EP 7/1 รักร้อนๆ ในกระท่อมน้อยๆ

[7]

รักร้อนๆ ในกระท่อมน้อยๆ

------------------

หนุ่มสาวฝ่าสายฝนกลับกระท่อม อารดาหนาวจนสั่นไปทั้งตัว แต่กระนั้นก็ไม่อาจทัดทานเมื่อศรัณพาเข้าไปในห้องน้ำ พวกเธออาบน้ำด้วยกัน เสื้อผ้าเปียกๆ ของเธอถูกดึงทิ้ง เธอหนาวจนมือชา จับขันตักน้ำยังไม่ได้

ศรัณตักน้ำมาราดหัวเธอครั้งแล้วครั้งแล้ว สระผมให้เธออย่างเร็วแต่ไม่ยอมฟอกสบู่ให้ เขายื่นสบู่ก้อนเล็กมาให้เธอ ก่อนจะหันไปจัดการตัวเองบ้าง เธอหันหลังให้เขาตลอดเวลา ถูสบู่ลวกๆ เพราะหนาวเหลือเกินแล้ว

“ถ้าไม่ถูดีๆ จะจับถูให้ทั้งตัวเลย”

เขาขู่คนที่ยืนหันหลังอยู่ พยายามไม่มองร่างเปลือยของอารดา หากไม่ใช่ในสถานการณ์นี้ละก็ รับรองว่าหล่อนไม่รอดแน่ๆ เขาคงจัดการหล่อนในห้องน้ำแคบๆ นี่แหละ

หญิงสาวรีบอาบน้ำตามที่เขาสั่ง อายก็อาย หนาวก็หนาว มือก็เร่งถูสบู่ อาบน้ำล้างตัว จะได้ออกไปข้างนอกไวๆ และก็เหมือนสวรรค์ทำร้าย เสื้อผ้าที่เธอคิดว่าจะได้ใส่ให้คลายหนาว ทุกผืนชื้นไปด้วยไอจากหยาดพิรุณ

“ผมกลับมาไม่ทัน หน้าต่างเปิดไว้ ฝนเลยสาดเข้ามาโดนเสื้อผ้าชื้นไปหมด” เขาอธิบายแล้วค้นหาเสื้อผ้าในลังพลาสติก มีกางเกงขายาวผ้านิ่มของเขาหลงอยู่หนึ่งตัว แต่ของอารดานั้น...

“ฉันไม่เอาผ้าถุงนะ”

“หรือคุณจะนุ่งผ้าเช็ดตัวล่ะ”

หญิงสาวกอดอกไว้มั่น หวังว่ามันจะปิดกั้นหน้าอกอวบๆ ให้ห่างสายตาคนมอง

“ฉันใส่ไม่เป็น”

“หันหลัง” เขาสั่งแล้วจับอารดาหันหลัง ก่อนจะสลัดผ้าถุงสวมลงให้หล่อนทางศีรษะ ไม่ลืมจับหัวผ้าถุงด้านบนไว้แน่น “ปลดผ้าเช็ดตัว”

“หา!?”

ฟึ่บ!

อารดายังไม่ทันได้แตะปมผ้าเช็ดตัว ผ้าของเธอก็ถูกดึงให้หลุดจนหล่นกองอยู่แทบเท้า ศรัณช่วยเธอนุ่งผ้าถุง เขาสอดแขนเข้าใต้วงแขนเธอ เพื่อผูกชายด้านบนของผ้าถุงเข้าหากัน ผูกแน่นแบบที่เธอยังไม่แน่ใจว่าจะแกะมันออกจากกันได้

“เสร็จแล้ว” บอกหล่อนเมื่อภารกิจนุ่งผ้าถุงเรียบร้อย

อารดาเผ่นขึ้นฟูกนอน แอบมองศรัณก็เห็นเขาสวมกางเกงขายาวผ้านิ่ม และเขา...ไม่ได้สวมกางเกงชั้นใน เฮ้อ...นี่มันสถานการณ์บ้าบออะไรนะ เขาไม่ได้สวมชั้นใน และเธอไม่ได้สวมเช่นกัน เขาไม่มีเสื้อใส่ นุ่งแค่กางเกง ในขณะที่เธอ นุ่งแค่ผ้าถุงผืนเดียว

