บทที่ 3/1 หม่อมฉันไม่ได้ทำสิ่งใดเลยจริงๆ

“ลี่อิ่ง สัญญาข้อตกลงการแต่งงานที่ร่างไว้เอามารึเปล่า”

“อยู่นี่เจ้าค่ะ เอ้ย เพคะ” ลี่อิ่งดึงสมุดพับออกมาจากอกเสื้อยื่นให้เจ้านาย

“ไม่ต้องมากพิธี รอให้ข้ารอดตายพ้นคืนนี้ไปก่อนค่อยมาพูดเพคะ” มู่ซูซินแกล้งเย้าลี่อิ่ง ก่อนเปลี่ยนมากระซิบถามลี่เจินเสียงเบาราวยุงบินผ่าน “ลี่เจิน ยากระทิงเมามายพร้อม?”

“พร้อมเจ้าค่ะ เมื่อไหร่ที่ท่านอ๋องก้าวเข้ามาในห้อง รับรองว่าเสร็จแน่นอนเจ้าค่ะ คิกๆๆ” ลี่เจินหัวเราะคิกอย่างเจ้าเล่ห์ เรื่องสูตรยาเอาไว้ใช้กลั่นแกล้งคนนางถนัดนัก

“สมมุติว่าท่านอ๋องแข็งแกร่งยิ่งกว่ากระทิงแล้วไม่ยอมเมามาย เช่นนั้นจะทำอย่างไรเจ้าคะ” ลี่อิ่งเป็นคนรอบคอบจึงเอ่ยถามเพื่อป้องกันความผิดพลาด

“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ข้าคงต้องจิ้มเข็มยาสลบใส่เขาแล้วล่ะ” มู่ซูซินเปิดเข็มเงินที่ซ่อนไว้ในสาบเสื้อให้สาวใช้ดู

(0;0!) สาวใช้สองลี่ คุณหนูของพวกนางพกเข็มยาสลบเข้าห้องหอเสียด้วย สมกับที่เป็นนายน้อยแห่งหอเหว่ยตี้ ไม่เคยลดการป้องกันตัวเองแม้แต่ก้าวเดียว!

ราวยามโหย่ว (17:00-18:59) เสียงฝีเท้าหนักดังขึ้นหน้าห้องหอ บานประตูถูกผลักออกอย่างไม่เบามือนัก ทว่าเจ้าบ่าวในชุดสีแดงสง่างาม ดวงพักตร์ยังคงเฉยชาไม่บ่งบอกอารมณ์ เขายืนตระหง่านอยู่หน้าประตูไม่ยอมก้าวเข้ามาเสียอย่างนั้น

สาวใช้ทั้งสองที่คอยอยู่เป็นเพื่อนเจ้าสาวรีบเดินออกไปจากห้องหออย่างรู้งาน วรกายสูงสง่าถึงได้ยอมก้าวเข้ามาด้านใน ตามมาด้วยเสียงปิดประตูด้วยฝีมือสาวใช้ของมู่ซูซิน

เฟิ่งเสวียนจีขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก ขยับขาเดินผ่านม่านไข่มุก กลิ่นหอมอ่อนโชยเข้าจมูก ขายาวก้าวมาหาชายาของตนอย่างไม่เร่งรีบ เมื่ออยู่ห่างจากนางราวหนึ่งจั้ง* สุรเสียงทุ้มต่ำเย็นชาถึงดังขึ้น

“เปิ่นหวางแต่งกับเจ้าตามพระบัญชาของฝ่าบาท เพราะฉะนั้นอย่าคาดหวังว่าเปิ่นหวางจะพิศวาสเข้าหอกับเจ้า พรุ่งนี้เช้าพ่อบ้านของตำหนักจะพาเจ้าไปยังเรือนที่จัดเตรียมไว้” รับสั่งเรียกแทนตนเองอย่างห่างเหินจบก็เตรียมหันหลังจากไป แต่ถูกเสียงหวานไพเราะรื่นหูของมู่ซูซินฉุดรั้งไว้เสียก่อน

“ท่านอ๋องจะไม่ทรงเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวตามธรรมเนียมเสียหน่อยหรือเพคะ หม่อมฉันทราบดีว่าทรงมิได้เต็มใจแต่งกับหม่อมฉัน และในทางกลับกันหม่อมฉันก็ไม่มีทางเลือก ทรงน่าจะรู้ดีกว่าหม่อมฉัน ว่าหากขัดพระราชโองการของฝ่าบาทจะมีโทษเยี่ยงไร…

ขอทรงโปรดเมตตา อยู่เจรจาเรื่องการใช้ชีวิตร่วมกันกับหม่อมสักหน่อยเถิดนะเพคะ หม่อมฉันสัญญาว่าจะไม่รบกวนเวลาของพระองค์นานนัก” น้ำเสียงอ่อนหวานเว้าวอนเจือสั่นเครือ เอื้อนเอ่ยอย่างน่าสงสาร หากเป็นบุรุษอื่นคงหันกลับมาหานางแล้ว…ทว่ามิใช่กับบุรุษตรงหน้า

เฟิ่งเสวียนจีหาได้สนใจคำวิงวอนของนาง ขยับขาเตรียมหันหลังจากไป ทว่าในฉับพลันนั้นร่างกายเกิดซวนเซมีอาการคล้ายคนมึนเมาสุรา สติสัมปชัญญะยังอยู่ถึงแปดเก้าส่วน เพียงแต่มิอาจควบคุมร่างกายให้ยืนหรือก้าวขาต่อไปได้อย่างมั่นคง

