ยินยอมรับผิดชอบแต่โดยดี 2

เวลาผ่านไปอีกครู่หนึ่ง คนสองคนยังคงจับจูงมือกันให้เดินไปตามทางด้วยท่วงท่าปกติ แต่ทว่า...อารมณ์บางอย่างของพวกเขา กลับไม่ ปกติ…   

มันกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นทีละเล็ก ทีละน้อย และเริ่มที่จะมีอารมณ์บางอย่างมากขึ้น เรื่อยๆ ร้อนขึ้นเรื่อยๆ มีความกระวนกระวายใจกับอะไรบางอย่างมากขึ้น รู้สึกอะไรๆ มากขึ้นเรื่อยๆ

เฉินเจียวเหมยนั้นเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มวูบวาบหวามไหวมากขึ้นเรื่อยๆ หญิงสาวเริ่มมีเหงื่อไหลซึม จนต้องกะพริบตาปริบๆ พลันฉุกคิดได้ในใจขึ้นมา ต้นตังกุยพวกนั้น นางเริ่มจะตระหนักและระลึกได้แล้วว่า มันมิได้มีเพียงสรรพคุณแค่ขับพิษเย็นแต่อย่างใด

แต่ว่ามัน มีสรรพคุณช่วยให้สตรีทั้งหลายมีความสามารถทำให้ผู้เป็นสามีถึงขั้นติดอกติดใจในรสรักรสสวาทเสพสมทั้งยังช่วยเพิ่มความสามารถทางกามารมณ์ให้มีความเหนือชั้นเกินบรรยาย  

อา...แย่แล้ว...

นางลืมไปได้อย่างไร

ได้อย่างไรกัน

เฉินเจียวเหมยเริ่มครุ่นคิดได้อย่างนั้น แต่ทว่า...กลับช้าไปเสียแล้ว

ยามนี้ฤทธิ์ของสมุนไพรตังกุยที่เฉินเจียวเหมยกินเข้าไปมากกว่าจ้าวจิ่นหลงถึงสามส่วนนั้นมันกำลังเริ่มทำงานของมันได้เป็นอย่างดี   

ดีมาก...  

หญิงสาวถึงกับกะพริบตาถี่ๆ และเริ่มที่จะประคองอารมณ์ของตัวเองได้อย่างยากเย็น

ฝ่ามือน้อยๆของนางที่กำลังถูกกอบกุมด้วยฝ่ามือใหญ่หนาอบอุ่นของบุรุษข้างกายมันกำลังคล้ายกับว่ามันควรจะเป็นมากกว่าแค่ฝ่ามือ

มันคล้ายกับว่าฝ่ามือของบุรุษข้างกายนั้นมันจะสามารถช่วยบรรเทาอาการที่เริ่มจะย่ำแย่ของนางให้ทุเลาและดีขึ้นได้ หากนางได้ฝ่ามือของเขามาลูบไล้นางก็คงดี

แผงอกนั่นด้วย แผงอกของเขา ริมฝีปากสีแดงๆ นั่นอีก ริมฝีปากของเขา อา...ไม่ไหวแล้ว   

นางไม่ไหวแล้ว...

จ้าวจิ่นหลงนั้นถึงแม้ว่าจะกินสมุนไพรตังกุยไปน้อยกว่าเฉินเจียวเหมย แต่ทว่า...ด้วยความเป็นบุรุษเพศที่มักจะถูกกระตุ้นได้ง่ายมากกว่าโดยธรรมชาติ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับสตรีข้างกายที่มักจะกระตุ้นเขาได้เป็นอย่างดี

ซึ่งแม้แต่ตัวเขาก็ยังไม่รู้ตัวว่าเหตุใดจึงเป็นอย่างนั้น

เช่นนั้นแล้ว ต้นตังกุยเพียงน้อยนิดก็สามารถทำให้เขามีความรู้สึกแปลกประหลาดได้ไม่แตกต่างจากสตรีข้างกายแต่อย่างใด              

“อาเหมย” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้นเบาๆ เพื่อเรียกสตรีข้างกายหาได้เรียกสติของตนไม่