“คลุมบ่าไว้สิ”

เขายื่นผ้าขาวม้ามาให้ มันแห้งสนิทเพราะไม่ได้โดนละอองฝน อารดารับผ้าไปอย่างไว คลี่ผ้าขาวม้าคลุมบ่าไว้ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมท่อนขา

“ไม่หนาวเหรอ” เธอถามคนที่ไม่ได้ใส่เสื้อ เหมือนว่าเขากำลังยั่วเธออยู่ กล้ามท้องเป็นลอนที่แสนจะเรียบตึงนั่นน่ะ เธอไม่อาจละสายตาจากมันได้เลย

“อาบน้ำแล้วอุ่นดี ไม่หนาวหรอก คุณหิวไหม” ถามแล้วแลหาโทรศัพท์ของตัวเอง มันบอกเวลาหกโมงเย็นเข้าไปแล้ว ฝนนอกกระท่อมกำลังซา แต่ก็ยังไม่สนิทดี ยังคงมีเสียงร่วงหล่นของหยาดฝนแว่วเข้าหูให้ได้ยิน

“อือ...แต่ว่า ฉันทำมื้อค่ำตกท้องร่องไปแล้ว”

“ไม่เป็นไร ดูซิว่ามีอะไรพอจะกินได้บ้าง”

อารดาชะเง้อคอดูคนที่กำลังหามื้อค่ำให้เธอ ดีที่ไฟฟ้ายังมี เขาเลยได้ใช้เตาอบเครื่องเล็กจ้อย อบขนมปังสี่แผ่นสุดท้ายมาให้ ตอนป้ายแยมรสส้มลงไป มันก็กลายเป็นมื้อค่ำที่ไม่เลวทีเดียว

ศรัณส่งขนมปังให้เธอตั้งสามแผ่น ส่วนเขากินแค่แผ่นเดียวเท่านั้น และเป็นแผ่นสุดท้ายที่รองอยู่ก้นถุงด้วย เธอหิวนี่นา เลยลืมปฏิเสธ และกัดกินขนมปังอย่างเอร็ดอร่อย เธอรู้ว่าเขามองอยู่ เธอหิวจนไม่สนเศษขนมปังเล็กๆ ที่หล่นลงบนตักด้วยซ้ำ

“มูมมามจริง ว่าแต่คนอื่น” เขาล้อ ปัดเศษขนมปังออกจากตัก มองสูงขึ้นไปยังเห็นเศษเล็กๆ ติดอยู่ที่ปมผ้าถุงซึ่งขมวดมัดไว้ที่กลางอกหล่อน เขาอยากปัดมันทิ้ง แต่กลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหว ดึงปมนั่นออกเสีย

ทั้งสองนั่งกินกันบนฟูกนอนนั่นแหละ และเป็นศรัณที่ลุกออกไปก่อน เขากำลังชงชาอุ่นๆ อารดามองแผ่นหลังกว้างของเขา กระชับผ้าขาวม้าที่คลุมบ่าไว้ ก่อนจะหันไปเปิดหน้าต่างบานกระทุ้งออกแล้วค้ำไว้ด้วยไม้ที่มี

ฝนเริ่มซาแล้ว มีเพียงละอองเล็กๆ ที่ยังโปรยปราย เธอหยิบหมอนมาพิงไว้กับขอบหน้าต่าง แล้วเอนร่างลงไปพิง มือเกาะขอบหน้าต่างไว้ สูดไอดินกลิ่นฝนแล้วชื่นใจบอกไม่ถูก

“ชาครับ”

เขายื่นถ้วยชาให้แม่นางฟ้าบ้านไพร ดูหล่อนสิ นุ่งผ้าถุง ห่มผ้าขาวม้า ผิวเนื้อขาวผ่องที่โผล่แพลมนอกร่มผ้าช่างเนียนละเอียดลออตาเหลือเกิน

