บทที่ 3/2

“ได้ เปิ่นหวางจะลองเชื่อเจ้าดูสักครั้ง แต่ถ้าจับได้ว่าเจ้ากล้าวางยาเปิ่นหวางล่ะก็ ถึงตอนนั้นก็อย่าหาว่าเปิ่นหวางอำมหิต!” น้ำเสียงในท้ายประโยคเหี้ยมเกรียมไร้ซึ่งความปราณี

ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยด้วยความหวาดกลัว รีบปฏิเสธน้ำเสียงหนักแน่น

“หม่อมฉันมิกล้าทำเช่นนั้นแน่นอนเพคะ ขอท่านอ๋องทรงวางพระทัย” นางไม่ได้โกหกจริงๆนะ

คนที่วางยาเขาไม่ใช่นาง แต่เป็นลี่เจิน อีกทั้งยากระทิงเมามายมิใช่ยาพิษอยู่ในร่างกายเพียงครึ่งชั่วยามก็จะสลายไปเอง ตรวจไปก็ไม่มีทางพบ แถมฝีมือการวางยาของลี่เจินก็ไม่ใช่ง่อยๆ ท่านตาของนางสั่งสอนมากับมือเชียวนะ

ดวงพักตร์หล่อเหลาพิศมองชายาพระราชทานของตนด้วยสายตาอ่านยากครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเปล่งเสียงรับสั่งถามถึงเรื่องที่นางเกริ่นไว้ก่อนหน้านี้

“ที่เจ้าบอกต้องการเจรจากับเปิ่นหวางเรื่องการใช้ชีวิตในตำหนักนี้ ไหนลองว่ามาซิ”

เรือนร่างอรชรในชุดเจ้าสาวสีแดงงดงาม ที่กำลังยืนก้มหน้าอย่างเจียมตัว รีบเงยขึ้นด้วยความกระตือรือร้น ก้าวขาเดินไปที่ปลายเตียง หยิบสมุดพับขึ้นมาจากข้างเสาของเตียงและยื่นให้เขาด้วยสองมือ

“ท่านอ๋องจะทรงเมตตาซินเอ๋อร์ ช่วยอ่านข้อความในนี้สักเล็กน้อยจะได้หรือไม่เพคะ”

ในนั้นคือข้อตกลงที่นางร่างไว้ มุมล่างซ้ายมือคือชื่อและลายนิ้วของนาง เฟิ่งเสวียนจีคิ้วกระตุกเมื่อได้อ่านข้อตกลงในสัญญาการแต่งงาน สตรีตรงหน้าเป็นใครถึงคิดว่าเขาจะยอมให้ความร่วมมือ

“เฮอะ! เจ้าคิดว่าเปิ่นหวางเป็นคนใจดีมีเมตตา จนยอมทำตามคำขอ ปล่อยให้เจ้าเสวยสุขอยู่ในตำหนักแห่งนี้เป็นเวลาครึ่งปีเชียวรึ มู่ซูซิน” น้ำเสียงที่เปล่งออกมาเยียบเย็นกึ่งข่มขู่

คนตัวเล็กหลุบตาต่ำ บีบมือตัวเองแน่นเปลี่ยนไปนั่งพับเพียบบนพื้น ขยับปากสีแดงสดต่อรองกับคนตัวโตด้วยท่าทางบอบบางราวกับจะแตกหักได้ทุกเมื่อ

“ท่านอ๋องโปรดคิดเสียว่า เลี้ยงซินเอ๋อร์ไว้ดูเล่นหรือเอ็นดูแบบน้องสาวก็ได้นี่เพคะ ซินเอ๋อร์กินไม่เยอะรับรองว่าไม่เปลืองแน่นอน นอกจากนี้ยังทำอาหารเป็นและอร่อยด้วยนะเพคะ

ถ้าท่านอ๋องไม่เชื่อ พรุ่งนี้ให้ซินเอ๋อร์ทำอาหารมาให้ลองเสวยดีไหมเพคะ นอกจากทำอาหารอร่อยแล้ว ซินเอ๋อร์ยังดูแลม้าก็เก่งมากเลยนะเพคะ” นางรีบบรรยายสรรพคุณความดีของตนให้เขาฟังเสียงเจื้อยแจ้ว พร้อมคลี่รอยยิ้มประจบประแจงร่วมไปด้วย

ประโยคที่ว่า ‘ดูแลม้าเก่ง’ ดึงความสนใจของเฟิ่งเสวียนจีได้จริงๆ

เขารู้มาจากอาเต๋อว่า ในจวนเจ้าเมืองตงเฉิงมีคอกม้า ที่นั่นมีแม่พันธุ์ม้าเหงื่อโลหิตสวยมากตัวหนึ่ง ส่วนม้าตัวอื่นๆ ก็แข็งแรงสุขภาพดี รูปร่างสง่างามได้สัดส่วนเทียบได้กับม้าของเขาเลยทีเดียว

การที่จะดูแลม้าให้สุขภาพดีมีรูปร่างสวยงามได้ขนาดนี้ ผู้ดูแลต้องมีความรู้และเชี่ยวชาญเกี่ยวกับม้ามากพอสมควร

จากที่ตั้งใจจะสั่งให้องครักษ์สังหารนางทิ้งด้วยการจับแขวนคอ แล้วบอกว่ากับทุกคนว่านางผูกคอตายไปเองเพราะอับอายที่ถูกเขาทอดทิ้งในคืนเข้าหอ เปลี่ยนเป็นมานั่งฟังข้อเสนอของนางต่อด้วยความสนใจ

“เจ้าแน่ใจนะว่าดูแลม้าเป็น ถ้าพูดไม่จริง เปิ่นหวางจะจับเจ้ายัดใส่โลงแล้วส่งกลับเมืองตงเฉิง”

แหม! ขู่เก่งเหลือเกินนะท่านอ๋อง!!

