บทที่ 4/2

เรือนอู่ถงนับว่ากว้างขวางสะดวกสบาย เครื่องเรือนแต่ละชิ้นล้ำค่าสมฐานะ สาวใช้ บ่าวชายและองครักษ์ครบตามจำนวนที่ตำแหน่งพระชายาเอกพึงมี

ด้านข้างเรือนทางฝั่งค่อนไปทางทิศใต้ มีสวนดอกไม้ สระบัวและศาลาริมน้ำ มองแล้วร่มรื่นสบายตาน่าพักผ่อน การได้รับความเอาใจใส่เช่นนี้ อยู่เหนือความคาดหมายของมู่ซูซินไปมาก

คราแรกนางคิดว่าเขาจะส่งนางมาอยู่เรือนเล็กๆ ค่อนไปทางทรุดโทรมห่างไกลผู้คนเสียอีก เห็นทีนางต้องประเมินเขาใหม่เสียแล้ว บางทีฉีอ๋องอาจไม่ได้เลวบริสุทธิ์อย่างที่ใครๆ เข้าใจก็เป็นได้

หลังจัดข้าวของเข้าที่ กินมื้อเที่ยงเสร็จ เสร็จมู่ซูซินก็เปลี่ยนมาใส่ชุดทะมัดทะแมงสีแดงเข้ม เดินตรงไปยังคอกม้าอย่างร่าเริง เพื่อทำงานที่ได้รับมอบหมายตามสัญญา

ผู้ดูแลม้าทั้งสองคนมารอนางอยู่แล้วตามคำสั่งของนายเหนือหัว พวกเขาความเคารพนางอย่างนอบน้อม จากนั้นจึงพาเดินดูม้าทั้งสิบสองตัว

ภายในคอกที่ใหญ่ที่สุด อาชาเหงื่อโลหิตคู่หนึ่งถูกเลี้ยงไว้ในนั้น พวกมันรีบรุดมาที่ขอบรั้วอย่างลิงโลด เมื่อสัมผัสถึงกลิ่นอายคุ้นเคย ขยับหัวขอให้นางลูบจมูกลูบแผงคอด้วยท่าทางออดอ้อนประหนึ่งเด็กน้อยอ้อนมารดา

พฤติกรรมของม้าทั้งสองตัว สร้างความประหลาดใจให้ผู้ดูแล เป็นเพราะปกติพวกมันมีนิสัยหยิ่งทะนงไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ง่ายๆ แต่เวลานี้กลับแสดงออกว่าดีใจนักหนาเมื่อได้พบพระชายาฉีอ๋อง เป็นไปได้หรือไม่ว่าพวกมันชอบคนงาม?

พวกเขาจึงบอกกับนางตามความจริง เรื่องที่พวกตนดูม้าทั้งสองตัวนี้มาหลายปี ทว่ายังไม่เคยได้รับการต้อนรับเช่นนี้มาก่อน

มู่ซูซินฟังแล้วระบายยิ้มกว้างจนตาโค้ง สีหน้าเต็มไปด้วยความปลาบปลื้มปีติ

“จริงหรือ ข้าดีใจที่ม้าของท่านอ๋องชอบข้า แบบนี้ค่อยเบาใจหน่อย ข้าจะได้ไม่โดนท่านอ๋องตำหนิ คิกๆๆ” เสียงหัวเราะด้วยความสดใสของนาง ลอยเข้าหูร่างสูงที่เพิ่งเดินมาถึง

เฟิ่งเสวียนจีตั้งใจมาแอบดู ว่านางจะดูแลม้าได้จริงเหมือนอย่างที่คุยอวดไว้หรือเปล่า แต่เมื่อได้เห็นอาชาเหงื่อโลหิตที่ปกติหวงตัวหนักหนา กำลังคลอเคลียมู่ซูซินอย่างออดอ้อนจึงอดประหลาดใจไม่ได้

หากจะมองว่าเพราะนางเป็นสตรี อาชาทั้งสองจึงอ่อนโยนด้วยก็คงไม่ใช่ เพราะเขาเคยพาพวกมันออกไปขี่เล่นนอกเมือง โดยชวนฉู่ฟางอิ๋งไปด้วย ทว่าพวกมันไม่ยอมให้นางเข้าใกล้ ทำท่าจะพยศใส่จนฉู่ฟางอิ๋งหวาดกลัว เขาเลยต้องให้หานเย่กับหานจิ้งพาพวกมันไปวิ่งเล่นแทน

นอกจากเขาและคนดูแลม้า ยังมีอีกหนึ่งคนที่อาชาทั้งสองชอบคลอเคลียด้วย คนผู้นั้นคือ…

นายน้อยแห่งหอเหว่ยตี้!