ร่างสูงจำต้องนั่งลงบนเก้าอี้ของโต๊ะอาหารกลางห้อง ซึ่งมีสุราอาหารมงคลจัดเตรียมรอไว้ เขาเอื้อมหยิบป้านน้ำชามารินดื่มด้วยตนเอง ถึงแม้จะดื่มชาไปหลายจอก ร่วมกับเดินพลังเพื่อขับไล่อาการมึนเมา แต่กลับมิช่วยให้รู้สึกดีขึ้น เขาเริ่มเอะใจ หยัดกายเดินซวนเซไปหาร่างบางบนเตียง สะบัดมือเปิดผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวอย่างหยาบกระด้าง ตั้งใจจะตะคอกถามด้วยความโกรธเกรี้ยว

ทว่าเมื่อได้ยลโฉมงามพิลาสราวไม่มีอยู่จริง กอปรกับดวงตากลมโตฉ่ำน้ำแวววาวน่าหลงใหล กลีบปากอวบอิ่มเผยอเล็กน้อยดูเย้ายวน

ภาพหญิงงามเบื้องหน้าทำเขาคอแห้งผากขึ้นมากะทันหัน ทั้งที่ตนเพิ่งดื่มชาไปหลายจอก สุ้มเสียงที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูปจึงมีเพียงคำว่า

“จะ…เจ้า เจ้า”

ดวงตากลมโตทรงเสน่ห์กะพริบปริบๆ ขนตายาวหนาเป็นแพกระพือขึ้นลงราวปีกผีเสื้อ นางจ้องเขาด้วยแววตาใสซื่อไร้พิษภัย ขยับลุกขึ้นยืนยอบกายแช่มช้อยให้สามี ก่อนเอ่ยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ

“หม่อมฉัน มู่ซูซิน ปีนี้อายุสิบเจ็ด ถวายพระพรฉีอ๋องเพคะ” นางสงสัยว่าฉีอ๋องอาจจำชื่อนางไม่ได้ เลยต้องแนะนำตัวใหม่อีกรอบเพราะเห็นพูดแค่ เจ้า เจ้า

คนตัวโตจ้องร่างระหงเบื้องหน้าตาค้าง คำปรามาสที่ตั้งใจจะกล่าวก่อนหน้านี้เลือนหายไปจากความคิด คาดไม่ถึงว่านางจะมาไม้นี้

เขากับนางกราบไหว้ฟ้าดินเสร็จสรรพตามประเพณีตามด้วยส่งตัวเข้าหอเรียบร้อย เพิ่งจะมาแนะนำตัวเนี่ยนะ! ให้ตายเถอะ! นี่นางล้มป่วยหลายหนจนสติฟั่นเฟือนไปแล้วหรืออย่างไร

ริมฝีปากหยักอ้าแล้วหุบอยู่หลายคราราวต้องการเอ่ยบางสิ่ง สุดท้ายกลับเปลี่ยนใจพลางขยับขาต้องการจากไป ทว่าร่างกายเกิดโงนเงนอีกครั้ง

“อ๊ะ ท่านอ๋องระวังเพคะ ทรงนั่งลงก่อนดีกว่าเพคะ” มู่ซูซินปรี่เข้ามาพยุงร่างสูงประคองเขาไปนั่งพักที่เตียงอย่างเกร็งๆ

ร่างสูงนั่งนิ่งไม่ไหวติง ดวงเนตรคู่คมจดจ้องใบหน้างามด้วยสายตาไม่ไว้ใจ รับสั่งเรื่องที่คิดออกมาในที่สุด

“เจ้าวางยาเปิ่นหวาง?”

มู่ซูซินทำหน้าตื่นตกใจสุดชีวิตประหนึ่งผู้บริสุทธิ์ถูกใส่ความ แต่ถึงจะถูกเขาจับได้นางก็ไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด แค่ทำให้เขาขาแข้งอ่อนออกไปจากห้องไม่ได้ หาใช่จะหมายชีวิตเสียหน่อย

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันจะทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไรเพคะ! หากทรงเป็นอะไรขึ้นมาคนที่จะเดือดร้อนก็คือตัวของหม่อมฉันและครอบครัว แล้วหม่อมฉันมีเหตุผลใดที่จะหาเรื่องใส่ตัวให้ฝ่าบาทลงโทษประหารยกตระกูลเพคะ

อีกทั้งพวกเราไม่เคยมีความแค้นกันมาก่อน หากมิใช่เพราะสมรสพระราชทาน มีหรือคนต่ำต้อยอย่างหม่อมฉัน จะมีโอกาสมายืนต่อหน้าพระพักตร์ของท่านอ๋องในวันนี้ ขอทรงโปรดเมตตาเชื่อหม่อมฉันเถิดนะเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ทำสิ่งใดเลยจริงๆ!”

สีหน้าของมู่ซูซินเหมือนกำลังจะร้องไห้อยู่ร่อมร่อ กลีบปากอิ่มสีแดงสดสั่นระริก น้ำตาคลอหน่วย ดวงหน้าหวานล้ำสลดหดหู่และแฝงการอ้อนวอนอยู่ในที

เฟิ่งเสวียนจีนั่งนิ่งไม่พูดจาอยู่ชั่วอึดใจ ตรึกตรองถึงข้ออ้างที่นางกล่าวมา นั่นสินะหากเขาเป็นอะไรขึ้นมาตระกูลมู่ได้ถูกประหารยกตระกูลแน่ บางทีเขาอาจระแวงมากเกินไป จากนั้นจึงเหยียดแผ่นหลังก่อนรับสั่งกับนางเสียงเข้ม

*******************

*จั้ง : หนึ่งจั้งเท่ากับ10 ฉื่อ หรือประมาณ 3.3 เมตร