ตอนที่ 3 เมื่อต้องมาเจอคู่ปรับ

ตอนที่ 3 เมื่อต้องมาเจอคู่ปรับ

         สองสัปดาห์ต่อมา ในวันนัดอ่านบทซีรีส์เรื่อง ‘ดวงใจพยัคฆ์’ ร่วมกันครั้งแรก ณ ห้องประชุมที่ถูกจัดเตรียมไว้สำหรับทีมงานและนักแสดง บรรยากาศภายในห้องเต็มไปด้วยความเงียบสงัดและตึงเครียด ทุกคนต่างอยู่ในอารมณ์ประหม่าและรอคอยการมาถึงของซุปตาร์เบอร์หนึ่งของวงการที่ขึ้นชื่อเรื่องความตรงต่อเวลา แต่ในวันนี้เขากลับมาสายเสียอย่างนั้น

         คีรินทร์ที่นั่งอยู่ก่อนแล้วเหลือบตามองนาฬิกาบนข้อมือด้วยความหงุดหงิดใจ เขามาถึงตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงก่อนเวลา และยังคงก้มหน้าก้มตาทบทวนบทในมืออย่างตั้งใจ ฟีโรโมนกลิ่นกุหลาบของโอเมก้าอย่างเขาที่ปกติจะหอมหวานนุ่มนวล ตอนนี้กลับหงุดหงิดจนแทบจะเป็นกลิ่นส้มที่ถูกบีบอย่างแรง

         ไม่นานนัก ประตูห้องประชุมก็ถูกผลักเปิดออกช้าๆ พร้อมกับการปรากฏตัวของอิสราในมาดซุปตาร์ตัวพ่อที่ใครๆ ก็ต้องหวั่นเกรง

         เขาเดินเข้ามาด้วยท่าทางเย่อหยิ่งตามแบบฉบับ พร้อมกับกลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าที่รุนแรงจนทุกคนในห้องต้องหลุบตาลงมองพื้นเพื่อแสดงความเคารพ ออร่าความแข็งแกร่งและอำนาจของอิสราแผ่ซ่านออกมาจนทุกคนในห้องรู้สึกได้ถึงความกดดัน

         อิสรากวาดสายตามองไปรอบห้องอย่างไม่แยแส ก่อนที่สายตาของเขาจะหยุดลงที่คีรินทร์ที่ยังคงนั่งก้มหน้ามองบทละครของตัวเองอยู่ เขายกยิ้มมุมปากอย่างเยาะเย้ยแล้วเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้ตรงข้ามกับคีรินทร์

         “ขอโทษที่ให้รอ” อิสราพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ทว่าน้ำเสียงนั้นไม่ได้มีความรู้สึกขอโทษเจือปนเลยแม้แต่น้อย

         ผู้กำกับที่นั่งอยู่หัวโต๊ะรีบเข้ามาไกล่เกลี่ย “ในเมื่อมากันครบแล้ว งั้นเรามาเริ่มอ่านบทกันเลยดีกว่า”

         บทสนทนาแรกในบทละครเป็นฉากที่พระเอกและนายเอกต้องโต้เถียงกันอย่างดุเดือด แต่เมื่อทั้งคู่เริ่มอ่านบท กลับกลายเป็นการปะทะคารมที่อยู่นอกบทไปเสียส่วนใหญ่

         “คุณได้อ่านบทมาบ้างหรือเปล่า” คีรินทร์อดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมขึ้นมาเมื่อเห็นว่าอิสราแทบจะไม่ได้อ่านบทละครเลย “ทำไมถึงจำบทไม่ได้เลย”

         อิสราหันมามองด้วยสายตากึ่งดูถูกแล้วยักไหล่อย่างไม่แยแส “แค่บทละครง่ายๆ แค่นี้ คนอย่างฉันไม่จำเป็นต้องจำหรอก แค่ด้นสดก็กินขาดแล้ว”

         คำพูดของอิสราทำให้คีรินทร์ถึงกับหน้าซีดเผือดด้วยความโกรธ เขาเกลียดคำพูดที่ดูถูกคนอื่นแบบนี้ที่สุดในโลก

         “คำพูดของคุณมันดูถูกคนอื่นไปหน่อยนะครับคุณอิสรา” คีรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว “ถ้าคุณไม่ตั้งใจทำงานก็ไม่ควรมาตั้งแต่แรกนะ”

         อิสรายิ้มเยาะเย้ย “ฉันพูดความจริงต่างหาก นายเองก็เป็นแค่นักแสดงหน้าใหม่ที่ยังอ่อนหัด ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรในวงการนี้”

         “ถึงผมจะเป็นนักแสดงหน้าใหม่ แต่อย่างน้อยผมก็ไม่ได้เป็นคนที่เอาแต่ทำตัวเป็นเบอร์หนึ่งแล้วดูถูกคนอื่นไปทั่วเหมือนคุณ” คีรินทร์สวนกลับอย่างรวดเร็ว

         บรรยากาศในห้องประชุมตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ จนผู้กำกับต้องสั่งให้พักเบรกในทันที “เอาแหละ ตอนนี้พวกเราพักกันสักครู่ก่อนดีกว่า”

         เมื่อทุกคนต่างทยอยแยกย้ายกันไปพัก อิสราก็เดินเข้าไปหาคีรินทร์ที่กำลังนั่งทบทวนบทละครอยู่คนเดียว เขามองไปที่บทที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วหัวเราะออกมาอย่างดูถูก

