EP 6/4 ทัดดอกรักให้ปักที่กลางใจ

“เออ...ท้องโย้มาเมื่อไหร่ละน่าดู ฉันไม่เอานะแม่เด็กพวกนั้นน่ะ หนังสือหนังหาไม่เรียน ขี่มอ’ไซค์แรดไปหาผู้ชายคนโน้นทีคนนี้ที ฉันไม่ชอบ!”

ชนนท์ยกมือยอมแพ้ อย่าได้คิดปิดบังเรื่องอะไรจากมารดาเลย นางคงมีหูทิพย์ตาทิพย์น่ะ

“แรด!  ขี่มอเตอร์ไซค์ได้ด้วยเหรอ ฟีฟ่าไม่เห็นรู้เลย”

คำถามแสนซื่อทำเอาสองหนุ่มต่างวัยกลั้นขำ ส่วนมาลาถึงกับอ้าปากค้าง เอามือตะครุบปากเจ้าตัวแสบอย่างไว “โอ...ไม่เอาๆ ไม่พูดตามนะฟีฟ่า โอ๊ย...ฉันพูดอะไรไปเนี่ย ลืมไปเลยว่าฟีฟ่านั่งอยู่ เพราะเจ้านนท์แท้ๆ เลย”

“อ้าว? เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ”

“ก็แกนั่นแหละ ชอบหาเรื่องให้ฉันพูดมาก รีบกินแล้วรีบไปทำงานเลยนะ เห็นหน้าแล้วโมโห!”

ชนนท์รีบหุบปากฉับ เขาแค่หาอะไรทำให้หายเหนื่อยจากการทำงาน มารดาที่รักไม่เข้าใจ เขาเป็นผู้ชาย เรื่องเจ้าชู้นี่มันห้ามไม่ได้ ใครทอดสะพานมาให้ก็เอาหมดนั่นแหละ เขาเป็นนักรักนี่นา แม้หลายๆ ครั้งจะสับรางไม่ทันบ้างจนถูกสาวๆ บอกเลิกรายวันก็เถอะ

_________________

เข้าสู่วันที่สิบแล้ว นับจากอารดามาอยู่ที่ท้ายสวน ทุกวันศรัณจะออกไปดูต้นกล้วยรอบกระท่อม เขามักกลับมาพร้อมเหงื่อที่อาบร่าง วันแรกๆ เขาเป็นคนจัดหาทุกอย่างที่เธอต้องการ แต่พอหลายวันเข้า เธอก็เรียนรู้ที่จะช่วยเขาบ้าง อาหารสามมื้อ เธอจะเป็นคนออกไปรับที่จุดส่งอาหาร แรกๆ น้ามาลาใส่ปิ่นโตมาทิ้งไว้ให้ หลังๆ น้าใส่ถุงแกงมา เธอคำนึงถึงความปลอดภัย เลยไม่ส่งปิ่นโตกลับ

เธอเดินในสวนกล้วยคล่องขึ้นนะ รู้จักชื่นชมกับใบกล้วยสีเขียวสดกับผลกล้วยอ่อนๆ ที่เพิ่งแตกออกจากหัวปลี กลิ่นน้ำมันก๊าดยามที่ศรัณจุดไว้ใต้ชายคากระท่อมยามค่ำคืน ก็ไม่ได้ทำให้เธอเวียนหัวอีกแล้ว ที่สำคัญก็คือ เธอสามารถข้ามสะพานไม้แผ่นเดียวที่วางพาดท้องร่องได้คล่องมากขึ้น นี่เป็นความภาคภูมิใจของเธอเลย

กล้วยในสวนแถบนี้กำลังงาม พากันออกลูกแทบทุกต้น ปลายปีคงสร้างเม็ดเงินให้ศรัณไม่น้อย บางที...การอยู่ที่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ ไม่วุ่นวาย ไม่ต้องคิดเรื่องอื่น ใจเธอสงบขึ้นมากจริงๆ แต่ว่า...ถ้าหลังจากสิบสี่วัน ชีวิตของเธอจะเป็นยังไงก็ไม่รู้เหมือนกัน