อารดารับถ้วยชามาถือไว้ จิบเบาๆ แล้วเฝ้ามองศรัณ เธอพิงร่างกับหมอนในท่าตะแคงข้าง ในขณะที่ศรัณหันหลังให้ขอบหน้าต่าง เขาใช้หมอนซ้อนหลังไว้ แล้วเอนร่างพิงลงด้วยท่าทีผ่อนคลายอย่างที่สุด

หนุ่มสาวจิบชากันช้าๆ ไอร้อนของชาในถ้วยพวยพุ่งขึ้นมาไม่หยุด

อารดาหันมองนอกกระท่อม ยิ้มให้กับใบกล้วยสีเขียวขจีที่สดใสขึ้นมาเพราะหยาดพิรุณ ส่วนศรัณนั้น เอาแต่จับจ้องอยู่ที่อารดา เขากำลังคิดน่ะ คิดว่า...จะปัดเศษขนมปังออกจากอกให้หล่อนดีไหม

ทั้งสองหันมาสบตากันครู่หนึ่ง สบตาโดยไม่ได้ตั้งใจ แววปรารถนาที่ซ่อนเร้นไว้ของบุรุษและสตรีกำลังตีกันยุ่งเหยิงในแววตาของคนทั้งคู่

“เอ่อ...กิน...ขนมปังแค่นั้นอิ่มเหรอ”

หญิงสาวแสร้งถามเรื่องอื่น รีบหลบสายตาแห่งปรารถนาของศรัณ เธอขนลุกแปลกๆ ทั้งที่แน่ใจว่าตัวเองอุ่นขึ้นมากแล้ว และช่างน่ารำคาญนักที่เธอรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เต้นตุบๆ อยู่ที่กายท่อนล่าง ถ้าสวมกางเกงชั้นในสักตัว จะช่วยได้ไหมนะ

“ไม่อิ่มหรอก ผมกินจุ คุณอุ่นก็รู้”

เขาบอกหล่อน นัยน์ตาพราวระยับ ยามที่หล่อนหันมาหา ผ้าขาวม้าที่คลุมบ่าก็เลื่อนหลุดคราแล้วคราเล่า เนินอกที่มีผิวเนื้อขาวผ่องเลยได้ปรากฏให้เขาได้จ้องมอง

“อ้าว...แล้วทีนี้จะทำยังไง หิวแย่เลย กว่าจะเช้า”

“นั่นสิ...”

“หิวมากไหม โทรให้น้ามาลาเอามื้อค่ำมาให้ใหม่ได้หรือเปล่า”

เขาส่ายหน้าปฏิเสธ ยื่นมือไปอย่างห้ามไม่อยู่ ไปหยิบเอาเศษขนมปังเล็กๆ ที่ติดอยู่ปมผ้าถุงตรงหน้าอกของอารดา เขาส่งเศษขนมปังนั่นเข้าปากตัวเอง

อารดามองภาพนั้นเหมือนโดนสะกด ถึงกับอ้าปากตาม ตอนที่เขาส่งเศษขนมปังเข้าปาก เธอเห็นปลายลิ้นเขาด้วย ปลายลิ้นสีชมพูวาววับ เหมือนว่าเวลาจะหยุดเดินนะ เพราะเธอเห็นภาพนั้นชัดเจนเหลือเกิน ริมฝีปากเขาปิดลงแล้ว พอๆ กับที่เศษขนมปังเล็กๆ นั่นหายวับไปในโพรงปาก

ให้ตายสิ! เธอคิดว่าตัวเองกำลังผิดปกติอย่างรุนแรง มันเริ่มร้อนๆ หนาวๆ ตอนที่เผลอคิดไปว่าตัวเองคือเศษขนมปังที่กำลังถูกเขากลืนกิน

“ถ้าผมหิว ผมกินอย่างอื่นก็ได้”

“กินอะไร?”

“คุณไง”