“น่าสนใจจริงๆ” สุรเสียงทุ้มต่ำรับสั่งขึ้นมาลอยๆ เริ่มสนใจในตัวมู่ซูซินขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว

ในฉับพลันนั้นความคิดบางอย่างพลันผุดขึ้นในหัว วรกายสูงก้าวเข้ามาในคอกม้า เปล่งเสียงถามคนตัวเล็กในชุดทะมัดทะแมงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ขี่ม้าเป็นรึเปล่า”

สุรเสียงก้องกังวานสะกดทุกคนตรงนั้นให้หันมาตามเสียง ก่อนแสดงความเคารพกันอย่างพร้อมเพรียง

“คารวะท่านอ๋อง”

“ไม่ต้องมากพิธี เปิ่นหวางถามว่าขี่ม้าเป็นรึเปล่า”

มู่ซูซินเงยหน้ามองคนตัวสูงด้วยสีหน้าฉงน ใบหน้าเรียวรูปไข่มีแก้มอิ่มเอิบ ผิวพรรณสดใสเปล่งปลั่งจนแทบคั้นน้ำออกมาได้ ดวงตาคู่สวยวามวาวราวลูกกวางน้อย ริมฝีปากอวบอิ่มแดงเรื่อราวผลอิงเถา* ยิ่งมองยิ่งงดงามจนยากจะละสายตา เรียวคิ้วสวยเลิกขึ้นเล็กน้อย ชี้นิ้วเรียวเข้าหาตนเอง

“ทรงถามซินเอ๋อร์หรือเพคะ”

เฟิ่งเสวียนจีโดนภาพสาวงามสะกดสายตาอีกครั้ง หัวใจเต้นผิดจังหวะไปคราหนึ่ง ลำคอรู้สึกแห้งผากต้องลอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่ก่อนรับสั่งตอบนาง

“ใช่ เปิ่นหวางถามเจ้า ว่าอย่างไร ขี่ม้าเป็นหรือไม่”

“ขะ ขี่เป็นเพคะแต่ไม่เก่ง แค่วิ่งเหยาะๆพอได้ ไม่กล้าให้ม้าวิ่งเร็ว กลัวเพคะ” เสียงหวานตอบกลับมาอ้อมแอ้มท่าทางประหม่าอย่างเป็นธรรมชาติ

สาวใช้สองลี่ก้มหน้างุดยิ่งกว่าเก่า ไม่กล้าเงยขึ้นมาเพราะกลัวโดนจับพิรุธในแววตา ด้วยว่าเจ้านายของพวกนางเชี่ยวชาญการขี่ม้ายิงธนูไม่แพ้บุรุษ ครั้นมาเห็นมู่ซูซินทำตัวอ่อนแอราวตุ๊กตากระเบื้องเยี่ยงนี้เลยไม่ชิน เพราะปกติถึกทนอย่างกับสิงโตหินฮวากั่งฉือ* ที่ตั้งตระหง่านอยู่หน้าจวน ผ่านร้อนผ่านหนาวมานับร้อยนับพันปี!

วรกายสูงใหญ่ก้าวมาใกล้ชายาของตน ยกปลายนิ้วเชยคางมนของมู่ซูซิน เพ่งมองดวงตาคู่งามกลมโตที่กำลังสั่นระริก “ไปขี่ม้าเล่นกับเปิ่นหวางนอกเมือง”

จากนั้นจึงสั่งให้คนดูแลม้าพาอาชาตัวโปรดทั้งสองออกมาใส่อานและบังเหียน เมื่อเสร็จเรียบร้อยเขายื่นบังเหียนม้าเพศเมียให้นาง “เจ้าขี่เถาฮวาก็แล้วกัน”

มือเรียวรับบังเหียนมาอย่าง งง งง “เอ่อ ท่านอ๋องจะให้ซินเอ๋อร์ขี่ม้าตัวนี้จริงๆหรือเพคะ ไม่กลัวว่าซินเอ๋อร์จะทำให้เถาฮวาเจ็บตัวโดยใช่เหตุหรือเพคะ”

“ถ้าเถาฮวาเป็นอะไรขึ้นมา เปิ่นหวางจะจับเจ้าฝังทั้งเป็น”

ดวงตากลมโตของมู่ซูซินเบิกกว้าง ตกตะลึงในถ้อยคำของเฟิ่งเสวียนจี นี่คงเป็นแผนคิดกำจัดนางแบบแนบเนียนสินะ ไม่มีทางเสียล่ะ

“ถ้าเช่นนั้น ซินเอ๋อร์ขออนุญาตไม่ไปเพคะ ขออยู่กวาดคอกม้าดีกว่า ยังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น”

“เจ้ากล้าขัดคำสั่งเปิ่นหวาง?” เฟิ่งเสวียนจีกดเสียงต่ำขณะรับสั่งถาม

“มิบังอาจเพคะ แค่ยังไม่อยากถูกฝังทั้งเป็น…ท่านอ๋องปล่อยซินเอ๋อร์ไปเถิดนะเพคะ เดี๋ยวซินเอ๋อร์ลงโทษตัวเองด้วยการไม่กินมื้อเย็นก็ได้” ใบหน้างามสลดหดหู่ รีบเสนอบทลงโทษให้ตัวเอง ดีกว่าให้อีกฝ่ายเป็นคนระบุโทษ

ทว่าการอ้อนวอนของนางกลับไม่เป็นผล คนตัวโตสาวเท้าเขามาใกล้แสยะยิ้มไม่น่าไว้ใจ ก้มช้อนอุ้มร่างนุ่มนิ่มขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ว้าย จะทรงทำสิ่งใดเพคะ” มู่ซูซินร้องเสียงหลงยกแขนคล้องลำคอแกร่งด้วยความตกใจ

*******************

*ผลอิงเถา : ลูกเชอร์รี่

*ฮวากั่วฉือ : หินแกรนิต