แล้วๆ ทำไมมันถึงรู้สึกว่าเนื้อแนบเนื้อเหมือนไม่มีอะไรกั้นแบบนี้ล่ะ

ฉันรีบใช้มือสั่นๆ ควานหาโคมไฟหัวเตียง แล้วเปิดมันอย่างลนลาน

“นะ...นายเป็นใคร เข้ามาอยู่ในบ้านฉันได้ยังไง” ฉันผลักผู้ชายที่กำลังกอดฉันนอนหลับด้วยความตกใจสุดขีด เพราะถึงฉันจะคบกับนิกกี้มาตั้งแต่สมัยเรียนปีสี่ แต่เพราะว่าเขาไม่เคยทำให้ฉันไว้ใจพอที่จะมอบร่างกายให้ได้

จนถึงตอนนี้ หรืออาจจะเมื่อกี้นี้ ฉันยังบริสุทธิ์อยู่เลย

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมจู่ๆ ฉันต้องมาเสียตัวเพราะเมาในงานแต่งแฟนเก่าล่ะเนี่ย

“อือ...คุณตื่นแล้วเหรอเทียร์”

ชายหนุ่มที่กอดฉันแน่นไม่ยอมปล่อย ตื่นขึ้นมาแล้วถามเหมือนกับว่านี่มันเป็นเรื่องปกติที่เขาจะอยู่ตรงนี้

“ไอ้คนฉวยโอกาส” จังหวะที่เขาเงยหน้าขึ้น ฉันก็คว้าหมอนแล้วปาอัดหน้าเขาเข้าไปเต็มๆ แต่ก็แค่ครั้งเดียวเท่านั้น เพราะเขาคว้าหมอนใบนั้นเอาไว้ก่อนที่ฉันจะลงมือครั้งที่สอง “ปล่อยนะ!”

“ดุขนาดนี้ แสดงว่าสร่างเมาแล้ว” เขาปาหมอนใบนั้นทิ้งไปแล้วลุกขึ้นนั่ง ส่งผลให้ผ้าห่มที่คลุมกายพวกเราเลื่อนหล่นจากตัว

วินาทีนี้เองฉันถึงตระหนักได้ว่า ฉันกับเขาต่างก็เปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่

“ว้าย” ฉันยกมือข้างหนึ่งขึ้นปิดของสงวน ส่วนอีกข้างก็เอามาบังหน้าอกคัพซีของตัวเองอย่างยากลำบาก แต่ก็ไม่ลืมที่จะมองหน้าไอ้คนที่กระทำย่ำยีฉันตอนเมาหลับอย่างเอาเรื่อง

“คะ...คุณวิน” ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า คนที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนี้จะเป็นหนึ่งในผู้บริหารบริษัทอย่างไรวินท์

บอกตามตรงว่าฉันรู้สึกผิดหวังมาก เพราะด้วยรูปร่างหน้าตา ความสามารถ ทำให้ฉันรู้สึกชื่นชมเขาเสมอมา แต่พ่อเทพบุตรคนนี้กลับกลายเป็นคนเลวที่ฉวยโอกาสตอนผู้หญิงเมา

“ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”

“คนแบบไหนล่ะ”

“ก็แบบนี้ไง แบบที่ฉวยโอกาสกับคนเมา”

“นี่คุณคิดว่าผมจะมีอารมณ์กับก้อนเนื้อที่เหม็นอ้วกไปหมดงั้นเหรอ” เขาหัวเราะเบาๆ สีหน้าแววตาดูขี้เล่น แล้วก็น่าดึงดูดเป็นบ้า

ดะ...เดี๋ยวก่อนยายเทียร์ นายคนนี้ข่มขืนหล่อนนะ ยังจะหวั่นไหวอีก

“แล้วที่ฉันกับคุณล่อนจ้อนอยู่ด้วยกันบนเตียงแบบนี้มันหมายความว่ายังไง อย่าบอกนะว่าคุณแค่ถอดเสื้อผ้าของเราออก แล้วนอนกอดให้ความอบอุ่นเฉยๆ น่ะ”

หนุ่มหล่อตรงหน้าปรบมือเบาๆ ท่าทางล้อเลียนมากกว่าจะชื่นชม “สมกับเป็นคุณเทียร์คนฉลาด”

“คุณนี่มันเลวร้ายกว่าที่ฉันคิดไว้ลิบลับเลย ทำผิดไม่ว่า ยังจะโกหกหน้าด้านๆ อีก”

ถูกฉันด่าไปขนาดนั้นแต่ใบหน้าหล่อเหลาของไรวินท์กลับยังประดับไว้ด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์ เขาจดจ้องดวงตาของฉันนิ่ง รอจนฉันต่อว่าจนจบ แล้วถึงเอ่ยปากออกมาได้

“แล้วถ้าผมบอกว่า คุณเป็นคนถอดเสื้อผ้าของเรา จากนั้นก็ลวนลามผมด้วยปากและลิ้นของคุณจนผมเสร็จตั้งแต่ที่ห้องรับแขกชั้นล่าง ก่อนจะลากผมมาที่เตียงนี่แล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น คุณจะเชื่อผมไหม”

“ฉะ...ฉันเนี่ยนะ ชะ...ใช้ปากกับไอ้นั่นของคุณเอง”

ไรวินท์ผงกศีรษะ สีหน้าแววตาเขาจริงจังไม่เหมือนคนกำลังล้อเล่นอยู่อย่างตอนแรก

“ผมพยายามจะขอตัวกลับนะ แต่คุณนั่นแหละไม่ยอม แล้วก็เอาแต่ถามว่า ผมรังเกียจคุณเหรอ คุณไม่สวยเหรอ คุณไม่น่าเอาตรงไหนเหรอ พอผมไม่ตอบ คุณก็บอกว่า ถ้าคืนนี้ผมไม่เอาคุณ คุณจะไปเอากับเด็กบาร์โฮสต์เดี๋ยวนั้น ผมเลยจำเป็นต้องตามใจคุณทุกอย่าง จนกระทั่งคุณหมดแรงหลับไปทั้งอย่างนี้เอง”