บทที่ 5/1 กรี๊ด…ใครก็ได้ช่วยด้วย

ฟึ่บ! เฟิ่งเสวียนจีวางมู่ซูซินบนหลังม้าโดยที่นางไม่ทันตั้งตัว ก่อนเดินไปกระโดดขึ้นม้าอีกตัวด้วยท่วงท่าสง่างาม เปล่งเสียงออกคำสั่งเด็ดขาดโดยไม่สนใจท่าทางตื่นตระหนกของร่างบางบนหลังม้าแต่อย่างใด

“หากเจ้าปีนลงมาเปิ่นหวางจะหักขาเจ้าซะ”

(*_*”)มู่ซูซินที่กำลังจะปีนลงมาจากหลังม้าชะงักกึก

“คนใจร้าย!เผด็จการที่สุดเลย!” ใบหน้างามง้ำงอ อมลมแก้มป่องจำต้องยอมไปขี่ม้ากับเขาอย่างมิอาจขัดขืน

ดวงเนตรคู่คมเหลือบมองดวงหน้างามที่กำลังบึ้งตึงปราดหนึ่ง มุมปากกดลึกแววตาฉายประกายขบขัน

องครักษ์สองหานสบตากันอย่างมีความนัย ‘ท่านอ๋องยิ้ม!’

ขบวนขี่ม้าออกทางประตูหลังจวนโดยใช้เส้นทางเลียบแม่น้ำไปจนถึงประตูเมืองฝั่งตะวันตก ด้านนอกเป็นพื้นที่โล่งมีป่าไผ่ข้างทางอากาศไม่ร้อนอบอ้าวเพราะเป็นต้นฤดูสารทแล้ว

ในขณะที่มู่ซูซินถูกบังคับให้ออกไปขี่ม้าเป็นเพื่อนฉีอ๋องอย่างไม่เต็มใจอยู่นั้น หมัวมัวจากตำหนักซูเฟยที่มารอรับผ้ารองเลือดพรหมจรรย์ตามธรรมเนียม เพื่อนำไปแสดงแก่ญาติผู้ใหญ่ที่เป็นสตรีของฝ่ายชายได้นำผ้าไปมอบให้ซูเฟยตามคำสั่ง

ฟ่านซูเฟยเมื่อเห็นว่าผ้ายังขาวสะอาดปราศจากคราบเปรอะเปื้อนใดๆ รอยยิ้มแห่งความยินดีผุดพรายบนดวงพักตร์ “นับว่าฉีอ๋องรู้ว่าอะไรควรไม่ควร ส่งข่าวไปจวนตระกูลไป๋เรื่องที่ฉีอ๋องไม่ได้เข้าหอกับพระชายาบ้านนอกคนนั้น อย่าลืมทำอย่างเงียบๆ ด้วยล่ะ” รับสั่งบอกหมัวมัวข้างกายด้วยสีหน้ารื่นเริง ซูเฟยยังไม่ยอมแพ้เรื่องที่ต้องการดึงตระกูลไป๋มาเป็นพวก

จวนตระกูลฉู่

เพล้ง! เพล้ง!

“กรี๊ดดด ข้าไม่ยอม!ท่านอ๋องทำแบบนี้กับข้าได้ยังไง!”

เสียงข้าวของถูกปาลงพื้นเคล้าเสียงกรีดร้องของฉู่ฟางอิ๋งดังขึ้นในรือนเจียวเมิ่ง เมื่อช่วงเช้านางยังดีใจที่ฉีอ๋องไม่ได้เข้าหอกับมู่ซูซิน ตามที่นางกำนัลคนหนึ่งในตำหนักเว่ยจงรายงานมา

แต่ใครจะคิดว่าพอตกบ่ายฝ่ายชายกลับพาผู้หญิงคนนั้นออกไปขี่ม้าเล่น และยังยอมให้นางขี่อาชาเหงื่อโลหิตที่เขาแสนจะหวงแหน!

