ยินยอมรับผิดชอบแต่โดยดี 1

ความเงียบงันยังคงโรยตัวอยู่รอบเรือนกายของบุคคลทั้งคู่ผสมผสานกับความกรุ่นร้อนซาบซ่านที่ยังคงมีอยู่อย่างตลบอบอวล

ถึงแม้ว่าภายในถ้ำและภายในจิตใจของพวกเขานั้นจะกำลังเย็นยะเยือกมากมายอยู่ก็ตามที    

เพียงครู่ต่อมา จ้าวจิ่นหลงจึงตัดสินใจหันหน้าเข้าหาร่างงามระหงของเฉินเจียวเหมยแล้วก้มหน้าลงมองนางในระยะประชิดก่อนเอื้อมมือของเขาขึ้นจับไหล่นวลเนียนของนางให้นางหันหน้ามาเผชิญหน้ากับเขาอย่างนุ่มนวลเบามือพลางกระซิบกระซาบตัดพ้อ “เจ้าไม่ควรทำกับข้าเยี่ยงนี้”

“ข้าขอโทษ ข้าผิดไปแล้ว” เฉินเจียวเหมยยอมรับผิดแต่โดยดี นางขืนใจเขาอีกแล้ว   

“เจ้าต้องรับผิดชอบที่บังอาจทำกับข้าอย่างนี้” ชายหนุ่มยังคงตัดพ้อ เขาเสียเชิงชายให้กับนางอีกแล้ว หมดกันกับบุรุษเหนือบุรุษเช่นเขา มีเพียงนางเท่านั้นที่อาจหาญกล้าทำกับเขา

 “ข้าจะรับผิดชอบท่าน” เฉินเจียวเหมยยังคงยอมรับผิดแต่โดยดี นางเป็นคนยัดสมุนไพรตังกุยใส่ปากเขาด้วยมือของนางเอง แล้วอย่างนี้นางจะกล่าวโทษใครได้ 

“ดี!” จ้าวจิ่นหลงเอ่ยแค่นั้นก่อนก้มหน้าลงแล้วจูบเฉินเจียวเหมยอย่างอ่อนโยน 

เฉินเจียวเหมยเพียงหลับตาลงอย่างยอมจำนนก่อนตอบรับจุมพิตจากบุรุษตรงหน้าอย่างอ่อนโยนไม่ต่างกัน 

และเพียงอึดใจบทรักอันแสนจะรัญจวนจึงได้เริ่มต้นอีกครั้ง หลังจากที่ผ่านบทรักอันแสนจะเร่าร้อนคล้ายไฟป่าที่มอดไหม้เผาผลาญผืนพนาไพรมาจนตลอดทาง

ย้อนกลับไปถึงเรื่องราวอันแสนหฤโหดหรรษาก่อนหน้า

หลังจากที่เฉินเจียวเหมยป้อนยาสมุนไพรตังกุยให้จ้าวจิ่นหลงได้กินแล้วนั้น นางจึงกินตังกุยที่เหลือในมือทั้งหมดโดยไม่แบ่งให้บุรุษตรงหน้าอีก

เพราะว่านางเป็นสตรี สมุนไพรตัวนี้เหมาะกับสตรีเสียยิ่งกว่าบุรุษ และที่สำคัญไอความเย็นนั้นมันมีผลกับสตรีมากกว่าทั้งในเรื่องของการมีระดู และเลือดลมของสตรี เช่นนั้นแล้ว เฉินเจียวเหมยจึงกินตังกุยเข้าไปมากกว่าบุรุษตรงหน้าถึงสามส่วน

              “เราไปกันเถอะ” จ้าวจิ่นหลงเอ่ยชักชวนเฉินเจียวเหมยให้เดินทางต่อหลังจากที่ยืนรอให้นางกินสมุนไพรจนพอใจ  

