ตอนที่9

สองพี่น้องที่หอบหิ้วข้าวของกลับบ้านอย่างทุลักทุเลกว่าจะถึงบ้านหลังน้อยต้องใช้เวลาไปเกือบหนึ่งชั่วยามเพราะข้าวของเครื่องใช้ที่พากันทั้งถือทั้งแบก ทำให้ต้องนั่งพักบ่อยๆ แต่ก็ยังดีที่กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย อี้ฟงที่มาถึงก็สลบเหมือดอย่างเหนื่อยล้า อี้ซินเมื่อนั่งพักจนหายเหนื่อยก็รื้อข้าวของออกมาดู เงยหน้าขึ้นดูดวงตะวันก็เห็นว่ายังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วยามกว่าฟ้าจะมืด จึงคว้ามีดดายหญ้า จอบ และเสียมที่ซื้อมาจากตลาดปรับพื้นที่เพื่อที่นางจะปลูกบ้าน ใช่ นางจะปลูกบ้าน ซึ่งจะปลูกติดกับกระท่อมนี้เลยเพราะมีพื้นที่ว่างและโล่งเตียนอยู่แล้วปรับพื้นดินนิดหน่อยก็ใช้ได้ วันนี้นางได้ข้าวของที่จำเป็นมาเยอะเลยทีเดียวในงบแค่สี่ร้อยอีแปะ อย่างเครื่องมือที่ถืออยู่นี้ก็ได้มาในราคาถูกกว่าราคาจริงครึ่งหนึ่งเพราะนางซื้อของที่ไม่ได้ขนาด และไม่ค่อยจะสมบูรณ์แต่ก็ถือว่าใช้ได้ จึงได้มาในราคาถูกก่อนจะเริ่มลงมือปรับแต่งพื้นดินให้เสมอกันและขุดหลุม โดยจะขุดแค่สี่หลุมก่อนแล้วค่อยขยับขยายทีหลัง หากจะถามว่านางทำเป็นหรือเปล่านั้น บอกไว้ตรงนี้เลยว่าไม่เป็น แต่... นางคือแฟนตัวยงของช่องยูทูปที่สร้างบ้านด้วยดินเหนียวที่นางตามติดทุกอีพี ครั้งนี้แหละนางจะลองลงมือทำดูว่าที่นางดูๆ มาทั้งหมดจะได้นำมาใช้ประโยชน์หรือไม่ จะรอดหรือจะร่วง คงได้รู้กัน กำลังขุดหลุมอยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่ามีอะไรหล่นใส่หน้าผาก ใจนั้นคิดไปถึงขี้นกหรือเปล่าหว่า แต่พอเอานิ้วเช็ดออกนางถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมองฟ้าแล้วจึงเห็นแสงสว่างในดวงตานางเพราะบนท้องฟ้าคือกลุ่มของฝูงผึ้งฝูงใหญ่ที่บินไปทางป่าด้านหลัง นี่มันของวิเศษของนางชัดๆ มือบางจึงรีบทิ้งเสียมในมือโดยพลันแล้วรีบวิ่งไปตามทางที่ผึ้งฝูงนั้นบินไปแล้วมองว่ามันบินไปลงตรงจุดไหนก่อนจะวิ่งกลับมายังกระท่อมแล้วตรงไปยังตะกร้าใบใหญ่ที่มีของอยู่ด้านในก่อนจะเอาของทั้งหมดออกแล้วนำไปใส่ฟางแห้งที่นางรื้อออกมาจากในกระท่อมมากองเอาไว้ด้านนอกใส่ลงไปครึ่งตะกร้าและเศษหวายที่เหลาใส่รวมกันไป ก่อนจะหยิบมีดคู่กายขึ้นมาและหินสำหรับจุดไฟ หยิบหม้อดินเผาปากบิ่นใส่ไปด้วย ยืนหมุนไปหมุนมาอย่างใช้ความคิดว่าจะต้องใช้อะไรบ้าง ก่อนจะหันไปหยิบตะกร้าสะพายหลังใบขนาดกลางอีกหนึ่งใบที่นางสานเอาไว้ใช้งานไปด้วย

"พี่ใหญ่นั่นท่านจะทำอะไรหรือขอรับ" 