“อาหลง” เสียงหวานแผ่วเบาของเฉินเจียวเหมยขานรับกลับไปโดยไร้สติเสียแล้ว    

“เจ้าเอาสิ่งใดให้ข้ากิน” จ้าวจิ่นหลงหยุดเดินแล้วหันหน้ามาเอ่ยถามเฉินเจียวเหมยตามตรงด้วยเพราะว่าในยามนี้นั้น เขากำลังรู้สึกร้อนรุ่มไปหมด

ร้อนรุ่มมาก…

และยิ่งได้เห็นใบหน้างามของเฉินเจียวเหมยที่กำลังขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาหยาดเยิ้ม ริมฝีปากสีแดงสดท่าทางน่าจะหวานล้ำแล้ว เขาจึงได้มั่นใจ เขาโดนยาแน่ๆ

เฉินเจียวเหมยในยามนี้นั้น นางไม่สามารถควบคุมตนเองเอาไว้ได้อีกแล้ว เมื่อบุรุษด้านข้างของนางนั้นที่เดิมทีนางเห็นเขาแต่เพียงด้านข้าง แต่ยามนี้เขาได้หันใบหน้าหล่อเหลา เรือนกายงดงาม แผงอกหนาแน่น เข้ามาหานางแล้ว นางจึงไม่อาจห้ามใจ นางรีบยืดตัวขึ้นแล้วเอื้อมวงแขนคล้องต้นคอของเขาในทันที

จ้าวจิ่นหลงนั้นเมื่อหันหน้ามามองเฉินเจียวเหมยเพียงอึดใจร่างบางของนางก็โผเข้าหาเขา

เขามีหรือเขาจะรอช้า เขารีบเอื้อมฝ่ามือขึ้นจับประคองร่างระหงของนางแล้วก้มหน้าลงจูบนางในทันที  

ภายใต้ร่มไม้ใหญ่ระหว่างทางเดินที่รกครึ้มพลันปรากฏร่างของบุรุษและสตรีกำลังแนบชิดกันและกันทั้งเรือนร่างทั้งใบหน้าโดยเฉพาะริมฝีปากที่กำลังเสียดสีไปมาเปลี่ยนทิศเอียงซ้ายเอียงขวาอย่างแนบแน่นหนักหน่วง   

จ้าวจิ่นหลงถึงกับต้องก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวจนชนเข้ากับต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงด้านหลังของเขา

เนื่องจากว่าสตรีตรงหน้าของเขาเริ่มเอาแต่ใจ

นางเริ่มตอบสนองเขา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฝ่ายจูบเขาอย่างเร่าร้อน

             อกนุ่มๆของนางก็เบียดเสียดเข้าหาแผงอกของเขาจนเขาเริ่มเสียวสะท้าน

แต่เพียงไม่นานฤทธิ์ของยาในกายของเขาก็เริ่มทำงานไต่ระดับขึ้นมา เขาจึงเป็นฝ่ายเบี่ยงร่างของนางให้แผ่นหลังของนางเป็นฝ่ายชิดเข้าหาต้นไม้ ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายเบียดร่างของเขาเข้าหาร่างของนางเสียเอง  

เฉินเจียวเหมยที่ไร้ซึ่งการควบคุมตัวเพียงทำได้แค่แหงนหงายใบหน้าขึ้นพร้อมหลับตาพลางตอบสนองทุกสัมผัสของบุรุษตรงหน้าอย่างไร้ข้อกังขาใดๆ  

ชายหนุ่มหญิงสาวที่ก่อนหน้านี้เพียงเดินจับจูงมือกันมาตามทางพลันเปลี่ยนไปเป็นกอดประคองพร้อมใบหน้าซุกไซร้ฝ่ามือเคล้นคลึงพากันหมุนตัวไปมาอยู่ตามทางเดินจากต้นไม้ต้นหนึ่งมายังต้นไม้อีกต้นหนึ่ง ต้นแล้วต้นเล่าอยู่อย่างนั้น