EP 2/3 ลูกเขยวัยละอ่อน

ศรัณเดินออกมารับลมยามจบมื้อค่ำ ที่โต๊ะอาหารนั่น บรรยากาศช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน เขาอยากเข้าใจอารดาในสิบวินาทีที่ได้เจอหน้า แต่คงฝันเฟื่องเกินไป ความเป็นอารดาคงยากที่จะรู้ซึ้งในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง และนั่นทำให้เขาหงุดหงิดใจชะมัด

อารดาไม่ใช่ผู้หญิงสวยจัด น้องสาวหล่อนนั้นยังสวยกว่ามาก สวยแบบมองแล้วต้องมองอีก แต่เขาก็ไม่อาจละสายตาจากอารดาไปได้ ดูเหมือนว่าแววตาอันแสนเศร้าของหล่อนตรึงเขาให้อยู่กับที่ ให้เขาสงสัยใคร่รู้จนไม่มีหัวใจไว้ชื่นชมความงดงามของผู้ใด

ชายหนุ่มยังเดินเตร่อยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ทันได้เห็นสตรีสองนางเจรจากันอยู่ที่มุมหนึ่ง ก็ไม่ได้อยากแอบฟังนะ แต่พุ่มไม้ใหญ่นี่ดันบังร่างเขาได้พอดิบพอดี

“คิดว่ายัยอุ่นแต่งงานแล้วจริงเหรอ”

รสิกาถามลูกพี่ลูกน้อง อรุณฉายยักไหล่ก่อนตอบ

“ไม่รู้สิ คนอย่างพี่อุ่นไม่ทำอะไรโดยไม่คิดหรอก บางทีคุณย่าอาจจะมีเอี่ยวก็ได้”

“คุณยายน่ะเหรอ” รสิกาท้วงอีก คิ้วสวยๆ ยิ่งขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยถึงย่าพร้อม ซึ่งเป็นยายของเธอ

“อือ...คุณย่าน่ะจอมบงการจะตายไป”

“นั่นสินะ”

“ถ้าพี่อยากรู้ว่าพี่อุ่นแต่งงานจริงหรือเปล่า เดี๋ยวคืนนี้จะไปดูให้ละกัน”

“ไปดู?”

“ก็ไปดูให้เห็นกับตาน่ะสิว่าพวกเขานอนเตียงเดียวกัน”

รสิกาพยักหน้าเห็นด้วย อรุณฉายรีบเอ่ยต่อ

“จะว่าไป ตั้งแต่พลาดจากพี่ธีก็ไม่เห็นว่าพี่อุ่นจะมีแฟนใหม่ แต่อยู่ๆ มามีสามีอย่างนี้ ใครเชื่อก็โง่ละ”

“จริง พี่ก็ว่างั้นแหละ” รสิกาสำทับเป็นการด่วน การเห็นอารดาได้แต่งงานกับคนที่อายุน้อยกว่า บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบใจ หล่อนไม่ควรได้แต่งงานกับใครด้วยซ้ำ ควรจะอยู่ขึ้นคานไปเลย

 สองสาวยังเจรจากันอีกหลายความ ศรัณค่อยๆ ถอยออกมาเมื่อรู้ถึงสิ่งที่อรุณฉายคิดจะทำ เขาเดินกลับทางเก่า เกือบปะทะกับนางอรดีกับลูกเขยที่เดินออกมาสมทบกับรสิกาที่หน้าบ้าน พอคนพวกนั้นจากไป เขาก็ได้โอกาสก้าวเข้าข้างใน แต่ว่า...

“อะแฮ่ม! นี่...นายชื่อศรัณใช่ไหม”

ศรัณมุ่นคิ้ว เมื่อได้ยินน้องเมียเอ่ยเรียกเช่นนั้น พวกผู้ดีนี่เขาไม่เคร่งมารยาทกันกระมัง

“ถึงคุณไม่อยากให้เกียรติผมก็ควรให้เกียรติพี่สาวคุณบ้าง ถึงยังไงผมก็เป็นสามีของเธอ อย่างน้อยคุณก็ควรเรียกผมว่าพี่”

อรุณฉายยักไหล่ “เราสองคนคงอายุห่างกันไม่เท่าไหร่”

“คุณอายุเท่าไหร่ล่ะ ผมยี่สิบหกแล้ว”

“ฉันยี่สิบเอ็ด”

“นั่นไง สี่ห้าปีก็คือว่าเยอะพอสมควรนะ”

อรุณฉายมองผู้ชายของพี่สาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ผิวเขาไม่ใช่ขาวอย่างพวกเธอ แต่ก็ไม่ใช่คนดำคล้ำ หน้าตายิ่งน่ามองนัก เขาหล่อเหลาทีเดียว ตอนมหา’ลัยนี่คงฮอตน่าดู ยิ่งกล้ามอกแน่นๆ นั่นน่ะ น่าลูบแตะชะมัด

เธอเคลื่อนกายเข้าหาเขาอีกนิด ช้อนตามองเขาสักหน่อย ส่งสายตายั่วยวนไปให้ หากเขาไม่โง่จนเกินไป คงรู้ว่าเธอกำลัง อ่อย อยู่