สาวใช้คนสนิทรีบไปตามฮูหยินรอง ต่งโหยว มารดาของฉู่ฟางอิ๋งให้มาช่วยปลอบบุตรสาวอย่างเร่งรีบ เพราะนอกจากต่งซื่อไม่มีใครสามารถทำให้คุณหนูสามผู้นี้สงบลงได้ สาวใช้หลายคนไม่อยากเข้าใกล้ยามนางอาละวาดเพราะกลัวโดนลูกหลง

ตงซื่อที่เพิ่งมาถึงมองสภาพสาวใช้ที่นั่งตัวสั่นงันงกอยู่หน้าเรือนเจียวเมิ่งก่อนถอนหายใจหนัก

“อิ๋งเอ๋อร์ หยุดอาละวาดได้แล้ว ใครทำอะไรให้เจ้าไม่พอใจอย่างนั้นรึ”

เพียงได้เห็นหน้ามารดาฉู่ฟางอิ๋งโผเข้าสู่อ้อมอกผู้ให้กำเนิด น้ำตาเม็ดโตพรั่งพรูเป็นสายจากความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวฉีอ๋อง “ฮือ…อ ท่านแม่ ท่านต้องช่วยลูกนะเจ้าคะ ฮึก ท่านอ๋อง…”

เรื่องราวที่เฟิ่งเสวียนจีพาพระชายาออกไปขี่ม้าเล่นนอกเมืองถูกเล่าให้ต่งซื่อฟัง

“มิใช่ว่าเจ้าเพิ่งบอกแม่เมื่อช่วงสาย ว่าท่านอ๋องไม่ได้เข้าหอกับชายาหรอกรึ เหตุไฉนตอนนี้ถึงได้ยอมให้นางขี่ม้าที่ทรงหวงแหนนักหนาได้กันล่ะ ลูกไม่ได้ฟังมาผิดแน่นะ”

“ไม่ผิดแน่เจ้าค่ะ” ฉู่ฟางอิ๋งบอกกับมารดา เรื่องที่ตนแอบซื้อตัวสาวใช้คนหนึ่งในตำหนักเว่ยจงไว้ ข่าวที่ได้มาไม่ผิดพลาดแน่นอน ต่งซื่อนั่งนิ่งไปครู่หนึ่งคล้ายกำลังตรึกตรองบางสิ่ง เสี้ยวลมหายใจต่อมาดวงตาของนางพลันทอประกาย

”อีกสิบวันจะเป็นวันเกิดของท่านอัครมหาเสนาบดีซ่ง ฉีอ๋องต้องพาพระชายาไปร่วมงานแน่ แม่ไม่เชื่อหรอกว่าหากท่านอ๋องได้เห็นเจ้าแล้วจะไม่รู้สึกอะไร ระหว่างนี้แม่จะช่วยคิดแผนเล่นงานพระชายาบ้านนอกคนนั้นไปพลางๆ

มิสู้วันพรุ่งนี้ เจ้าเรียกคนมาสั่งตัดชุดและเลือกเครื่องประดับใหม่จะดีกว่า อย่าให้น้อยหน้าสตรีบ้านนอกคนนั้นเด็ดขาด และที่สำคัญ เจ้าต้องทำให้ท่านอ๋องและทุกคนในงานประทับใจ ว่าเจ้าต่างหากคือสตรีที่คู่ควรกับท่านอ๋อง”

สีหน้าของฉู่ฟางอิ๋งดีขึ้นมากเมื่อได้ยินถ้อยคำของมารดา ใช่แล้ว นางไม่มีทางยอมแพ้ผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด!

มู่ซูซินไม่รู้ตัวเลยว่าการออกไปขี่ม้าอย่างไม่เต็มใจกับเฟิ่งเสวียนจี ทำให้นางถูกฉู่ฟางอิ๋งเขม่นเป็นที่เรียบร้อย

เปลือกตาของนางกระตุกไม่หยุดในขณะที่กำลังขี่เถาฮวาสุดสวยด้วยความระมัดระวังอย่างสุดชีวิต เพื่อไม่ให้มันเกิดรอยขีดข่วนใดๆอยู่นั้น

บุรุษตัวโตนิสัยเสียแถมเป็นจอมเผด็จการกลับไม่ปล่อยให้นางขี่ม้ากินลมชมทิวทัศน์สบายใจอย่างที่คิด

แต่กลับควบอาชาเหงื่อโลหิตเพศผู้นาม เหลยถิง ด้วยความเร็วสูงวิ่งผ่านหน้านางไปจนฝุ่นตลบปล่อยให้นางกินฝุ่นแดงเป็นของว่างยามบ่าย