         “โอเมก้าหน้าหวานอย่างนาย คงไม่เข้าใจความรู้สึกของคนที่มีแต่คนอิจฉาหรอก” อิสราพูด “คงไม่เข้าใจหรอกว่าต้องทำยังไงถึงจะเป็นที่หนึ่งในวงการนี้ได้”

         คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมามองอิสราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเย็นชา “อย่างน้อยผมก็ไม่ได้เป็นอัลฟ่าที่เอาแต่ดูถูกคนอื่นไปทั่วเหมือนคุณ” เขาพูด “และผมก็ไม่คิดที่จะเป็นที่หนึ่งในแบบของคุณด้วย”

         ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่ยอมแพ้ กลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าที่แผ่ออกมาจากตัวของอิสราเริ่มที่จะรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นกลิ่นที่ท้าทายและทำให้คีรินทร์รู้สึกไม่ปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

         “แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่” อิสราพึมพำกับตัวเองแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

         อิสรามองตามแผ่นหลังบอบบางของคีรินทร์ที่เดินออกไปจากห้องประชุมด้วยสีหน้าหงุดหงิด เขายังไม่เคยเจอโอเมก้าคนไหนที่กล้าต่อปากต่อคำกับเขาได้ถึงขนาดนี้มาก่อน และนั่นก็ทำให้เขารู้สึกเหมือนถูกท้าทาย

         “หึ…น่าสนใจ” อิสราพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าหล่อเหลาที่เคยเรียบนิ่งกลับปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าโอเมก้าที่ดูอ่อนแอคนนี้จะมีความกล้าหาญมากขนาดนี้

         ในอีกฟากหนึ่ง คีรินทร์เดินออกมาจากห้องด้วยหัวใจที่เต้นรัวด้วยความโมโห เขาไม่เข้าใจเลยว่าทำไมพระเจ้าถึงต้องส่งอัลฟ่าที่นิสัยแย่ที่สุดในวงการมาให้เขาเจอตลอดเวลา เขารู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อต้องอยู่ใกล้กับอิสรา อัลฟ่าที่เต็มไปด้วยออร่าความแข็งแกร่งและอำนาจที่ทำให้เขาตัวสั่น

         “คีรินทร์เป็นอะไรไป” เอกผู้จัดการส่วนตัวของคีรินทร์เดินเข้ามาถามด้วยความสงสัย

         “ไม่มีอะไรหรอกครับ” คีรินทร์ตอบด้วยน้ำเสียงห้วนๆ “แค่รู้สึกไม่ชอบหน้าคนบางคน”

         “ฉันเตือนแล้วนะคีรินทร์” เอกพูดเตือน “ถ้าจะร่วมงานกับคุณอิสราต้องรู้จักอดทน เขาน่ะเป็นคนแบบนี้แหละ”

         “พี่ก็รู้ว่าผมไม่ชอบอัลฟ่า และคนอย่างเขายิ่งแล้วใหญ่” คีรินทร์พูดด้วยสีหน้าหงุดหงิด “ผมรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกเขากินเข้าไปทั้งตัวเลยนะครับ”

         คำพูดของคีรินทร์ทำให้เอกถึงกับอึ้งไป “แต่เราต้องร่วมงานกันนะ อย่าให้เรื่องส่วนตัวมามีผลกระทบกับงานเลย” เอกพูดอย่างจริงจัง “งานนี้สำคัญกับอนาคตของนายมากนะ”

         คีรินทร์เงียบไปพักใหญ่ เขาไม่รู้จะตอบคำถามนี้อย่างไรดี เขารู้ว่าสิ่งที่เอกพูดนั้นถูกต้องแล้ว แต่ความรู้สึกของเขามันก็ยากที่จะควบคุมได้จริงๆ เขาต้องต่อสู้กับความรู้สึกไม่ชอบอัลฟ่าในตัวเองตลอดเวลา และอิสราก็เป็นคนที่ทำให้ความรู้สึกนั้นมันปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรงที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา

         ในขณะเดียวกัน ฐานวิน ผู้จัดการส่วนตัวของอิสราก็เดินเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล “คุณอิส ผมว่าคุณควรจะลดทิฐิลงบ้างนะ” ฐานวินพูด “คุณกับคุณคีรินทร์ดูไม่ถูกกันเอาเสียเลย”

         อิสราหัวเราะในลำคอ “ทำไมล่ะ การเป็นศัตรูในจอและนอกจอไม่ดีตรงไหน” อิสราถาม “มันจะทำให้การแสดงของเราดูสมจริงมากขึ้นไม่ใช่เหรอ”

         “แต่ถ้าข่าวนี้หลุดออกไป...” ฐานวินพูด “มันจะส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของคุณได้นะ”

         “ไม่หรอก” อิสราตอบ “ข่าวลือมันก็เป็นแค่น้ำผึ้งสำหรับพวกสื่อ ไม่นานก็คงหายไปเอง”

         คำพูดของอิสราทำให้ฐานวินถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “ผมแค่อยากให้คุณระวังตัวไว้บ้าง” ฐานวินพูด “คุณคีรินทร์ดูเหมือนเป็นคนไม่ยอมคนทีเดียว”

         คำพูดของฐานวินทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของอิสรากว้างขึ้น “นั่นแหละ...ที่ฉันชอบ” อิสราพึมพำ “ฉันเบื่อมานานแล้วกับโอเมก้าที่เอาแต่ทำตัวอ่อนแอและน่าทะนุถนอม ฉันอยากได้คู่ต่อสู้ที่สมน้ำสมเนื้อกับฉันบ้าง”