ลมเย็นวูบใหญ่พัดผ่านร่าง อารดาเงยหน้ามองฟ้า มือจับสายย่ามที่ทำจากผ้าฝ้ายไว้มั่น ในนี้มีกับข้าวกับปลาที่น้ามาลาทำมาให้ ป่านนี้ศรัณคงกลับมาถึงกระท่อมแล้ว เธอควรต้องเร่งฝีเท้าสักหน่อย ก่อนที่ฝนจะเทลงมา ช่วงนี้ฝนตกบ่อยเพราะพายุ อันที่จริง ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่กระท่อม ฝนตกแทบทุกวันก็ว่าได้

ครืน! ครืน!

เสียงฟ้าคำรามดังขึ้นหลังแสงฟ้าแลบแปลบปลาบ เมฆดำทะมึนเคลื่อนตัวมาลอยอยู่เหนือหัวเธออย่างรวดเร็ว ตอนออกมาเมฆก้อนนี้ยังเห็นว่าอยู่ไกลแท้ๆ พายุหน้าร้อนนี่เอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆ

“อย่าเพิ่งตกนะ ขอฉันกลับถึงกระท่อมก่อน” เธอได้แต่ภาวนา ก้าวขาให้ไวขึ้น จะได้กลับถึงกระท่อมไวๆ แต่ทว่า...คำภาวนาของเธอสุดท้ายก็ไร้ผล

ซ่า...ซ่า...

ในที่สุดเมฆดำทะมึนก็กลั่นตัวกลายเป็นหยาดฝน ฝนเม็ดใหญ่เหลือเกิน เธอเร่งฝีเท้าไปตามคูดินระหว่างกอกล้วย พยายามอย่างยิ่งให้ขามันก้าวให้ไวที่สุด แต่ก็ยังไม่เร็วพอ น้ำฝนเย็นๆ หล่นลงเหนือศีรษะเธอ สองเท้าเริ่มเปื้อนเปรอะดินโคลนตามทางที่ย่ำมา ทว่านั่นยังไม่หนักหนาเท่าเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่กำลังเกิดขึ้นอยู่เบื้องบน

เปรี้ยง!!!

“กรี๊ดดด!!!” อารดาตื่นตระหนก เท้าขวาก้าวพลาด ลื่นไถลตกลงไปในท้องร่อง ย่ามของเธอหลุดจากหัวไหล่ มันลอยไปกับสายน้ำที่กำลังไหลอย่างรวดเร็ว ฝนตกหนักมากจนน้ำเพิ่มปริมาณสูงขึ้นฉับพลัน ทั้งไหลแรงจนเธอต้องพาร่างขึ้นมาบนฝั่งให้เร็ว ให้ไว และปล่อยมื้อค่ำของเธอให้ลอยไปตามสายน้ำ

ครืน! ครืน!

เสียงฟ้ายังคำรามลั่นตอนที่อารดาหาทางก้าวเดิน เธอหันซ้ายแลขวา มองฝ่าเม็ดฝนที่กำลังกระหน่ำเท มันควรต้องมีสะพานไม้ไม่ต่ำกว่าสิบแผ่นก่อนจะถึงตัวกระท่อม และเธอข้ามมันมาครบแล้ว แต่ว่า...กระท่อมล่ะ กระท่อมอยู่ไหน หรือว่าเธอจะหลงเสียแล้ว

เปรี้ยง!!!

“กรี๊ดดด!!!” อารดานั่งลงที่โคนต้นกล้วย สองมือยกปิดหู เนื้อตัวเปียกปอนสั่นสะท้าน ทั้งหนาว ทั้งกลัว ฟ้าจะผ่าลงมาแถวนี้ไหม แล้วเธอจะทำอย่างไรดี จะหาทางกลับได้อย่างไรในเมื่อมองออกไปข้างหน้า ไม่เห็นแม้แต่ช่องทางเดิน น้ำตาแห่งความกลัวเริ่มรินไหล เธอกอดตัวเองไว้ด้วยมืออันสั่น ถอยหลังเบียดชิดโคนต้นกล้วย ให้ใบสีเขียวของมันปกป้องเธอจากหยาดพิรุณ หัวใจในอกได้แต่ภาวนาให้ฝนซาไวๆ ทว่ารอแล้วรอเล่า รอจนสองมือซีดขาว รอจนมือที่ซีดเซียวเริ่มกลายเป็นสีม่วงจางๆ ฝนก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

“รัณ...ศรัณ...ชะ...ช่วยด้วย...รัณ...”