ศรัณมองอรุณฉายอย่างรู้ทัน ถึงไม่ใช่คนที่คบผู้หญิงมากหน้าหลายตา แต่ก็พอดูออก ผู้หญิงอย่างหล่อนเคยเห็นน้องชายเขาควงเล่นมานักต่อนักแล้ว และเขาไม่เคยชอบใจเลย ไม่รู้สิ เขาชอบผู้หญิงดีๆ ที่วางตัวเรียบร้อย เป็นหน้าเป็นตาให้สามีมากกว่า

“คุณรักพี่อุ่นเหรอ” สรรพนามที่ใช้สุภาพขึ้น เมื่ออีกฝ่ายโต้กลับมาด้วยวุฒิภาวะของคนที่อายุมากกว่า

“อือฮึ”

“ตั้งแต่เมื่อไหร่”

“เมื่อเช้า”

“หา!?”

“ได้ยินไม่ผิดหรอก ผมตกหลุมรักพี่สาวคุณ เมื่อเช้านี้”

“บ้าบอชะมัด คุณรักเธอตรงไหน ผู้หญิงจืดชืดอย่างนั้นไม่สนุกหรอก ฉันสนุกกว่าเยอะ” เอ่ยพลางม้วนปลายผมของตัวเองเล่น ราวกับว่าเรื่องที่เพิ่งเอ่ยเป็นเรื่องธรรมดาสามัญที่ทำให้คนพูดรื่นเริงใจ

“มีประสบการณ์ว่างั้น”

ศรัณลองเชิง ไม่คิดว่าได้ประโยชน์จากการเจรจากับหล่อนหรอก แต่อย่างน้อยคำพูดคำจาของหล่อนก็ทำให้เขาหาทางรับมือได้

“แน่นอน”

“คุณสติดีอยู่หรือเปล่า ผมเป็นพี่เขยคุณนะ”

“แล้วไง ฉันไม่ใช่น้องสาวที่กอดคอรักพี่นี่นา ก็แค่พี่คนละแม่ ฉันไม่สนหรอก” มิใช่เพียงบอกกล่าว แต่เอื้อมมือไปหาเขา แตะลูบที่แผ่นอกหนั่นแน่นเบาๆ แล้วก็ได้ตาเบิกโตเมื่อรู้ถึงความเรียบตึงชวนสัมผัส ทำไมผู้ชายของพี่สาวถึงงานดีขนาดนี้ ชักอยากได้แล้วสิ

ศรัณปัดปลายนิ้วอรุณฉายออกด้วยหลังมือ เขายิ้มเยาะสาวเจ้า

“ขอโทษนะ พอดีท้องไส้ผมไม่ค่อยดี ชอบกินอะไรจืดๆ ชืดๆ มันอาจจะไม่อร่อย แต่ไม่เป็นพิษแน่ๆ ไม่เหมือนอาหารรีไซเคิลแถวนี้ ดูจากความเป็นมืออาชีพคงถูกใครต่อใครเคี้ยวมาจนพรุน ไม่ไหวละครับ ขอตัว”

“นี่!? ว่าฉันเหรอ!”

ศรัณยักไหล่ “ก็พูดลอยๆ ถ้าอยากรับไปก็เชิญครับ”

“ร้ายกาจจริงๆ กล้าพูดกับฉันอย่างนี้ได้ยังไง”

“ผมต่างหากต้องถามคุณ คุณจะเผ็ดจะแซ่บมาจากไหนผมไม่รู้หรอก แต่ผมรู้อยู่อย่างหนึ่ง เป็นน้องสาวที่ดีอย่าอ่อยผัวพี่สิครับ มันไม่งาม”

“นาย!!!???” อรุณฉายหน้าแหกไปหลายตลบ อยากจะกรี๊ดดังๆ แต่มันจุกจนร้องไม่ออก ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเจอผู้ชายที่ไหนปากจัดขนาดนี้เลย

“ผมมีชื่อ ช่วยเรียกชื่อผมด้วย หรือถ้ามันเรียกยากนัก เรียกพี่เขยก็ได้ครับ”

“ต่ำ! ต่ำจริงๆ มาเถียงผู้หญิงฉอดๆ ได้ยังไง ทุเรศที่สุด”

“เถียงเฉพาะคนที่เถียงได้น่ะ ไปดูตอนที่ผมอยู่กับพี่สาวคุณสิ ลูกแมวดีๆ นี่เอง” เขายั่วเย้าโทสะของน้องเมีย เบื่อจริงๆ ผู้หญิงพรรค์นี้ “เอาละนะ ผมขอตัวดีกว่า อ้อ...แล้วอย่ามาอ่อยผมอีกล่ะ ผมไม่อินกับผู้หญิงร้ายๆ เจอมาเยอะ เกลียด!” ศรัณเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วหันหลังจากไป

อรุณฉายกลั้นเสียงกรี๊ดจนหน้าดำหน้าแดง เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ ผู้ชายบ้าอะไรร้ายกาจชะมัด เธอไม่สวยเหรอ หุ่นไม่ดีหรืออย่างไร ทำไมทำกับเธออย่างไม่ไว้หน้าขนาดนี้! โอ๊ย!!! โมโห!!!