บทที่ 12

บทที่ 12

          ขึ้นมาถึงห้องเรียนก็เห็นมินนี่จองที่เอาไว้แล้วซึ่งตรงนั้นยังมีที่ว่างอยู่อีก ชายหนุ่มหันไปมองหน้าคนข้าง ๆ ว่าเธอจะมีท่าทางยังไงหากเขาเดินเข้าไปนั่งด้วย

          “เราไปนั่งด้วยได้ไหม”

          “ตามใจนายสิ”

          ปอร์เช่กลั้นยิ้มไว้ไม่มิด หากเธอพูดอย่างนี้ก็แสดงว่าให้เขาไปนั่งด้วยได้ เขารีบเดินตามไปนั่งด้วยกันแล้วเอากระปุกคุกกี้ออกมาวาง

          “กินปะ”

          “กินในห้องจะโดนว่าหรือเปล่า” มิลินมองแล้วเอ่ยถาม

          “อาจารย์ยังไม่มาเลย” มินนี่เปิดกระปุกแล้วหยิบกิน มิลินก็เลยกินด้วย

          ปอร์เช่มองหน้ามินนี่แล้วกระตุกยิ้ม ทั้งสองคนรู้แล้วว่ามิลินยอมให้ปอร์เช่เป็นเพื่อนด้วย แม้จะไม่ได้พูดออกมาตรง ๆ ก็ตาม

          “พักกลางวันไปกินอะไรกันดี ปอร์เช่อยากกินอะไร” มินนี่เอ่ยถามขึ้นมาเพราะอยากให้แน่ใจกับสิ่งที่ตัวเองคิด

          “ตามสั่งก็ได้ เราออกไปกินหลังมหาลัยเหมือนวันนั้นไหม” ปอร์เช่มองสีหน้าของมิลินที่ยังนิ่งเฉย

          “มึงว่าไงมิลิน” มินนี่ก็เห็นว่าเพื่อนรักยังทำหน้านิ่งก็เลยเอ่ยถาม

          “ไปกินร้านนั้นแหละ อร่อยดี” มิลินตอบกลับ ปอร์เช่ก็คลี่ยิ้มกว้างแล้วจับแขนมิลินไว้

          หญิงสาวตกใจจะดันมือเขาออก แต่พอคิดว่าเขาเป็นเพื่อนคนนึงเธอก็เลยปล่อยให้เขาจับไว้อย่างนั้น มิลินเลื่อนสายตาขึ้นมามองใบหน้าหล่อที่ดีใจจนออกนอกหน้าแล้วกลั้นขำเอาไว้

          “ทำไมนายต้องดีใจขนาดนั้น”

          “เธอใจอ่อนให้เราเป็นเพื่อนแล้ว เราก็ต้องดีใจดิ” แววตาของชายหนุ่มประกายความดีใจออกมา จากนี้จะได้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้นแล้ว หลังจากนี้ก็จะพยายามหาโอกาสพัฒนาความสัมพันธ์ให้มากขึ้น

          “แต่ถ้าเข้ากันไม่ได้ เราก็จะถอยออกมานะ” มิลินกระตุกยิ้ม

          ปอร์เช่ไหวไหล่เขามั่นใจว่ายังไงก็เข้ากันได้ ตกเย็นมิลินเลยชวนกันไปช็อปปิง เพื่อที่จะดูว่าเขาจะหงุดหงิดไหม หากเป็นเพื่อนผู้หญิงด้วยกันก็คงชอบการเดินช็อปอยู่แล้ว

          “ยัยมินนี่ไม่ได้มาด้วย ปอร์เช่ช่วยเราเลือกของได้ใช่ปะ” มิลินเลิกขึ้นถาม สีหน้าของเธอเจ้าเล่ห์ซะจนปอร์เช่หวั่นใจ

          “สบายมาก” แต่ชายหนุ่มก็ยังตอบไปด้วยความมั่นใจ เขามองแผ่นหลังของคนตัวเล็กที่เดินเข้าไปในห้างสรรพสินค้าแล้วลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่

          มิลินเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าแบรนด์ดัง เธอเดินดูชุดไปเรื่อย ๆ แต่ก็ยังไม่เจอชุดที่ถูกใจ ทว่าปอร์เช่กลับเอามา 1 ชุดแล้วส่งให้มิลิน

          “ไม่เอาอะ หวานเกินไป” มิลินสั่นศีรษะ ชุดเดรสสีหวานขนาดนั้นเธอไม่ชอบใส่

          “ลองดูก่อนดิ เราว่าเหมาะกับมิลินนะ” สายตาของเขาออดอ้อน จนมิลินใจอ่อนยอมเอาเข้าไปลอง

          “น่ารักมากเลยค่ะ ขับผิวมากด้วย” พนักงานเอ่ยชม มิลินใส่ออกมาแล้วน่ารักมากทีเดียว แม้แต่ตัวเองที่ไม่ชอบสีหวาน ๆ ยังรู้สึกถูกใจ

          หญิงสาวเดินออกมาให้เพื่อนชายดู ปอร์เช่ตะลึงในความน่ารักของเธอจนตาค้าง ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง

          “โคตรน่ารักเลยอะ”

          “เราเอาชุดนี้ก็ได้” มิลินเอ่ยออกมา เธอเองก็ถูกใจชุดนี้แล้ว พอได้รับคำชมก็ยิ่งตัดสินใจซื้อได้ง่ายขึ้น

          “เห็นไหมว่าเราก็ช่วยเธอเลือกซื้อของได้”

          “เลือกได้แค่อย่างเดียว ก็คุยซะละ”

          มิลินเบ้ปากใส่ด้วยความหมั่นไส้ เธอเดินกลับเข้าไปในห้องลองชุดเพื่อที่จะเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดนักศึกษา เดินออกมาแล้วส่งใส่ชุดให้พนักงานคิดเงิน

          “เราจ่ายให้เอง” ปอร์เช่ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน แต่พนักงานก็ต้องชะงักไว้เพราะเสียงของมิลิน

          “ไม่ต้องเลย เราจ่ายเอง”

          ปอร์เช่จับมือมิลินเอาไว้ไม่ให้เธอเอาเงินมาจ่าย แล้วส่งบัตรเครดิตไปอีกครั้ง แม้ว่าเพื่อนใหม่ของเขาจะทำหน้าไม่พอใจแต่เขาก็ยังไม่สะทกสะท้านและยืนกรานว่าจะเปย์เอง

          “ปอร์เช่จะซื้อให้เราทำไม”

          “แทนคำขอบคุณที่เธอรับเราเป็นเพื่อนไง”

          “ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้องจ่ายให้เราแล้วนะ”

          “ครับผม” ปอร์เช่ตอบด้วยน้ำเสียงทะเล้น แล้วเดินตามมิลินเข้าร้านอื่นแต่เธอก็ไม่ได้ของที่ถูกใจเลยไม่ได้อะไรติดมือกลับออกมา