อารดาเอ่ยถึงคนที่หัวใจเพรียกหา คนที่อยู่ๆ ชื่อเขาก็มาติดอยู่ที่ริมฝีปาก นึกสมเพชตัวเองที่คนแรกที่นึกถึง มิใช่บิดาที่รักยิ่ง มิใช่พี่พุดซ้อนคนดี แต่เป็นสามี สามีที่ไม่เธอไม่ได้รักเขาเคย

ซ่า...ซ่า...

เม็ดฝนยังกระหน่ำเทไม่หยุด อารดาหนาวจนร่างสะท้าน กอดตัวเองเท่าที่จะทำได้ ป่านนี้แล้วศรัณอยู่ที่ไหน เขาไม่สงสัยหรือว่าเธอหายไป เธอหนาว เธอกลัว เธออยากกลับแล้ว

เปรี้ยง!!!

ฟ้าผ่าอยู่ไม่ไกล ยังแลเห็นได้ถึงแสงอันแปลบปลาบ อารดาหลับตาปี๋ สองมือปิดหูแน่น

“ร...รัณ...อยู่ไหน มารับที...ฉันกลัว...” พร่ำพูดอย่างหมดสิ้นความหวัง และพอลืมตาขึ้นมาใหม่ แล้วมองฝ่าออกไปท่ามกลางม่านฝนที่กำลังตกกระหน่ำ เธอก็เห็นร่างสูงใหญ่ของศรัณ เนื้อตัวเขาเปียกปอน ริมฝีปากเขาอ้าร้อง เหมือนว่ากำลังเรียกชื่อใครบางคน เธอจ้องมองภาพนั้น เขาดูกระวนกระวาย ร้อนใจ และกังวล เขาหันซ้ายแลขวาซ้ำๆ กวาดตามองไปทั่วๆ แต่ก็ยังมองไม่เห็นกัน “ระ...รัณ....ศรัณ!”

เสียงร้องที่ดังแทรกม่านน้ำฝนทำให้ศรัณต้องวิ่งไปดู อารดาหลบอยู่ที่โคนต้นกล้วย ร่างเปียกปอนของหล่อนขดอยู่ในซอกของต้นกล้วยกอหนา ความโล่งอกโล่งใจเกิดขึ้นในนาทีนั้น เขาคว้าร่างหล่อนมากอด ให้หล่อนขึ้นหลังแล้วพากลับกระท่อมด้วยสองขาอันมั่นคง

ต่อให้ฝนตกกระหน่ำเพียงไร ฟ้าแลบแปลบปลาบน่ากริ่งเกรงแค่ไหน วันนี้...เขาก็ต้องพาภรรยากลับกระท่อมให้จงได้

“อดทนหน่อยนะคนดี สามีคนนี้จะปกป้องคุณเอง”

อารดายิ้มทั้งน้ำตา กอดคอเขาแน่นหนึบ เนื้อตัวเขาเย็นจัดไม่แพ้เธอเลย เขาคงตามหาเธออยู่นานแล้ว ผิวเขาเริ่มเป็นสีเดียวกับเธอ มันเป็นสีขาวซีดๆ ริมฝีปากที่เคยแดงระเรื่ออย่างอิสตรี บัดนี้กลายเป็นสีม่วงคล้ำอย่างชัดเจน เธอขยับเคลื่อนกายบนแผ่นหลังกว้างใหญ่ เพื่อโน้มหน้าไปหาแก้มเขา ก่อนจะ...จุมพิตแผ่วเบาบนแก้มข้างหนึ่ง แทนคำขอบคุณและขอโทษที่ทำให้เขา...ต้องวุ่นวายใจ