บทที่ 2/2

ช่วงเย็นวันเดียวกัน

ในที่สุดข่าวสำคัญที่นายน้อยเหว่ยซินรอคอยก็มาถึง นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้นางเดินมาเมืองหลวงก่อนกำหนด

“เรียนนายน้อย คนผู้นั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วขอรับ เป็นไปตามที่ท่านคาดการณ์ไว้ไม่มีผิด” บุรุษชุดดำเอ่ยรายงานเจ้านาย พร้อมมอบจดหมายในมือให้องครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของนาง

มือขาวรับจดหมายมาเปิดอ่าน แววตาพลันเปลี่ยนเป็นคมกล้า เมื่ออ่านจบจึงเผาจดหมายทิ้ง “จับตาดูอย่าให้คลาดสายตา หาทางส่งคนของเราเข้าจวนหลังนั้นให้จงได้ ข้าต้องการหลักฐานยืนยัน ว่าตาแก่นั่นคิดการใหญ่จริง” นางมอบคำสั่งใหม่ให้ลูกน้องตรงหน้า จากนั้นจึงหันมากำชับองครักษ์คนสนิท

“ปี้หลาง กำชับคนของเราให้คุ้มกันแม่นางอู๋ดีๆ หากเห็นท่าไม่ดีให้พาตัวนางออกมา อย่าให้เป็นอันตรายเด็ดขาด ส่วนสายลับที่เราจับได้ จัดการให้เรียบร้อย…อย่าให้หลงเหลือเศษซากล่ะ”

น้ำเสียงของผู้เป็นนายเยียบเย็น แม้แต่ปี้หลางยังหนาวเยือกไปถึงขั้วหัวใจ นายน้อยเหว่ยยามดี ดีใจหาย ทว่ายามร้าย…แค่คิดก็ขนหัวลุก!

เห็นทีคนร้ายทั้งสามคงกินดีหมีหัวใจเสือ*เข้าไป ถึงได้กล้าลอบเข้ามาในจวนเหว่ยตี้ยามวิกาลเมื่อเจ็ดวันก่อน

หลังถูกจับได้และสอบถามด้วยวิธีละมุนละม่อม โดยการบดกระดูกคนร้ายทีละส่วน ปี้หลางจึงเค้นเอาความจริงออกมาจากปากนักโทษได้สำเร็จ เพียงแต่น่าเสียดายที่คนร้ายไม่รู้ว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังแท้จริงคือใคร มีเพียงชื่อของผู้ว่าจ้างที่พวกมันรู้

ข้อมูลเพียงเท่านี้มู่ซูซินก็พอเดาได้ว่า เรื่องนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้อง กับการที่นางปฏิเสธคำขอซื้อยาห้ามเลือดและยารักษาบาดแผลฉกรรจ์สำหรับใช้ในกองทัพจำนวนมาก จากบุคคลลึกลับเมื่อหลายเดือนก่อน

ส่วนแม่นางอู๋คือนางคณิกามีชื่อของหอเซียงอวี้ นางขายศิลปะแต่ไม่ขายเรือนร่าง เป็นสตรีที่ ฉู่ปิน บุตรชายของเสนาบดีคลังไปติดพันอยู่

มู่ซูซินสงสัยว่าฉู่ปิน อาจเป็นคนคนเดียวกันกับบุคคลลึกลับผู้นั้น เพราะได้ข้อมูลสำคัญมาจากแม่นางอู๋ ประจวบเหมาะกับชื่อของผู้ว่าจ้างที่คนร้ายยอมคายออกมา เฟ่ยทง คือคนที่ไปมาหาสู่กับฉู่ปินอยู่เป็นประจำ

ครึ่งเดือนก่อนถึงกำหนดอภิเษกสมรส ครอบครัวเจ้าเมืองตงเฉิงก็เดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อตระเตรียมจวนที่ซื้อไว้ มู่ซูซินบัดนี้กลับมาเป็นคุณหนูใหญ่ผู้น่าสงสาร ถูกดวงพิฆาตของฉีอ๋องกัดกินจนเกือบชะตาขาดอยู่หลายหน