“อืม...” เฉินเจียวเหมยรับคำก่อนเดินตามหลังของบุรุษตรงหน้าอย่างอารมณ์ดีขึ้นมาหลังจากถูกเอาใจจากบุรุษผู้นี้ในเรื่องที่เขาช่วยนางเก็บสมุนไพร

นางเป็นหมอหญิง แน่นอนว่าเรื่องของสมุนไพรเป็นอะไรที่มีค่าต่อจิตใจของนางเป็นอย่างมาก 

“ข้ายังไม่รู้นามของท่านเลย” หญิงสาวเอ่ยถามนามของบุรุษแปลกหน้าที่ได้รู้จักเรือนร่างทุกสัดส่วนของเขาแล้วเป็นอย่างดี 

“เรียกข้าว่าอาหลง” จ้าวจิ่นหลงตอบคำด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลมากขึ้นกว่าเดิมพลางเอื้อมมือมาจับกุมมือของเฉินเจียวเหมยให้เดินเคียงกันไปตามทาง

“มีเพียงเจ้าที่ได้เรียกขานนามของข้าว่าอย่างนี้”

“หืม...” เฉินเจียวเหมยเริ่มงุนงงพลางขมวดคิ้วเรียวสวยเข้าหากันน้อยๆ พลางเอ่ย “พิเศษปานนั้น”  

“แน่นอน ส่วนนามจริงของข้ารอให้เรากลับเข้าแคว้นจ้าวก่อน แล้วข้าจะบอก”

หากนางรู้ก่อนประเดี๋ยวนางหนีเขาอีก เขาต้องรอบคอบเข้าไว้ จ้าวจิ่นหลงคิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์

เฉินเจียวเหมยถึงกับหรี่ตามอง

นางเริ่มหมั่นไส้บุรุษผู้นี้อีกแล้ว   

และแล้วการเดินทางของบุคคลทั้งสองก็ได้เริ่มต้นกันอีกครั้ง 

ภายใต้ผืนป่าร่มรื่นแห่งนี้ พวกเขาเพียงเดินจับจูงมือกันไปตามทางอย่างไม่รู้ตัว

ด้วยเพราะว่าพวกเขานั้นเคยแนบชิดกันมามากกว่านั้นแล้วก่อนหน้านี้ เช่นนั้นแล้ว การจับจูงมือกันจึงไม่นับว่าเป็นเรื่องแปลกใหม่อันใดสำหรับการสัมผัสร่างกายกันและกันของพวกเขา

กิริยาทุกอย่างของพวกเขาที่กระทำไปล้วนแล้วแต่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติสรรสร้างมาก็เท่านั้น 

เวลาผ่านไปนานแล้วสำหรับการเดินทาง 

มือใหญ่ยังคงจับกุมมือเล็กให้เดินไปตามทาง ในขณะที่มือเล็กพลันรับรู้ได้ถึงความอบอุ่นของมือใหญ่เป็นอย่างดี และ...

มือเล็กนั้นก็เริ่มรู้สึกได้ว่ามือใหญ่ที่กำลังจับกุมมือของนางอยู่นี้ เริ่มร้อนขึ้น ร้อนขึ้น เรื่อยๆ  

เฉินเจียวเหมยนั้นเริ่มรู้สึกว่าร่างกายของตนนั้นคล้ายกับว่ามัน รู้สึกร้อนขึ้น เรื่อยๆ ทั้งๆ ที่อากาศโดยรอบเรือนกายออกจะหนาวเย็นออกปานนี้ แต่นางกลับรู้สึกร้อนเสียจริง ร้อนมาก...

            จ้าวจิ่นหลงนั้นพลันรู้สึกได้ว่าฝ่ามือน้อยๆ ของใครบางคนนั้นกำลังมีความรุ่มร้อนแผ่ซ่านออกมาจนทะลุทะลวงเข้ามายังฝ่ามือของเขาให้ร้อนตามขึ้น เรื่อยๆ 

อากาศก็หนาวเย็นปานนี้ไยถึงได้รู้สึกร้อนยิ่งนัก

น่าแปลกยิ่ง!