บทที่ 33

บทที่ 33

Rrr

“ฮัลโหล” มิลินเอ่ยเสียงอู้อี้ เพิ่งร้องไห้มาอย่างหนักเธอก็ปรับน้ำเสียงไม่ค่อยได้

(ทำอะไรอยู่) ปอร์เช่เอ่ยถาม เขาคิดว่ามิลินคงต้องเสียใจหนักมากแน่ ๆ ถึงได้โทรมาหา ไม่อยากให้เธอต้องคิดมากอยู่คนเดียว

“ไม่ได้ทำไร”

(เที่ยวผับกันปะ เดี๋ยวเราไปรับ) เขาปล่อยให้เธออยู่คนเดียวมาหลายชั่วโมงแล้ว พาเธอออกมาเจอแสงสีดีกว่า เผื่อว่าจะช่วยเยียวยาความรู้สึกของเธอขึ้นมาได้บ้าง หากอยู่แต่กับความเศร้าเธอคงฟุ้งซ่านจนตรอมใจแน่ ๆ

“ไม่ล่ะ” ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะออกไปไหน ไม่อยากออกไปเจอใครทั้งนั้น

มิลินอยากอยู่เงียบ ๆ และหาเหตุผลว่าทำไมดีนถึงนอกใจ ทั้งยังต้องการหาความผิดของตัวเองเผื่อว่าจะเป็นต้นเหตุที่ทำให้เขาอยากเลิก ถ้าเธอเจอความผิดของตัวเองแล้วก็จะได้ไปเคลียร์กับดีนให้รู้เรื่อง

(ไปด้วยกันเถอะ เราเป็นห่วง)

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ แต่เราโอเค ไม่ได้เป็นอะไร”

(โกหกเราไม่ได้หรอกนะ มิลินจะจมอยู่กับความเสียใจแบบนี้เหรอ ไอ้เวรนั่นมันรู้สึกแบบนี้บ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้)

มิลินฟังปอร์เช่แล้วฉุกคิดข