อี้ฟงที่พอตื่นขึ้นมาเห็นพี่สาวกำลังง่วนอยู่กับการหยิบนั่นนี่ใส่ลงไปในตะกร้าสะพายหลังใบใหญ่อย่างสงสัย

"ตื่นแล้วหรือฟงเอ๋อ เจ้ากินซาลาเปาที่ซื้อมาเป็นอาหารเย็นไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่กลับมา" 

"พี่ใหญ่ จะไปไหนหรือขอรับ ข้าไปด้วยได้หรือไม่"

จึงหันไปมองใบหน้าเล็กที่ยืนมองนางอยู่ ก่อนจะเอ่ยอย่างอ่อนโยน

" พี่ไปไม่นานหรอก แล้วจะเอาของอร่อยมาให้เจ้าด้วยแต่เจ้าต้องอยู่ที่นี่ เพราะมันอันตราย" 

"แต่ว่า..." 

"ไม่มีแต่ เจ้าอย่าได้ห่วง พี่จะรีบกลับมาเข้าใจหรือไม่"

" ขอรับ ข้าจะรออยู่ที่นี่"

" ดีมาก เด็กดี"

แล้วอี้ซินจึงใช้มีดตัดไม้ขนาดเท่าแขนมาสองท่อนก่อนจะใช้ผ้าผืนเก่าๆมาพันกับท่อนไม้ตรงส่วนปลายจนหนาและใช้เส้นหวายมาพันทับอีกทีหนึ่งคล้ายๆคบเพลิง ทำแบบเดียวกันทั้งสองท่อนแล้วใส่ไปในตะกร้า ก่อนจะสะพายขึ้นหลัง หันมาบอกกับอี้ฟง

" เดี๋ยวพี่จะรีบไปรีบกลับ"

แล้วจึงก้าวไปตามทางที่เห็นฝูงผึ้งบินไปไม่ลืมที่จะใช้มีดสับต้นไม้ไปตลอดทาง เพราะขากลับจะได้ไม่หลง เดินมาถึงต้นไม้ต้นหนึ่งที่ไม่สูงมากเห็นรังผึ้งห้อยอยู่หลายรัง ถึงกับยิ้มกริ่ม นางเจอโชคใหญ่เข้าให้แล้ว ก่อนจะทำการจับผึ้งโดยทำทุกอย่างอย่างระมัดระวัง นางใช้มีดตัดกิ่งไม้และใบไม้สดมาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะดูทิศทางลมแล้วจึงทำการก่อกองไฟใต้ต้นไม้นั้นก่อนจะนำฟางแห้งและเศษหวายที่เหลาสุมไฟใส่ใบไม้กิ่งไม้สดลงไปจนควันโขมง กลุ่มควันไฟที่ลอยขึ้นไปทำให้ผึ้งเหล่านั้นร่วงหล่นลงมาเมื่อเห็นว่าได้ที่แล้วจึงนำใบไม้มารองตะกร้าใบเล็กจนปิดรูตะกร้าไว้ทั้งหมด แล้วสะพายไว้ข้างหลัง แล้วจุดไฟกับผ้าที่ติดกับไม้ก่อนจะทำการป่ายปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใช้คบไฟในมือจ่อตรงรังผึ้งก่อนจะใช้มีดตัดรังผึ้งและน้ำผึ้งใส่ลงไปในตะกร้าที่นางนำมาสะพายเอาไว้ด้านหน้า นางตัดรังที่มีหัวน้ำผึ้งใส่ในตะกร้าและรังที่ทิ้งร้างไปแล้วนั้นตัดแล้วปล่อยให้ร่วงลงมาด้านล่าง เมื่อตัดหมดก็เต็มตะกร้าพอดีแล้วจึงค่อยๆ ไต่ลงมา เก็บรังผึ้งร้างใส่ในตะกร้าใบใหญ่ จุดไฟกับคบไฟอีกอันหนึ่งเพื่อกลับกระท่อม ในป่านั้นมืดมากแต่มีคบไฟที่ถือไว้นำทางรีบเดินตามรอยที่นางฟันไว้กลับกระท่อมจนไฟมอดดับพอดีกับที่เดินกลับมาถึง เห็นอี้ฟงที่นั่งกอดเข่าเอาไม้ฟืนสุมไฟอยู่ด้านหน้ากระท่อมจึงเอ่ยเรียกและเดินเข้าไปหา