นางสวมหมวกเหวยเม่า*เพื่ออำพรางใบหน้า โดยอ้างว่ายังมีรอยแดงจากผื่นหัดจึงไม่อยากให้ผิวโดนแดดโดนลมก่อนงานแต่ง

เมื่อเจิ้งฮองเฮาทราบข่าวเรื่องว่าที่ชายาฉีอ๋องเดินทางถึงเมืองหลวงแล้ว นางรีบส่งนางกำนัลและมามาหลายคนมาช่วยอบรมกิริยามารยาท รวมถึงธรรมเนียมปฏิบัติของราชวงศ์ให้มู่ซูซินก่อนถึงวันอภิเษก

การกระทำข้ามหน้าข้ามตาของฮองเฮาสร้างความขุ่นเคืองใจให้ซูเฟยจนนั่งไม่ติด นางแล่นไปฟ้องฮ่องเต้ถึงห้องทรงงาน ทว่าฮ่องเต้ฮุ่ยจงไม่อยากก้าวก่ายความบาดหมางในวังหลัง จึงรับสั่งอย่างเป็นกลางว่า

“ให้ฮองเฮาออกหน้าน่ะดีแล้ว ซูเฟยจะได้ไม่เหนื่อย หากเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมา ฮองเฮาจะได้รับผิดชอบไปคนเดียว”

ซูเฟยได้ยินอย่างนั้นจึงเดินกลับตำหนักอย่างสบายใจ อันที่จริงนางก็ไม่ได้อยากข้องแวะกับว่าที่หลานสะใภ้คนนี้อยู่แล้ว

จุดประสงค์แท้จริงของฮองเฮาที่ส่งคนของตนมาดูแลมู่ซูซิน เป็นเพราะนางต้องการทราบว่าฝ่ายหญิงหน้าตาท่าทางเป็นอย่างไร พอจะมีหวังทำให้ฉีอ๋องลุ่มหลงได้บ้างหรือเปล่า นางอุตส่าห์เป่าหูฮ่องเต้เรื่องสมรสพระราชทานนี้อยู่ตั้งนาน จะให้แผนการนี้ล้มเหลวไม่ได้!

มามาคนสนิทกลับมารายงานเจิ้งฮองเฮาเรื่องรูปร่างหน้าตา และท่าทางของมู่ซูซินตามความเป็นจริง

“คุณหนูใหญ่มู่ปีนี้อายุสิบเจ็ด กำลังเป็นสาวสะพรั่งรูปร่างเย้ายวน ผิวขาวเนียนละเอียด งดงามหยาดเยิ้มยิ่งกว่าคุณหนูฉู่ฟางอิ๋งอีกเพคะ กิริยามารยาทก็เรียบร้อย แต่ค่อนข้างจะขี้อาย โดยรวมแล้วหม่อมฉันสามารถช่วยขัดเกลาให้ดีขึ้นได้เพคะ”

เจิ้งฮองเฮาพอพระทัยในสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะเรื่องที่มู่ซูซินงดงามกว่าฉู๋ฟางอิ๋ง ที่ชื่อว่าเป็นยอดพธูอันดับหนึ่งของเมืองหลวง

“กู่มามา เจ้าช่วยสอนวิธียั่วยวนและปรนนิบัติบุรุษให้นางด้วย ข้าต้องการให้ฉีอ๋องลุ่มหลงนางจนลืมฉู๋ฟางอิ๋ง หากเป็นไปได้ให้หาทางเกลี้ยกล่อมให้นางยอมเป็นคนของข้า คอยรายงานความเคลื่อนไหวของฉีอ๋อง แล้วข้าจะช่วยสนับสนุนนางและครอบครัวของนางอย่างเต็มที่”