แค่กๆๆ มู่ซูซินไอจนหน้าดำหน้าแดงแอบก่นด่าเฟิ่งเสวียนจีไปยันบรรพบุรุษ

“เด็กแว้นยุคจีนโบราณเอ้ย! ลูกฮ่องเต้สุนัข นิสัยกวนประสาทบ้าอำนาจอยู่ว่างไม่เป็นต้องหาเรื่องให้ชาวบ้านเดือดร้อนมิต่างจากบิดา แถมยังหน้าหนาโรคจิตชอบบังคับจิตใจคนอื่น เด็กโข่งขาดความอบอุ่นบรรพบุรุษไม่สั่งสอน ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

เรื่องยังไม่จบแค่นั้น คนที่คิดว่าควบม้าไปไกลแล้วกลับมาโผล่ข้างๆนางราวกับผีสาง ได้ทันเห็นนางกำลังทำปากขมุบขมิบพร่ำบ่นอะไรบางอย่างเข้าพอดี

“เจ้ากำลังแอบด่าเปิ่นหวางลับหลัง?”

ร่างบางบนหลังม้าสะดุ้งโหยง “ท่านอ๋อง! ตกใจหมดเลยเพคะโผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียงแบบนี้ เกิดซินเอ๋อร์ตกใจทำเถาฮวาเป็นรอยจะมาโทษกันไม่ได้นะเพคะ”

“อย่ามานอกเรื่อง เปิ่นหวางถามว่าเจ้ากำลังแอบด่าเปิ่นหวางลับหลังอยู่รึเปล่า”

“ใครจะไปกล้าทำแบบนั้นเพคะ ซินเอ๋อร์แค่ท่องกลอนชมธรรมชาติไปเรื่อย” นางเถียงกลับมาอย่างไวใครจะไปยอมรับว่าแอบด่าเขาจริงนางไม่ได้โง่เสียหน่อย

“อย่าให้จับได้ก็แล้วกันว่าเจ้าแอบด่าเปิ่นหวางลับหลัง” เฟิ่งเสวียนจีหรี่ตามองคนตัวเล็กที่กำลังแถหน้าซื่อตาใส เขาแสยะยิ้มร้ายก่อนฟาดมือไปที่ก้นของเถาฮวาพร้อมออกคำสั่งให้มันออกวิ่ง “ไป!”

ทันทีที่ม้าสาวถูกตีก้นพร้อมคำสั่งเสียงเข้มของเจ้านาย มันก็ทะยานไปข้างหน้าด้วยความเร็ว มู่ซูซินที่ไม่ทันระวังส่งเสียงหวีดร้องด้วยความตกใจเกือบพลัดตกจากหลังม้า “กรี๊ดดด”

คราแรกนางเกือบจะลืมตัวเตรียมตั้งท่าตีลังกาเล่นท่าสวย เหมือนตอนฝึกขี่ม้ายิงธนูแบบผาดโผนในค่ายฝึกองครักษ์ของหอเหว่ยตี้อยู่แล้วเชียว ทว่ายังมีสติจึงไม่เผลอหลุดจากบทสตรีบ้านนอกแสนบอบบางไร้พิษภัย

ท่อนแขนเรียวรีบเปลี่ยนมากอดคอเถาฮวาแน่น หลับตาปี๋กรีดร้องขอความช่วยเหลือเสียงหลงแทน

“กรี๊ด…ใครก็ได้ช่วยด้วย ช่วยหยุดม้าที ข้ากลัว ฮือออ”

คนตัวโตขี้แกล้งมองสภาพของหญิงสาวด้วยความชอบใจ คิดว่าปล่อยให้นางแหกปากร้องไปอีกสักพักค่อยสั่งให้ลูกน้องไปหยุดเถาฮวา

หานจิ้งเห็นท่าไม่ดีรีบหันไปถามเจ้านาย “ท่านอ๋อง จะปล่อยพระชายาไว้แบบนั้นหรือพะย่ะค่ะ อีกไม่ไกลก็จะถึงทะเลสาบพระชายาว่ายน้ำไม่เป็นนะพะย่ะค่ะ“