“แน่ใจที่สุดเลยเพคะ!” ถ้าไม่แน่ใจนางไม่กล้าเสนอตัวเป็นอันขาด เรื่องดูแลม้ากับเรื่องกินนางมั่นใจเต็มสิบส่วน

พอได้เห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจของคนตัวเล็ก เฟิ่งเสวียนจียกมุมปาก รับสั่งถามย้ำเรื่องข้อตกลงในการสัญญาแต่งงานระหว่างเขากับนาง “เมื่อครบหกเดือนเจ้าจะเดินทางกลับเมืองตงเฉิงและจะไม่กลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก?”

“เพคะ” มู่ซูซินพยักหน้ารัวเป็นไก่จิกข้าวสาร

“ทำไมถึงต้องเป็นหกเดือน สามเดือนก็พอมั้ง”

“สามเดือนสั้นไปเพคะ หกเดือนกำลังดี ฝ่าบาทจะได้ไม่เพ่งเล็ง…” รีบยกฮ่องเต้มาเป็นข้ออ้างอย่างเต็มปากเต็มคำ

“อา เป็นเช่นนั้น” แม้ว่าน้ำเสียงจะเย็นชาแต่กลับแฝงความยียวนอยู่ในนั้น

“เป็นเช่นนั้นเพคะ” มู่ซูซินยังคงยิ้มหวานตอบกลับไป

“หึ!…” เสียงแค่นจมูกดังขึ้นสั้นๆ จ้องตาโฉมสะคราญด้วยแววตาคมปลาบ ราวคมกระบี่ที่พาดอยู่บนคอระหงของนาง

มู่ซูซินพอจับทางได้จึงรีบเอ่ยวาจาต่อทันที

“พอครบหกเดือนปุ๊บ ซินเอ๋อร์จะหายเข้ากลีบเมฆปั๊บ ไม่ข้องแวะเรื่องใดๆ ของท่านอ๋องแน่นอนเพคะ…แค่ท่านอ๋องอย่างเพิ่งแต่งชายาใหม่หรือรับอนุเข้าตำหนักก่อนครบสัญญาก็พอ ซินเอ๋อร์ไม่อยากให้ท่านพ่อท่านแม่ต้องเสียหน้าก่อนที่ซินเอ๋อร์จะย้ายกลับไปเมืองตงเฉิงถาวรน่ะเพคะ” รอยยิ้มประจบประแจงหายไป ใบหน้างามก้มต่ำเล็กน้อย เปล่งวาจาออกมาเสียงเบา ท่าทางเจียมเนื้อเจียมตัวสุดๆ

ส่วนเหตุผลแท้จริงที่มู่ซูซิน ขอให้เฟิ่งเสวียนจีอย่าเพิ่งรับชายารองหรืออนุชายาเข้าตำหนัก เพราะนางขี้เกียจมาเสียเวลารับมือหญิงสาวพวกนั้น หาใช่เพราะหึงหวงสามี

เพราะเท่าที่ได้ยินมา คุณหนูฉู่ฟางอิ๋งสตรีที่ฉีอ๋องพึงใจ ถูกเลี้ยงดูมาประหนึ่งไข่มุกล้ำค่ากลางมือของบิดา ภายนอกดูงดงามบริสุทธิ์ประดุจดอกบัวขาว แต่กลับมีนิสัยดื้อรั้นเอาแต่ใจและชอบเอาชนะเป็นที่สุด หากฉู่ฟางอิ๋งแต่งเข้ามาเป็นชายารองในเร็วๆนี้ อีกฝ่ายคงได้มาหาเรื่องกลั่นแกล้งนางไม่เว้นวันแน่ พนันได้เลย!

และด้วยนิสัยแท้จริงของนาง จะให้มาเล่นบทพระชายาเอกผู้มีจิตใจเมตตา ไม่ถือสาหาความอีกฝ่ายคงไม่มีทางเป็นไปได้ ฟาดมาฟาดกลับนะเจ้าคะ อย่าหาว่าไม่เตือน

ยังไม่รวมที่นางต้องลอบออกจากตำหนัก ไปสวมบทนายน้อยเหว่ยซินเมื่อถึงเวลาเป็นบางครั้ง

ส่วนเรื่องจะรับมือฉีอ๋องอย่างไรในหกเดือนนี้ นางคงต้องวางแผนดีๆ เพราะทรราชอย่างเขาคงรับมือได้ไม่ง่าย มู่ซูซินต้องพร้อม!

บรรยากาศในห้องหอที่สมควรอบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งความหวานชื่นกลับอึมครึมจนน่าอึดอัด

ชั่วขณะหนึ่ง เฟิ่งเสวียนจีรู้สึกคุ้นเคยกับกลิ่นอายของนางอย่างประหลาด ท่าทางประจบประแจงแต่แฝงการต่อรองแบบนี้ เหมือนเคยประสบมาจากที่ไหนสักแห่ง…

*****************

อ๋อง คุ้นๆชิมิ นึกไม่ออกล่ะสิท่า