“เพคะ” กู่มามารับคำนายเหนือหัวจากนั้นจึงออกจากวังตรงกลับจวนสกุลมู่

กว่าจะถึงวันอภิเษก มู่ซูซินถูกมามาของเจิ้งฮองเฮาเคี่ยวกรำ เรื่องธรรมเนียมปฏิบัติของเชื้อพระวงศ์ ไปจนถึงวิธียั่วยวนและปรนนิบัติบุรุษจนหูชา นางอยากจะบอกกู่มามาเหลือเกินว่า ขอให้นางรอดตายจากเงื้อมมือฉีอ๋องก่อนเถอะ

อีกอย่าง…หากรวมอายุของนางในชาตินี้เข้ากับชาติที่แล้ว ปีนี้นางอายุเกือบถึงครึ่งศตวรรษพอดี แม่เจ้า! เพราะฉะนั้นเรื่องยั่วยวนหรือปรนนิบัติบุรุษ นางพอมีประสบการณ์สั่งสมไม่ต้องมาสอนจระเข้ว่ายน้ำเจ้าค่ะ!

ต้นฤดูสารท

ในที่สุดก็มาถึงวันสำคัญ ขบวนเจ้าบ่าวเดินทางออกจากตำหนักเว่ยจง โดยมีขันทีคนสนิทของฮ่องเต้ร่วมขบวนมาด้วย เพื่อให้แน่ใจว่าฉีอ๋องจะเป็นผู้ไปรับเจ้าสาวด้วยตนเอง ไม่ได้ส่งไก่โต้งไปรับตัวเจ้าสาวเหมือนที่บางคนเคยทำ

ดูจากสภาพการณ์แล้ว เฟิ่งเสวียนจีคงเป็นเจ้าบ่าวที่หน้าไร้อารมณ์ที่สุดในปฐพี ตลอดเส้นทางมารับเจ้าสาว พระพักตร์พักตร์หล่อเหลาที่สมควรประดับด้วยรอยยิ้ม กลับเย็นชาประหนึ่งฉาบไว้ด้วยน้ำแข็งพันปีกระทั่งมาถึงจวนตระกูลมู่ก็ยังไม่ยอมละลายน้ำแข็ง

ครอบครัวตระกูลมู่แต่ละคนมือสั่นระริก แทบอยากจะปรี่เข้าไปบีบคอลูกเขยสูงศักดิ์ให้ตายคามือ แม้แต่เสี่ยวเหยียนน้อยยังหมั่นไส้พี่เขยจนกัดฟันดังกรอด

ลี่มีหรี่ตามองบุรุษที่กำลังจะเป็นสามีนายหญิงของมันด้วยดวงตาวาวโรจน์ ร่างกายอ้วนฟูเครียดเกร็งเหมือนกำลังจะไปออกรบ กะว่าหากฉีอ๋องเล่นตุกติกมันจะข่วนอีกฝ่ายให้หน้าแหก แง้วววว!!!

หลังกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จเรียบร้อย มู่ซูซินที่บัดนี้กลายเป็นพระชายาฉีอ๋องถูกต้องตามประเพณี ถูกแม่สื่อพาตัวมายังห้องหอ ประคองนางมานั่งที่เตียงเพื่อรอเจ้าบ่าวมาเปิดผ้าคลุมหน้า จากนั้นจึงผละไปปล่อยให้สาวใช้ทั้งสองคอยดูแล

เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้นแล้วมู่ซูซินจึงเปิดผ้าคลุมหน้าออก รีบสุมหัววางแผนรับมือฉีอ๋องทันที

*******************

*กินดีหมีหัวใจเสือ : มีความกล้ามากกว่าปกติ

“หมวกเหวยเม่า : หมวกที่มีลักษณะคล้ายร่ม มีผ้าโปร่งหรือม่านยาวลงมาปิดบังใบหน้าถึงลำคอ